Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 – ตอนที่ 205 ปะทะกัน

Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 205 ปะทะกัน

ข้างถนนฟู่อัน เสี่ยวจิ๋วซ่อนตัวอยู่หลังกําแพงและหันไป ถามเฒ่าสามว่า “พวกมันอยู่ข้างในใช่ไหม?”

“ใช่” เฒ่าสามพยักหน้า “คนของฉันเห็นเยี่ยจือเซียวและหนิวตงเข้าไปในนั้น เท่าที่จับตาดูพวกมันยังอยู่ข้างใน

เสี่ยวจิ๋วได้ยินคําตอบของอีกฝ่ายจึงออกคําสั่ง “อย่าแตะต้องหนิวตง ที่เหลือจัดการให้หมด อย่าให้รอดไปแม้แต่คนเดียว”

เหล่าลูกน้องพากันพยักหน้าที่ละคน

“ถีบประตูแล้วเข้าไปเลย” เสี่ยวจิ๋วโบกมือสั่ง

ชายร่างกํายําสองคนเดินไปที่ประตูและยกขาขึ้นถีบ

“ปัง! ปัง!”

หลังถูกกระทับอยู่สองครั้งในที่สุดประตูเหล็กก็เปิดออก

เฒ่าสามผลักประตูให้เปิดกว้างพลางออกคําสั่งต่อ “บุกได้!”

ชายฉกรรจ์กว่ายี่สิบคนถืออาวุธครบมือทั้งมีดและปืน พากันบุกล้อมเข้าไปในบริเวณบ้านเมื่อได้รับสัญญาณด้านนอก

หวูเวินเซิ่งยืนคาบบุหรี่อยู่โดยมีคนเจ็ดแปดคนอยู่รอบตัว ใบหน้าของเขาดูกังวลเป็นอย่างมาก

“ผมจะเข้าไปดูนะครับ” หวูซ่งพูดขึ้นขณะหยิบเสื้อโค้ตเสวม

“รออยู่นี่แหละ” หวูเวินเซิ่งขมวดคิ้วตอบ “มันไม่ใช่เรื่องของแก เข้าไปแล้วจะทําอะไรได้?”

“ก็ได้ครับ” หวูซ่งไม่ต่อปากต่อคําและพยักหน้ารับแต่โดยดี

ทางเข้าหลักของบ้านหลังใหญ่

“ปังๆ!”

เสียงปืนสองนัดดังขึ้น พร้อมกับเฒ่าสามที่ถีบประตูเปิด และตะโกนว่า “คุกเข่าลงให้หมด!”

นอกลานบ้าน หวูเวินเซิ่งได้ยินเสียงตะโกนและยิ้มมุมปากทันที “รีบไปข้างในกันเร็ว”

บริเวณทางเข้า หลังจากที่เฒ่าสามตะโกน ชายที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมกับปืนแต่ก็ต้องชะงักกับสิ่งที่เห็นในห้องนั่งเล่น

ในห้องที่มีเนื้อที่กว่าสี่สิบตารางเมตรไฟถูกเปิดสว่างขึ้น มีโต๊ะตัวหนึ่งวางอยู่ตรงกลางพร้อมกับอาหารกองเต็มโต๊ะ แต่กลับไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตเลยสักคน

“พี่สาม ผมว่าท่าไม่ดีแล้ว” ชายหนุ่มหันหลังกลับ “ทําไมถึงไม่มีใครอยู่เลยล่ะ?!”

เสี่ยวจิ๋วที่อยู่นอกบ้านชะงักไปครู่หนึ่งหลังยินและตะโกนว่า “ถอยกันก่อน”

ชายหนุ่มกําลังจะเดินออกไป

“กรึก!”

ทันใดนั้นเสียงโลหะกระทบกันในห้องก็ดังขึ้น

ทุกคนหันหลังกลับไปดูก่อนจะเห็นระเบิดมือกําลังกลิ้งอยู่บนพื้น

ใบหน้าของชายหนุ่มถอดสี “ฉิบหาย…ระเบิด!”

“ตุ้ม!”

ทั้งบ้านสั่นสะท้าน หลอดไฟแตกกระจาย พร้อมกับเสียงระงมดังไปทั่ว

ด้านนอก

หวูเวินเซิ่งตกตะลึงทันทีที่ได้ยินเสียงระเบิดดัง “ทําไมถึงรีบใช้ระเบิดกันล่ะ?”

ที่สี่แยกของถนน

ต้าฮวงที่โกนหัวล้านเป็นมันเงาถือปืนลูกซองลํากล้องใหญ่อยู่ในมือเดินตรงไปทางหวูเวินเซิ่ง

“ไปดูซิ มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า” ใบหน้าของหวูเวินเพิ่งตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาหันไปสั่งชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ

“มีใครมาน่ะ…”

หวี่ซึ่งเมื่อเห็นต้าฮ่วงเดินมาใกล้ก็รีบกระชับปืนออกไปรับหน้าทันที

ในตรอกข้างต้าฮวงมีชายร่างกํายําสี่คนพุ่งออกมา

“คุ้มกันลูกพี่!”

ชายวัยกลางคนเอื้อมมือไปลากแขนหวูเวินเซิ่งและชักปืนออกมา

“ปัง!”

ต้าฮ้วงไม่คิดจะหลบ เขายกปืนขึ้นเล็งสู้

ด้วยลํากล้องขนาดใหญ่เมื่อยิงออกไปส่งผลให้ล้มคนสองสามคนได้ในนัดเดียว แค่พริบตาเลือดสดก็สาดกระจายเต็มหน้าหวูเวินเซิ่งก่อนจะได้ทําอะไร

“หลบไปในสวนก่อนเถอะครับ!” หวูซ่งผงะถอยหลัง พลางดึงเสื้อผู้เป็นอาด้วยอาการตื่นตระหนก

“ปัง ปัง ปัง!”

ชายสี่คนเข้ามายืนขวางและยิ่งคุ้มกันผู้เป็นนาย

หวูเวินเซิ่งและคนอื่นๆ อยู่ในตําแหน่งที่ไม่มีอะไรป้องกัน เมื่อต้าฮวงปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันจึงทําให้หลายคนถูกฆ่าตายไปก่อนจะได้ชักปืนออกมาสู้

หวูเวินเซิ่งหน้าซีด เขาเดินโซเซถอยกลับไปตั้งหลักพลางเค้นเสียงตะโกน “พวกเยี่ยจือเซียวอยู่ข้างนอกนี่ รีบออกมาจัดการเร็ว!”

ในบ้าน

ระเบิดที่แตกออกทําให้มีหลายคนโดนสะเก็ดระเบิด ถึงจะไม่ถึงตายแต่ก็อาการหนักเอาเรื่อง ผนวกกับเสียงปืนอึกทึกที่ดังมาจากด้านนอก บรรดาลูกน้องหลายคน จึงเริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เฒ่าสามอยู่ที่ประตูบ้านตะโกนขึ้นว่า “อย่าไปกลัว! ตอนนี้เกิดการปะทะข้างนอก ใครลุกไหวให้รีบตามฉันมา!”

คนที่ไม่บาเจ็บมากพากันออกจากบ้านไปตามคําสั่งของเฒ่าสาม

เสี่ยวจิ๋วรีบวิ่งออกไปและพยายามจะเข้าคุ้มกันหวูเวินเซิ่ง “ทุกคนรีบตั้งรับเร็ว!”

“ปัง!”

ทันทีที่พูดจบ เสียงปืนก็ดังขึ้นพร้อมกับกระสุนที่พุ่งเจาะ ขาขวาของหวูเวินเซิ่ง ส่งผลให้เขาล้มทั้งยืนในอ้อมแขนเสี่ยว

เสี่ยวจิ๋วใช้มือซ้ายประคองหวูเวินเซิ่งก่อนจะใช้มือขวาถือปืนยิงโต้กลับ “บุกเลย พวกมันมีคนน้อยกว่า!”

ต้าฮ่วงหลบอยู่หลังถังขยะหน้าบ้าน เขาก้มหน้าเติมกระสุนและตะโกนผ่านอินเตอร์คอม “ขว้างระเบิดมาที่สวนที่”

ชายร่างกํายําทั้งสี่ถอยตั้งหลักและปลดสลักขว้างระเบิดมือไปทางสวนพร้อมกัน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที

เสียงระเบิดสี่ครั้งติดก็ดังขึ้น เฒ่าสามที่หลบอยู่ตรงกําแพงตกตะลึง บรรดาลูกน้องหลายคนพากันล้มลงกับพื้นเหมือนต้นข้าวลู่ลม

“คุ้มกันฉันที ฉันจะไปฆ่ามัน!” ต้าฮ้วงกระชับปืนและกําลังจะพุ่งออกไปด้วยความเกรี้ยวกราด

“อย่าใจร้อนสิ!” ชายร่างกํายําที่อยู่ข้างๆเอ่ยเตือน “จือเซียวบอกว่าต้องทําตามแผนถึงจะชนะ ไม่ว่าเขาจะตายหรือไม่ก็ตาม เราต้องออกไปให้ได้”

ต้าฮวงไม่สนใจคําเตือนของอีกฝ่ายและรีบวิ่งออกไป

ชายร่างกํายําข้ามตะโกนอีกครั้ง “คิดว่าหลีจื่อถูกจับเพราะใคร? เพราะนายไม่ยอมฟังไม่ใช่เหรอ?!”

หลังจากได้ยินดังนั้นต้าฮวงจึงหยุดทันที

ขณะเดียวกัน

ในห้องปฏิบัติการของสํานักงานตํารวจพื้นทมิฬ ชายหนุ่มคนหนึ่งถามว่า “พูดว่าอะไรนะ? เกิดระเบิดขึ้นที่ไหน? ถนนฟู่อัน…เข้าใจล่ะ”

“รีบมาเข้าเถอะ บ้านผมมีทั้งเด็กและคนแก่ พวกมันขว้างระเบิดกันเต็มเลย” ชายที่เรียกตํารวจซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะและส่งเสียงเรียกด้วยความตื่นตระหนก

หลังจากนั้นสองนาที

แมวเฒ่ารีบวิ่งลงบันได “แจ้งให้ทุกคนทราบว่าเกิดเหตุที่ถนนฟู่อัน เร็วเข้า!”

บนถนนชีหยวน

อาเซียวเอื้อมมือไปเปิดประตูรถและตะโกนว่า “รีบไปซะ แล้วไม่ต้องกลับมา”

พรรคพวกทั้งสามคนลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าผ้าสีดํา

ที่แห่งหนึ่ง

หยวนเค่อถามชายหัวโล้นผ่านโทรศัพท์มือถือว่า “พี่มีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า?”

“นายยังอยู่ใช่ไหม?”

“ยังอยู่”

“เดี๋ยวฉันไปหา” หัวโล้นตอบ