“ตอนนี้พวกเราไปทำไม? ไม่ใช่ว่าพวกเราเพิ่งจะเดินมาจากตรงนั้นหรอกหรือ? คุณคงไม่ได้หลงทางหรอกใช่ไหม?”
เย่โฮ่เอ๋อถามออกมาสามคำถาม
ถังเฉามองเธอแวบหนึ่ง คาดว่าเป็นเพราะรอบด้านนั้นเงียบเกินไป อีกทั้งยังมีศพมากมาย ดังนั้นเธอจึงหวาดกลัวขึ้นมา
ถังเฉาไม่ได้เปิดโปงเธอ เพียงแค่เดินต่อไป
“นี่ ทำไมคุณไม่สนใจฉันล่ะ?”
หรือบางทีอาจจะเพราะถังเฉาไม่พูดไม่จา เย่โฮ่เอ๋อรู้สึกถึงลมเย็น ๆ ยะเยือกทางด้านหลังได้ในทันที ทันใดนั้นก็ตกใจจนตัวสั่น
“เห้อ!”
ถึงแม้ว่าศักยภาพของถังเฉาไม่มีทางพบอันตรายอะไรได้เลยสักนิด แต่ถึงอย่างไรก็พาลูกติดมาด้วยคนหนึ่ง เขายังต้องทำงานอย่างระมัดระวัง
ได้ยินในคำที่ถังเฉาพูดแล้ว สุดท้ายเย่โฮ่เอ๋อก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งแล้วเบะปาก
“จะพบอันตรายอะไรได้ ฉันจะบอกคุณให้นะ ด้วยฝีมือของฉัน ต่อให้มาเป็นสิบคนฉันก็ไม่กลัวหรอก”
ที่จริงแล้วถังเฉารู้ว่าตอนนี้เย่โฮ่เอ๋อหวาดกลัวจนแทบตาย หลังจากที่ได้ยินเธอพูดคำพูดไร้สาระขนาดนี้แล้ว ก็ตั้งใจที่จะหันไปมองด้านหลังของเธออย่างรวดเร็ว
“มีอะไรอยู่ข้างหลังคุณน่ะ?”
“กรี๊ดดดดดด!”
ประโยคเดียวของถังเฉาทำให้เย่โฮ่เอ๋อตกใจจนกระโดดขึ้นมาบนตัวของถังเฉา กอดถังเฉาเอาไว้แน่นพลางส่งเสียงร้องไห้ไปด้วย
“อย่ามาหลอกฉันนะ รีบช่วยฉันดูเร็วเข้า ข้างหลังมีอะไร!”
เย่โฮ่เอ๋อหลับตาแน่น ปิดตาไม่กล้าหันกลับไปมอง
ถังเฉาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะขลาดกลัวขนาดนี้
‘ถ้าหากบอกเธอว่าเป็นเรื่องโกหกละก็ เธอจะคิดว่าผมตั้งใจที่จะเอาเปรียบเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ ไหมนะ พอถึงตอนนั้นเขาก็อธิบายชัด ๆ ไม่ได้แล้ว?’
ถังเฉาคิดในใจ
จากนั้นก็ตัดสินใจว่า ผมไม่สามารถบอกเธอได้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องโกหก
“เขาไปแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว คุณลงมาเถอะ”
ตอนนี้เย่โฮ่เอ๋อจึงได้ปีนลงไป
รอจนหลังจากที่เย่โฮ่เอ๋อลงมาแล้ว อาจจะเพราะสังเกตได้ว่าการกระทำของตนเองไม่เหมาะสม ใบหน้าน่ารักของเธอจึงแดงก่ำขึ้นมาทั้งหน้า
ถังเฉาไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย มองดูตำแหน่งของตนเองในโทรศัพท์
ในระหว่างที่เพิ่งจะคุยกับนายท่านจ้าวนั้นเอง ถังเฉาแอบเอาเครื่องติดตามเครื่องหนึ่งทิ้งเอาไว้บนร่างกายของเขา
แต่ตอนนี้ขอเพียงตามเขาไป ก็จะสามารถไปถึงที่ที่เจ้าหญิงอายาเสะพำนักอยู่ได้
“ฉันตามคุณไปก็ได้ แต่คุณจะต้องปกป้องฉันด้วยนะ!”
เย่โฮ่เอ๋อพูดขึ้นมาด้วยความกังวลอีกว่า
“ฉันจะบอกคุณให้นะว่าไม่ใช่ว่าฉันกลัวพวกเขา ฉันก็แค่ไม่อยากจะเจอสิ่งที่โชคไม่ดีขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นฉันคงจะตบพวกเขาตายในฝ่ามือเดียว”
“อีกอย่าง… เมื่อกี้คุณมองเห็นสิ่งนั้นจริง ๆ หรือ?”
“…”
ถังเฉามีสีหน้าเข้มครึ้ม พยักหน้า
เดิมทีเย่โฮ่เอ๋อยังไม่ได้หวาดกลัวถึงขั้นนี้ แต่หลังจากที่ได้ฟังคำพูดที่ถังเฉาพูดขึ้นมา ทันใดนั้น ความหวาดกลัวในใจก็เพิ่มระดับขึ้นมาสูงขึ้นอีกหนึ่งระดับ
เย่โฮ่เอ๋อคว้ามือของถังเฉาเอาไว้ด้วยความร้อนรน ถังเฉามองเธอแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้สะบัดมือของเธอออก
นี่เป็นครั้งแรกที่เย่โฮ่เอ๋อจับมือของผู้ชาย ยิ่งรวมไปถึงในใจที่หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง กลางฝ่ามือมีเหงื่อออกมาเยอะมาก
ด้วยความรวดเร็ว ถังเฉาที่อยู่ข้าง ๆ มองดูตำแหน่งที่อยู่บนโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วจึงหยุดลง
“ดูเหมือนว่าที่ของเจ้าหญิงอายาเสะก็คือที่นี่แหละ”
ถังเฉาพูด เย่โฮ่เอ๋อที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยื่นศีรษะของตัวเองเข้ามา
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ใกล้จะสามารถออกจากป่าทึบนี้ได้แล้วใช่ไหมคะ?”
มองดูท่าทางเฝ้ารอขนาดนี้ของเย่โฮ่เอ๋อแล้ว ถังเฉาก็อยากจะตั้งใจตบตาเธอสักหน่อย
เห็นเพียงถังเฉาส่ายศีรษะอย่างจนด้วยปัญญา มองดูเย่โฮ่เอ๋อที่อยู่ข้างหน้า
“พูดมาแล้วคุณน่าจะไม่กลัว ถึงอย่างไรเสียคุณก็เป็นคนที่กล้าหาญขนาดนี้”
พูดมาถึงตรงนี้แล้ว เย่โฮ่เอ๋อก็รู้สึกว่ามีข่าวอันตรายข่าวหนึ่งใกล้จะมาถึง ทันใดนั้นรูม่านตาก็ขยายกว้างขึ้น มองถังเฉาด้วยใบหน้ายากที่จะเชื่อถือ
“ที่จริงแล้วมีเรื่องอะไรกันแน่ คุณรีบพูดมา!”
ถังเฉาตั้งใจล้อเล่นกับสภาพจิตใจของเย่โฮ่เอ๋อ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง เอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเสียดายว่า
“คุณจำเป็นจะต้องอยู่ในป่าทึบแห่งในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนถึงจะสามารถกลับไปได้ คุณจะต้องเตรียมใจเอาไว้ให้ดีนะ!”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้แล้ว สมองของเย่โฮ่เอ๋อก็ราวกับมีฟ้าผ่า กรีดร้องขึ้นมาเสียงดังอย่างอดไม่ได้
“กรี๊ดดด! ฉันไม่เอา ฉันจะกลับบ้าน ฉันไม่เอาสถานที่แบบนี้ ฉันกลัว”
ทันใดนั้นเย่โฮ่เอ๋อก็ร้องไห้โฮออกมา แม้แต่ถังเฉาก็ยังนึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ปกติจะไม่ยอมคนขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าพอได้ยินว่าจะต้องพักอยู่ในป่าทึบช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ร้องไห้จนเป็นแบบนี้ไปเสียแล้ว
“ทำไมถึงร้องไห้แล้วล่ะ? ที่นี่มีอะไรน่ากลัวงั้นหรือ!”
ยิ่งถังเฉาพูด สาวเจ้าก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“คุณไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย คุณจะมาเข้าใจความคิดของผู้หญิงได้อย่างไร”
“นี่เป็นถึงป่าทึบเชียวนะ ถ้าหากว่าฉันจะต้องอยู่ในป่าทึบนี้ช่วงระยะเวลาหนึ่ง ถ้าฉันไม่ทำให้พวกบ้าบอคอแตกพวกนั้นตายสิถึงจะแปลก”
ในที่สุดตอนนี้ถังเฉาก็ได้เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ร้องไห้จนเป็นแบบนั้น ก็แค่กลัวผีง่าย ๆ แค่นั้นเอง
“พอแล้ว ๆ ผมหลอกคุณเล่น สิ่งแวดล้อมของที่ที่คุณพักไม่เลวเลย”
หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ของถังเฉาแล้ว เย่โฮ่เอ๋อจึงค่อย ๆ หยุดเสียงสะอื้นไห้ของตัวเอง เพียงแต่มองดูโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของถังเฉาแล้ว กลับอดไม่ได้ที่จะกุมใบหน้าของตัวเองเอาไว้
