“เพราะอะไรกันแน่?” ลี่เฉินซีเต็มไปด้วยความสนใจ ดูเหมือนยังอยากรู้เกี่ยวกับหัวข้อนี้
ใบหน้าซูย้าวค่อยๆ จมลง และไม่ได้กำจัดความอยากรู้ของเขา กอดเธอไว้แน่นแล้วเอ่ยปากอีกครั้ง “ทั้งๆ ที่ฉันเคยชั่วมากเลยนะ สิ่งที่เคยพูด เรื่องที่เคยทำ ฉัน……”
เขาเองก็พูดต่อไปไม่ค่อยได้ เมื่อคิดเพียงเล็กน้อย เขาเองก็ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ แต่ตอนนั้น ไม่คิดว่าซูย้าวจะถูกเขากล่อมได้ และเต็มใจที่จะมีลูกให้เขาอีกครั้งและอีกครั้ง
เดิมทีแล้วซูย้าวไม่อยากเจาะลึกเกี่ยวกับหัวข้อนี้ แต่เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนถือมีดแหลมคมสะกิดแผลเป็นบนหัวใจเธอทีละนิด
เธอหลับตาอย่างหมดความอดทน หายใจเข้าลึกๆ “ทำไมไม่พูดต่อล่ะ?”
ดวงตาดำสนิทอันลึกลับน่ากลัวของลี่เฉินซีขยับ ใบหน้าหล่อที่กระอักกระอ่วนเล็กน้อยทำอะไรไม่ถูกนิดหน่อย ในเวลานี้อยากจะสกัดกั้นและหลีกเลี่ยงหัวข้ออีกครั้ง เห็นได้ชัดว่ามันสายไปแล้ว
ใบหน้าซูย้าวมืดลงอย่างแท้จริง ปัดมือใหญ่ของเขาออกอย่างเย็นชา ขยับตัวเว้นระยะห่างกับเขาอย่างจงใจ จ้องมองเขาด้วยดวงตาเย็นชา “จริงๆ แล้วนะ ฉันคิดว่าการสูญเสียความทรงจำมันดีมากเลยล่ะ”
ลืมอดีตที่ผ่านมา ไม่มีความทรงจำในอดีต ลืมทุกอย่างที่เขาเคยพูดเคยทำ
สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระ ไม่ต้องเหนื่อยกับอดีต และไม่ต้องทุกข์ทรมานเพราะความเจ็บปวดและไม่ต้องสับสนกับปัญหาในอดีต
ถ้ามียา หรือเครื่องมือ โปรแกรมที่ลบความทรงจำในสมองคนเป็นประจำประเภทนี้จริงๆ ถ้าอย่างนั้น คงมีหลายๆ คนซาบซึ้งกับสิ่งประดิษฐ์นี้
น่าเสียดายมาก มนุษย์น่ะ ความทุกข์กับความสุขต้องไปด้วยกัน เพราะมีความทรงจำก็จะมีความทุกข์ และมีความสุข เพราะการตั้งค่านี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ และเป็นตัวแปรอันไม่มีสิ้นสุด จึงทำให้เกิดรสชาติหลากหลายของชีวิตมนุษย์
“แต่หลังจากความทรงจำฉันกลับมา สิ่งที่คุณเคยพูด เรื่องที่เคยทำ ฉันก็จำได้หมดแล้ว ลี่เฉินซี ถึงคุณจะเตือนฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันก็จำมันได้ทั้งหมด”
เธอหรี่ตาเล็กน้อย ความเย็นชาเกิดขึ้น “ทำไมฉันเคยให้อภัยคุณง่ายๆ แบบนั้นล่ะ?”
ซูย้าวลุกออกจากเตียงผู้ป่วย ลุกขึ้นไปรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว มองของเหลวสะอาดในแก้วน้ำ ดื่มมันสองอึก แล้วพูดต่อ “คุณเคยบอกว่าฉันไม่มีคุณสมบัติเป็นไก่ด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายยังไงล่ะ? ไม่คิดว่าผู้หญิงที่สู้ไก่ไม่ได้ มีลูกให้คุณทีละคน ตอนนี้คุณยังมาไล่ตามฉัน มายุ่งกับฉันไม่ยอมปล่อย”
ไม่เสียหน้าเหรอ?!
ใบหน้าล่อของลี่เฉินซีมืดลง พูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว
บางทีเขาไม่ควรพูดเรื่องนี้ เมื่อพูดขึ้นมาแล้ว ยังไงแล้วสุดท้ายคนที่อับอายก็คือตัวเอง
“ตอนแรกทำไมถึงให้อภัยและยอมรับคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เพราะรัก” ซูย้าวพูดตรงๆ อย่างไม่ปิดบัง
ลี่เฉินซีตกตะลึงทันที รู้สึกค่อนข้างประทับใจกับคำพูดตรงไปตรงมาของเธอ และค่อนข้างตะลึงกับปฏิกิริยาที่อ่อนโยนของเธอ ทั้งร่างมองเธออย่างงุนงง ตาไม่กะพริบ
ซูย้าวครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพูดอีกครั้ง “เพราะฉันชอบคุณตั้งแต่เด็ก คุณคือผู้ชายคนแรกที่ฉันรัก”
เหมือนจะเป็นคนสุดท้ายด้วยเช่นกัน
แต่คำพูดนี้ เธอจงใจไม่พูดมัน
ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ ไม่ใช่เพราะอยากแสดงความจริงใจกับเขา และไม่ใช่เพื่ออธิบายเรื่องราวในอดีต แค่เป็นความรู้สึกครั้งหนึ่งที่เคยมี คือวิธีในการระบายความโล่งใจออกมา แค่นั้นเอง
เรื่องความรักนี้ มันยอดเยี่ยมมาก
ในชีวิตมนุษย์ คนแรกที่รัก มันสลักในกระดูกตลอดชีวิต ยากที่จะหายยากที่จะลืม
ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนดี หรือคนชั่ว ถึงจะเป็นคนชั่วอย่างแท้จริง ถึงทุกคนจะส่ายหน้าไม่ยอมรับ พยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ว่าครั้งหนึ่งคนคนนั้นเคยมีตำแหน่งที่มั่นคงในใจ
นี่คือเรื่องจริง เป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัส มันแปลกมาก และน่าเยาะเย้ยมากเช่นกัน
เพราะรักเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าแค่แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของสองครอบครัว แต่ก็เลือกที่จะแต่งโดยไม่สนใจสักนิด ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาทำผิดพลาด ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขากำลังทำร้ายตน แต่ก็ยังอยากใช้หัวใจที่เรียบง่ายและจริงใจที่สุด ไปทำให้หินก้อนนี้อบอุ่น
เหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ถึงจะรู้ว่ามันผิด แต่ก็อยากลอง
นี่คือความรัก ไม่มีเหตุผลที่เฉพาะเจาะจงมาพูดได้ และไม่มีปรัชญาที่ลึกซึ้งค้นหาได้ รักไปแล้ว ก็คือรักไปแล้ว ถึงมันจะฟื้นคืนไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้จะรู้ว่ามันผิด แต่ก็ไม่สนทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ถ้าใจเต้นไปแล้ว ถ้ารักไปแล้ว ก็จะสูญเสียตัวเอง อาจจะดีสำหรับทุกคน และอาจจะแตกต่างอย่างสิ้นเชิงเลยก็ได้
แต่ถ้าไม่มีประสบการณ์ในการทดลอง ใครจะไปรู้ว่าผลลัพธ์รายละเอียดจะเป็นอย่างไร?
“ตอนนั้นยังเด็กเกินไป ไร้เดียงสาบริสุทธิ์เกินไป แค่คิดว่าเพราะรักไง ก็เลยยอมทนทุกอย่าง มักคิดว่าคุณเป็นผู้ชายที่ไม่แย่ ไม่เลวแบบนั้น จะว่ายังไงดีล่ะ? ตอนนั้นอาจจะเพราะความรักบังตาก็ได้!”
ซูย้าวพูดเรียบๆ น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนน้ำไหล และใช้น้ำเสียงไม่แยแสพูดมันออกมา แต่กลับทำให้ลี่เฉินซีรู้สึกขนลุกหนังศีรษะ
“ยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว ยังมีเรื่องอื่นอยากถามอีกไหม?” เธอถาม
ลี่เฉินซีส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว เขายังถามอะไรได้อีก?
ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิด ถามอีกก็เหมือนสะกิดแผลเป็นเธอ คิดว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของสองคนสนิทเกินไปแล้ว หรือคิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันดีไม่มากพอ ยิ่งรู้สึกว่าซูย้าวสามารถลืมอดีตได้จริงๆ และคืนดีกับตนอีกครั้ง?
“ในเมื่อไม่มีอะไรจะถามแล้ว งั้นก็พักผ่อนเถอะ!” ขณะที่ซูย้าวพูด ก็หันตัวถือแก้วน้ำแล้วเดินไปปิดไฟ มีแค่ไฟตอนกลางคืนภายในห้อง แสงไฟเพียงเล็กน้อย ทำให้ทุกอย่างรอบตัวมืดสนิท
เธอกลับมาที่โซฟาอีกครั้ง ย้ายคอมพิวเตอร์ออกไป หาที่นอนลงแล้วหลับตา แต่รู้สึกค่อนข้างอึดอัด พลิกตัวอีกครั้ง แล้วเอาเสื้อคลุมตัวเองมาห่มร่าง
ลี่เฉินซีมองไปทางเธอเงียบๆ เสียงลังเลทุ้มต่ำ “นอนโซฟามันไม่สบาย มานี่เถอะ!”
“มา ฉันจะกอดคุณนอน” ขณะที่เขาพูด ก็อยากลงจากเตียง
แต่ทั้งๆ ที่ซูย้าวหันหลังให้กับเขา แต่ได้ยินการเคลื่อนไหวทางด้านหลัง เดาว่าชายคนนั้นจะทำอะไร จึงเอ่ยปาก “อย่าเดินมา”
ลี่เฉินซีตัวแข็งทื่อทันที จากนั้นก็ได้ยินเธอพูดอีก “คุณบาดเจ็บ พักผ่อนให้เต็มที่เถอะ”
เขาขยับดวงตาลุ่มลึกอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย จ้องแผ่นหลังเธอช้าๆ “ฉันพักผ่อนโอเค แต่คุณนอนโซฟาไม่ได้นะ ไม่งั้นเรามาเปลี่ยนกันไหม?”
ให้เธอนอนโซฟาทั้งคืน เขาจะทนได้อย่างไร?!
ซูย้าวแค่นั่งขึ้นมาทันที กวาดตามองเขาอย่างเย็นชา ในความมืดมิด ใบหน้าหล่อของชายคนนั้นโดดเด่นเหมือนดวงดาวแพรวพราว ดึงดูดสายตาตลอดไป
ดวงตาสวยงามของเธอหรี่เล็กน้อยอย่างหมดความอดทน “งั้นฉันจะไปนอนห้องข้างๆ กับหว่านหว่าน คุณพักผ่อนให้เต็มที่”
พูดจบ เธอก็ไม่ให้เวลาลี่เฉินซีคิด หยิบเสื้อคลุมหันตัวเดินออกจากห้องทันที
พักผ่อนกับโม่หว่านหว่านที่ห้องผู้ป่วยข้างๆ ไม่กี่ชั่วโมง ด้านนอกฟ้าก็สว่างแล้ว เหน็ดเหนื่อยมาทั้งคืน แน่นอนว่าไม่ค่อยง่วงเท่าไรนัก เช้าตรู่ผู้คนไม่กี่คนก็ตื่นหมดแล้ว
ทางด้านเจียงจี้เซิงไม่ต้องให้น้ำเกลือแล้ว แค่จัดการแผลให้ดี ถ้าไม่โดนน้ำหรือใช้งานหนักก็ไม่มีปัญหา แต่ทางด้านลี่เฉินซี เพราะกระดูกซี่โครงหัก ถึงแม้แพทย์จะรักษาและตรึงมันแล้ว แต่ยังจำเป็นต้องดูแลสุขภาพให้ดี แนะนำว่าให้นอนโรงพยาบาลอีกสองสามวัน
และด้วยเหตุนี้ ซูย้าวก็เตรียมอยู่ต่ออีกสองวัน หนึ่งคือเพื่อให้ลี่เฉินซีสะดวกในการพักฟื้น สองคือเพราะเรื่องระเบิดเวินย่วน ถึงแม้ละแวกนี้จะไม่มีเทปกล้องวงจรปิด แต่พวกเขาก็คือพยานปรปักษ์ ควรให้ความร่วมมือในการบันทึกข้อความ บางทีอาจจะสอบถามข้อมูลบางอย่างได้ด้วย
แผนการทั้งหมดดีมาก เจียงจี้เซิงจะไม่กลับเมืองDชั่วคราว แน่นอนว่าต้องอยู่ต่อชั่วคราว โม่หว่านหว่านออกไปสอบถามข้อมูลกับซูย้าว
และนี่เป็นแค่แผนเท่านั้น หากนำไปปฏิบัติจริงๆ ก็จะถูกขัดจังหวะด้วยเหตุการณ์ฉุกเฉิน
ซูย้าวและโม่หว่านหว่านกำลังเตรียมออกจากโรงพยาบาล ไปสอบถามเรื่องระเบิดเมื่อคืนที่สถานีตำรวจละแวกนั้น ในขณะเดียวกันก็ให้ความร่วมมือในการสอบสวน และสอบถามได้อีกว่ามีบาดเจ็บล้มตายไหม แต่ทั้งสองยังไม่ทันออกไป ก็ได้รับสายจากหลินโม่ป่าย
“ซูย้าว ขอโทษนะ ฉันประมาทเอง อาการป่วยของหมิงเอ๋อแย่ลงแล้ว!”
ประโยคหนึ่งของอีกฝ่าย ทำให้หัวใจที่เพิ่งผ่อนคลายไปเล็กน้อย เครียดขึ้นมาอย่างแท้จริง ทั้งร่างเหมือนถูกฟ้าผ่า ตกใจจนเลือดทั้งร่างแข็งตัวทันที กระจายทีละนิ้วแข็งทื่ออยู่ที่เดิม
