โทรไป แต่ไม่มีใครรับสาย
ยังไงก็ดึกเกินไป
ฟางลู่เป่ยส่งข้อความอย่างดุเดือด บอกจี้ผิงโจวอย่างกระชับและชัดเจนว่าจี้ซูอยู่ที่บ้านตระกูลฟาง และขอให้เขารีบนำใครสักคนมารับ
รุ่งสางถึงจะตอบกลับ
คุณท่านชายพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหน็ดเหนื่อย ไม่อายเลย เขามองว่าครอบครัวของตระกูลฟาง เป็นของตัวเองจริงๆ
ฝากไว้สองสามคำ [สองสามวันนี้ไม่มีเวลา ปล่อยให้เธออยู่ที่นั้นก่อน ]
หลังจากอ่านแล้ว
ฟางลู่เป่ยแทบจะคาราวะเขา
ไม่มีทางอื่น ใครใช้ให้เขาพาเธอเข้ามาล่ะ
เขาต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุดและรู้สึกรำคาญเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ตอนนั้นเขาน่าจะคิดที่จะส่งคนกลับหรือไม่ก็ส่งไปโรงพยาบาล
ณ จุดนี้
ทำได้แค่นี้ก่อน
ป้าหมิงมาบอกฟางลู่เป่ยให้ลงไปทานอาหารเช้า เขาตอบและรีบลงไป หลังจากใส่เสื้อโค้ทแล้วลงมา ผลก็คือห้องอาหารร้างและไม่มีใครเลย
แต่ในลานบ้านมีเสียงหัวเราะที่ไร้เดียงสาของหญิงสาวเหมือนเสียงระฆังตัวน้อย
เขากัดขนมปังนิดหน่อย แล้วก็ออกไป
คนอื่น ๆ ยังคงอยู่บนขั้นบันได พวกเขาเห็นเหอเจิงและจี้ซูยืนอยู่บนแผ่นหินเรียบในลานเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยหญ้าแห้งมองขึ้นไปและพูดคุยเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง
อารมณ์ของหญิงสาวมาไวไปไว และเมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็หายเศร้าแล้ว
ยังเช้าอยู่ แต่อากาศไม่ดี
ไม่สามารถจะบอกได้ว่าวันนี้ดวงอาทิตย์จะส่องแสงได้หรือไม่ ผู้คนไม่ต้องการอยู่กลางแจ้งท่ามกลางหมอกหนาทึบ แต่ทั้งสองคนกลับยิ้มเยาะกับต้นไม้
จี้ซูยิ้มด้วยความเจ็บปวดเพราะที่แก้มของเธอช้ำ เมื่อเธอหันหน้าไปเห็นฟางลู่เป่ย เธอก็ทำท่าทางเหมือนหญิงสาวขี้อาย “พี่ลู่เป่ย”
ฟางลู่เป่ยตบเกล็ดขนมปังออกจากมือของเขาใส่เสื้อผ้าแล้วเดินต่อไป
“เล่นกันดูสนุกจัง.”
เหอเจิงยักคิ้วใส่เขา “ฉันจะไปกินข้าวก่อน”
หมอกเย็นในตอนเช้าอบอวลในอากาศและกลิ่นก็ราวกับถูกชะล้างด้วยน้ำเย็นและสดชื่น แต่นี่เป็นวันในฤดูหนาวที่หนาวเย็นและอุณหภูมิจะเย็นมาก
ฟางลู่เป่ยมองไปที่จี้ซูและพูดอย่างบึ้งตึง: “พี่ชายของเธอบอกว่าเขาจะปล่อยให้เธอเล่นที่นี่เป็นเวลาสองวันและเขาจะมารับเธอ”
จี้ซูไม่ใช่คนโง่
เธอหันกลับมาและเตะพื้นด้วยนิ้วเท้าของเธอ “ฉันรู้ว่าเขาไม่ต้องการรับฉันตอนนี้แน่นอน”
“ อย่าคิดมาก ไปทานอาหารก่อน แล้วค่อยมาเล่นกับเหอเจิง”
พวกเธอเป็นเด็กผู้หญิงทั้งหมด
กับเหอเจิงอย่างน้อยเขาก็ยังสามารถไปกับจี้ซูได้ ฟางลู่เป่ยไม่กังวลเลย เขากำลังจะจากไป แต่จี้ซูดูเหมือนมีอะไรจะพูด
แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี
ฟางลู่เป่ยเม้มริมฝีปากของเขายิ้ม และเดินไปสองก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงจี้ซูเพื่อรับโทรศัพท์
มีเสียงปลายสายเหมือนเสียงผู้หญิงเบา ๆ ที่แช่ในน้ำพุร้อนบีบตัวปรับให้เข้ากับหัวใจ
“ เก้าโมงแล้ว คุณจะมารับฉันเมื่อไหร่?”
นี่คือนางแบบที่เขาเพิ่งรู้จัก ตั้งแต่ใบหน้าจนถึงหุ่นแทบไม่ต้องบรรยาย ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างร้อนแรงมาก“ กำลังไป งานวันนี้ยกเลิกเหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นฮัมเพลงและหัวเราะ“ คุณพูดแล้ว ฉันจะทำให้คุณเสียหน้าได้เหรอ ”
ฟางลู่เป่ยเริ่มไม่สนใจ
เขาไม่ชอบคนที่จะเชื่อฟังเขา เขาชอบคนที่ไม่คล้อยตาม เพราะเขาจะรุกเอง ขั้นตอนนี้มันน่าตื่นเต้นกว่าผู้หญิงที่ยอมขึ้นเตียงกับเขาง่ายๆ
แต่คนในโทรศัพท์ดูเชื่องเกินไปแล้ว
เขาโค้งริมฝีปากและยิ้ม “โอเค รอก่อนนะ”
เมื่อคิดว่าจี้ซูยังอยู่
เขาไม่ได้พูดอะไรที่โจ่งแจ้งเกินไป
เมื่อหันกลับมา
ก็เห็นจี้ซูเดินขึ้นบันไดไปแล้วโดยไม่ลาสักคำ
–
มีหมอกในตอนเช้า
การขับรถเป็นเรื่องที่น่ากังวลมาก
ฟางลู่เป่ยไม่ได้ให้ความสนใจกับการขับรถมากนัก เขาเหลือบมองไปที่ผู้หญิงในรถที่ยั่งข้างๆด้วยความสนใจ “คุณหมายถึงเสี่ยวเจี่ยนขับรถไปส่งคุณจ้าว กลับด้วยตัวเองเมื่อคืนนี้?”
ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่เล็บเปลือยของเธอและเพชรที่อยู่บนนั้นก็รู้สึกคดเคี้ยวไม่ว่าพวกเขาจะมองอย่างไร “ใช่ มันดึกแล้ว ฉันเพิ่งกลับมาจากการถ่ายชุดสุดท้ายและฉันก็เจอเข้าพอดี คนโปรดใหม่ของพี่โจวต้องเรียกพี่สาวแล้ว ”
ก่อนหน้านี้เธอเคยพาคนไปที่โต๊ะโป๊กเกอร์หลายครั้ง
เคยเห็นจี้ผิงโจวและเป๋ยเจี่ยน ก็จำได้แล้ว และก็ได้ยินเกี่ยวกับเขาและจ้าวถังชิวด้วย
ฟางลู่เป่ยยิ้ม “เธอเป็นคนยังไง”
หลังจากคิดเรื่องนี้เธอก็บอกความจริงว่า “ดูอ่อนแอเล็กน้อยราวกับว่าเธอร้องไห้ เป็นไปได้ไหมที่เธอจะถูกทำร้าย”
“ ไม่นะ เธอยังมีประโยชน์ที่โจวโจวจะรั้งไว้”
ในขณะที่เธอสามารถให้จี้เหยียนเซียงถ่ายเลือดได้ แต่เขาก็สามารถใช้มันเพื่อเหอเจิงได้ และต้องใช้เงินเพียงแค่ค่าครองชีพเท่านั้น
เงินที่ต้องจ่ายครั้งนี้
ไม่ว่าเขาจะนับอย่างไร เขาก็ไม่สูญเสีย
อันที่จริง จี้ผิงโจวให้เป๋ยเจี่ยนไปส่งจ้าวถังชิวกลับ เพราะเขาทะเลาะกับจี้ซูครั้งใหญ่เมื่อคืน เขาอารมณ์ไม่ดีมากและแทบจะไม่ยากเห็นใครในตึกเหนือ
ไม่ต้องพูดถึง.
เขาไม่ได้หลับตาทั้งคืน
เศษจี้โมราที่หักทั้งสามชิ้นถูกวางไว้ที่หัวเตียง
ในตอนเช้าเขาขับรถขึ้นไปบนทางหลวงพร้อมกับเศษชิ้นส่วน
ใช้เวลาขับรถประมาณ 1 ชั่วโมงก็ถึงที่หมายเป็นร้านหยกโบราณอยู่ห่างจากเมืองเหยียนจิงเล็กน้อยและใช้เวลาขับรถไม่นาน
จี้ผิงโจวไม่ได้หลับตาทั้งคืนและเมื่อเขาพบใครบางคนที่นั่น เขาก็กระจัดกระจายเศษชิ้นส่วนบนโต๊ะและพูดเหมือนผู้บัญชาการ “ซ่อมให้ฉันหน่อยจ่ายเท่าไหร่ก็ได้”
คนที่นั่งหาวเช็ดน้ำตาออกจากมุมตา เนื่องจากง่วงนอน หยิบเครื่องมือและตรวจดูสีของชิ้นโมราอย่างละเอียด ไม่มีอาการระคายเคือง
“ไม่สามารถซ่อมได้”
จี้ผิงโจวดูจริงจังและมองไปที่ชิ้นส่วนสีแดงอย่างทุกข์ใจ พวกมันมีค่าไม่มากนัก แต่มันเป็นสมบัติของเหอเจิงทั้งหมด
เขาทำสิ่งล้ำค่าของเธอแตก
เธอต้องเศร้ามาก
“ซ่อมไม่ได้จริงๆเหรอ?”
ชายที่นั่งอยู่ข้างใน ความง่วงนอนหายไปทันที เขาพูดอย่างเบื่อหน่าย“ โจวโจว สิ่งนี้ไม่มีค่าเลย สีก็แย่ที่สุด ฉันตัดหินสักก้อนยังดีกว่านี้ ”
“ อาเหลียง นายแค่บอกว่าซ่อมได้ไหม?” จี้ผิงโจววางเศษชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายเข้าด้วยกันในฝ่ามือของเขาแม้ว่ามันจะแตกสลาย แต่เขาก็ไม่สามารถลืมความรู้สึกของการสวมจี้นี้เป็นครั้งแรกได้
เหลียงหมิงเชินของดูเขาและเดาได้ว่าจี้นี้ไม่ธรรมดา
มิฉะนั้นจี้ผิงโจวคงไม่มาจากเหยียนจิงในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่เคยนำของราคาถูกเช่นนี้มา
เขากระซิบพลางขยิบตา“ โจวโจว นี่ของใคร?”
จี้ผิงโจววางชิ้นส่วนกลับลงบนผ้าสักหลาดสีแดงเข้มอย่างแผ่วเบา“ คนที่อยู่ที่บ้าน”
นี่ฟังชัดๆ
เหลียงหมิงเชินรู้จักกันตั้งแต่เขายังเด็ก แต่พวกเขาไม่ได้เจอกันบ่อยนัก เมื่อพวกเขาไม่ได้อยู่ที่เมืองเหยียนจิง เขาได้ยินเพียงว่าเขาแต่งงานแล้ว แต่เขาไม่มีเวลาไปร่วมงานแต่งงาน
มีรอยยิ้ม “นายโยนของของภรรยา และขับรถออกมาซ่อมเแต่เช้า?”
“นายซ่อมได้ไหม?”
เหลียงหมิงเชินปรือตาหนา พับแขนเสื้อขึ้นและท่าทางทำงาน“ ซ่อมไม่ได้ก็ต้องซ่อมให้ได้ นายนั่งด้านข้างและรอก่อน มันจะใช้เวลานานหน่อย ฉันจะอธิบายก่อนว่าการซ่อมแซมจะไม่เหมือนเดิม ”
ซ่อมได้ก็ดีที่สุดแล้ว
จี้ผิงโจวนั่งเฉยๆและพูดว่า “ซ่อมให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ”
เหลียงหมิงเชินผลักแว่นของเขา “โอเค ฉันจะทำให้คุณท่านชายพอใจ และกลับไปก็ไม่ต้องโดนทำโทษจากภรรยา”
