ตอนที่ 689 ผู้มาเยือนที่หายาก
เมื่อบุคคลนั้นกล่าวถึงองค์หญิงจีอัน ทุกคนต่างก็เงียบงัน พวกเขาเป็นสมาชิกในตระกูลของเจ้าหน้าที่ซึ่งมาจากต่างมณฑล ความรู้ของพวกเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับผู้ที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวง ในเรื่องที่เกี่ยวกับเฟิงหยูเฮง พวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับนางเท่านั้น อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เคยเห็นนางมาก่อน มันเป็นไปไม่ได้แม้แต่น้อยที่พวกเขาจะมีปฏิสัมพันธ์นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเคยเห็นรถม้าของราชสํานักนี้
แต่ด้วยความคิดเหล่านี้ผู้คนเริ่มหันกลับมามองรถม้าของพวกเขา ดูดีขึ้น แต่ทุกคนหายใจเข้าอย่างแรง
“มีอัญมณีฝังอยู่ในรถม้าของนางจริงหรือ ?”
“สิ่งที่สดใสและเป็นประกายคงเป็นผลึก ปีที่แล้วท่านพ่อของข้าให้จี้ผลึกเล็ก ๆ ในวันเกิดของข้าและมันก็ดูคล้ายกับสิ่งที่อยู่ในรถม้า คุณภาพของมันไม่สูงเท่าไหร่”
“เราจะเปรียบเทียบสิ่งต่าง ๆ ที่เรามีกับราชวงศ์ได้อย่างไร”
“ราชวงศ์อะไร นางเป็นแค่องค์หญิงที่ใช้แซ่ต่างกัน นางได้รับตําแหน่งนี้ในภายหลัง”
“องค์หญิงที่มีแซ่ต่างกันเป็นคนที่หยิ่งยโส มีของมีค่ามากมายถูกฝังอยู่บนรถม้า หากใครก็ตามที่เอามันไปราคาจะสูงมาก นางมีแผนที่ยิ่งใหญ่จริงๆ”
เพิ่งหยูเฮงได้ยินสิ่งเหล่านี้ผ่านหน้าต่างและไม่สามารถช่วยได้ นางหัวเราะภายใน ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทําไมราชสํานักต้องปรับปรุงความปลอดภัยทุกครั้งที่มีเจ้าหน้าที่ที่มาจากต่างมณฑล เพียงแค่อาศัยประสบการณ์ของคนเหล่านี้ บางทีพวกเขาอาจทําให้เกิดสิ่งใดก็ตามที่พวกเขาเห็น รถม้าของนางไม่ได้มีอยู่ในเมืองหลวงมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นรถม้าของซวนเทียนหมิงนั้นมากเกินกว่าที่จะรับได้ ผู้คนในเมืองหลวงมองว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ ทําไมถึงเป็นเช่นนี้เมื่อบรรดาคุณหนูและฮูหยินที่คลั่งไคล้พูด มันจึงกลายเป็นแผนการยิ่งใหญ่ของนาง?
อย่างไรก็ตามการสนทนาสั้น ๆ เกี่ยวกับรถม้าของราชสํานักก็ยังไม่เพียงพอ เมื่อผู้หญิงรวมตัวกัน พวกนางชอบนินทาและหัวข้อเริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วมาก คราวนี้หัวข้อดังกล่าวเกี่ยวกับชวนเทียนหมิง
“พวกเจ้ารู้หรือไม่ ? องค์ชายเก้าไม่เพียงได้รับบาดเจ็บที่ขาเท่านั้น แต่ใบหน้าของพระองค์ที่ถูกทําลายก็กลับมาเป็นปกติโดยไม่มีตําหนิ” คําพูดเหล่านี้เต็มไปด้วยความอิจฉา
ดวงตาของจาวเหลียนคมชัดในบางครั้งเขาก็กล่าวกับเปิงหยูเฮง “ฮ่า ๆ มีคนมองเราอยู่ด้านข้าง จะได้กลิ่นน้ําส้มผ่านผนังรถ”
ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น “ฮะ พูดอย่างชัดเจนว่าองค์หญิงจีอันโชคดี การหมั้นกับองค์ชายเก้าตั้งแต่อายุยังน้อย เราไม่มีโชคเช่นนั้น”
“เราจะเปรียบเทียบกับผู้คนในเมืองหลวงได้อย่างไร คนที่อยู่ใกล้กับผู้ที่มีอํานาจจะได้รับผลประโยชน์บางอย่าง การพูดของข้าได้เห็นองค์ชายเก้าครั้งก่อน ในเวลานั้นพระองค์ยังเป็นเด็กแต่รูปร่างหน้าตาของเขาช่างเป็น..น่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง”
“ยิ่งกว่าองค์ชายเจ็ดอีกหรือ ? ”
“พวกองค์ชายเจ็ดได้รับการขัดเกลาให้เหมือนเทพเซียน ในขณะที่องค์ชาย
เก้าเป็นผู้ปกครองที่เย่อหยิ่ง”
คําอธิบายเหล่านี้ทําให้ใจบริสุทธิ์ที่อ่อนเยาว์พลาดไป เฟิงหยูเฮงรู้สึกถึงความอิจฉา ที่กําลังล่องลอยอยู่นางรู้สึกหงุดหงิดและตบจาวเหลียน “ปิดม่าน” จากนั้นนางก็รีบหวงซวน “ออกไปและให้คนข้างนอกเปิดทางรถม้าของราชสํานักนี้จะได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับอ งค์หญิงหรูหยางและสามารถขับตรงไปที่ประตูรุยไม่จําเป็นต้องดําเนินการต่อที่นี่ให้พวกเขาทั้งหมดหลบ ใครจะรู้ว่าทหารองครักษ์เหล่านั้นกําลังทําอะไร”
หวงซวนรู้ว่านางได้ยินใครบางคนที่อยู่ข้างนอกคร่ําครวญหาองค์ชายเก้าของเขา และนางหัวเราะภายในอย่างไรก็ตามนางไม่ได้ชี้ให้เห็น นางยกม่านของรถม้าขึ้น นางสั่งทหารยามเร็วมากมีการเคลื่อนไหวด้านนอกเห็นได้ชัดว่าผู้คนที่อยู่ข้างนอกกําลังเอาใส่ใจกับคําสั่งของทหารองค รักษ์ให้เคลื่อนไหว ไม่นานหลังจากนั้นเส้นทางสําหรับรถม้าของนางก็เปิดออก
เมื่อหวงซวนกลับมาภายในรถม้า ยานพาหนะก็เริ่มเคลื่อนที่ นางกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าพระราชวังของฮ่องเต้จะระเบิดจากการที่คนจํานวนมากเข้าไปข้างใน
จาวเหลียนงงงวย “พระราชวังของราชวงศ์ต้าซุนนั้นเล็กมากหรือ ?”
หวงซวนกรอกตาใส่เขา “ข้าแค่คาดเดา เจ้ารู้หรือไม่ว่าการคาดเดาคืออะไร ?”
ความโง่เขลาของจาวเหลียนทําให้หวงซวนรู้สึกหมดหนทางมาก นางตัดสินใจที่จะไม่พูดกับเขาและนั่งเงียบ ๆ ที่ด้านข้างจนกระทั่งรถม้าหยุดอีกครั้ง
ด้านนอกคนขับยกม่าน “เราถึงประตูรุยแล้วขอรับ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและลุกขึ้นเพื่อลงจากรถม้า ขณะที่เท้าสองข้างของนางแตะพื้นนางกํานัลผู้รับผิดชอบที่รอคอยเดินไปข้างหน้าเพื่อแสดงความยินดี และแสดงความเคารพกล่าวอย่างอบอุ่น“บ่าวรับใช้ชราผู้นี้กําลังรอการมาถึงขององค์หญิงโดยเฉพาะ องค์หญิงโปรดตามบ่าวรับใช้ผู้นี้เข้าไปข้างในเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงขอบคุณแล้วบอกนางว่าจาวเหลียนเป็นคนที่นางพามา นางกํานัลทําท่าว่านางเข้าใจและเพิ่งให้นางกํานัลอีกคนจดบันทึกง่าย ๆ ก่อนนําเข้าไปในพระราชวัง สําหรับพวกฮูหยินและคุณหนูยังคงรออยู่ด้านนอก พวกเขาทําได้แค่ถอนหายใจ
รอบ ๆ เทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงเย็น แต่ตั้งแต่วันที่ผ่านไปมันก็ร้อนแรงที่สุด พวกนางมาหลังจากแต่งตัวด้วยชุดเสื้อผ้าที่พิถีพิถัน แต่พวกนางไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนมากมายหลังจากยืนอยู่แถวนี้มานาน พวกนางรู้สึกว่าเครื่องประทินโฉมบนใบหน้าของพวกนางละลายไปแล้ว
ในกลุ่มเข้าแถว เฟิงเฟินไดยังคงรออยู่ แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์กับองค์ชายห้านางก็ ได้รับคําเชิญเข้ามาในพระราชวังอย่างไรก็ตามนางไม่ได้รับการดูแลแบบเดียวกันในการหลีกเลี่ยงรถม้าเช่นเดียวกับเฟิงหยูเฮงแน่นอนจํานวนคนที่อยู่ฝ่ายผู้หญิงที่ไม่จําเป็นต้องรอแถวสา มารถนับได้ด้วยมือเดียว พระชายาเหวินซวน องค์หญิงหรูหยาง และองค์หญิงจีอันมีเพียง 3 คน คนอื่น ๆ ได้แต่รออย่างใจจดใจจ่อในขณะที่รู้สึกอิจฉา
แต่ผู้คนที่เกี่ยวข้องกับหลายสิ่งหลายอย่างจะขาดความยับยั้งชั่งใจอย่างที่มีคนถามเฟิงเฟินไดว่า“น้องสาวเจ้าบอกว่าเจ้าเป็นว่าที่พระชายาขององค์ชายห้า ข้าจําได้ว่าคนที่หมั้นกับองค์ชายห้าคือคุณหนูสีตระกูลเฟิงใช่หรือไม่ ? ถ้าเป็นอย่างที่เจ้าพูดองค์หญิงจีอันก็เป็นพี่สาวของเจ้าทําไมพี่สาวของเจ้าไปที่พระราชวังก่อนโดยไม่ดูแลเจ้า”
คงจะดีกว่านี้ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้นําขึ้นมา เมื่อมันถูกนําขึ้นมา เป็นไดก็รู้สึกโกรธ เฟิงหยูเฮงเคยดูแลนางตั้งแต่เมื่อใดตรงข้ามกับนางดีพอแล้วนางกล่าวอย่างเย็นชา “งั้นถ้านางเป็นพี่สาวของข้าในปัจจุบันสถานะของนางอยู่ในระดับสูงและนางมีความสามารถ และนางเป็นคนที่มีคุณธรรมนางจะเป็นพี่สาวที่บุตรสาวของอนุเช่นข้าจะเข้าใกล้ได้อย่างไรมันดีพอแล้วถ้านางไม่ ทําให้ข้าเดือดร้อนข้าไม่กล้าทําให้นางรําคาญ” นางลืมโดยสิ้นเชิงว่าทุกครั้งที่นางขัดแย้งกับเฟิงหยูเฮงนางเป็นคนที่สร้างปัญหากับเฟิงหยูเฮง
คําพูดของเฟินไดถูกแพร่กระจายไปข้างหน้า และย้อนกลับราวกับว่ามันเป็นความจริง บรรดาฮูหยินและคุณหนูจากเมืองหลวงที่รู้สถานการณ์อาจหัวเราะหรือรู้สึกไร้ประโยชน์แต่พวกฮูหยินและคุณหนูที่มาจากมณฑลอื่นพบสิ่งที่จะพูดถึง
ในไม่ช้าภาพลักษณ์ของเฟิงหยูเฮงก็ตกต่ําอย่างรุนแรง นางเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับเกียรติจากทั่วโลก แต่ยังปฏิบัติต่อน้องสาวของนางซึ่งเป็นบุตรสาวของอนุเช่นนี้
เฟิงเฟินไดมีความสุขมากที่ได้ยินและมองย้อนกลับไป จากนั้นนางเห็นเฟิงเซียงหรูยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนพร้อมกับมองว่าจะปฏิเสธสิ่งต่าง ๆ แต่ไม่มีใครฟังนาง นี่ทําให้นางมีความสุขมากขึ้น
ในอีกด้านหนึ่ง เฟิงหยูเฮงก็ถูกนําตัวไปที่สวนโดยนางกํานัล นางเดินไปพร้อมกับกล่าวกับพวกนางว่า “วันนี้ฮองเฮารู้สึกดีมาก นางยังมีวิญญาณที่ดี พระชายาเหวินซวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในพระราชวังและทั้งสองก็ได้สนทนากันตลอดเวลาเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงถามต่อไป “องค์หญิงหรูหยางมาถึงแล้วหรือยัง ?”
“มาแล้วเจ้าค่ะ” นางกํานัลกล่าวอย่างรวดเร็ว “องค์หญิงมาเร็วและไปหาพวกนางเพื่อสนทนาและเดินเล่นด้วยเจ้าค่ะ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คงจะกลับมาเร็วๆ นี้เจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้สและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม สถานะของซวนเทียนเก้อแตกต่าง จากคนอื่นพระราชวังของราชวงศ์นี้เป็นบ้านของนางบางส่วน ใครสามารถทําอะไรกับนางได้บ้างถ้านางอยากไปทุกที่นอกจากนี้นางคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ด้วยเหตุนี้นางจึงหนีไปเอง
เร็วมาก พวกนางมาถึงตําหนักจิงซี เมื่อทุกคนก้าวเท้าเข้าไปในสนาม พวกนางได้ยินเสียงหัวเราะ มันไม่ใช่แค่หนึ่งคนหรือสองคน นางชัดเจนว่ามีอย่างน้อย 4 คน
เมื่อนางเข้าไปดูก็เป็นฮองเฮา พระชายาเหวินซวนและซวนเทียนเก้อ นอกจากนี้ยังมีบุคคลอื่นที่ทําให้นางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่นางก็ไม่ได้ตกใจจนเกินไป นางเพียงแค่เดินไปที่ฮองเฮาและโค้งคํานับ “อาเฮงคารวะฮองเฮาเพคะ สุขสันต์เทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงเพคะ”
เมื่อฮองเฮาเห็นเชิงหยูเฮง ดวงตาของนางก็เหลออกมาจากรอยยิ้ม นางรีบเรียกฟางอี้เพื่อมาช่วยประคองเฟิงหยูเฮง ในเวลาเดียวกันนางพูดกับพระชายาเหวินซวนที่นั่งอยู่ข้างนาง “เพื่อให้สามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงวันนี้ด้วยวิญญาณที่ดี ต้องขอบคุณอาเฮงอย่างแท้จริง เจ้ารู้หรือไม่ว่าอาการของโรคนี้ไม่ได้แสดงอาการที่ดีขึ้น เพราะข้าใช้เวลาสองสามเดือนนอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีแรง เมื่ออาเฮงกลับมาจากภาคเหนือแล้วมาตรวจข้า นางก็มอบยาพิเศษตัวหนึ่งให้ข้าหลังจากกินไปสักพัก อาการป่วยของข้าก็ดีขึ้นอย่างมาก”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างสุภาพ “เป็นเพราะร่างกายของเสดแม่เพคะ อาเฮงเพียงให้ยาเล็กน้อยเจ้าค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้นางเรียกพระชายาเหวินซวนอย่างสนิทสนมออกมาว่า “ท่านป้าสบายดีไหมเจ้าคะ ?”
พระชายาเหวินชวนมองที่นางด้วยรอยยิ้ม “ข้าสบายดี” ในใจของนาง นางถอนหายใจมากกว่าเหยาชื่อ นางไม่รู้ว่านางกําลังคิดอะไรทิ้งบุตรสาวแสนดีไว้เบื้องหลัง และทําให้เกิดความบาดหมาง นางหันหน้าของนางและต้องการแก้ไขเรื่องนี้ นางตัดสินใจแล้วว่าจะไปและพยายามแนะนํานางต่อไปหลังจากงานเลี้ยงในพระราชวังสิ้นสุดลง ท้ายที่สุดนางทนไม่ได้ที่จะมองคู่มารดาและบุตรสาวทําตัวห่างเหิน
ในขณะที่นางกําลังคิด ฮองเฮากําลังจะแนะนําหยูเฮง กับบุคคลอื่น ในเวลานี้หยูเฮงพยักหน้าและทักทายชวนเทียนเก้อ ก่อนที่จะหันไปมองคนอื่น และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูท่านมาไกลพอสมควร ท่านเป็นแขกที่หายากจริง ๆ เจ้าค่ะ”
ฮองเฮาตกตะลึง “พวกเจ้าทั้งสองคนรู้จักกันหรือ ?”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ย้อนกลับไปองค์ชายหกของกูซูพาองค์หญิงเจ็ดมาที่ราชวงศ์ต้าชุนของเราแล้ว พวกเขาก็ไปที่คฤหาสน์ของเราโดยเฉพาะในเวลานั้นท่านพ่อของข้ายังคงเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายอยู่ และเขาก็ดูแลคังอื้องค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจว และบุตรสาวของนางองค์ชายหกของกูซูและองค์หญิงเจ็ดมาที่คฤหาสน์ด้วยกัน องค์ชายหกได้ไปเยี่ยมเพื่อพูดเกี่ยวกับการแต่งงานกับองค์หญิงคังอี้เพคะ”
หลังจากที่นางพูดจบ ฮองเฮาพยักหน้ากล่าวว่า “ถ้าเจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็จําได้ว่ามีบางอย่างเช่นนั้น”
องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูก็ยิ้มในเวลานี้จากนั้นก็กล่าวกับเฟิงหยูเฮง “องค์หญิงมีความทรงจําที่ดีจริงๆ ข้าลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว ข้าไม่เคยคิดเลยว่าองค์หญิงจะยังคงจําได้ ท่านมีน้ําใจจริงๆ”
เด็กผู้หญิงที่เกิดในภาคใต้มีเสน่ห์ และในขณะที่นางพูด สีหน้าของนางไม่เปลี่ยนแปลงนอก จากนี้ยังมีรูปลักษณ์ที่สวยงามมาก แต่เพิ่งหยูเฮงมองเห็นความโกรธในแววตาของนาง นางจึงกล่าวว่า “มันไม่สามารถนํามาพิจารณาได้ สองอาณาจักรที่เข้าร่วมการแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ใครจะลืมมันได้บ้าง ฮองเฮายังบอกว่าจําเจ้าได้”
เมื่อเอ่ยอ้างถึงฮองเฮา องค์หญิงเจ็ดไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ฮองเฮาที่หยิบบทสนทนากลับมากล่าวว่า “องค์หญิงเจ็ดเป็นคนที่งดงามและจิตใจของนางก็ดี การเดินทางมาที่ราชวงศ์ต้าชุนของข้าเพียงอย่างเดียวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย วันนี้สนุกไปกับงานเลี้ยงในพระราชวังแห่งนี้อย่างเต็มที่
พระชายาเหวินซวนกล่าวเสริม “ใช่แล้ว เด็กผู้หญิงที่เกิดในภาคใต้นั้นงดงามมาก จ มูกของพวกนางจะโด่งและมีดวงตากลม และเด็กสาวทั้งหมดงดงามน้อยกว่าองค์หญิงของราช วงศ์ ข้าได้ยินมาว่าการปรากฏตัวขององค์หญิงเจ็ดนั้นเพียงพอที่จะได้รับการพิจารณาว่างดงามที่ สุดในราชวงศ์ของกูซู ท่านจะได้รับความสนใจจากคนเหล่านี้ในวันนี้”
แต่เดิมองค์หญิงเจ็ดนี้มีความมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของนางอย่างชัดเจนและนางก็อดไม่ได้ที่จะเชิดคางของนางอย่างมั่นใจ อย่างไรก็ตามนางจ้องมองหญิงสาวในชุดสีแดงด้านหลังหยูเฮงทันที
นางสังเกตเห็นสาวชุดแดงนั้นทันทีเมื่อมันเข้ามาในห้อง แต่นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพูดกับเฟิงหยูเฮงด้วยตัวตนของนาง อย่างไรก็ตามตอนนี้นางมีโอกาสที่จะค้นหาสถานการณ์นางชี้ไปที่จาวเหลียนและถามว่า“นางเป็นใคร ? ทําไมนางถึงสวมผ้าคลุมหน้า ? ใบหน้าของนางเป็น…”
เฟิงหยูเฮงยิ้มเล็กน้อย “ถูกต้อง รูปร่างหน้าตาของนางค่อนข้างยากที่จะรับมือ ขากลัวว่าการเอาผ้าคลุมหน้าออกจะทําให้องค์หญิงหวาดกลัวเพคะ”
Related
