ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1605 ความหอมหวานของอำนาจ

ฉินสือโอวหัวเราะแหยๆ พูดว่า “แบบนี้ได้ผลจริงเหรอครับ?”
เออร์บักเปิดไอแพดออก หาข่าวที่เกี่ยวกับไม้พาโลซานโต ชี้ไปที่มันแล้วพูดว่า “ดูสิ คนที่บอกว่าไม้พาโลซานโตมาจากฟาร์มปลาโกลเด้นเบย์คือโลแกน ไลบ์นิทซ์ ตามกฎหมายแล้ว คำพูดของเขานั้นไม่สามารถนำมาใช้เป็นหลักฐานในชั้นศาลได้ จะต้องให้นายเป็นคนยอมรับที่มาของไม้พวกนี้จึงจะใช้ได้”
ฉินสือโอวมองดูตาลุงด้วยความอึ้ง ตาลุงยักไหล่แล้วพูดว่า “นี่นายคงไม่ได้ไม่เข้าใจใช่ไหม? ฉันจำได้ว่านายเคยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยไม่ใช่เหรอครับ?”
“ไม่ ผมเข้าใจครับ แต่ที่ผมอึ้งก็คือ คุณใช้ไอแพดเป็นด้วยเหรอ?” ท่านชายฉินยังคงอ้าปากค้างทำท่าตกใจอยู่
เออร์บักโยนไอแพดให้เขา พูดเสียงเรียบว่า “อะไรคือสิ่งที่มหาวิทยาลัยช่วยเราได้เยอะที่สุด? การบ่มเพาะความสามารถในการเรียนรู้ของเรา ฉันเองก็เคยเรียนมหาวิทยาลัย แถมยังเรียนถึงระดับปริญญาเอกอีกด้วย หรือพูดอีกอย่างก็คือ ความสามารถในการเรียนรู้ของฉันนั้นดีกว่านายอีกนะ”
ฉินสือโอวไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกเลย การมาถึงของพี่น้องมินสกี้เหมือนเป็นแค่เพลงประกอบฉากเล็กๆ เท่านั้น ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับเขาเลย วันนั้นหลังจากที่เขาคุยกับเออร์บักแล้ว ก็ไม่เคยเดินทางไปที่ศาล แล้วเรื่องนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้
อากาศอบอุ่นแล้ว บรรยากาศของฤดูร้อนมาถึงแล้ว ฉินสือโอวเปลี่ยนจากเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดและกางเกงชายหาดแทน ส่วนพวกเหล่าชาวประมงยิ่งแล้วใหญ่ที่ถอดเสื้อกันทุกวัน แต่ละคนถูกแดดเผาจนดำ ในตอนกลางคืนหากว่าแสงไฟไม่สว่างพอ เจ้าพวกนี้ก็เหมือนกับโจรที่มีพลังในการพรางตัว แม้แต่ฉินสือโอวก็สังเกตไม่เห็น
ปลายเดือนพฤษภาคม หลังจากปรับปรุงตกแต่งอาคารมากว่าสี่เดือน ในที่สุดอาคารสำนักงานของพันธมิตรการประมงนิวฟันด์แลนด์ก็ซ่อมเสร็จแล้ว สำนักงานของพวกเขาตั้งอยู่ตรงบริเวณย่านศูนย์กลางทางธุรกิจเปิดใหม่ในนครเซนต์จอห์น ในประเทศจีนจะเรียกกันภาษาบ้านๆ ว่าเป็นจุดศูนย์กลางการอยู่ร่วมกันระหว่างตัวเมืองและผู้คนชนบท รัฐบาลจะทำการหาที่โล่งมาแห่งหนึ่งจากนั้นก็จะลงทุนให้คนไปทำงานกันที่นั่น คล้ายๆ กับการวงพื้นที่เพื่อเลี้ยงแพะ
ฉินสือโอวค่อนข้างรู้สึกชอบที่ตรงนี้ เพราะว่าที่นี่ห่างจากท่าเรือไม่มาก สะดวกต่อการโดดงานของเขา
หลังจากปรับปรุงอาคารเสร็จแล้ว ฉินสือโอวก็ต้องไปทำงาน แน่นอนว่าไม่ต้องปักหลักอยู่ที่นั่น แต่อย่างน้อยก็ต้องไปบ้างอาทิตย์ละวันสองวัน เพราะอย่างไรเสียพันธมิตรของสภาการประมงต้องมีเรื่องเล็กเรื่องน้อยให้จัดการไม่น้อยเลย นอกเหนือจากนี้ สำนักงานสร้างเสร็จแล้ว เขาต้องไปเพื่อเข้าร่วมงานเปิดตัวด้วย เพราะนี่เท่ากับเป็นการเปิดตัวของพันธมิตรการประมงอย่างเป็นทางการ
ไม่เพียงแต่เขาต้องไป แม้แต่หัวหน้าสภามหาสมุทรและการประมงอย่างแมทธิว จินก็ต้องมาร่วมงานด้วย เหล่าผู้กำกับใหญ่ของรัฐนิวฟันด์แลนด์และเซนต์จอห์นก็ล้วนมาร่วมงานด้วยทั้งหมด
ณ ตอนนี้ศูนย์กลางย่านกลางค้านี้ได้มีการสร้างตึกเพื่อนำมาใช้ในการลงทุนอยู่หกตึก พันธมิตรการประมงตั้งอยู่ที่ตึกหมายเลขสองในชั้นที่สี่และชั้นที่ห้า สองชั้นนี้มีห้องทำงานทั้งหมดกว่าร้อยกว่าห้องก็เป็นของพวกเขาทั้งหมด ฉินสือโอวรู้สึกตึงมือกับเรื่องนี้ ก็เขายังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรถึงจะใช้ห้องทำงานพวกนี้ได้ครบนี่นา
นั่งเรือยอชต์มาถึงท่าเรือ ฉินสือโอวมองดูเวลา รู้สึกว่าแบบนี้ไม่โอเค ต่อไปตัวเองมาทำงาน จะต้องไปมาระหว่างเซนต์จอห์นกับเกาะแฟร์เวลบ่อยๆ นั่งเรือยอชต์มาช้าเกินไป เสียดายเวลา เท่ากับว่าต้องนั่งเฮลิคอปเตอร์มา
แต่ฟาร์มปลามีเฮลิคอปเตอร์แค่ลำเดียว แถมยังไม่ใช่เครื่องที่ใช้ในการพาณิชย์อีกด้วย แม้จะช้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกเหนือจากนี้ทางฟาร์มปลายังต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ในการออกลาดตระเวนทุกวันอีก แบบนี้ทำให้เขานำมาใช้ไม่ได้ ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องซื้อเฮลิคอปเตอร์ลำใหม่แล้ว
ตอนนี้ในกระเป๋าเงินของฉินสือโอวมีเงินไม่มาก แม้ในแต่ละเดือนอาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินสามารถทำเงินให้เขาไม่น้อย แต่ว่าเงินพวกนี้เขาต้องจ่ายคืนให้ธนาคารทั้งหมด ตอนนี้ยังเป็นหนี้ธนาคารอยู่ตั้งสามร้อยล้านดอลลาร์แคนาดา ส่วนเงินที่เขาลงทุนไปกับบอมบาร์เดียร์จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะได้คืนเลย อย่างน้อยก็ต้องรอถึงปีหน้าก่อน จึงจะได้ส่วนแบ่ง
เมื่อเป็นแบบนี้ เขาคิดวิเคราะห์สักพักแล้วก็ตัดสินใจ หลังจากงมเรือสมบัติของโจรสลัดขึ้นมาได้แล้ว พอเปลี่ยนมาเป็นเงินเสร็จ เขาจะไปซื้อเฮลิคอปเตอร์แบบสุดยอดสักลำ อย่างน้อยก็ต้องเป็นเฮลิคอปเตอร์สำหรับใช้ในการพาณิชย์ที่มีราคาสิบล้านไม่ก็แปดล้านดอลลาร์แคนาดาเทือกนั้น
เขตสำนักงานในศูนย์กลางในย่านการค้าตั้งอยู่ข้างๆ กับสวนดอกไม้แห่งหนึ่ง เมืองอย่างเซนต์จอห์นก็เป็นแบบนี้ พื้นที่กว้างผู้คนน้อย ต้นไม้ใบหญ้ามากมาย ต้นไม้เรียงรายให้ร่มเงา แค่สุ่มพื้นที่ว่างมาผืนหนึ่งทำการใส่โต๊ะและเก้าอี้เข้าไป ก็สามารถเรียกว่าสวนดอกไม้ได้แล้ว
ตึกหกตึกได้ตั้งตระหง่านขึ้นมาจากพื้นดิน รอบด้านเป็นต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวขจี ดอกไม้พืชพรรณนานาชนิด เสียงนกร้องกลิ่นหอมดอกไม้ ฉินสือโอวรู้สึกว่าหากศูนย์กลางย่านกลางค้าที่ใดที่หนึ่งในประเทศจีนมีสภาพแวดล้อมแบบนี้แล้วล่ะก็ จะต้องเกิดเป็นกระแสขึ้นมาอย่างแน่นอนเลย
แต่ว่าในแคนาดา ศูนย์กลางย่านการค้าแบบนี้เป็นได้แค่เรื่องตลกให้คนอื่นเท่านั้นแหละ แม้แต่เงาคนสักคนก็ยังไม่เห็นแบบนี้ เป็นศูนย์กลางย่านการค้าประสาอะไร?
ตึกใหญ่ล้วนเพิ่งถูกสร้างขึ้นมาเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ มองจากด้านนอกแล้วดูใหม่เอี่ยมมาก หน้าต่างกระจกเงาที่มองได้ด้านเดียวแต่ละบานกำลังสะท้อนแสงอาทิตย์อยู่ ทำให้ตึกพวกนี้ดูแล้วให้ความรู้สึกหรูหรายิ่งใหญ่ขึ้นมา
ฉินสือโอวสวมเสื้อสูทคู่กางเกงและรองเท้าหนังดำ ยืนอยู่ตรงกลางย่านการค้าแล้วมองไปที่ตึกหมายเลขสอง ในนั้นมีห้องทำงานห้องหนึ่งที่เป็นห้องของเขาคนเดียว เมื่อคิดแบบนี้แล้วเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นคนใหญ่คนโตขึ้นมา งั้นก็ควรจะหนีบกระเป๋าเอกสารมาด้วยหรือเปล่านะ?
งานแบบนี้แน่นอนว่าไม่ต้องถึงมือเขา ทิญาที่ใส่ถุงน่องดำกับกระโปรงทรงเอได้ยืนกอดแฟ้มเอกสารรอไว้อยู่แล้ว ในนั้นเป็นเอกสารที่ต้องใช้ในวันนี้ทั้งหมด แฟ้มเอกสารถูกเธอกอดไว้แนบอก ทับไปที่อกตู้มของเธอ ทำให้เกิดเป็นภาพความรู้สึกที่สั่นคลอนจิตใจคนได้ออกมา
ฉินสือโอวมองปราดไปทีหนึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จ้องไปที่ตึกอาคาร แล้วพูดอย่างรอคอยว่า “ทิญา พาฉันเข้าไปดูเลยเถอะ สำนักงานของเราตกแต่งมาถึงสี่เดือนเลยนะ ดูสิว่าตกแต่งได้หรูหราขนาดไหน?”
อาคารเล็กในฟาร์มปลาของเขาใช้เวลาตกแต่งไปแค่สิบกว่าวันก็เสร็จแล้ว ตึกสองชั้นนี้กลับใช้เวลาถึงสี่เดือน แถมยังเริ่มงานพร้อมกันอีก เมื่อเป็นแบบนี้แล้วคงจะตกแต่งได้หรูหรามากถึงจะถูก
แต่พอได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ทิญาก็พูดอย่างสุภาพออกมาว่า “ผู้อำนวยการคะ ดิฉันต้องบอกคุณก่อนนะคะว่า จากข้อกำหนดที่ทางรัฐบาลมีให้กับสำนักงานของเจ้าหน้าที่รัฐ ทำให้สำนักงานของเราทั้งหมดตกแต่งแบบเรียบง่ายนะคะ”
“สี่เดือนเชียวนะ อย่างนี้ประสิทธิภาพในการทำงานนั้นต่ำเกินไปหรือเปล่า?” ท่านชายฉินปิดความรู้สึกตกใจไว้ไม่อยู่
ทิญาเองก็รู้สึกด้วยเช่นกัน เธอเบิกตาโตมองไปด้วยความตกใจแล้วพูดว่า “คุณไม่ทราบจริงเหรอคะ? การตกแต่งของตึกเรานั้นใช้เวลาไปแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ที่เหลืออีกสามเดือนเป็นการจัดการระบายอากาศ เพื่อจัดการกับมลภาวะที่เกิดขึ้นในระหว่างที่ตกแต่งน่ะค่ะ?”
ฉินสือโอวอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาในตอนนี้คือสองหูไม่สนเรื่องนอกหน้าต่าง ตั้งใจเลี้ยงปลากุ้งปูอย่างเดียว พูดตามจริงเขาได้ลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริงๆ ถึงว่าทำไมตึกนี้ถึงไม่ถูกปล่อยให้เข้าไปใช้งานเสียที เพราะยังมีปัญหาเรื่องมลภาวะในการตกแต่งต้องจัดการนี่เอง
เขาเป็นหัวหน้าที่มาถึงตึกเร็วที่สุด แมทธิว จิน ผู้ว่าราชการเขตรัฐนิวฟันด์แลนด์เออร์วิน มาร์บิวรีและแฮมเล็ตยังไม่มากัน
แต่พนักงานธรรมดาทั่วไปต่างก็มาเข้างานกันแล้ว ฉินสือโอวเข้าไปในตึกขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสี่ ด้านในกำลังวุ่นอยู่กับการแบ่งห้องทำงาน ย้ายที่ย้ายเอกสารกันอยู่ หลังจากเขาปรากฏตัวแล้ว คนพวกนี้ก็รีบหยุดงานที่ทำอยู่ทันที แล้วใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพมองไปที่เขา มีคนกล่าวทักทายเขาตลอดทาง “ผู้อำนวยการ” ชื่อเรียกนี้ถูกเรียกไม่หยุด
ฉินสือโอวยิ้มรับให้เหล่าพนักงาน เป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสกับข้อดีของการมีอำนาจ ใช่แล้ว นี่ก็คือข้อดีของการมีอำนาจ เป็นพลังที่เงินทองไม่สามารถหาให้ได้ ต่อหน้าพนักงานพวกนี้ เขาก็คือพระเจ้าที่กำหนดการเลื่อนหรือลดตำแหน่งของพวกเขา พวกเขาจำเป็นต้องให้ความเคารพกับเขาให้เต็มที่
…………………………