การนอนคนเดียวในห้องนี้ไม่มีประโยชน์เสมอไป
ตั้งแต่ในวันที่เหอเจิงจากไป จี้ผิงโจวก็นอนไม่หลับทุกคืน ย้ายไปอยู่ที่อาคารหลักและนอนหลับสักสองสามคืนก่อนที่จะกลับสู่สภาวะปกติ
คืนนี้กลับมีอาการรุนแรงขึ้นกว่าเดิมไม่น้อย
หลับตาและงีบหลับ แม้แต่ลมหายใจก็หนักขึ้น ท่อหายใจดูเหมือนจะถูกปิดกั้น เขาไม่สามารถหายใจได้ ปากและจมูกของเขาถูกปิด เขาหายใจไม่ออกราวกับว่าจะตายให้ได้
จี้ผิงโจวตื่นมากลางดึก
เขาตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าเขามีอาการหอบหืดกำเริบและใบหน้าของเขาเป็นสีแดง มีรีเฟล็กซ์กลับมาเมื่อเอื้อมมือสัมผัสตำแหน่งข้างๆเขา แต่สัมผัสเพียงชิ้นน้ำแข็งที่เย็นยะเยือกเท่านั้น
ไม่มีใครที่ยังคงคิดถึงเขาเมื่อเขาหลับ
ในอดีตที่ผ่านมา
เป็นเหอเจิงที่ช่วยเขารับยา
ความมืดสนิทในห้องตอนนี้ดูน่ากลัวเป็นพิเศษ จี้ผิงโจวไม่สามารถสัมผัสยาได้และแขนขาของเขาเย็นและแข็ง เขาเรียกเป๋ยเจี่ยนด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย
เมื่อเขาไปถึง ก็มีเหงื่อเย็นเยียบอยู่บนหลังของเขา
ปฏิบัติตามขั้นตอนที่เขารู้จักในการจ่ายยาให้จี้ผิงโจวและเขาก็สูดหายใจเข้าไปบ้าง อาการยังไม่ดีขึ้นมากนัก คราวนี้มันร้ายแรงอย่างอธิบายไม่ถูกจนแพทย์จากตึกใต้มาดู
จากใต้สู่เหนือ ไฟบนถนนหลายสายจะสว่างขึ้น
ถึงตอนเช้า
หมอและคนรับใช้ที่วุ่นวาย เพิ่งจะได้มีโอกาสหายใจ
ผู้คนในครึ่งห้องไม่หลับไม่นอน ทุกคนแสดงอาการอ่อนล้าและหมองคล้ำ
อาการของจี้ผิงโจวยังทรงตัวอยู่ หมอก็ดื่มน้ำลายเพื่อสงบสติอารมณ์ และเห็นจี้เหยียนเซียงเข้ามาอย่างกังวลใจ
ชีวิตของจี้ผิงโจวมีค่ามาก
ไม่ควรมีสิ่งที่แย่สักนิด
“เกิดอะไรขึ้น” จี้เหยียนเซียงมองหมออย่างกระตือรือร้น “อาการก็ดีมาตลอด ทำไมมันเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหัน”
ทั้งเป๋ยเจี่ยนและจี้ซูอยู่ที่นั่น พี่สาวเฉินยังคงอยู่ในห้องเพื่อทำความสะอาด คนที่อยู่ในจุดที่น้อยที่สุดยืนอยู่ด้านหลังตัวสั่นเมื่อรู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกหนีการดุได้
หมอหันกลับมามองจ้าวถังชิว และพูดความจริง “อาการป่วยเดี๋ยวก็หายแล้ว แต่ช่วงนี้สัมผัสกับบุหรี่และแอลกอฮอล์ จุดธูปในห้องที่นอนเมื่อคืนนี้ ยังสูญเสียเส้นใยผมที่ลอยอยู่บนเสื้อผ้าจำนวนมาก หายใจเข้ามากเกินไป อาการนี้เลยกำเริบ”
“จุดธูปเหรอ”
“ใช่ มีสิ่งสกปรกในอากาศมากเกินไป คืนเมื่อวานเขาดื่มเหล้าอีกแล้ว”
“ธูปจากไหนเหรอ”
ตระกูลจี้ทุกคนรู้เกี่ยวกับอาการป่วยของจี้ผิงโจว
ต้องเปิดเครื่องฟอกอากาศทุกวัน ไม่ต้องพูดถึงการจุดธูป คุณต้องใส่ใจกับเสื้อผ้าที่คุณสวมใส่เมื่อเดินเข้าไปในตึกเหนือ
จี้ซูนั่งอยู่บนเก้าอี้ ลากอย่างขี้เกียจ “จะเป็นใครไปได้ใครอยู่ที่นี่เมื่อวานนี้”
หลังจากที่เธอเตือน
จี้เหยียนเซียงมองไปที่จ้าวถังชิวซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังฝูงชนและไม่พูดอะไร “ธูปที่เธอสั่งเหรอ”
ผู้หญิงที่มีอำนาจมากที่สุดในตระกูลจี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเธอ
ประโยคที่รุนแรงนี้เป็นเหมือนคำถามและคำตำหนิกำลังจะเกิดขึ้นในวินาทีถัดไป สายตาราวกับว่ากำลังจะกินจ้าวถังชิว แต่คนส่วนใหญ่ที่นี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา
มันสนุกที่จะดู
ยังมีความเงียบ
ไม่มีใครจะพูดแทนเธอ
ไม่ใช่ว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เป้าหมายของการตำหนิมักจะเป็นเหอเจิง
จี้เหยียนเซียงเดินไปหาจ้าวถังชิว
เมื่อเห็นผู้หญิงกว่าครึ่งห้องกำลังยุ่งเหยิง “เธอเข้ามาในห้องนอนเขาทำไม ยังไม่สำเหนียกอีกว่าตัวเองเป็นอะไร ดูเรื่องซินเดอเรลล่ามากเกินไปหรือเปล่า” และเธอไม่กล้าหักล้างมัน
เสียงเบาๆ “ฉันไม่ได้รู้เยอะ…ขอโทษ”
“อย่าคิดว่ามาที่นี่ไม่กี่ครั้งแล้วจะโดดเด่น ถ้าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอก็จบเห่”
แค่ประโยคเดียว
เธอเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง
ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจของทางตัน จี้ซูตบเสื้อผ้าของเขาและยืนขึ้น ดูแปลกๆ “เมื่อก่อนตอนที่พี่เหอเจิงอยู่ ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ แต่ก็ดี เธอโดนบีบบังคับให้ออกไป คิดถึงเธอตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ”
ใบหน้าของจี้เหยียนเซียงจมลงอย่างสมบูรณ์และตะโกนใส่เธออย่างรวดเร็ว “แกกลับไปเลยนะ พูดเรื่องไร้สาระที่นี่อะไรกัน”
จี้ซูขดริมฝีปากของเขาและเห็นจ้าวถังชิวจากด้านบนด้วยสายตาที่ดูถูก
เมื่อเธอกำลังจะจากไป เธอดึงเป๋ยเจี่ยนอีกครั้งและพาเขาออกไปด้วย
ออกจากตึกเหนือ
ลักษณะที่เจ้าชู้และไม่แยแสของจี้ซูหายไปอย่างสมบูรณ์
เธอกอดอกบนร่างกายของเธอเดินไปข้างหน้าและสาปแช่งขณะที่เธอเดิน “นี่มันควรจะสมน้ำหน้าไหม ภรรยาที่สมบูรณ์แบบก็ไม่รู้จักทะนุถนอม หาผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องมา ไม่ช้าก็เร็วจะฆ่าตัวตายเอา”
“ตอนนี้พี่โจวยังไม่ตื่น คุณอย่าพูดแบบนี้เลย”
เป๋ยเจี่ยนชอบพูดแทนจี้ผิงโจว
จี้ซูหันไปมองเขาอย่างเย้ยหยัน “เขาตายไปก็ดี พี่เหอเจิงจะได้มามอบดอกไม้ให้”
เป๋ยเจี่ยนขมวดคิ้ว “เสี่ยวซู คุณนายฟางไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิด”
เขาเคยเห็นฟางเหอเจิงนั่งสูบบุหรี่ในรถของซุนไจ่อวี่ เธอหัวเราะและพูดคุยกับเขา ดูเหมือนผู้หญิงที่มีปัญหา
ภรรยาที่สมบูรณ์แบบ เธอแค่แกล้งทำเป็นโกหก
แต่คำพูดของเป๋ยเจี่ยนเกือบจะจุดไฟ และจี้ซูต้องดุอีกครั้ง แต่โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น และเขามองไปที่ข้อความที่ลู่เป่ยส่งมาที่ด้านบนของโทรศัพท์มือถือ
สั้นๆได้ใจความ
รัดคอของเขา
“เหอเจิงให้ผมมาถาม เมื่อไหร่จี้ผิงโจวจะว่าง ไปทำให้เป็นขั้นเป็นตอน”
จี้ซูยืนเขย่งเท้าเพื่อมอง แต่เป๋ยเจี่ยนก็หลบหลีกทันที
เธอคว้าแขนของเขา “ฉันเห็นแล้ว พี่เหอเจิงต้องผ่านขั้นตอนการหย่าร้างใช่ไหม”
“คุณอย่าพูดมั่วๆนะ”
“ฉันเห็นมันชัดเจน”
ในสถานการณ์ของจี้ผิงโจวตอนนี้ เป๋ยเจี่ยนไม่กล้าที่จะทำให้เขารู้สึกแย่ จี้ซูสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าเขากำลังคิดอะไร “คุณฟังนะ ตอนนี้คุณกลับไปก่อน จี้ผิงโจวมีอาการหอบหืดกำเริบซึ่งตอนนี้ร้ายแรงมาก ช่วงนี้ก็ไม่มีเวลาไปจัดการหรอก”
“อะไรนะ” เป๋ยเจี่ยนไม่เข้าใจ “คุณไม่ได้คิดว่าพวกเขาหย่ากันแล้วเหรอ”
“ฉันคิด แต่ที่ฉันพูดก็ไม่ใช่ความจริงทั้งหมด”
หนึ่งเดือนต่อมาฤดูใบไม้ผลิก็มาอีกครั้ง
ในเวลานั้นถนนเต็มไปด้วยต้นหลิวและต้นแคทกินส์ยิ่งทำให้จี้ผิงโจวต้องการมีชีวิต
–
เนื่องจากจี้ผิงโจวทำให้ตระกูลจี้เละเป็นโจ๊ก
บ้านตระกูลฟางได้ฟื้นฟูบรรยากาศอบอุ่นในอดีตแล้ว หลังจากนั้นไม่กี่เดือนเหอเจิงก็กลับมา และป้าหมิงปฏิบัติต่อเธอเหมือนเด็กผู้หญิง และอาหารเช้าก็ปรุงตามความชอบของเธอ
ฟางลู่เป่ยเริ่มบ่นทันทีที่เขานั่งลง “ทำไมถึงเป็นไข่ต้มชา ฉันอยากกินไข่ดาว”
ป้าหมิงเพิ่งปอกไข่แล้วใส่ลงในชามของเหอเจิง
มองไปที่ฟางลู่เป่ยอย่างเขินอาย “คิดว่าคุณไม่อยู่บ้าน ถ้าอยากกินไข่ดาวเดี๋ยวฉันไปทำให้”
เหอเจิงหัวเราะขณะฟัง
ฟางลู่เป่ยเคาะหัวเธอด้วยตะเกียบ “ไม่รู้จักผู้ใหญ่ ไม่รู้เหรอว่าไข่ใบแรกต้องให้ผู้ที่อาวุโสก่อน”
มองไปที่ใบหน้าที่เต้นเกินควรของเขา เหอเจิงกลืนไข่เข้าไปโดยตรง
ปากของฟางลู่เป่ยกระตุก “ไม่กลัวสำลักตาย”
ป้าหมิงวางไข่ดาวไว้ข้างๆแล้วยิ้มให้ “พอแล้ว เจิงเพิ่งจะกลับมา ปล่อยให้เธอเลือกเอง”
“ฉันปล่อยเธอเหรอ ถ้าเธอกินฉันเข้าไปก็ไม่ผิด”
ขณะที่พูด
ฟางลู่เป่ยหยิบโทรศัพท์มือถือที่มีระบบสั่นในกระเป๋าออกมาปลดล็อกและเหลือบมองมันเป็นข้อความจากเป๋ยเจี่ยน
ตกใจเล็กน้อย
ยังดูหมิ่นเล็กน้อย
เขาเล่นเป็นปริศนา “เหอเจิง เธอให้พี่ไปถามจี้ผิงโจวว่าว่างวันไหน เธอรู้ไหมว่าเสี่ยวเจี่ยนพูดว่ายังไง”
เหอเจิงกินโจ๊กไม่หยุด เสียงยังง่วงอยู่เล็กน้อย “ไม่รู้”
“เขาบอกว่าโจวโจวมีอาการหอบหืดกำเริบเมื่อวานนี้ และเขายังไม่ว่าง”
“งั้นก็รอให้เขาว่าง”
“เธอไม่อยากรู้เหรอว่าอาการหอบของเขากำเริบขึ้นได้ยังไง”
เมื่อเสียงนี้ดังออกมา ป้าหมิงก็หยุดขยับมือและมองที่เหอเจิงอย่างกังวล พวกเขารู้ดีว่าเธอเคยหมกมุ่นอยู่กับจี้ผิงโจวมากแค่ไหน และเป็นการยากที่จะทำให้อารมณ์ของเธอดีในคราวเดียว
ด้วยความกังวลเกี่ยวกับความอ่อนโยนของเธอ เธอจึงหันกลับมามอง
เหอเจิงหยิบซอสหั่นเต๋าชิ้นหนึ่งที่ป้าหมิงดองมาเอง และเคี้ยวมัน สังเกตเห็นการจ้องมองของพวกเขาและมองช้าๆ “ทำไมถึงมองฉันแบบนี้ล่ะ”
ฟางลู่เป่ยยกคิ้วขึ้น เพื่อเตือนให้เธอตอบคำถามนี้
เหอเจิงมีท่าทางเฉยๆ “ป่วยก็ป่วยไป ยังไม่ตายสักหน่อย ถ้าตายแล้วค่อยบอกฉัน”
