ค่ำคืนที่ฝนโปรยปราย เมฆค่อยๆเคลื่อนมาบดบังแสงของดวงจันทร์ เหลือไว้แต่เพียงแสงร่ำไรเท่านั้น ตอนนี้บรรยากาศของสวนซางเงียบและอึมครึมราวกับเกาะเดี่ยว และเหอเจิงที่ถูกขังอยู่ ยากที่จะหนีออกมา
เฉียวเอ๋อรอมาแล้วเกือบสองชั่วโมง และในขณะที่เธอตัดสินใจกำลังจะกลับบ้านนั้น ก็เห็นร่างของเหอเจิงเดินโซซัดโซเซมา
เธอตกใจมาก รีบวิ่งเข้าไปพยุงเหอเจิง จากนั้นนำเสื้อโค้ทในมือคลุมให้เธอ และเมื่อเอามือจับหน้าผากเธอก็สัมผัสได้ถึงเหงื่อที่ไหลพราก
“พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
เฉียวเอ๋อพยุงเหอเจิงเดินไปที่รถ เมื่อเดินใกล้ถึงรถถึงได้รู้ว่าสถานการณ์ของเหอเจิงตอนนี้ค่อนข้างย่ำแย่ “บ้านตระกูลจี้นี่มันอะไรกัน คนเข้าไปดีๆแล้วทำไมออกมาสภาพแบบนี้ได้?”
และด้วยสภาพของเหอเจิงในตอนนี้ ถึงแม้เธอจะได้ยินที่เฉียวเอ๋อพูด แต่ก็ไม่มีแรงจะตอบกลับ
จากนั้นเหอเจิงก็ได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายพูดกับเฉียวเอ๋อว่า “รีบพาฉันไป”
พูดจบ เธอก็ล้มลงในอ้อมกอดของเฉียวเอ๋อ
ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น น้ำเสียงของเขาช่างเย็นชาและน่ากลัว ทำให้ทั้งสองถึงกับหยุดเดิน “หยุดอยู่ตรงนั้น”
เพราะเฉียวเอ๋อกำลังประคองเหอเจิงอยู่ทำให้เธอหันไปดูไม่ค่อยถนัด และยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไร ผู้ชายคนนั้นก็แย่งเหอเจิงไปไว้ในอ้อมกอดเขา
เขามีรูปร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้าง และแขนค่อนข้างยาว ดูแล้วเป็นรูปร่างที่เพอร์เฟ็คมาก ชายคนนั้นพูดขึ้นว่า
“ใครให้เธอพาหล่อนไป?”
เฉียวเอ๋อหรี่ตามองไปทางชายคนนั้นและถามขึ้นว่า “คุณคือจี้ผิงโจว?”
เขาไม่อยากเสียเวลาเสวนาอะไรกับเฉียวเอ๋อจึงพูดต่อว่า “ร่างกายเธอไม่ค่อยดี ฉันจะพาเธอกลับ”
“เหอะ คุณก็รู้เหมือนกันเหรอว่าร่างกายเธอตอนนี้ไม่ค่อยจะดี?”
เฉียวเอ๋อโกรธมาก เธอเดินเข้าไปปัดมือของเขาออก และดึงเหอเจิงกลับมา จากนั้นก็ด่าว่า “คนร่างกายดีๆเข้าไปบ้านนาย แล้วสภาพเป็นแบบนี้เหรอ? เมื่อกี้ที่ฉันประคองเธอ ตัวเธอเย็นมาก คนบัดซบอย่างนายยังจะกล้าพาเธอกลับไปอีกเหรอ? หรือว่ากลัวเธอจะตายช้า?”
เธอโกรธจัดจนไม่สามารถรักษามารยาทกับชายคนนี้ได้อีก
จี้ผิงโจวไม่ได้สนใจคำด่าว่าของเฉียวเอ๋อสักนิด เขาเอื้อมมือมาจับข้อมือของเหอเจอและถามว่า “พูดจบหรือยัง?”
เฉียวเอ๋อไม่ได้ตอบอะไร
“พูดจบแล้ว ฉันจะพาเธอกลับ”
เฉียวเอ๋อไม่ต้องการให้เหอเจิงกลับไปกับเขา และเตรียมที่จะดึงเหอเจิงกลับคืนมา แต่เพราะจี้ผิงโจวไม่อยากเสียเวลาอยู่กับเธอแล้ว จึงหันหน้าไปส่งสัญญานให้เป๋ยเจี่ยนที่รออยู่
เป๋ยเจี่ยนพยักหน้ารับทราบ เพียงชั่วครู่เขาก็เดินมาดึงมือเฉียวเอ๋อออก
เฉียวเอ๋อก่นด่าไม่หยุด แต่จี้ผิงโจวไม่ได้สนใจ เขาใช้เสื้อโค้ทตัวใหญ่คลุมร่างกายของที่ขาวซีดของเหอเจิงไว้ จากนั้นค่อยๆอุ้มเธอขึ้น ตอนนั้นเองที่ทำให้เขารู้ว่าเธอซูบโทรมและผอมมาก
เธอดูอ่อนแอจนเขาไม่กล้าออกแรง
เขาเดินต่ออีกไม่นาน
เหอเจิงก็มีท่าทางสลึมสะลือ และเอามือดึงคอเสื้อของเขาไว้ จากนั้นดึงเขาเข้ามาใกล้ จนหน้าห่างกันแค่ไม่กี่เซน
เขามองเห็นหน้าของเธอชัดเจนมาก ใบหน้าที่สวยและสง่างามของเธอ ทำเอาคนที่ได้เห็นต่างก็ใจสั่น
จากนั้นเขาก็ค่อยๆพยายามดึงมือเธอออก เธอเอามือลูบหัวของเธอจนผมฟู และพูดขึ้นว่า “พาฉันกลับบ้าน….”
จี้ผิงโจวค่อยๆปัดผมเธอออกอย่างอ่อนโยน และตอบกลับว่า “อืม”
วินาทีต่อมา เธอก็พูดต่อว่า “ซ่งเหวิน พาฉันกลับบ้าน”
