เพราะการบาดเจ็บของลี่เฉินซี ต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการ เจียงจี้เซิงก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ถึงจะไม่สาหัส แต่ก็ต้องอยู่ให้น้ำเกลือและดูอาการ
เมื่อเป็นแบบนี้ ซูย้าวกับโม่หว่านหว่านก็ต้องอยู่โรงพยาบาล ไม่กลับโรงแรม
ลี่เฉินซีนอนบนเตียงอย่างเงียบสงบระหว่างให้น้ำเกลือ ซูย้าวนั่งโซฟาถือคอมพิวเตอร์กำลังยุ่งมาก แต่หาไปหามา ก็ไม่พบสิ่งที่มีประโยชน์เท่าไรนัก
เธอค้นหาชื่อ ‘ลั่วปิน’ ‘ลั่วซี’ ต่างๆ มากมาย ค้นหารวมถึงผู้รับผิดชอบห้องเพาะเลี้ยงดอกไม้เวินย่วนและอื่นๆ รูปถ่ายทั้งหมดที่ตรงกับชื่อ ล้วนไม่ใช่ผู้ชายและผู้หญิงที่เธอเคยเจอก่อนหน้านี้
นอกจากนี้เวินย่วนเพิ่งเกิดระเบิดได้ไม่นานนัก ทางด้านตำรวจก็ไม่เผยแพร่ข้อมูลการตรวจสอบทั้งหมดกับสาธารณะทันที ตัวตนของผู้ชายและผู้หญิงคนนั้น รายละเอียดเป็นอย่างไร เธอก็ไม่มีทางควบคุมได้ มักรู้สึกว่าไม่มั่นใจ อาจจะเพราะภาพลวงตา และอาจจะเป็นสัมผัสที่หก มักรู้สึกว่าผู้ชายและผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดา
เธอเคยอยู่กับอานเจียเย้นมาสองปีกว่า พยายามคิดแล้วก็คิดไม่ออกถึงข้อมูลและสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับชายหญิงนั้น สองคนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนกับประธานหลี่ พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา น่าจะเป็นคนที่ได้รับคำสั่งจากอานเจียเย้นโดยตรง
รู้เขารู้เรา ถึงสามารถทำให้ในใจซูย้าวสงบเรียบร้อยได้บ้าง แต่สืบค้นนานขนาดนี้ แต่ยังไม่ได้อะไรเลย เธอยกมือขึ้นมากุมหน้าผากอย่างซึมเศร้า และถอนหายใจเล็กน้อย
ลี่เฉินซีนั่งพิงเตียงผู้ป่วยอยู่ตลอด หนังสือในมือแทบไม่ได้เปิดสักหน้า หางตาอยู่ที่ร่างซูย้าว เธอขมวดคิ้วไม่คลายในขณะนี้ ก็เอ่ยปากออกไปทันเวลา “เกิดอะไรขึ้น? กำลังค้นหาอะไรอยู่?”
“ไม่มีอะไร” ซูย้าวไม่แน่ใจว่าควรอธิบายกับเขาอย่างไร จึงพูดลวกๆ ไปก่อนชั่วคราว
และดวงตาเขามืดเล็กน้อย พูดอย่างตรงไปตรงมา “กำลังค้นหาเรื่องห้องเพาะเลี้ยงดอกไม้เวินย่วนเหรอ?”
ซูย้าวหันมาทางเขา และรู้ว่าปิดไม่มิด ยิ่งไม่อยากปกปิด จึงพยักหน้า ขยับคอมพิวเตอร์ออกจากอ้อมแขน “ประมาณนั้น แต่หาไม่เจอ แค่รู้สึกว่ามันแปลกมากๆ”
“แปลกตรงไหน?” ขณะที่ลี่เฉินซีพูด ก็ยื่นมือออกไปหาเธอ บ่งบอกให้เธอเดินมาหา
ซูย้าวรู้ว่าเขาจะไม่ทำตัวดี จึงไม่ขยับตัวอย่างแน่นอน แค่เอนตัวไปข้างหน้าหยิบแอปเปิลในจานผลไม้บนโต๊ะ ปอกไปด้วยพูดไปด้วย “ก่อนหน้านี้ฉันเคยเจอลั่วปินและลั่วซีสองพี่น้อง ไม่สิ เป็นสามีภรรยากัน แต่เห็นได้ชัดมากว่าพวกเขาปลอมตัวมาแทนที่ รายละเอียดตัวตนเป็นใคร ฉันสืบหาไม่เจอ”
“สงสัยว่าพวกเขาเป็นคนของอานเจียเย้นเหรอ?” แขนยาวของลี่เฉินซีอยู่กลางอากาศ ตกลงมาเบาๆ
เธอก้มศีรษะ “มีความเป็นไปได้นี้ หรืออาจจะใช่เลย แต่รายละเอียดเป็นใคร ไม่ค่อยแน่ใจ”
แต่สิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้ นั่นก็คือพวกเขาอาจจะปรากฏตัวขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว แถมยังปลูกดอกไม้ต้นไม้ต้องห้ามมากมาย แน่นอนว่าช่องทางการขายคือสิ่งสำคัญ นอกจากนี้ สามารถสร้างระเบิดครั้งใหญ่แบบนี้ได้ สามีภรรยาคู่นี้ ไม่ธรรมดาแน่นอน
เธอหั่นแอปเปิลที่ปอกเสร็จแล้วเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ไว้ในจานเล็กๆ เสียบไม้จิ้มฟัน ลุกขึ้นส่งไปข้างมือเขา “เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่ถือว่าทำอันตรายกับเรามาก สิ่งเดียวที่น่าเสียดายก็คือไม่ได้หลักฐานมา แต่ก็ช่างมันเถอะ”
ถึงแม้จะควบคุมหลักฐานได้ เป็นภัยคุกคามกับอานเจียเย้นหรือเปล่านั้น ก็ไม่แน่ใจ ถึงจะสร้างภัยคุกคาม แต่จะจับกุมเขาด้วยเรื่องนี้ได้หรือไม่ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
อย่างไรแล้ว สัญชาติอานเจียเย้นไม่เหมือนพวกเขา ตัวตนและภูมิหลังซับซ้อน สำหรับรายละเอียดเฉพาะเจาะจง ต้องไปศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ
“อย่าเพิ่งไปคิดมันเลย คุณดูแลอาการบาดเจ็บให้ดีเถอะ!” ซูย้าวเห็นเขาไม่กินแอปเปิล ตัวเองก็ขยับมือหยิบมันมาหนึ่งชิ้นส่งไปข้างปากเขา
ลี่เฉินซีงับชิ้นแอปเปิลเบาๆ เคี้ยวและกลืนลงไปช้าๆ ดวงตาลึกลับเล็กน้อย จ้องมองเธอตาไม่กะพริบ ไม่มีความรู้สึกอันรุนแรงในอดีตเท่าไรนัก มีแค่ความซับซ้อนและระลอกคลื่นที่ลึกซึ้งเท่านั้น
เป็นเวลานาน เขาย้ายจานเล็กๆ ในมือเธอออก วางบนโต๊ะหัวตัวข้างๆ ดึงข้อมือเธอให้นั่งลงข้างตน แขนข้างหนึ่งโอบเอวเธอ “ฉันรู้คุณกำลังกังวลอะไร แต่ไม่เป็นไรนะ มีฉันอยู่ มันจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
ร่างแข็งทื่อของซูย้าวเกร็งเหมือนธนู ไม่ขยับไปไหน ปล่อยให้เขากดศีรษะเล็กของเธอเบาๆ ให้เธอพิงไหล่ตัวเอง “ครั้งนี้ไม่เหมือนกับสองปีก่อน อย่าใช้ตัวเองเสียสละอีก คุณแค่สบายดีอยู่เคียงข้างฉัน เรื่องอื่นๆ ให้ฉันจัดการ”
“เมื่อก่อน ฉันทำให้คุณเสียใจ ซูย้าว ต่อไปมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”
สายตาตื่นตกใจของเธอ ค่อยๆ มองไปทางเขา ผู้ชายตรงหน้านี้ เธอเชื่อใจเขาได้อีกครั้ง……จริงๆ ใช่ไหม?
ไม่ใช่ไม่เชื่อใจเขา แต่……
อานเจียเย้นคนคนนี้ มีผลกระทบต่อเธอมากเกินไป เหมือนเงามืดที่น่ากลัว มันปกคลุมหัวใจเธอตลอดเวลา เมื่อนึกถึงขึ้นมาเพียงเล็กน้อย ก็เหมือนถูกหนามแหลมแทง สั่นสะท้านไม่หยุด
ลี่เฉินซีขยับตัวนั่งขึ้นมา ถึงแม้บาดแผลซี่โครงยังเจ็บอยู่รางๆ แต่ประสิทธิภาพของยาก็ได้ผลอยู่ไม่มากก็น้อย
เขายกมือขึ้นจับแก้มเธอ บังคับให้สายตาหลบหลีกของเธอมองตน เขาพูดอย่างแน่วแน่ “ชีวิตนี้ของฉันจนถึงตอนนี้ เคยสัมผัสผู้หญิงมาเยอะมาก เรื่องนี้คุณก็รู้”
“และเพราะเหตุนี้ เลยทำให้คุณเป็นทุกข์มาก ได้รับความคับข้องใจมามาก เรื่องพวกนี้ไม่ใช่แค่ ‘ขอโทษ’ ประโยคเดียวแล้วสามารถลบได้ ถึงแม้หลายๆ เรื่องฉันไม่ยินยอม แต่ก็ทำร้ายไปแล้ว ย้าวย้าว สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ คุณคือคนเดียวที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน และเป็นผู้หญิงที่ทำให้ฉันใจเต้นและรักลึกซึ้ง”
เขาไม่รู้ว่าควรใช้คำพูดและวิธีไหน อธิบายทุกอย่างกับเธออย่างละเอียด จริงๆ แล้วหลายๆ เรื่องเขาเองไม่ยินยอม แต่เรื่องราวมันถูกลิขิตไว้แล้ว
มนุษย์ ไม่มีทางกลับไปหาอดีตได้ เรื่องที่ทำผิดไป ก็ไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนแปลง สิ่งเดียวที่สามารถทำได้คือการชดเชย
เขาจับมือเธอ สิบนิ้วประสานกัน “ฉันสายเกินไปที่เข้าใจหัวใจตัวเอง สายเกินไปที่เข้าใจถึงความสำคัญของคุณที่มีต่อฉัน ทุกอย่างคือความผิดของฉัน สองปีก่อน คุณทำเพื่อฉัน เพื่อลูกๆ เคยเสียสละไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้จะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
ลี่เฉินซีรู้ว่าเธอฉลาดและมองการณ์ไกล เรื่องบางอย่าง ถึงเขาจะไม่เปิดเผย และตั้งใจจะปิดเธอ แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย
ซูย้าวค่อยๆ เงยหน้า ดวงตาสวยงามเต็มไปด้วยความซับซ้อนมืดลง เมื่อครุ่นคิดอยู่นานสักพัก ก็พูดขึ้นอย่างคลุมเครือ “งั้นเราเผชิญหน้าด้วยกันเถอะ!”
ในใจลี่เฉินซีโล่งอก พยักหน้าอย่างรวดเร็ว แขนยาวกอดเธอไว้ในอ้อมอก “ได้ เผชิญหน้าด้วยกัน”
“แผนการของคุณฉันไม่ถามก็ได้ บางทีคุณอาจจะพิจารณาเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันแค่อยากเตือนคุณ ให้ระวังในทุกๆ เรื่อง” เธอพูด
เดิมทีแล้วมีคำพูดมากมายอยากพูด แต่เมื่อพูดออกไป ก็มีแค่ประโยค ‘ให้ระวังในทุกๆ เรื่อง’ เธอเชื่อใจเขาว่าจะต้องเตรียมการและพิจารณามากพอแล้ว และต้องเลือกวิธีที่เหมาะสมที่สุดอย่างแน่นอน
แต่หลายๆ ครั้ง เรื่องมันไม่เป็นดั่งใจหวังได้ง่ายมากจริงๆ
ไม่บ่อยนักที่บรรยากาศจะดีมาก ซูย้าวประคองลี่เฉินซีเอนพิงหัวเตียง หยิบแอปเปิลในจานนั้นมาอีกครั้ง ป้อนเขาต่อ เพราะเขากินน้อยมาก ดังนั้นเธอเลยกินที่เหลือเอง
และชายคนนั้นมองเธอกินอย่างเงียบๆ เสียงแผ่วเบาพูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อน “เมื่อก่อนตอนที่เจิ้งเอ๋อยังเด็ก บางครั้งฉันพูดอะไรบางอย่างทำร้ายคุณ ยังจำได้ไหม?”
ซูย้าวตะลึงเล็กน้อย นิ้วที่ถือไม้จิ้มฟันชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็เลิกคิ้วมองไปทางเขา “ฉันบอกแล้วไงว่าความจำฉันกลับมาแล้ว!”
อีกความหมายหนึ่งคือ เธอจะจำไม่ได้หรือไง?!
ลี่เฉินซียกยิ้มบางๆ “แล้วตอนนั้นเสียใจไหม?”
“ฉันเป็นไม้เหรอ?” เธอถามกลับ
เขายิ้มขณะดึงมือเธอมา “แล้วทำไมไม่จากฉันไปล่ะ?”
“ตอนนั้นมีหลายเหตุผล” เธอไม่อยากอธิบายทีละอย่าง ใช้น้ำเสียงไม่แยแส รับมืออย่างสบายๆ
เขาค่อนข้างจริงจัง “ทำไมตอนนั้นฉันกล่อมคุณนิดเดียว คุณก็โอเคแล้วล่ะ?”
ซูย้าวไม่คิดว่าในเวลานี้เขาจะพูดเรื่องพวกนี้อย่างกะทันหัน ไม่ค่อยอยากตอบเลยจริงๆ จึงพูดลวกๆ อีกครั้ง “จริงเหรอ? ฉันจำไม่ค่อยได้แล้ว”
“เมื่อกี้บอกว่าความทรงจำกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมจะจำไม่ได้ ตอบมาดีๆ นะ ว่าเพราะอะไรกันแน่?” เขาไม่ละทิ้งกลางคัน ถามอีกครั้ง
