เหอเจิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเสียงกริ่งประตูดังขึ้น
เธอถือร่มเดินข้ามระเบียงและเปิดประตู ฟางลู่เป่ยยืนอยู่ภายใต้แสงที่ส่องแสงเขาไม่ได้กางร่มเขาตบหิมะบนไหล่ของเขาไปด้านข้างเขาได้ยินเสียงประตูเปิด ไม่ได้เงยขึ้นมองแต่ปากก็พูดพล่าม
“ดึกขนาดนี้ยังจะให้ฉันมาส่งของให้เธออีก เธอคิดออกมาได้ยังไง แม้แต่การทำธุระก็ทำไม่ได้”
เหอเจิงพยายามสงบสติอารมณ์พยายามทำให้ตัวเองดูปกติ “เอามาแล้วยัง”
เริ่มพูด เสียงนั้นเป็นใบ้และดูเหมือนว่าสายเสียงจะขาดและถูกตัด
ท้ายที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ฝันร้าย
จี้ผิงโจวเกือบจะฆ่าเธอจริงๆ
ฟางลู่เป่ยตกใจ “เสียงเธอเป็นอะไร เหมือนเสียงร้องไห้”
“ไม่ได้ร้อง เอามาให้ฉันเถอะ”
“ต้องการสิ่งนี้ตอนนี้ไปทำไม คุณปู่พูดแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าให้โจวโจวเห็นสิ่งนี้” ขณะที่เขาพูดเขาหันคอและมองเข้าไปในห้อง “โจวโจวเองไม่ใช่เหรอที่เรียกเธอมา”
ภายใต้โคมไฟทางเดินเหอเจิงสวมเสื้อแจ็กเก็ตหนายาวถึงข้อเท้า ผ้าพันคอทอด้ายสีขาวใบหน้าที่บริสุทธิ์และเป็นธรรมชาติ ฝ่ามือกางออกเล็บกลมๆ แต่ลองดูดีๆมีเลือดอยู่ในเล็บ
“เขาไม่อยู่ เอาของนั้นมาให้ฉันเถอะ”
ฟางลู่เป่ยวางสิ่งนั้นไว้ในมืออย่างสงสัย “ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ เมื่อวานไปรีสอร์ตด้วยกัน ยังค้างคืนอีกหนึ่งคืน ตอนนี้เป็นอะไรขึ้นมาอีก เธอก็เหมือนกัน อย่าได้คืบจะเอาศอก”
หลังจากได้ข้อตกลงแล้วดวงตาของเหอเจิงก็โค้งเล็กน้อย แต่รูม่านตามืด ดูเหมือนว่าหลอดไฟที่แตกไม่ได้รับการซ่อมแซมให้ดีแขวนอยู่เหนือหลังคาพังยับ
“พี่ เรื่องน้องสาวของพี่พี่ยังไม่รู้ อ่อนแอมาตลอด เรื่องนี้ได้รับการขัดเกลามาจนถึงทุกวันนี้และได้รับการสะสางแล้ว”
หิมะตกที่ปลายจมูกของเธอ และเธอก็ยิ้มจาง ๆ แต่รอยยิ้มของเธอไม่ชัดเจน เธอหันกลับมาและเดินเข้าไปในหิมะ เมื่อเธอหันไปด้านข้าง รอยนิ้วสีม่วงใต้ผ้าพันคอก็ปรากฏ
ฟางลู่เป่ยตัวสั่น เขาเจ็บปวดเล็กน้อยและเขาเรียกเหอเจิงจากด้านหลัง “….น้องสาว ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ ทางเส้นนี้มันยากมาก ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ”
เธอยืนอยู่บนหิมะและนิ่งเงียบ
มีสะพานยาวอยู่ใต้ร้านอาหาร
การเรืองแสงจะกะพริบในเวลากลางคืนนักท่องเที่ยวจะหนาแน่นบนสะพานยาวในฤดูร้อน มีหิมะปกคลุมในฤดูหนาวพื้นผิวของแม่น้ำดูเหมือนจะแข็งและกลายเป็นธารน้ำแข็งยาวในคืนที่หนาวเย็นจี้ผิงโจวยังคงรออยู่ในรถของเขา
รถของเป๋ยเจี่ยนขับผ่านไปหลังจากผ่านไปหลายสิบนาที
เขาลงจากรถ วิ่งไปอย่างรวดเร็วก้มลงและส่งของทั้งสองอย่างเข้าไป “พี่โจว เอากลับมาให้คุณแล้ว ห่อใหม่หมด คุณลองดูครับ”
จี้ผิงโจวเปิดไฟในรถ เขามองไปที่สร้อยหินโมราขนาดเล็กที่เปื้อนเลือดราวกับว่าเขาเห็นหัวใจของเหอเจิงที่หยุดเต้น “เธอพูดว่าอะไร”
เป๋ยเจี่ยนพูดอย่างงงๆ “ใคร…”
“จ้าวถังชิว”
ครั้งนี้ในที่สุดเขาก็จำชื่อของเธอได้
“คุณจ้าวพูดว่า…ขอโทษจริงๆ เธอไม่รู้ว่าสิ่งนี้ไม่รวมอยู่ในรายการของขวัญถ้าเป็นไปได้เธอยินดีที่จะขอโทษคุณนายฟางด้วยตนเอง…ได้โปรดอย่าโกรธเลย”
ฝ่ามือถูกโอบรอบสร้อยอย่างระมัดระวังซึ่งเย็นมาก จี้ผิงโจวยกมือขึ้นเพื่อปิดไฟในรถใส่ของลงในกระเป๋าที่ใกล้กับหัวใจและพึมพำอย่างไม่ได้ยิน “ให้ตายเถอะ…”
เสียงที่อยู่ในรถ เป๋ยเจี่ยนฟังไม่ค่อยได้ยิน เพียงแค่ตัวสั่น “พี่…คุณนายฟางโทษคุณใช่ไหม…อีกอย่างหน้าคุณไปโดนอะไรมา”
“โทษฉันเหรอ”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของเหอเจิง จี้ผิงโจวก็กล้าที่จะลงมือกับเธอ
เขายืนอยู่ที่สูงมองลงไปที่ทุกคนไม่ว่าเขาจะหันหน้าไปทางใครดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเฉยเมย
เป๋ยเจี่ยนเปิดหน้าต่างค้างไว้ “งั้นคุณนายฟาง….พวกคุณ….คุณ….”
เขากังวลจริงๆว่าตอนนี้เหอเจิงตายไปแล้ว
จี้ผิงโจวถือพวงมาลัยและกลั้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย ทันใดนั้นเขาก็ก้มตัวลงนอนบนนั้นหายใจออกอย่างน่าเบื่อ จิตใจของเขาเต็มไปด้วยรูปลักษณ์ที่แตกสลายของเหอเจิง ก่อนที่เขาจะออกจากสวนเหอเฟิง
เขาจูบเธอและกอดเธอ ปลอบเธอ ขอให้เธอกลืนคำโกรธเหล่านั้น บอกเธอว่าเธอจะหยุดทะเลาะกันได้ไหมในอนาคต บอกว่าเขาจะได้ของคืนบอกว่าเธอแอบทิ้งสิ่งของของซ่งเหวินไว้ที่บ้าน เขาทำสิ่งของของเธอหายไปและมันก็เป็นเรื่องเป็นราว
แต่ เธออยากจะจากไปนานแล้ว
เป๋ยเจี่ยนเป็นห่วงพวกเขามากและยิ่งกังวลเกี่ยวกับจี้ผิงโจว เขาทนไม่ได้ที่เหอเจิงกระตุ้นอีกครั้งและรู้สึกว่าพวกเขาพัวพันกันแบบนี้โดยไร้ความหมาย
“พี่โจว ถ้าคุณนายฟังอยากจะหย่าจริงๆ คุณอาจเห็นด้วยเช่นกัน ฉันได้ยินคุณปู่พูด…คุณอวี่ชูกำลังจะกลับมาแล้ว ตอนนี้ตระกูลจี้ชัดเจนแล้ว ถ้าตอนนี้คุณอยากอยู่กับเธอ ก็ไม่มีปัญหา แต่พัวพันอยู่กับผู้หญิงที่ไม่ได้รักคุณ….”
จี้ผิงโจวไม่ส่งเสียงและนอนบนพวงมาลัยเพื่อพักผ่อน
“คุณไม่ได้แต่งงานกับคุณนายฟางเพียงเพื่อกำจัดอวี่ชูเหรอ”
“ใครบอกคุณ”
ทันใดนั้นเขาก็ส่งเสียงติดๆขัดๆ “คือเรื่องนี้… พวกเราก็รู้กันหมด ตอนนั้นฉันเป็นคนไปส่งคุณอวี่ชูเอง เธอร้องไห้ตลอดทาง….”
จี้ผิงโจวลุกขึ้นอย่างช้าๆ อยากจะจุดไฟเผารถ น้ำเสียงของเขาไม่สบอารมณ์ “เป็นเพียงคนไม่สำคัญก็เท่านั้น”
ออกมานานมากแล้ว
เขาต้องกลับไปอย่างรวดเร็ว
ใครจะไปรู้ว่าเหอเจิงคิดจะทำอะไรเมื่อเธออยู่คนเดียว ถ้าเธอคิดไม่ออกเธอก็กระโดดลงไปชั้นล่างหรือกรีดข้อมือ เขาต้องกลับไปเก็บร่างของเธอโดยเร็วและให้สร้อยนี้ในงานศพ ถ้าปล่อยให้เธอไปก็จะไปเจอคนคนนั้นเช่นกัน
ครั้งหนึ่งเขาได้รับการยกย่องว่าเป็นคนใจดีและทำให้ความฝันของเธอเป็นจริง
หิมะตกตลอดทั้งคืนในเมืองเหยียนจิงโดยไม่หยุด จี้ผิงโจวกลับไปที่สวนเหอเฟิง เขาแตะสิ่งของในกระเป๋าอย่างระมัดระวังเดินเข้าไปและความมืดของห้องก็หายไปต่อหน้าต่อตาเขา
ไม่เจอเหอเจิง
เขาเปิดไฟ เท่าที่เห็น เขาเห็นเสื้อผ้าแขวนอยู่ที่ระเบียง เป็นเหอเจิงที่โดนหิมะจนเสื้อเปียก
ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอยังคงมีอารมณ์จะซักเสื้อผ้า ซึ่งพิสูจน์ว่าเธอไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้
เดินไปไม่กี่ก้าว
จี้ผิงโจวเห็นอีกครั้งว่าเขาไม่ได้ติดตั้งเครื่องล้างแว่นตา ตอนนี้ได้รับการติดตั้งและล้างแว่นตาแล้ว เหอเจิงทิ้งโน้ตไว้ข้างๆ ซึ่งชัดเจนกว่าคำแนะนำสอนวิธีใช้นั่นคือความอ่อนโยนและความรักครั้งสุดท้ายของเธอที่มีต่อเขา
ทุกอย่างสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
เป็นเพราะความละเอียดรอบคอบ
มันเหมือนพรากจากกันมากกว่า
จนกระทั่งเขาเห็นข้อตกลงบนโต๊ะกาแฟ——
ไม่เคยกลัวมากไปกว่าตอนนี้ราวกับว่าท้องฟ้าจะตกลงมา
เขาไม่สนใจเรื่องอื่นเลยวิ่งขึ้นไปชั้นบน แต่ที่นั่นมีเงาของเหอเจิง เธอทำความสะอาดห้องนอน เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เอารูปถ่ายและจดหมายลาตายที่ฉีกขาดออกไปแล้วย้ายมาที่นี่ทำความสะอาดอีกครั้ง
ทั้งหมด
คืนให้เจ้าของเดิม
คืนนั้นจี้ผิงโจวโทรหาเธอไม่หยุด เธอทนการรบกวนไม่ไหว เธอเลยดึงซิมการ์ดโทรศัพท์ออกโดยตรง ตัดเป็นชิ้นๆ แล้วรีบทิ้งเข้าไปในท่อน้ำทิ้ง เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆที่ซอมซ่อ ค่อยๆต่อจดหมายลาตายของซ่งเหวินทีละน้อย ราวกับว่าเขากำลังปกป้องเด็กทารก
ทั้งคืนโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เนื่องจากพายุหิมะและหมอกหนาทึบสนามบินจึงถูกระงับ เธอซื้อตั๋วเฉพาะตอนเที่ยงของวันถัดไปถ้าไม่ใช่เพราะสภาพอากาศเธอก็อยากจะค้างคืน
เฉียวเอ๋อมาพร้อมกับเหอเจิง เธอไม่กล้าหลับตาในตอนกลางคืนบางครั้งเธอก็ไม่สามารถหลับได้ เมื่อเธอง่วงเมื่อเธอลืมตาอีกครั้งเธอก็ยังคงนั่งอยู่บนพื้นอย่างสะอาดรอวันรุ่งสาง ดูเหมือนว่าในช่วงสามปีที่ผ่านมา รอให้จี้ผิงโจวกลับบ้านอย่างไม่ลดละ
แต่ตอนนี้
เธอกำลังรอที่จะหลบหนี
