บรรยากาศอุ่นๆภายในห้อง ทำให้เหอเจิงคลายความโกรธเมื่อครู่ลงได้บ้าง เธอเป็นคนไม่ค่อยมีปากเสียงกับใครและไม่ค่อยโกรธใครเท่าไหร่
ตั้งแต่เด็กเธอรองรับอารมณ์คนอื่นจนชิน
พอได้มาเจอจี้ผิงโจว ตอนแรกเธอก็ปฏิบัติกับเขาอย่างดี แต่หลังๆมานี้เธอกลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยากเป็นแค่คุณชายแล้ว แต่เขากลับอยากจะเป็นราชาเอาเสียด้วย
“ส่งคุณชายแล้วเหรอคะ?” ป้าหมิงที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ถามขึ้นเมื่อเห็นเหอเจิงเดินเข้ามา
เหอเจิงพยายามจัดการอารมณ์เสียๆของตัวเองไปให้หมด จากนั้นก็จับมือป้าหมิงและถามว่า “ป้าทำไมไม่ยอมบอกฉันเลยล่ะคะว่าเขาจะมา เมื่อวานทำเอาตกใจแทบแย่”
“ตอนแรกป้าจะไปปลุกคุณค่ะ แต่เขาบอกอยากเข้าไปเอง”
เมื่อวานตอนฟ้าผ่า เธอก็ฝันร้ายอีกแล้ว
ยิ่งตื่นมาเจอจี้ผิงโจวตอนนั้นอีก นึกว่าเขาเป็นผี
“ครั้งหน้าอย่าเป็นแบบนี้อีกนะคะ ช่วงนี้ฉันอยากอยู่สงบๆ ไม่อยากเจอคนอื่น”
ป้าหมิงรีบพูดห้ามขึ้นว่า “ยังไม่ได้หย่าเลยนะคะ อย่าพูดแบบนี้เลย อีกอย่างวันนี้ฉันเห็นว่าคุณชายก็ดูสนใจใส่ใจคุณมากเลยนะคะ อย่าเอาแต่ใจ เอาแต่เก๊กฟอร์มขรึมอยู่เลยค่ะ?”
ถึงแม้จะล้อเล่น
แต่เหอเจิงก็ไม่อยากฟัง
เธอก้มหน้าลง และพยายามบีบน้ำตาให้ไหลออกมา
“ป้าคะ อย่างไรซะฉันก็จะหย่ากับเขาค่ะ ต่อหน้าเขาดีแต่เบื้องหลังแย่มาก ฉันไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับคนพรรค์นี้ไปตลอดชีวิตค่ะ”
“เอาล่ะๆๆๆ แค่นี้ก็จะร้องไห้เลยเหรอคะ?”
เรื่องนี้ป้าหมิงเข้าไปยุ่งอะไรไม่ได้
แต่ไม่ว่าทำอย่างไรเธอก็บีบน้ำตาออกมาไม่ได้ เหอหยุนซิ่งที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
ได้ยินพวกเธอคุยกันว่าเหอเจิงจะหย่า เขาจึงยืนอยู่ห่างๆและถามว่า “เจิง หนูจะหย่าเหรอ?”
เหอเจิงหันไปมองเหอหยุนซิ่งด้วยแววตาไร้เดียงสาและว่างเปล่า
เธอเหนื่อยแล้ว
เรื่องที่จะหย่ากับจี้ผิงโจว
เธอไม่อยากจะอธิบายเรื่องนี้กับใครอีกแล้ว
“หนู หนูเหนื่อยค่ะ ขอตัวกลับห้องก่อน”
เธอไม่อธิบายอะไร พูดจบ ก็รีบวิ่งขึ้นห้องไป เหอหยุนซิ่งจึงเบนสายตามาทางป้าหมิง เพื่อรอฟังคำตอบ
ป้าหมิงอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “คุณเจิงแค่ล้อเล่นค่ะ อย่าถือสาเลย ฉันก็ขอตัวไปทำธุระก่อนนะคะ”
จากนั้นห้องก็เงียบกริบ เหอหยุนซิ่งยังยืนอยู่กับที่ และพยายามไตร่ตรองคำพูดของเหอเจิง ประกอบกับพยายามคิดภาพตอนที่เหอเจิงอยู่กับจี้ผิงโจว
เปรียบเทียบจากสามปีก่อน มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ตอนนั้นเหอเจิงดูว่านอนสอนง่าย และเชื่อฟังจี้ผิงโจวมาก ใบหน้าท่าทางเธอเชื่องราวกับเป็นแมวน้อยผู้จงรักภักดิ์ดีและไม่มีวันไปจากเขา
จี้ผิงโจวเองก็มาจากตระกูลผู้ดีและร่ำรวย จึงคิดว่าจะได้แต่งงานกับคนที่มีฐานะเท่าเทียมกัน
ถ้าเหอเจิงเป็นลูกที่ถูกต้องตามกฎหมายของตระกูลฟางก็คงจะใช่ แต่เธอเป็นลูกนอกสมรส ทำให้จี้ผิงโจวมองข้ามเธอ แต่ต่อมาที่แต่งงานกันได้ เพราะเหอเจิงเป็นผู้หญิงคนเดียวที่รับนิสัยแย่ๆของเขาได้
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เหอเจิงไม่กล้าแม้แต่คิดจะปฏิบัติกับจี้ผิงโจวแบบนั้นตอนอยู่ที่โต๊ะอาหาร อีกอย่างเธอก็ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ต่อเพียงเพราะเหอหยุนซิ่ง แสดงว่าชีวิตแต่งงานของเขาต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ
เยี่ยม
เพราะนี่เป็นสิ่งที่เขาเฝ้าฝันไว้พอดี
หลังจากฝนตก พวกคนงานก็ทำการเก็บกวาดใบไม้สีแดงทองมากองรวมกัน ดูสวยงามราวกับเป็นภาพวาด
หลังจากนอนกลางวันเสร็จ เหอเจิงก็เดินมาเห็นเหอหยุนซิ่งยืนอยู่ข้างๆกองใบไม้
เพราะเมื่อวานต้องนอนเบียดกับจี้ผิงโจว ทำให้เธอนอนไม่ค่อยหลับ อีกทั้งพื้นที่ค่อนข้างเล็กและแคบ เธอเองก็รู้สึกได้ว่าจี้ผิงโจวเองก็นอนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่
แถมยังได้ยินเขาพูดอีกว่า “ห้องนอนคุณหนูตระกูลฟางเป็นแบบนี้เหรอเนี่ย ห้องคนใช้ที่บ้านยังดูหรูกว่าอีก”
ดังนั้นเธอจึงนอนกลางวันให้เต็มอิ่ม ชดเชยจากที่ไม่ได้นอนเมื่อคืนที่ผ่านมา
เหอเจิงกระแอมเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายเขา “คุณอาเหอคะ”
เหอหยุนซิ่งเก็บโทรศัพท์และตอบกลับว่า “ตื่นแล้วเหรอ?”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? คุณอากำลังรอหนูเหรอ?”
ไม่งั้นเขาควรจะไปพักผ่อนที่ห้องแล้วซิ ไม่น่าจะมายืนหลบมุมอยู่ตรงนี้ เหอหยุนซิ่งไม่ได้ปฏิเสธ และตอบกลับว่า “พี่สะใภ้ให้อาพาหนูไปซื้อของหน่อย บอกว่าหนูจะอยู่ที่บ้านนี้นาน”
เหอเจิงไม่ได้คิดอะไร จึงตอบกลับ “แบบนี้นี่เอง งั้นไปกันเถอะค่ะ”
คำที่เหอหยุนซิ่งพูดไป เป็นแค่คำโกหก เพื่อลองใจเธอเท่านั้น
ดูเหมือนว่าที่เขาเดาไว้จะไม่ผิด
ทั้งสองมีปัญหากันจริงๆเสียด้วย
จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “ปะ อาขับรถเอง พอดีเลยหนูพาอาไปสำรวจรอบๆด้วย ไม่ได้กลับมาที่เหยียนจิงนานแล้ว”
“ครั้งก่อนน่าจะเป็นตอนงานแต่งใช่ไหมคะ?”
“ใช่ๆ ดื่มอวยพรให้พวกหนูเสร็จ อาก็กลับเลย”
แสงแดดตกกระทบพื้นที่มีต้นไม้เรียงรายอยู่ตามทาง เหอเจิงก้มหน้ามองพื้นและเดินไป
จากนั้นเหอหยุนซิ่งก็เห็นว่าชุดที่เธอใส่ตอนนี้ไม่ใช่ชุดเดียวกับเมื่อตอนกลางวัน
ตอนนี้เธอพันผ้าพันคอมิด เสื้อคลุมตัวใหญ่ปกปิดทุกส่วน ดูแล้วไม่ใช่สไตล์เธอเท่าไหร่
“ชุดที่ใส่ตอนกลางวันสวยมาก ทำไมเปลี่ยนล่ะ?”
เหอหยุนซิ่งถาม
เหอเจิงที่ไม่ได้คิดอะไรก็ตอบกลับว่า “สวยเหรอคะ?”
เพราะจี้ผิงโจวบอกว่าน่าเกลียด แต่เหอหยุนซิ่งกลับบอกแตกต่างไป
“แน่นอนซิ เหอเจิงของพวกเราใส่อะไรก็สวยทั้งนั้นแหละ”
ตลอดสามปีที่ผ่านมา ถ้าเหอเจิงทำให้จี้ผิงโจวไม่พอใจ เขาก็มักจะหาคำพูดมาจิกกัดเธอ เช่น เธอใส่อะไรก็ไม่สวย ยิ่งเลียนแบบคนอื่นยิ่งไม่สวย แถมบางครั้งเธอมักจะแต่งตัวเหมือนล่อผู้ชายอีกด้วย
ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเธอรู้สึกว่าตัวเองแย่มาก
เมื่อดึงสติกลับมาได้ เธอก็ขึ้นไปนั่งบนรถ
เมืองเหยียนจิงเป็นเมืองเล็กๆ
ที่เที่ยวคึกคักก็มีอยู่แค่ไม่กี่ที่
ก่อนที่จะมาถึง เหอหยุนซิ่งได้จองชุดให้เหอเจิงไว้หลายชุด และเมื่อถึงร้าน เธอก็สามารถเดินเข้าไปลองชุดได้เลย
เหอเจิงเองที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ ก็เออออและเข้าไปลองชุด
ตอนที่เดินเข้าไปนั้น ประตูห้องลองข้างๆก็เปิดออกพอดี จากนั้นก็เห็นสาวใส่ชุดแดงเดินออกมา ชุดแดงนั้นเหมาะมากสำหรับเธอ และต้องเป็นคนที่สวยและดูดีมากเท่านั้น ถึงจะใส่มันได้
และเธอคนนั้นคือเจียงเจิน ดาราสาวที่เคยกิ๊กกั๊กกับจี้ผิงโจว
เจียงเจินที่กำลังจะเดินไปส่องกระจก ก็เหลือบสายตามาเห็นเหอเจิง จากนั้นก็ร้องลั่นว่า “เหอเจิง!”
เหอเจิงช็อคอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆยิ้มให้เธอ
“ไม่ได้นัดคุณนานมากเลย คิดถึงจะแย่” เจียงเจินพูดอย่างใสซื่อ
จากนั้นเธอก็เดินเข้ามา และถามว่า “คุณจี้ไม่ได้มาด้วยเหรอ?”
“ไม่ได้มา”
เจียงเจินถอนหายใจออกมา จากนั้นก็จับมือของเหอเจิงไว้ และบอกว่า “งั้นดีเลย ฉันอยากไปทานข้าวกับคุณอยู่แล้ว งั้นรอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“เอ่อ น่าจะไม่ดีเท่าไหร่…”
“ฉันมีเรื่องคุณจี้จะมารายงานพอดี คุณไม่อยากรู้เหรอว่าตอนนี้เขามีกิ๊กคนไหนบ้าง?”
จากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องลองไปเปลี่ยนชุด
โดยที่เธอลืมไปว่า เธอเองก็เป็นกิ๊กคนหนึ่งเหมือนกัน
