เมืองเหยียนจิง ในฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ไม่เหมือนกับที่ปีที่ผ่านมา
ตึกห้าชั้นแบบยุโรปทางฝั่งตอนเหนือของสวนซานที่ไม่มีร่องรอยของนายหญิง เธอมาแล้วก็จากไป แม้คืนเดียวก็ไม่หยุดพัก เป็นครั้งแรกที่ผิดสัญญา ไม่ได้ทำตามที่ให้สัญญากับจี้ซูไว้
เธอไม่ได้กินฝีมืออาหารเช้าของเหอเจิงอีกต่อไป
คำพูดนี้เป็นคำพูดที่เมื่อเช้าจี้ผิงโจวบอกกับเธอด้วยปากของเขาเอง
จี้ซูยืนมือเท้าเอวอยู่ที่ตรงใจกลางของห้องโถว ด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างเจื่อนๆ “ นี่เป็นครั้งแรกที่เหอเจิงออกไปติดต่อกัน2 วันแล้ว คงไม่ใช่ว่าเอาจริงนะ”
ผู้หญิงที่ฟังเสียงบ่นของเธอไม่ได้พูดอะไร ก็ยังคงจัดดอกไม้ใหม่ที่ส่งเข้ามาในห้องโถง
“พี่สาว ตกลงพี่ได้ฟังที่ฉันพูดไหมเนี่ย”
ผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้นมาจับตรงกลีบดอก แล้วหยุดอยู่ตรงนั้น กวาดตามอง “ได้ยินสิ”
“ได้ยินแล้วทำไมไม่พูดอะไรเลย”
“จะให้พูดอะไร จะให้โจวโจวไปพาคนป่านั่นกลับมาหรอ เธอเคยชั่งราคาของตัวเองไหม น่าขำสิ้นดี”
และรอบๆยังมีคนใช้อยู่ด้วย
เธอต่อว่าอย่างไม่เกรงกลัวอะไร ฉีกหน้าของเธอต่อหน้า อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว ดังนั้นเหอเจิงจึงไม่ได้มีความน่านับถือในตระกูลจี้เลย
จี้ซูทำหน้าเฉยๆ ไม่ได้ฉวยโอกาสซ้ำเติมเหอเจิง ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ช่วยเธอพูดอะไรเลย ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ใส่ใจ “ฉันก็แค่กลัวว่าเธอไปแล้ว ใครจะทำอาหารให้ฉันกินล่ะ”
“เธอยังขาดคนใช้หรือ”
กลิ่นดอกไม้หอมกระจายไปทั่วทุกทิศ
ดอกไม้ที่ส่งไปยังตึกทางใต้ล้วนแล้วเป็นดอกไม้ที่ดีที่สุด คุณหนูสามแห่งตระกูลจี้ไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ นอกจากการปลูกดอกไม้และต้นหญ้า เธอก้มลงดมกลิ่นดอกไม้ กลิ่นดอกไม้ล้อมรอบจมูกของเธอ แล้วใช้มือเด็ดดอกไม้ออกมาดอกหนึ่ง
กลีบดอกไม้สีขาวที่อยู่ในมือเธอถูกบีบจนเละ
เธอพูดพึมพำพร้อมกับรอยยิ้ม “ตั้งแต่วันที่หล่อนเข้ามา ฉันก็รู้แล้วว่าต้องมีสักวันหนึ่งที่หล่อนจะต้องหอบผ้าหอบผ่อนออกไปแน่นอน”
จี้ซูตาโตกว่าเดิม “ทำไมล่ะ”
แต่ไม่ได้รับคำตอบ
คนใช้เดินเข้ามาจากด้านนอกตามปกติ พูดด้วยเสียงอันเบาว่า “คุณหนูสาม คุณชายจี้กลับมาแล้ว”
ผู้หญิงที่หันหลังให้กับประตูมาตลอด เอามือออกจากดอกไม้ทันที แล้วเช็คสีของดอกไม้ที่หลงเหลืออยู่บนมือออก พูดด้วยเสียงนุ่มนวล “มีเขาคนเดียวหรือ”
“ใช่ เขาคนเดียว คืนนี้ทางด้านนายหญิงเฉินมีงานฉลองวันแต่งงาน คุณชายจะไปร่วมงานด้วยตัวเอง”
“อืม” จี้เหยียนเซียงตอบด้วยความนุ่มนวล “เดี๋ยวฉันไปดู”
เมื่อเห็นเธอเดินมา
จี้ซูเดินมาจับมือเธอไว้ “พี่ คิดจะไปทำอะไร”
“ฟางเหอเจิงไม่อยู่ ไปดูว่าเขาจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
จะว่าไปแล้วจี้ผิงโจวก็เป็นน้องชายแท้ๆของเธอ
ชีวิตแต่งงานของน้องชายแท้ๆมีปัญหา เธอในฐานะพี่สาวไปปลอบโยนสักหน่อย ก็เป็นอะไรที่สมควรอยู่แล้ว
ตึกทางใต้กับตึกเหนือมีระยะทางที่ห่างค่อนข้างมาก
เดินไปต้องใช้หลายนาที
ยิ่งเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง ถนนเต็มไปด้วยใบไม้แห้งสีเหลือง ทุกก้าวที่ก้าวลงไปจะได้ยินเสียงกรอบแกรบแว่วผ่านหู วันนั้นที่ฟางเหอเจิงไปตึกใต้เพื่อถ่ายเลือดให้กับจี้เหยียนเซียง ก็ได้สลบไปบนทางนี้ จนถึงดึกๆถึงมีคนใช้พบมาเห็นเห็น
ประตูตึกเหนือเปิดอ้าซ่าไว้ เผยให้เห็นทิวทัศน์อันกว้างใหญ่ของด้านใน ด้านหนึ่งมีโอ่งสลักใบหนึ่งอยู่ ภายในมีปลาทองที่กำลังว่ายไปมาอยู่ในน้ำ และมีคลื่นเทียมที่กำลังซัดไปมา
เมื่อผ่านทางนี้ จี้เหยียนเซียงก็ส่งสายตามองแวบหนึ่ง
ปลาตัวน้อยน่าจะไม่ได้ทานอาหารเป็นวันแล้ว
เสียงที่คุ้นเคยของผู้หญิงที่ไพเราะส่งออกมาจากข้างใน “จะไปเมื่อไหร่”
จี้ผิงโจวที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง กำลังอยู่ในห้องเสื้อผ้าที่รกรุงรังนี้เหมือนกับสถานที่ต้องห้าม ตั้งแต่ที่ทะเลาะกับฟางเหอเจิงเมื่อคืนนี้ ทุกสิ่งก็ยุ่งไปหมด จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครมาจัดการ
เขาหยิบเน็ตไทและกำไลข้อมือมาสวมใส่โดยไม่ได้เลือก
แล้วรีบตรงไปยังหน้าประตูทันที จี้เหยียนเซียงพิงอยู่ที่ประตูอย่างสบายใจ ด้วยสายตาที่อ่อนหวาน “ที่แต่งตัวเนี่ยจะต้องไปร่วมงานฉลองการแต่งงานของคุณย่าเฉินใช่ไหม”
“อืม” จี้ผิงโจวเฉยๆ เอาเน็ตไทสอดเข้าไปใต้คอปกเสื้อ แล้วผูกออกมาปมหนึ่ง การผูกเนคไทของเขาไม่ได้สวยเหมือนที่เหอเจิงผูกให้ ไม่ว่าจะทำยังไงก็จะได้ปมแบบนี้
แต่เหอเจิงผูกได้หลายแบบมาก
จี้เหยียนเซียงจ้องไปยังนิ้วมือของจี้ผิงโจวถามเชิงซำ้เติม “ฉันได้ยินมาจากเสี่ยวซูว่า พี่ทะเลาะกับภรรยาของพี่ใช่ไหม”
