ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1596 สู่ขอ

เรื่องที่เกี่ยวกับการถ่ายทำวิดีโอโปรโมตทำให้วินนี่จมอยู่กับความตื่นเต้นได้ตลอดทั้งวัน
ฉินสือโอวก็มีความสุขเช่นกัน เพราะพวกเขาได้ถ่ายรูปภาพหรือฉากดีๆ ที่มีความหมายเก็บไว้ อย่างที่วินนี่พูด รอพวกเขาแก่แล้วค่อยเอาออกมาดู คงดีไม่น้อยทีเดียว
เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉินสือโอวก็เกิดความคิดหนึ่งเกี่ยวกับกีฬาผาดโผนขึ้นมา เขาค้นพบว่าการมีความสุขกับชีวิตไม่ใช่แค่ดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ ใต้ร่มไม้ในฤดูร้อน และการดื่มชาข้างเตาผิงในฤดูหนาว แต่เป็นการอาศัยจังหวะที่เรายังมีแรงและอายุยังน้อย ไปเล่นกีฬาผาดโผนสักหน่อยก็ไม่เลว
เมื่อมีความคิดนี้ เขาจึงไปถามเบิร์ด นีลเซ็นคนกลุ่มนั้นว่าเขาคิดเห็นอย่างไรกับกีฬาผาดโผน
เบิร์ดส่ายศีรษะอย่างจริงจังแล้วกล่าวว่า “บอส ผมไม่ได้ตายในสนามรบ นั่นหมายความว่าพระเจ้ายังรักผมอยู่ ตอนที่ผมอยู่ที่อัฟกานิสถานผมเคยสาบานว่า จะต้องดูแลชีวิตตัวเองให้ดีๆ หวงแหนชีวิต และห่างไกลจากกีฬาผาดโผน คำพูดนี้คุณเคยได้ยินไหม?”
ฉินสือโอวตอบว่า “เพื่อน นายพูดเรื่อยเปื่อยอะไรเนี่ย? ก็แค่กีฬาผาดโผน นั่นก็เป็นกีฬา อย่างกระโดดน้ำ กระโดดร่ม ตอนที่นายเป็นทหารนายก็น่าจะเล่นพวกนี้จนเบื่อแล้วมั้ง?”
มุมปากของเบิร์ดกระตุก แล้วพูดอย่างเศร้าโศกว่า “เล่นเบื่อบ้าอะไรล่ะครับ พวกเราตอนนั้นถูกบังคับต่างหาก ใครจะเต็มใจไปเป็นพลร่มตอนว่างๆ กัน? ผมมีเพื่อนอยู่สองคนที่ตายก็เพราะกระโดดร่มนี่แหละ!”
นีลเซ็นกลับดึงมือเขาไว้แน่น แล้วพูดขึ้นว่า “บอส ก่อนที่คุณจะเล่นกีฬาผาดโผน คุณช่วยไปบ้านแพรีสพูดเรื่องขอแต่งงานก่อนเถอะนะครับ คุณไปเป็นญาติผู้ใหญ่สู่ขอเสร็จแล้วค่อยไปตาย ได้ไหมครับ?”
ฉินสือโอวทนไม่ได้ และพูดด้วยความโมโหว่า “กีฬาผาดโผนไม่ได้ไปตายสักหน่อย พวกคนผิวขาวไม่ได้ชอบเล่นของพวกนี้หรอกเหรอ”
เบิร์ดยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ใครบอก คนที่ชอบของพวกนี้ก็เป็นพวกวัยรุ่นชอบหาเรื่องทั้งนั้น แต่ถ้าโตเป็นผู้ใหญ่หน่อยก็จะไม่เล่นพวกนี้กัน คุณลองไปดูอัตราการบาดเจ็บและตายเอาก็ได้จะได้รู้ว่าพวกนี้มันเสี่ยงขนาดไหน”
ตอนรับประทานอาหารเย็น ไม่รู้ใครกระจายข่าวเรื่องนี้จนมาถึงหูวินนี่ ตอนที่เธอเก็บโต๊ะ เธอถามขึ้นอย่างสบายๆ ว่า “คุณอยากจะไปเล่นกีฬาผาดโผนเหรอคะ?”
ฉินสือโอวยิ้มตอบ “เปล่าหรอก ผมแค่มีความคิดเฉยๆ คุณก็คิดเหมือนกันไหมว่ากีฬาแบบนี้สนุก?”
วินนี่ก็ยิ้มเช่นกันแล้วตอบว่า “ใช่ สนุกมาก”
คำพูดนี้เป็นแรงบันดาลใจให้ฉินสือโอวนายใหญ่ เขาคิดว่า ภรรยาของเขาหมายความว่าอย่างไร? สนับสนุนเขาใช่ไหม?
แต่หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ เขาพลันเห็นว่าลูกสาวเขาอยู่บนราวบันไดเตรียมจะไถลลงมา ซึ่งทำให้เขาตกใจมาก รีบพุ่งเข้าไปหา กระโดดขึ้นไปตรงบันไดคว้าตัวเด็กน้อยเอาไว้
ปรากฏว่าเขาเพิ่งรู้ว่า ข้างหลังเด็กน้อยยังมีมืออีกมือหนึ่ง กำลังจับตัวเด็กน้อยไว้อยู่ แต่เมื่อกี้เธอนั่งอยู่ตรงทางเลี้ยวของบันได เขาจึงไม่เห็น
“คุณทำอะไรน่ะ?” ฉินสือโอวนายใหญ่ตกใจไปหมด “แกล้งลูกสาวเหรอ?”
วินนี่แสดงท่าทีไม่รู้สึกผิดอะไร “ไม่ใช่สักหน่อย คุณอยากจะไปเล่นกีฬาผาดโผนไม่ใช่เหรอ? ฉันก็เลยจะฝึกลูกสาวก่อน วันหลังจะได้ไปเล่นกับคุณได้”
ดังนั้น ฉินสือโอวจึงเข้าใจความหมายของวินนี่
ก็เป็นแบบนี้แหละ ความฝันในกีฬาผาดโผนของของนักกีฬาคนหนึ่งแตกสลายไปเรียบร้อย…
วันรุ่งขึ้น นีลเซ็นเชิญแพรีสมาที่ฟาร์มปลา แล้วดำเนินการตามแผนที่ฉินสือโอวกับวินนี่วางไว้คร่าวๆ หนึ่งรอบ แต่เขาไม่กล้าขี่เจ็ทสกีเร็วมาก เล่นกระดานโต้คลื่นก็ไม่กล้าใช้แบบที่ยืนสองคน ยิ่งไม่กล้าให้แพรีสกระโดดลงจากที่สูง เพราะว่าเธอท้องแล้ว
เดิมทีนีลเซ็นคิดที่จะอุ้มเป้าจือและหู่จือมากระโดดน้ำด้วยกัน แต่พวกมันเรียนรู้ไว เพียงเห็นเฮลิคอปเตอร์แล่นมา ก็รีบวิ่งมุดหนีเข้าไปในป่า
ส่วนหัวไชเท้าน้อยกับราชาซิมบ้ากลับแสดงท่าทีว่าถ้าคุณกล้าพาฉันขึ้นเครื่อง ฉันก็กล้าสู้ตายกับคุณเช่นกัน ซึ่งสิ่งนี้ทำให้นีลเซ็นรู้สึกเสียดาย เพราะเขาก็อยากจะลองทำเหมือนฉินสือโอวสนุกให้เต็มที่
ตอนที่แพรีสเล่นสกีน้ำ ฉินสือโอวก็ลอบมองดู หน้าท้องของสาวน้อยยังแบนราบ มองไม่ออก จึงทำให้ฉินสือโอวลอบถอนใจด้วยความสบายใจ แฮมเล็ตและคนในครอบครัวน่าจะยังไม่ได้รับรู้ถึงปัญหานี้
ก่อนที่จะแสดงสัญญาณใดๆ ฉินสือโอวจึงนัดเจอกับแฮมเล็ตวันจันทร์นี้
เขาสวมเสื้อคอจีน ฉินสือโอวออกไปข้างนอกกับนีลเซ็นที่ใส่สูทหลังตรง
เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูกจึงกล่าวขึ้นว่า “ฉันคิดว่า ทำไมนายต้องพาฉันไปสู่ขอด้วย? นายเป็นคนไปสู่ขอแพรีสก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”
นีลเซ็นยิ่งทำอะไรไม่ถูก พูดขึ้นว่า “ไม่ได้ บอส ผมเคยทำ แต่แพรีสบอกว่าในครอบครัวของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเองเรื่องแต่งงาน ต้องได้รับความเห็นชอบจากพี่ชายของเธอก่อน ราชวงศ์อังกฤษที่ล่มสลายบ้าเอ๊ย ทำไมถึงกฎเกณฑ์เยอะแบบนี้นะ?”
ฉินสือโอวตบไปที่บ่าของเขา ที่แท้ยังมีเหตุผลนี้ด้วย ถ้าเช่นนั้นก็ไม่น่าแปลกใจ
เนื่องจากวันหยุดสุดสัปดาห์เป็นวันที่งานถูกพักเอาไว้ ดังนั้นราชการจึงงานยุ่งในวันจันทร์มากที่สุด แฮมเล็ตจึงทำได้เพียงใช้เวลาอาหารกลางวันเจอกับเขา แต่ทว่าหากพูดให้น่าฟังก็คือ เขาเลี้ยงข้าวฉินสือโอว
ตอนเที่ยง ฉินสือโอวและนีลเซ็นนั่งอยู่ในห้องรับรองของการปกครองส่วนท้องถิ่นเมืองเซนต์จอห์น จากนั้นก็มีอาหารกล่องอยู่ตรงหน้า เขามองไปที่แฮมเล็ตด้วยความมึนงง “นี่เป็นอาหารที่คุณจะเลี้ยงผมเหรอ?”
แฮมเล็ตเปิดกล่องอาหารด้วยท่วงท่าสง่างาม เขาถูมือไปมา ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่แล้วล่ะ ผมตั้งใจสั่งอาหารจีนที่นายชอบกินให้เลยนะ นายลองชิมดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่ว่าตอนบ่ายฉันยังต้องกลับไปทำงาน ดังนั้นต้องขอโทษด้วยนะที่พวกเราดื่มเหล้าไม่ได้”
ฉินสือโอวชี้ไปที่กล่องข้าว “อย่าหาว่าผมถือตัวเลยนะ แต่เพื่อน ผมต้องบอกคุณจริงๆ ว่า ตั้งแต่ผมมาที่แฟร์เวล ผมก็ไม่เคยกินอะไรแบบนี้อีกเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แฮมเล็ตก็แสดงสีหน้าทำอะไรไม่ถูก “ฉิน นายคิดว่าฉันอยากทานสิ่งนี้เหรอ? ช่วยไม่ได้จริงๆ เศรษฐกิจมันแย่จริงๆ งบประมาณของการปกครองส่วนท้องถิ่นก็ถูกตัดไปเยอะ ฉันทานข้าวกล่องอาหารจีนแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว! นายแค่ทานมื้อหนึ่ง ก็ถือเสียว่าทานอะไรแปลกใหม่ ได้ไหมล่ะ?”
ฉินสือโอวอยากจะตอบว่าไม่ได้ แต่นีลเซ็นทางนี้มีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ ดังนั้นจึงรีบแสดงสีหน้าพร้อมรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ได้แน่นอนสิ ฮ่าๆ เป็นเกียรติของผมอย่างมากที่ได้ทานอาหารแบบเดียวกับนายกเทศมนตรี แต่ว่าท่านนายกเทศมนตรีที่รัก คุณต้องรักษาสุขภาพด้วยนะ เพราะว่าร่างกายของคุณไม่ได้เป็นแค่ของคุณ แต่เป็นของทั้งเมืองเซนต์จอห์น คุณจึงต้องรักษาสุขภาพด้วย”
แฮมเล็ตตัวสั่นแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “ครั้งนี้นายมาทำอะไร? คำพูดแบบนี้ก็พูดออกมาได้เหรอ? เรื่องที่จะให้ฉันทำต้องร้ายแรงไม่ธรรมดาแน่ๆ!”
ฉินสือโอวยิ้มแล้วพูดว่า “คุณพูดอะไรแบบนั้น ก็แค่ไม่ได้เจอกันนานแล้วคิดถึง เห้อ เพื่อน คุณมองเห็นชายหนุ่มข้างกายของผมเป็นอย่างไรบ้าง?”
นีลเซ็นรีบนั่งตัวตรงทันที พยายามเผยรอยยิ้มที่โดดเด่นที่สุดให้
แฮมเล็ตเหลือบมองเขาอย่างเงียบๆ ยกแก้วน้ำขึ้นมาแล้วจิบไปหนึ่งอึก “นายหมายถึงนีลเซ็น? เขาเป็นคนดีแน่นอน ตอนนั้นที่เขาทำงานอยู่ที่ร้านขายปืน ฉันก็ไปยิงปืนกับเขาบ่อยๆ”
ฉินสือโอวรู้ว่าแฮมเล็ตจะต้องรู้เหตุผลในการมาของเขาแน่ แต่เขาอาจจะไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาท้องแล้ว แต่รู้แน่ๆ ว่าน้องสาวกำลังคบอยู่กับนีลเซ็น
แต่ตอนนี้ดูจากท่าทีของเขาแล้ว ดูท่าไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับงานแต่งของนีลเซ็นและแพรีส
ไม่ว่าจะเห็นด้วยหรือไม่ ฉินสือโอวก็จำเป็นต้องพูดออกไปตรงๆ “ท่านนายกเทศมนตรีแฮมเล็ต คือแบบนี้นะครับ วันนี้ผมรับหน้าที่แสนสำคัญมา ซึ่งก็คือเป็นตัวแทนของพระเจ้า มาถามความเห็นจากคุณว่าเห็นด้วยกับงานแต่งของคู่หนุ่มสาวไหม”
“โอ้ อาหารกลางวันมื้อนี้ไม่เลวจริงๆ” แฮมเล็ตยกกล่องข้าวขึ้นมา
………………………