ความมืดถูกห่อหุ้มไว้ด้วยก้อนขนาดใหญ่ ลึกเล็กน้อย แล้วก็เข้มข้น ราวกับน้ำที่ไหลในคูน้ำ มีกลิ่นและสี ค่อยๆ ผ่านผิวหนังทุกตารางนิ้ว เหอเจิงไม่สามารถใช้กำลังของเขาได้ และก็เหนื่อยเล็กน้อยที่จะพูด
เปลือกตาหย่อนคล้อยอย่างหนัก เสียงในโทรศัพท์ก็เหมือนภาพลวงตาในความฝัน
ไม่มีเสียงตอบกลับทางโทรศัพท์ของจี้ผิงโจว
มีเพียงเสียงหายใจและไอแผ่วเบาราวกับแมวจรจัดบนถนนในฤดูฝนเท่านั้นที่น่าสงสารอย่างยิ่ง
บางครั้งก็มีเสียงสะอื้นไห้
เช่นเดียวกับเสียงของโทรศัพท์มือถือที่สัมผัสกับหมอนหรือเส้นผม
ดูเหมือนว่าจะหลับ หรือบางทีก็ป่วยเกินกว่าจะหลับ
ระดับความสะเพร่าของผู้หญิงคนนี้สะท้อนให้เห็นอย่างลึกซึ้งมากขึ้น หลังจากการหย่าร้าง ยังคงเป็นคุณนายจี้ฟางเหอเจิง ไม่ว่าเรื่องจะเล็กใหญ่ขนาดไหน หลายปีที่ผ่านมานั้นก็ไม่ได้ทำให้จี้ผิงโจวรู้สึกป่วยอะไรเลย หากไม่ใช่ประสบการณ์ชีวิตที่แย่ ก็ถือว่ามีความสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว
แต่ความเฉยเมยในช่วงหลายปีที่ผ่านมาได้ผลักดันให้เธอไปไกลขึ้นเรื่อยๆ
เพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน
จี้เหยียนเซียงและจี้ซูสิ้นสุดการรับทานอาหารเย็นกับตระกูลอวี่ เพราะฝนยิ่งตกยิ่งหนัก จี้ผิงโจวขอตัวจึงออกไปก่อน อาหารมื้อนี้ก็ไม่มีความหมาย จบแบบลวกๆ เหมือนกับรักษาเหตุผลและน้ำใจ
คืนนี้จี้ผิงโจวอารมณ์ไม่ค่อยดี
ถึงแม้ว่าจะออกมาก่อน แล้วยังพูดกับอวี่ซูเพียงไม่กี่คำ ล้วนไม่มีมารยาทอย่างมาก
คาดหวังว่าจี้เหยียนเซียงจะทำทริปพิเศษ แต่เขาไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
จี้ผิงโจวยังคงพ่นลมหายใจที่ปลายสายของโทรศัพท์ ได้ยินเสียงฝีเท้าที่บันได โทรศัพท์ยังไม่ได้วางสาย ซ่อนมันเอาไว้ในลิ้นชัก
รอให้จี้เหยียนเซียงขึ้นมา
ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ความชื้นภายนอกก็แผ่ไปทั่วห้อง พร้อมกับคำพูดอันทรงพลังของเธอ
“โจวโจว คืนนี้เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
จี้ผิงโจวถอดนาฬิกาออก หันหลังให้ ทำสิ่งที่สงบและอ่อนโยน “เป็นอะไรเหรอ? ฉันเป็นอะไร?”
จี้เหยียนเซียงรู้ว่าเขาจะไม่ยอมรับ “ที่เธอออกไปก่อน ไปทำอะไรเหรอ?
“ไม่มีอะไร ก็แค่ไม่อยากนั่ง”
การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหลังแต่งงานไม่ใช่เพราะเหอเจิง นอกจากจะไม่สามารถอาศัยอยู่ในเขตธุรกิจได้แล้ว เธอยังเดินทางไปโดยไม่มีคนขับมารับเธอ และเธอยังมีชีวิตอยู่อย่างสบาย ยกเว้นเงินค่าขนมและของขวัญล้ำค่าที่จี้ผิงโจวมอบให้ทุกเดือน
แต่จี้ผิงโจวนั้นแตกต่างออกไป
เมื่อเหอเจิงอยู่ที่นั่นเขาจะสุภาพและให้เกียรติกับจี้เหยียนเซียงมาก
เหอเจิงจากไปแล้ว
เขาทุบแจกันอีกครั้ง และยังปฏิเสธงานเลี้ยงอาหารค่ำอีก ตอนนี้เขาพูดอย่างโจ่งแจ้งบางอย่างที่ไร้มนุษยธรรมเพื่อหักล้างจี้เหยียนเซียง
ทันใดนั้น เธอโกรธมากจนปวดหัว เธอก็ถอยหลังกลับไปสองก้าว รู้สึกเสียใจมองที่จี้ผิงโจวอย่างโกรธเคือง
“เธอดูซิว่าหลังจากที่หย่าเธอเปลี่ยนเป็นเป็นอย่างไรบ้าง? ครั้งก่อนที่ลุงบอกว่าจะพาเสี่ยวเหยียจ่งไปเลี้ยงอาหารค่ำกับครอบครัว? เธอก็ออกไปก่อนระหว่างมื้ออาหาร?” จี้เหยียนเซียงรู้สึกท้อแท้ “ฉันดูอารมณ์เธอตอนนี้แล้วเหมือนกับคนหลงทางใช่ไหม?”
นาฬิกาถูกถอดออก
จี้ผิงโจวค่อย ๆ ถอดเนกไทของเขาออกอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงพูดของคนข้างหลังเขา
เส้นเอ็นที่หลังมือนูนขึ้น
ภายใต้แสงไฟกลางคืน สีสันจะดูแปลกไปเล็กน้อย
เมื่อเห็นทัศนคติของเขาเช่นนี้ จี้เหยียนเซียงก็ยิ่งโกรธและพูดมากขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ตีโพยตีพาย “ฉันไม่สนใจว่าตอนนี้คุณจะทำอะไร พูดสั้นๆ เลยนะว่าอย่าทำผิดพลาดเหมือนวันนี้อีก และยังมี เรื่องที่พวกเธอหย่ากันอีก ควรจะรีบไปแจ้งผูอาวุโสในตระกูลทีละคน ไม่เช่นนั้น คราวหน้าถ้ามีคนถามเธออีก ยังคิดที่จะพูดโกหกอีกเหรอ?
มันกลายเป็นการแสดงของเธอคนเดียว
ไม่มีใครตอบรับเธอ
จี้ผิงโจวไม่คิดจะเคลื่อนไหวในสิ่งที่ตัวเองต้องทำ ไม่รู้สึกเจ็บปวดไม่รู้สึกทุกข์ร้อน
การจัดการด้วยวิธีนี้ทำให้จี้เหยียนเซียงรู้สึกรำคาญจริง ๆ น้ำเสียงของเขาก็สูงขึ้นเล็กน้อย “เธอได้ยินที่ฉันพูดกับเธอมั้ย? คุณต้องการทะเลาะกับเสี่ยวเหยียจ่งไปถึงเมื่อไหร่? ไม่คิดว่ามันน่าเกลียดบ้างเหรอ!”
ไม่รู้ว่าคำไหนจะโดนใจจี้ผิงโจวมากที่สุด
หลังของเขาตกตะลึง แล้วก็เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง แสงเงาส่องคอของเขาให้ซีดลง และไม่มีเลือด
ดูเหมือนว่าจี้เหยียนเซียงจะยืนยันสิ่งที่พูดจริงๆ
วิญญาณของเขาหายไป
สายตาของเขาตกลงมาจากดวงตาที่สงบของเขา กระทบบนใบหน้าของจี้เหยียนเซียงโดยไม่มองและไม่ถาม
“เธอเป็นพี่สาวฉันจริงๆเหรอ?”
จี้เหยียนเซียงรู้สึกช็อกในใจ แต่เขาก็อดทนได้ ด้วยริมฝีปากสีขาว “แน่นอนว่าฉันเป็นพี่สาวของเธอ”
ถ้ามองไม่ผิด
ภายใต้แสงที่ลอยล่อง ใบหน้าของจี้ผิงโจวมีรอยยิ้มเล็กน้อย แต่ที่เขายิ้มไม่ได้หมายความอย่างที่ทำ คำต่อคำเฉื่อยชาอย่างยิ่ง “สรุปแล้วว่าเธอจะขอโทษเขายังไง ก็ให้พูดแบบนั้นกับเธอนะ? เธอมีพ่อมีแม่ ทำไมไม่คิดจะพูดกับเหยียจ่งดีๆล่ะ?”
