เงารัตติกาลใต้แสงจันทรา – ตอนที่ 66 บังอาจ เขาไม่คู่ควร

มู่อวิ๋นซีอดไม่ได้ที่จะมองฮูหยินเล็กเติ้ง
แววตาฮูหยินเล็กเติ้งสั่นไหวเล็กน้อย ในตอนนี้กลับไม่อาจตัดสินใจได้ด้วย
มีเสียงแปลกๆ ดังขึ้นมาจากตู้เสื้อผ้านั้นชัดเจน ต้องมีอะไรหลบซ่อนอยู่แน่นอน แต่ท่าทางของมู่อวิ๋นซีจะไม่ผิดปกติไปหน่อยหรือ มีคนที่ไหนกัน เอาคนไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าของตนเอง แล้วตั้งใจให้คนอื่นไปขุดค้น
นางมองประเมินมู่อวิ๋นซีอย่างละเอียด ดวงตาสดใสทั้งคู่ของนางแฝงรอยยิ้ม แววตาราวกับซ่อนอาการลนลาน ไม่ ไม่ใช่ลนลาน หัวเราะเยาะต่างหาก หรือว่านางตั้งใจทำเช่นนี้ เพื่อการเดิมพันนี้?
ยังแน่ใจอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ฮูหยินเล็กเติ้งยังคงตัดสินใจระมัดระวังตัว มองไปทางมู่อวิ๋นซีเอ่ย “เจ้านี่ คุณหนูรองเพียงพูดเล่นกับเจ้า เจ้าคิดจริงจังหรือ?”
นางลุกขึ้นมองไปทางมู่อวิ๋นซี “ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ไม่รบกวนคุณหนูรองแล้ว”
มู่จื่อหลันลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง เดินตามฮูหยินเล็กเติ้งออกไป ทั้งยังใส่ใจเปิดประตูห้องให้มู่อวิ๋นซี ปั้ง!
ฟู่!
มู่อวิ๋นซีถอนหายใจโล่ง ใจเต้นไม่หายก็เห็นตู้เสื้อผ้าทางกำแพงฝั่งตะวันตกถูกเปิดออก หัวใจนางเต้นรัว กวัดแกว่งไปทางเจี่ยอี้ที่ก้มอยู่ตัวเตรียมกำลังออก ซ่อนตัวดีๆ อย่าออกมา!
เจี่ยอี้หยุดชะงัก แม้เขาจะยังไม่เข้าใจบ้าง แต่ยอมเอาตู้เสื้อผ้ามาบังเอาไว้  มู่อวิ๋นซีหยิบใบพนันเล็กๆ ที่นางเขียนขึ้นมา ฉีกแบ่งครึ่งจากตรงกลาง แคว่ก!
หลังจากนั้นเอาทั้งสองชิ้นมาซ้อนไว้ด้วยกัน แคว่ก!
ปั้ง!
ประตูห้องที่ปิดสนิทถูกเปิดเสียงดังปัง ฮูหยินเล็กเติ้งและมู่จื่อหลันถลึงตาโต
ทั้งสองคนจ้องมองกัน โชคดีที่เมื่อครู่นี้ นางไม่มีปฏิกิริยาอะไร
“คุณหนูรอง!” ฮูหยินเล็กเติ้งกำลังมองมู่อวิ๋นซีด้วยยิ้มแย้ม “ข้าออกมาก็นึกขึ้นได้ นายท่านให้ข้ามารับยาสร้างเนื้อจากคุณหนูรอง”
มู่อวิ๋นซีทิ้งกระดาษในมือลง “ท่าทางท่านรองมู่ยังไม่เชื่อข้าสินะ ยาสร้างเนื้อนั่นเป็นยาวิเศษ มิใช่ผักกาดขาวหัวไชเท้า ที่จะหยิบครั้งละมากๆ ได้ตามใจ ข้าเองก็มีอยู่ไม่กี่เม็ด ใช้หมดแล้ว”

“เช่นนั้น….รบกวนคุณหนูรองแล้ว” ฮูหยินเล็กเติ้งเอ่ยขอโทษ เอื้อมมือปิดประตูให้มู่อวิ๋นซีอีกครั้ง
มู่อวิ๋นซีเดินไปถึงหน้าประตู เอาหูแนบประตู อยู่ตรงนั้นอยู่นานถึงจะถอนหายใจ “ออกมาเถิด”
เจี่ยอี้ก็โผล่ออกมาจากตู้เสื้อผ้า หน้าผากเหงื่อแตกพลั่ก หันไปอธิบายกับมู่อวิ๋นซี “อวิ๋นซี อย่างไรเสียเจ้าก็อย่าได้เชื่อคำพูดของฮูหยินเล็กเติ้ง บาดแผลบนหน้านาง นางล้มลงมาเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า อีกอย่างในตอนแรกที่แต่งตั้งนางเป็นอนุภรรยา ก็ล้วนเป็นความต้องการของมู่จื่อหลัน”
นางนึกไม่ถึงว่าฮูหยินเล็กเติ้งกับมู่จื่อหลันที่แสนอ่อนโยนเพียบพร้อมด้วยศีลธรรมอันดีงาม จะว่าเขาแบบนี้อยู่ต่อหลัง
“จริงหรือ?” มู่อวิ๋นซีถอนหายใจแผ่วเบา แสร้งทำหงุดหงิดใจ “ตอนนี้ข้าก็ไม่แน่ใจ ในกลุ่มพวกเจ้าใครพูดจริง ใครพูดโกหก เจ้าให้เวลาข้าคิดหน่อยเถิด”
“อย่าสิ อวิ๋นซี ข้าสาบาน ที่ข้าพูดกับเจ้าทั้งหมด เป็นความจริงทุกประโยค  ความจริงใจที่ข้ามีต่อเจ้าล้วนมาจากความตั้งใจ” เจี่ยอี้เกลียดชังมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะฮูหยินเล็กเติ้งและมู่จื่อหลัน ไม่แน่ว่าเมื่อครู่นี้เขาจะสามารถดึงมือมู่อวิ๋นซีมาได้ แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นดูเหมือนจะห่างเหินกันไปแล้ว”
มู่อวิ๋นซี ไม่กล่าวสื่งใด เปิดประตูห้อง “เดินทางกลับช้าๆ ไม่ส่ง”
“อวิ๋นซี?” เจี่ยอี้ไม่ล้มเลิกความตั้งใจ
“ไม่แน่ฮูหยินเล็กเติ้งอาจกลับมาอีกก็ได้” มู่อวิ๋นซีเตือน
รูม่านตาดำของเจี่ยอี้หดลงเล็กน้อย  “เช่นนั้นอวิ๋นซี เจ้าคิดให้ดีนะ  ที่ข้าพูดเมื่อครู่เป็นความจริง หากไม่เชื่อเจ้าก็ไปถามพี่สาวเจ้า….”
ปั้ง!
มู่อวิ๋นซีปิดประตูใส่เจี่ยอี้ที่พูดจู้จี้จุกจิกออกไป ใจนางกระโดดขึ้นมาด้วยความกลัว กระทบกระทั่งกันอยู่นาน
นานๆ นางถึงค่อยๆ มีสติ รีบเดินไปทางตั่งนอน เปิดม่านที่ปิดอยู่ พบกับนัยน์ตาอันลืมตาอยู่ของเฟิ่งเชียนเย่พอดี
“เจ้าตื่นแล้วหรือ?” มู่อวิ๋นซีตกใจในแวบเดียว “เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าทำอะไรลงไป เหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้? ใครวางยาพิษเจ้า?”
ริมฝีปากเฟิ่งเชียนเย่สั่นเทา พยายามแหงนมือ
มู่อวิ๋นซีพบว่ากลางมือของเขากำมีดพกแน่น เพราะเขาใช้กำลังมากเกินไป บริเวณข้อนิ้วมือของเขาจึงขาวซีด

“เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ?” มู่อวิ๋นซีลนลาน
“ฆ่าคน” เฟิ่งเชียนเย่ปากสั่น
มู่อวิ๋นซีชะงักไป “ตอนฮูหยินเล็กเติ้งกับมู่จื่อหลันเข้ามา เจ้าได้ตื่นแล้วหรือ?”
เฟิ่งเชียนเย่ปิดตาลง แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง “พวกนางโชคดี เจ้าช่างกล้าหาญนัก”
ถ้าผู้หญิงสองคนนั้นเปิดตู้เสื้อผ้ามาพบเจี่ยอี้จริงๆ เขาคงไม่อาจละเว้นพวกนางอีก เจี่ยอี้ก็ไม่เว้น
นึกไม่ถึงว่านางสร้างแผนข่มขู่พวกนาง ทำให้สองคนนั้นไม่กล้าลงมือ
“เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่หรือเยี่ยงไร เจ้าเจ็บหนักขนาดนี้ ยังจะขยับตัว?”
มู่อวิ๋นซีแย่งมีดจากมือเขาใส่ลงไปในฝัก แล้วเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น “อันที่จริงแล้ว ต่อให้พวกนางเจอเขาไม่เห็นเป็นไร อย่างมากก็เสียชื่อไปเท่านั้น ข้าไม่สนข่าวลือพวกนั้นหรอก กลัวเพียงแค่…พี่สาวของข้าอาจรับไม่ได้”
“ไม่ได้!” เฟิ่งเชียนเย่โต้แย้งคำพูดของมู่อวิ๋นซี “แม้จะเป็นเพียงข่าวลือ ชื่อเขาก็มิคู่ควรที่ถูกเอ่ยขึ้นพร้อมกับชื่อเจ้า”
มู่อวิ๋นซีชะงักงัน หัวใจราวกับถูกคนบีบคั้นจนเจ็บปวดขึ้นนมาก็ไม่ปาน
เขาไม่สนใจความเจ็บปวดของตน ไม่สนใจชีวิตของตน เพื่อมิให้ชื่อของนางถูกพูดถึงกับเจี่ยอี้งั้นหรือ?
“เขาไม่คู่ควร” เฟิ่งเชียนเย่กระซิบเบาๆ อีกครั้ง หนังตาที่ลืมขึ้นหรือเป็นเพราะขนตานั้นหนักเกินไปจนตาเขาปิดลง และไม่ลืมขึ้นมาอีก
“ท่านชายเย่?” มู่อวิ๋นซีเรียกเสียงเบา

 เฟิ่งเชียนเย่ไม่มีปฏิกิริยากลับมา
มู่อวิ๋นซีตกใจเมื่อเห็นใบหน้าเฟิ่งเชียนเย่แดงก่ำจนผิดปกติ ราวกับได้ทาแป้งชาด
“ท่านชายเย่?” มู่อวิ๋นซีเอื้อมมือไปแตะหน้าผาก มือสัมผัสความร้อนผ่าวจนรีบดึงมือกลับมา
ทำไมถึงร้อนเช่นนี้?
นางคุกเข่าบนตั่งนอน ลองแตะหน้าผากเขาอีกครั้ง ร้อนผ่าว เอาหลังมือแนบบนหน้าผากเฟิ่งเชียนเย่ ร้อนผ่าว นิ้วมือลูบไล้บนริมฝีปากเขา ร้อนผ่าว แล้วเอามือเข้าไปสัมผัสหน้าอกเขาภายใต้ผ้าห่มอีก ร้อนผ่าว ลูบคลำมือของเขา ร้อนผ่าว
สีหน้าของมู่อวิ๋นซีดูไม่ดีขึ้นมา ถ้าหากเป็นร้อนเช่นนี้ทั้งคืน  เกรงว่าจะสมองทึบเสียกระมัง?
นางเม้มปากแน่น จ้องมองเฟื่องเชียนเย่ที่กำลังหลับใหล เขาช่วยนางมาหลายครั้ง นางไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรอย่างแน่นอน
ควรจะทำเช่นไรดี?
ยาที่นางนำมาจากหุบเขาสิ้นทุกข์ก็ไม่มียาที่ลดความร้อน อีกทั้งนางไม่รู้ว่าความเจ็บปวดบนร่างเขานั้นเกิดขึ้นมาได้เยี่ยงไร แล้วก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามเรียกหมอด้วย
ขณะที่ใจกำลังวิตกกังวล ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นเสียงไป่หลิง “คุณหนู อาหารเย็นพร้อมแล้ว คุณหนูใหญ่เชิญท่านไปทานอาหารเจ้าค่ะ”
“เจ้าบอกท่านสาว วันนี้ข้าไม่ค่อยสบาย คงไม่ออกไปแล้ว”
“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไปหรือ ไม่สบายตรงไหน?” เสียงไป่หลิงที่อยู่นอกประตูเริ่มกังวล
มู่อวิ๋นซีถอนหายใจ แล้วดึงม่านลงเรียบร้อย เปิดประตูแต่ไม่ให้ไป่หลิงเข้ามาในห้อง ” ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่ไม่อยากพบเจี่ยอี้”
“อ้อ!” ไป่หลิงเข้าใจในทันที “เช่นนั้นข้าน้อยจะนำอาหารมาให้คุณหนู”
“ไม่ต้องแล้ว” มู่อวิ๋นซีปฏิเสธ
“ข้าไม่อยากอาหาร เจ้าช่วยนำน้ำเข้ามาให้ข้าก็พอ ข้าอยากอาบน้ำ น้ำเย็นสักหน่อย ข้าอยากผ่อนคลาย”
“ไป่หลิง!” มู่อวิ๋นซีเรียกแม่นางไป๋หลิงที่กำลังหันตัวไป
“ข้าต้องการเหล้าหนึ่งไหด้วย เอาเหล้าที่แรงที่สุด”