The King of War – ตอนที่ 652 มาเมืองเยี่ยนตูสิ

“ได้ ฉันจะพาพี่สะใภ้ไปเดี๋ยวนี้เลย” อะเหม่ยพูดแล้วดึงผังเสี่ยวเยว่ออกไปด้วยความสนิทสนม

ผังเสี่ยวเยว่ได้ยินอีกฝ่ายเรียกตนเองว่าพี่สะใภ้ ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ

หยางเฉินไม่ได้อธิบายอะไร หลังจากผังเสี่ยวเยว่เดินตาม อะเหม่ยออกไป ถึงได้เอ่ยปากถามขึ้นว่า “ตอนนี้ตระกูลเฉินเป็นอย่างไรบ้าง ?”

ถ้าหากวันนี้ไม่ได้เจอกับเฉินอิงเหา หยางเฉินก็เกือบจะลืมตระกูลเฉินไปแล้ว

เฉินอิงเหารีบพูดขึ้นว่า “คุณหยาง ตอนนี้ตระกูลเฉินของเราเปลี่ยนแปลงไปมาก มันดีมากเลยครับ พวกเราอยู่ในเขตเจียงหนัน พูดได้ว่าแม้แต่ตระกูลหานก็ไม่เจริญรุ่งเรืองเท่ากับตระกูลเฉิน ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยางเฉินก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ในเวลาเพียงสั้นๆ ไม่กี่เดือน ตระกูลเฉินพัฒนามาได้ไกลถึงขนาดนี้

“อันที่จริงแล้ว สาเหตุที่ตระกูลเฉินกระโดดออกมาจากพื้นที่เขตเจียงหนัน ก็เพราะว่าปู่ของผมสั่งให้พวกเราขยายอาณาเขตของตระกูลเฉิน ท่านบอกว่าคุณหยางเป็นมังกร ถ้าตระกูลเฉินไม่ขยันไม่ทำงานให้หนักขึ้น พวกเราก็จะยิ่งห่างไกลจากคุณหยางเท่านั้น”

หลังจากเฉินอิงเหาทำท่าลังเลเล็กน้อยก็พูดขึ้น

สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินนึกไม่ถึงเลยว่า ที่ตระกูลเฉินขยายกิจการเป็นเพราะว่าต้องการตามให้ทันตนเอง

แต่ที่เฉินอิงเหาพูดแบบนี้ เขาก็พอเข้าใจได้

“ถ้าฉันมองไม่เห็นตระกูลเฉินล่ะ? พวกคุณก็ไม่คิดที่จะมาหาฉันก่อนเหรอ?” หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม

เฉินอิงเหาพยักหน้า “คุณปู่บอกว่า เมื่อคุณหยางสามารถมองเห็นพวกเราก่อนเท่านั้น พวกเราถึงจะมีคุณสมบัติติดตามคุณหยางต่อไป”

“เอาล่ะ ในเมื่อท่านผู้นำเฉินมองฉันสูงส่งแบบนี้ ฉันจะทำให้ท่านผู้นำเฉินผิดหวังได้ยังไงกัน ตระกูลเฉินเตรียมตัวมาตั้งรกรากในเมืองเยี่ยนตูได้เลย!” หยางเฉินพูดขึ้นทันใด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำให้เฉินอิงเหาตกใจมาก “คุณหยาง ท่านพูดว่า ให้พวกเราตระกูลเฉินมาเมืองเยี่ยนตูเหรอครับ?”

“ทำไมล่ะ? ไม่เต็มใจเหรอ?” ขอบคุณครับคุณหยาง! ขอบคุณครับคุณหยาง! ผมจะโทรหาคุณปู่ตอนนี้เลยครับ บอกข่าวดีนี้กับคุณปู่”

เฉินอิงเหาพูดไม่ปะติดปะต่อด้วยความตื่นเต้น พูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาเฉินซิงไห่ “คุณปู่ครับ คุณหยางให้พวกเราตระกูลเฉินมาที่เมืองเยี่ยนตูครับ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เฉินอิงเหาก็ตื่นขึ้นราวกับฝัน แม้ว่าท้องฟ้าจะถล่ม ไม่ใช่ยังมีหยางเฉินอยู่ตรงนี้เหรอ?

คำพูดของหยางเฉินเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทันใดนั้น เฉินอิงเหารู้สึกเสียใจมาก ไม่ง่ายเลยที่จะได้คุยกับหยางเฉิน แต่ตัวเองกลับตื่นตระหนกแบบนี้เมื่อเกิดเรื่องขึ้น

“สบายใจได้ ตระกูลไช่สร้างความเสียให้ตระกูลเฉินมากเท่าไร พวกเขาจะต้องชดใช้คืนมากขึ้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า”

หยางเฉินพูดจบ หันหลังเดินออกไปข้างนอก

เมื่อมองตามหลังหยางเฉินที่เดินออกไป จู่ๆ ก็ทำให้เฉินอิงเหารู้สึกว่าเลือดในตัวของเขามันพลุ่งพล่านขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขานึกถึงท่าทางที่หยางเฉินบุกเข้าไปในตระกูลเฉินเพียงลำพัง ซึ่งทำให้เขาลืมไม่ลงจนกระทั่งวันนี้

“พี่หยางเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?”

ผังเสี่ยวเยว่ก็ได้ยินเสียงปะทะ จึงออกมาแล้วถามขึ้น

หยางเฉินพูดว่า “เธอรออยู่ข้างในกับอะเหม่ยก่อน ฉันจะพาอิงเหาไปจัดการเรื่องนี้สักหน่อย จัดการเรียบร้อยแล้วจะพาเธอกลับบ้าน”

“ตระกูลไช่มาเหรอคะ?” ผังเสี่ยวเยว่ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

หยางเฉินรู้ว่าหลอกผังเสี่ยวเยว่ไม่ได้ จึงไม่ได้ปิดบัง พยักหน้าแล้วพูดว่า “วางใจได้ มีฉันอยู่ทั้งคน ไม่มีทางมีเรื่องแน่”

“ระวังตัวด้วย!” ผังเสี่ยวเยว่กำชับแล้วหันหลังเดินเข้าไปข้างในกับ อะเหม่ย

หยางเฉินยิ้ม เดินไปที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่งด้วยสีหน้าชิวๆ

เมื่อเขาและเฉินอิงเหาเดินไปถึงล็อบบี้ พนักงานนับสิบที่สวมเครื่องแบบร้านอาหารแซ่เฉินก็ล้มลงไปแล้วตรงล็อบบี้

ประตูกระจกตกแต่งของร้านอาหารแซ่เฉินถูกรถบรรทุกชนเข้ามาแล้ว

มีชายร่างใหญ่กำยำยืนอยู่รอบๆ กลุ่มใหญ่ นับแบบคร่าวๆ อย่างน้อยประมาณ100คน

ด้านหน้าสุดของคนเหล่านี้มีเปลหาม บนเปลหามมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่แขนขาเข้าเฝือก คือ ไช่เหวิน ผู้ที่ถูกหักแขนหักขามาก่อน

“ทุบให้หมด! ฉันจะทำให้ร้านอาหารแซ่เฉินพังพินาศ!”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่เป็นผู้นำ โบกมือครั้งเดียว ก็ทำให้ชายทั้งร้อยคนพร้อมที่จะลงมือ

“ฉันจะดูสิว่าใครจะกล้า?”

ในเวลานี้เอง น้ำเสียงเยือกเย็นก็ดังขึ้นในทันใด นั่นก็คือ หยางเฉิน