ตอนที่ 536 – โลหิตสีทอง (3)
เห็นโลหิตที่ไหลออกจากแขนของเขาอย่างช้า ๆ เถี่ยต้าถอนหายใจ “เจียงหยางเซียงเทียน ลองดู มันคือโลหิตของข้า มันไม่แดง”
มะ..มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? เจี้ยนเฉินกระซิบด้วยน้ำเสียงตกตะลึง เถี่ยต้านั้นมีโลหิตสีทอง นั่นเป็นเรื่องที่แปลกเกินจินตนาการ
เจี้ยนเฉิน มองดูโลหิต มันมีประกายเรืองแสง หมิงตงก็ชี้ไปที่แขนของเถี่ยต้าด้วยนิ้วมือและดวงตาที่เบิกกว้าง
มองย้อนกลับไปที่แขนของเถี่ยต้า เจี้ยนเฉินอาจมองเห็นความจริงที่ซึ่งโลหิตสีทองนั้นมีประกายเรืองแสง ถ้ามันไม่ใช่ความจริงที่ว่า ที่แห่งนี้ค่อนข้างสลัว ก็คงยากที่เห็นประกายเรืองแสงนี้
เจี้ยนเฉินรู้สึกตกตะลึงมาก ณ จุดนี้ ไม่เพียงแต่โลหิตของเถี่ยต้าเป็นสีทอง มันยังมีการเรืองแสงสีทองอีกด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยพบเห็นหรือได้ยินมาก่อนในประวัติศาสตร์
เถี่ยต้า ทำไมโลหิตของเจ้าจึงเป็นเช่นนี้ ? เจี้ยนเฉินถามขึ้นด้วยท่าทีตกตะลึง
ข้า.. ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เถี่ยต้ามองอย่างไม่อาจถาม มันสร้างความสับสนแก่เขาอย่างสมบูรณ์เมื่อโลหิตของเขานั้นกลายเป็นสีทอง
ตามความรู้ของข้า โลหิตของสัตว์อสูรเพียงเท่านั้นที่เป็นสีทอง มนุษย์นั้นไม่อาจเป็นสีอื่นนอกจากสีแดง สำหรับโลหิตของพวกเขา นี่มากเกินไป ไม่น่าเชื่อมากเกินไป โลหิตของเถี่ยต้าเป็นสีทอง หมิงตงกล่าวออกมา
เจี้ยนเฉิน มองดูร่างกายของข้าและผิวสีดำของข้า เจ้าพอจะบอกได้ไหม ว่าข้าเป็นมนุษย์ สัตว์อสูรหรือปีศาจ เถี่ยต้ามองเจี้ยนเฉิน พร้อมกับก้มหน้าลงด้วยความหวั่นกลัว เขาก็กลัวมากว่าเขาอาจจะเป็น
ไม่เป็นไร ดวงตาของเจี้ยนเฉินหรี่แคบลง ตามที่เขาพูด สิ่งที่เกิดขึ้น เถี่ยต้าเป็นเพียงอะไรที่แปลกประหลาดเกินไปที่จะเข้าใจ
หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินถาม เถี่ยต้า เจ้าไปกินสิ่งประหลาดอันใดในอดีตหรือไม่ ?
เถี่ยต้าคิดครู่หนึ่ง ส่ายศีรษะ ข้านั้นกินของปกติทั่วไป ไม่ว่าจะเนื้อของสัตว์ป่าหรืออาหารจากสำนัก
แล้วเจ้าไม่ได้กินผลไม้แปลก ๆ หรือพืชแปลกประหลาดชนิดใด ? หมิงตงถาม
ไม่ ข้าไม่เคยกินอะไรประหลาด เถี่ยต้าส่ายศีรษะของเขาอีกครั้ง
แล้วทำไมเจ้าถึงรู้ว่าโลหิตของเจ้าเป็นสีทอง มันมีความรู้สึกประหลาดอันใด หรือความแตกต่างในร่างกายของเจ้าตลอดเวลาหรือไม่ ? เจี้ยนเฉินถามขึ้น
เถี่ยต้าหยุดคิด วันหนึ่งในสำนักคากัต ข้านั้นได้ล่าสัตว์อสูรมากมายด้วยตัวเอง เมื่อข้าเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่แข็งแกร่งโดยบังเอิญ เมื่อมันกัดข้า ข้าจึงตระหนักว่าโลหิตของข้าได้กลายเป็นสีทอง
ด้วยข้อขบคิดบางประกาย เจี้ยนเฉินกล่าวออก มันเป็นเรื่องประหลาดอันใด ยามเมื่อเราเจอหมาป่าสีน้ำเงิน ข้าจดจำได้อย่างชัดเจนว่าโลหิตของเจ้ามันเป็นสีแดง แล้วทำไมมันจึงเป็นสีทองกันเล่า ? เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วขณะใช้ความคิด ก่อนที่จะเชื่อมโยงเรื่องราวบางอย่างเข้าด้วยกัน เถี่ยต้า วันที่ข้าเดินทางออกจากสำนักคากัต เมื่อใดกันที่เจ้าจึงได้รู้ว่าโลหิตของเจ้ากลายเป็นสีทอง ? เจ้าตระหนักได้หรือไม่ว่าร่างกายของเจ้ามีการเปลี่ยนแปลงอันใดหรือไม่ ?
“ไม่มี ทุกอย่างเป็นปกติ มันเป็นหลังจากที่ข้าสร้างอาวุธเซียนขึ้นมาได้ ข้ารู้สึกของพลังของข้าที่มันแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นทุกวัน แม้ว่าข้าจะไม่ได้บ่มเพาะพลัง มันจะเพิ่มขึ้นโดยไม่หยุด นอกจากนี้ ร่างกายของข้าเติบโตสูงเช่นกัน ดูสิว่าตอนนี้ข้าสูงมากเท่าใด เขาพูด เถี่ยต้าก็ราวกับจะจำได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง อ่า ข้าจำได้ว่า ในขณะที่ข้าหลอมรวมอาวุธเซียนของข้า ร่างกายของข้ามันร้อนมาก แท้ที่จริงแล้ว มันราวกับว่ามันมีลูกไฟ แผดเผาอยู่ภายในร่างกายของข้า มันก็เป็นอะไรที่มีเหตุผล
เจี้ยนเฉินเงียบลง เขาได้แต่ได้แต่หวนคิดไปถึงตอนที่เขาสร้างอาวุธเซียน ในเวลานั้นจิตวิญญาณกระบี่สีม่วง-ฟ้าปรากฏขึ้นภายในตันเถียนของเขา เถี่ยต้านั้นสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังความร้อนอันไม่น่าเชื่อพาดผ่านตัวของเขา นี่ผิดปกติมาก เนื่องจากคนธรรมดาและอาวุธเซียนของพวกเขาเท่านั้นจึงจะรู้สึกถึงความแข็งแกร่ง
คิดว่าปัญหาที่แท้จริงแล้วจะเริ่มต้นที่ตรงนั้น เจี้ยนเฉินกล่าวขึ้น
ปัญหาอยู่ที่ไหน ? เถี่ยต้ามีดวงตาที่สว่างขึ้น มองเจี้ยนเฉินด้วยดวงตาที่เป็นกังวล
เจี้ยนเฉินตอบอย่างลังเลใจว่า มันควรจะเป็นจากช่วงเวลาที่เจ้าสร้างเซียน เรียงลำดับของการกลายพันธุ์ที่เกิดขึ้นในร่างกายของเจ้าในเวลานั้น อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้า มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าไม่แน่ใจคือโลหิตสีทองของเจ้า
ด้วยความที่เถี่ยต้าไม่อาจได้คำตอบที่ชัดเจน เขาได้แต่เกาหัวตัวเองอย่างเป็นทุกข์ เขาถาม อะไรในโลกที่เกิดขึ้น ? หรือเจ้าคิดว่า ข้านั้นเป็นสัตว์อสูร
เถี่ยต้า ไม่ต้องกังวล โลหิตของเจ้าไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ตามสิ่งที่ข้ารู้ โลหิตของสัตว์อสูรบางอย่างนั้นนับว่าวิเศษมาก นอกจากนี้ บางอย่างมันก็ไม่ใช่สีทอง ด้วยโลหิตเฉกเช่นเดียวกับเจ้านี้ นี่อาจเป็นพรมากกว่าที่จะเป็นโชคร้าย หมิงตงกล่าวออก
แต่ แต่… เถี่ยต้ายังไม่อาจที่จะรับคำตอบได้
ไม่ ไม่เป็นไร หมิงตง มันไม่ใช่เรื่องโชคร้าย เถี่ยต้า เจ้าอย่าได้หงุดหงิดไป มันไม่มีอะไรที่จะแก้ปัญหาของเจ้าได้ เจ้าควรยอมรับความจริงและหยุดความกังวลเกี่ยวกับเรื่องเช่นนั้น เจี้ยนเฉินพูดขึ้น ต้องบอกว่าเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่หวนคิดกลับไปยังประสบการณ์ขมขื่นของเขาในเวลานั้น เขาไม่ทราบเกี่ยวกับความลับของจิตวิญญาณกระบี่สีม่วง-ฟ้า หรือเหตุผลที่พวกเขาได้ดำเนินการตั้งถิ่นฐานภายในตันเถียนของเขา แม้ว่าจะมีเรื่องบางอย่างกับพวกมัน แต่พวกมันก็ไม่ได้นับว่าเป็นแหล่งที่มาของหายนะ สำหรับเขา กลับกัน เขาก็ได้ประโยชน์จากพวกเขา ถือเป็นผลลัพธ์ที่ดี
ดีแล้ว ข้าจะไม่กังวลมากเกี่ยวกับมันอีกต่อไป ไม่สน ว่าข้าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ประหลาด แม้ว่าจะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าก็เป็นข้าเช่นนี้ ด้วยการปลอบโยนของหมิงตงและเจี้ยนเฉิน ในที่สุดเถี่ยต้าก็ตัดสินใจยอมรับสภาพของเขา
นั่นคือจิตวิญญาณ เพียงแค่เรียนรู้ที่จะยอมรับมัน เจ้ากลัวโลหิตสีทองของเจ้า แต่มันอาจจะเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นเอกลักษณ์ของธรรมชาติ อย่าลืมว่า เจ้ามีพรสวรรค์โดยธรรมชาติ เจี้ยนเฉินหัวเราะ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาจากแหวนมิติของเขา เพื่อเช็ดโลหิตบนแขนเถี่ยต้า เมื่อจะหยิบผ้าไปเช็ดโลหิต แขนของเถี่ยต้านั้นก็หายสนิทอย่างรวดเร็ว
เอ๊ะ การบาดเจ็บกลับหายแล้ว นั่นนับว่ามีอัตราการเยียวยาที่มีประสิทธิภาพนัก เจี้ยนเฉินกล่าวออกด้วยความตกตะลึง
เถี่ยต้าหัวเราะ ร่างกายของข้าเยียวยาอย่างรวดเร็ว แม้หลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ
อาจเป็นความมหัศจรรย์ของโลหิตสีทอง หมิงตงก็ประหลาดใจเช่นกัน
เจี้ยนเฉินโบกมือออก ลืมมันซะ ไม่มีจุดในการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป ไม่ว่าเท่าใดเราพยายามหาคำตอบ เราจะทำได้เพียงแต่คาดเดาเท่านั้น เถี่ยต้า เนื่องจากเราไม่ได้พบกันนานแล้ว แสดงให้ข้าเห็นว่าเจ้าแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นขนาดไหนนับตั้งแต่ตอนนั้น
ในที่สุด เถี่ยต้าก็ยิ้มออกมาได้กับคำพูดของเขา ข้าไม่ได้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วนักในไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ ทุกวัน ข้าได้บ่มเพาะพลัง มาจนกระทั่งบัดนี้ ข้านั้นเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ เจียงหยางเซียงเทียน ความแข็งแรงของเจ้าเป็นเช่นไร ? เจ้าอาจเอาชนะข้าได้ตอนอยู่ในสำนักคากัต แต่ใครจะรู้กันว่าเจ้าจะเอาชนะข้าในวันนี้ได้หรือไม่ ?
หมิงตงหัวเราะจนน้ำตาไหลขณะที่มองเถี่ยต้า เถี่ยต้า เจ้าดูถูกเจี้ยนเฉินมากเกินไป กระทั่งเซียนสวรรค์ก็พบว่าตัวเองตกตายในน้ำมือของเจี้ยนเฉิน หากเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ เพียงแค่เจี้ยนเฉินขยับเพียงนิ้วเดียว ก็เพียงพอในการเอาชนะเจ้า
แปรเปลี่ยนเป็นความตกตะลึง เถี่ยต้ากล่าวออกมา อะไรนะ ? แม้กระทั่งเซียนสวรรค์ยังตกตายด้วยเงื้อมมือเขา จริง ๆ ลืมไปเถิด ไม่มีทางที่ข้าจะต่อสู้กับเจ้า เถี่ยต้าจับมือของตัวเองและจ้องมองเจี้ยนเฉินราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด
เจี้ยนเฉินหัวเราะ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง เมื่อจู่ ๆ หมิงตง รีบห้าม เถี่ยต้า ข้าได้ยินจากเจี้ยนเฉินว่า เจ้าแข็งแรงผิดปกติ ทำไมไม่ต่อสู้กับข้าล่ะ ?
เถี่ยต้านั้นก็ยังคงเป็นเถี่ยต้าที่ตรงไปตรงมา ไม่เจียมเนื้อเจียมตัว นี่เป็นเขาที่ถาม ความแข็งแรงของข้านั้นนับว่าแข็งแรงมาก ใช่ เจ้าสามารถทดสอบได้ ข้าไม่คิดจะทำร้ายเจ้า
ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หมิงตงตอบ หากเจ้าสามารถทำร้ายข้าได้ ข้าจะฆ่าตัวเอง !
ไม่ ไม่ ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ เจ้าเป็นพี่ชายของเจียงหยางเซียงเทียนก็เท่ากับเป็นพี่ชายของข้าด้วยเช่นกัน ข้าจะอนุญาตให้เจ้าทำเช่นไรได้อย่างไร เถี่ยต้าไม่ได้ตระหนักถึงความหมายเบื้องหลังของคำพูดหมิงตง ดังนั้นเขาก็หวาดกลัวมาก
หมิงตงหัวเราะออกมาจนเกือบทรุดลงไปกองกับพื้น ด้วยรอยยิ้มขบขัน เขากล่าวกับเจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉิน พี่ชายของเจ้าช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน !
เจี้ยนเฉินไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่ยิ้ม เถี่ยต้านั้นมีความคิดที่เรียบง่ายและกังวลในปัญหาดังกล่าวเหล่านี้มากเกินไป
เถี่ยต้า เจ้าไม่ควรประมาทหมิงตง นอกจากนี้เขายังอยู่ที่ขั้นสูงสุดของขอบเขตเซียนปฐพี อีกเพียงไม่กี่ก้าวเขาจะกลายเป็นเซียนสวรรค์ ที่แม้กระทั่งเซียนสวรรค์ก็จะไม่สามารถได้ทำร้ายเขา เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจี้ยนเฉินพูดกับเถี่ยต้า
อ่าอ่า เป็นไปไม่ได้ หมิงตงแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น พวกเจ้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าคิดว่า ข้าแข็งแกร่งมากพอแล้ว แต่ทว่าเจ้าสองคนกลับแข็งแกร่งกว่าข้านัก สายตาของเถี่ยต้านั้นที่เคยมั่นใจกลับกลายเป็นความไม่มั่นใจอย่างมากหลังจากนั้น
หมิงตงยกมือของเขาขึ้นด้วยรอยยิ้ม เถี่ยต้า เจ้าสามารถมั่นใจได้ ตอนนี้มา ต่อสู้กับข้า โดยไม่ต้องถือสาอีก ถ้าเซียนปฐพีวัฏจักรที่ 6 ได้รับบาดเจ็บโดยเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษแล้ว ข้า หมิงตง คงไม่อาจมีชีวิตในทวีปเทียนหยวนอีกต่อไป
ดีแล้ว เนื่องจากเจ้าเป็นเซียนปฐพี ข้าไม่สามารถเป็นอันตรายต่อเจ้า เตรียมตัว ข้าจะเริ่มต้นโจมตีเดี๋ยวนี้ เถี่ยต้าลุกขึ้นยืน เขาก็จริงจัง ในตอนนี้ ด้วยเสียงแตกจากกำปั้นยักษ์ของเขาทั้งสอง เขาโจมตีใส่หมิงตงด้วยความเร็วราวกับฟ้าผ่าทันที
หมิงตงยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่เปลี่ยนท่าทีแต่อย่างใด แต่ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยพลังธาตุลม มือของเขากลายเป็นความเลือนราง เคลื่อนขึ้นสูงถึงหน้าอกของเขา เพื่อปิดกั้นกำปั้นของเถี่ยต้า
ปัง เมื่อฝ่ามือและกำปั้นปะทะกันด้วยเสียง อาจจะได้ยินเสียงฟ้าร้องสะท้อนผ่านอากาศ บังคับให้หัวใจของทุกคนที่ได้ยิน ราวกับว่ามันจะร่วงหลุดลงมา
เจี้ยนเฉินตกใจเล็กน้อย จ้องมองในความสับสนที่เถี่ยต้า เขาอาจรู้สึกว่ากำปั้นเถี่ยต้านั้นทรงพลังไปไกลเกินกว่าสิ่งที่คาดหวัง เมื่อกำปั้นของเถี่ยต้าปะทะกับฝ่ามือของหมิงตง เสียงสนั่นที่ทะลุกระดูกและอวัยวะด้วยแรงพอที่จะทำให้แตกได้
หลังจากแรงการปะทะค่อย ๆ หายไป เถี่ยต้าถอยกลับไม่กี่ก้าว ขณะนั้นเอง ร่างกายของหมิงตงส่ายอย่างรุนแรง แต่แทนที่จะสั่นไหว เท้าของเขาจมลึก และลึกลงไปในพื้นดิน
หมิงตงสะดุ้ง และเป็นเขาครางออกมา ช่างทรงพลังอะไรเช่นนี้ ! ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจี้ยนเฉินบอกว่าเจ้าได้รับพรจากธรรมชาติ”
เห็นว่าหมิงตงยังคงยืนหยัดอยู่ได้ เถี่ยต้ามองดูด้วยใบหน้าที่ศรัทธา บนใบหน้าของเขา พี่หมิงตง กำปั้นของข้าไม่สามารถแม้จะทำให้เจ้าถอยแล้ว ข้าจะใช้พลังอย่างเต็มกำลัง ระวังให้ดี !
