The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 977 เรื่องอื้อฉาวสัมผัสกับโลก

ตอนที่ 977 เรื่องอื้อฉาวสัมผัสกับโลก
ตอนที่977 เรื่องอื้อฉาวสัมผัสกับโลก
เรื่องอื้อฉาวครั้งใหญ่เช่นนี้เกิดขึ้นในตระกูลจู้จู้ซินจี้ต้องการที่จะทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อระงับความโกรธและเก็บไว้ในคฤหาสน์ เรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเป็งโจวภายใน 2 วัน
จู้ซินจี้ไม่ต้องการออกไปข้างนอกอีกต่อไปเขารู้สึกราวกับว่ามีกลุ่มคนอยู่ข้างหลังเขาอยู่ตลอดเวลาโดยใช้เขาเป็นตัวตลก เขาเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าบ่าวรับใช้ทุกคนที่รู้เห็นเหตุการณ์ แต่ในท้ายที่สุดเขาเป็นแค่ขุนนางขั้นหก และครอบครัวของเขาไม่มีอำนาจมากและไม่มีเงินที่จะจ่ายค่าชดเชยให้บ่าวรับใช้จำนวนมากที่ถูกฆ่าได้ สำหรับคนที่ไม่สามารถฆ่าได้ หากพวกเขาเสียชีวิตในคฤหาสน์ของเขา หน่วยงานของทางการจะเริ่มสอบสวน
เขารู้สึกหดหู่และล้มป่วยภายในสามวันในขณะที่ป่วย เขายังคงซ่อนตัวอยู่สองสามวัน เมื่อเขามีแรงเล็กน้อยและลุกขึ้นจากเตียง สิ่งแรกที่เขาทำคือหยิบแส้แล้วรีบไปยังห้องเก็บฟืน หลิวซื่ออยู่ที่นั่น เขาจะเฆี่ยนตีนางอย่างรุนแรง
หลิวซื่อถูกตีจนใบหน้าของนางมีเลือดไหลและชีวิตของนางก็เหลือน้อยลงเล็กน้อยอย่างไรก็ตามนางยังคงตะโกนต่อว่านางเป็นป้าขององค์ชาย และตระกูลจู้จะต้องได้รับผลตอบแทนหลังจากปฏิบัติต่อนางเช่นนี้
จู้ซินจี้เริ่มเหนื่อยจากการเฆี่ยนตีนางและได้รับคำแนะนำจากฮูหยินใหญ่ให้พักผ่อนฮูหยินใหญ่เห็นเขาถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางจึงกล่าวกับเขาว่า “ท่านพี่ ข้าเห็นแล้ว เรื่องนี้กำลังแพร่ออกไปเป็นเรื่องดี” เมื่อเห็นว่าจู้ซินจี้จ้องมองนาง นางกล่าวเสริม “ท่านพี่ อย่าพึ่งโมโหและฟังข้าวิเคราะห์ก่อน หากเราทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อยับยั้งสิ่งนี้ วันหนึ่งที่เมืองหลวงจะได้รับข่าวนี้ เมื่อถึงเวลานั้นคุณหนูสามจะเติมเชื้อเพลิงให้ลูกพี่ลูกน้องของนาง องค์ชายและป้าของนางที่เป็นสมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ พวกเขาจะสนับสนุนหลิวซื่ออย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าท่านจะรู้สึกหดหู่แค่ไหน ท่านจะต้องทำตัวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นและให้หลิวซื่อออกจากห้องเก็บฟืน แต่ถ้าสิ่งต่าง ๆ เป็นเหมือนจดหมายจากเมืองหลวงที่กล่าวมา คุณหนูสามไม่ได้คิดถึงครอบครัวของเราเลยแม้แต่น้อย หากท่านต้องการหาทางลัดผ่านเส้นทางนั้นเป็นไปไม่ได้ เมื่อถึงเวลานั้นจะไม่มีการส่งเสริมและจะไม่มีความมั่งคั่ง ทุกคนในครอบครัวจะต้องให้การสนับสนุนหลิวซื่อ นั่นจะทำให้ตกต่ำอย่างแท้จริง แต่ตอนนี้ทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว และแม้ว่าพวกเขาจะมาจากครอบครัวของฮ่องเต้ พวกเขาไม่สามารถต่อต้านความคิดเห็นของพลเมืองและป้องกันนางได้”
จู้ซินจี้ไม่เห็นด้วยและกล่าวว่า“แล้วถ้าพวกเขาไม่ปกป้องนางล่ะ จากความเข้าใจของข้าเกี่ยวกับตระกูลหลิว พวกเขาไม่เลือกที่จะเสียสละความสัมพันธ์ในครอบครัวเพื่อความชอบธรรม หลิวซื่อยังคงถูกทิ้งให้มีชีวิตอย่างมีความสุข”
“แต่เราสามารถพูดคุยเงื่อนไขกับพวกเขาได้! ไม่ว่าจะทอดทิ้งอนุหรือปล่อยตระกูลหลิว หรือคนในเมืองหลวงแสดงศรัทธาที่ดี เป็นที่รู้กันดีว่าเมื่อตระกูลจู้ของเราขับไล่อนุออกไป อนาคตของคุณหนูสามก็จะต้องถูกลงโทษ องค์ชายแปดต้องการพระชายาเอกไม่ใช่หรือ แต่มารดาผู้ให้กำเนิดถูกขับไล่ ? ”
คำพูดของฮูหยินใหญ่เตือนจู้ซินจี้เขาก็พยักหน้ารับฟัง “ใช่แล้ว เราไม่สามารถสูญเสียสิ่งนี้ไปได้เลย เมืองหลวงไม่สามารถใช้บุตรสาวของเราได้ฟรี ๆ พวกเขาจำเป็นต้องให้ประโยชน์บางอย่างแก่ตระกูลจู้ ฮูหยิน เราควรเรียกร้องค่าชดเชยแบบไหน ? ”
ฮูหยินใหญ่ครุ่นคิดเล็กน้อยและกล่าวว่า“แน่นอนมันเป็นตำแหน่งของท่านพี่ สถานะทางการเงินของท่านพี่ที่ดีขึ้นเท่านั้นที่จะได้รับการพัฒนาให้ดีขึ้น ตระกูลจู้ของเราก็สามารถเห็นการปรับปรุงได้เช่นนี้” นางคิดกับตัวเองว่าเมื่อตระกูลจู้ดีขึ้น ธุรจของครอบครัวนางก็จะดีขึ้นด้วย ในเวลานั้นการทำธุรกิจกับตระกูลของฮ่องเต้ และการหารายได้จากตระกูลของฮ่องเต้จะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม
จู้ซินจี้ก็รู้สึกว่านี่มีเหตุผลสิ่งหนึ่งที่เขากังวลมากที่สุดในชีวิตนี้คือตำแหน่งขุนนางของเขา เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อเขาได้แต่งงานกับหลิวซื่อ ตระกูลหลิวได้ทำเช่นนั้นด้วยความลังเลและไม่พอใจอย่างมาก ไม่ว่าจะมีคำพูดอะไร ถึงแม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรสาวของอนุ นางก็ไม่ควรถูกมอบให้กับขุนนางขั้นหก ยิ่งกว่านั้นเป็นเพียงอนุ แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็ตกลงกัน แม้กระทั่งทุกวันนี้เมื่อใดก็ตามที่เขาจำเรื่องนี้ได้ เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้
ไม่สามารถระงับเรื่องนี้กับหลิวซื่อได้หลังจากข่าวที่แพร่กระจายไปทั่วเป็งโจวมันแพร่กระจายไปยังเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามในเมืองหลวงมันไม่ได้แพร่หลายอย่างกว้างขวาง เมื่อพูดถึงเรื่องของคนอื่น มันจะถูกนำขึ้นมาเป็นวงสังคมเล็ก ๆ เท่านั้น มันจะเป็นหัวข้อเสริมของการอภิปรายระหว่างมื้ออาหารและเวลาว่าง แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็มีผลกระทบต่อชื่อเสียงของกงซานในระดับหนึ่ง แม้ว่านางจะอยู่ทางตอนเหนือของเมืองหลวง ผู้คนก็จะมองนาง เมื่อพวกเขาเห็นนาง พวกเขาจะมองนางด้วยความรังเกียจ
ในตอนแรกกงซานไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและนางก็สับสนว่าทำไมนางจึงถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้ มันเกิดขึ้นหลังจากที่อาฮวนและอาหรูถามพวกเขาเกี่ยวกับข่าวลือที่แพร่กระจาย จากนั้นนางก็เบิกตาโตอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ อย่างไรก็ตามนางไม่ได้พูดอะไรเพื่อปกป้องหลิวซื่อ หลิวซื่อมีความสัมพันธ์กับพ่อบ้าน นี่เป็นสิ่งที่กงซานรู้ว่าชัดเจนว่าเป็นเรื่องจริงเพราะนางเห็นมันด้วยตัวเอง นางเตือนหลิวซื่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลิวซื่อได้สัญญาไว้ว่านางจะไม่ทำมันอีก แต่ใครจะรู้ว่าไม่เพียงแต่นางทำมันอีกครั้งในช่วงเวลาวิกฤตินี้ แต่บิดาของนางยังจับได้อีกด้วย ในขณะนี้ใจของกงซานเต็มไปด้วยความเกลียดชังมารดา ขณะนี้นางกำลังอยู่ในเมืองหลวงและทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อองค์ชายแปด นางกำลังทำทุกอย่างตามแผนที่ได้วางไว้เพื่อรักษาตำแหน่งของนางและหลิวซื่อในตระกูลจู้ แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ลากนางลงในช่วงเวลาที่สำคัญนี้จะเป็นมารดาของนางเอง ข่าวที่น่าอับอายเช่นนี้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง
เมื่อเห็นสีหน้าของกงซานแล้วอาฮวนและอาหรูนั้นร่าเริงมาก การกดขี่ที่พวกนางถูกยัดเยียดผ่านมาเล็กน้อย ในขณะที่ได้พบวิธีที่จะระบาย ขณะที่อาฮวนกล่าวว่า “ใครจะรู้ว่าอนุหลิวเป็นคนแบบนั้น หากต้องการมีความสัมพันธ์แบบลับ ๆ กับใครบางคนในคฤหาสน์ และแถมยังถูกจับได้โดยท่านใต้เท้าตอนที่อยู่บนเตียง ถ้าข้าเป็นอนุหลิว ข้าจะฆ่าตัวตาย ข้าจะกล้าไปเผชิญหน้ากับโลกนี้ได้อย่างไร”
”ใช่”อาหรูเห็นด้วย “สิ่งหนึ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงคือความบริสุทธิ์ของนาง แม้แต่คนที่ถูกข่มขืนและมีมลทินก็ต้องตายเพื่อได้ความบริสุทธิ์กลับคืนมา ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นกรณีของการถูกจับได้บนเตียง แต่ข้าได้ยินมาว่าอนุหลิวยังมีชีวิตอยู่ ท่านใต้เท้าไม่ได้ทำอะไรกับนางเลย เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ท่านใต้เท้าเป็นคนที่มีความเมตตาจริง ๆ ! ”
อาฮวนกล่าวต่อ“ใช่ ! นี่คือความเมตตาของท่านใต้เท้าและท่านฮูหยินใหญ่ ไม่เช่นนั้นด้วยการที่นางเป็นอนุ ไม่ว่านางจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคฤหาสน์”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ใจของกงซานเต้นแรงอย่างฉับพลันแน่นอน ! การดำรงอยู่ของอนุไม่สามารถเปรียบเทียบกับบ่าวรับใช้ที่ถูกฆ่าตายได้ ไม่ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปนั้นเป็นเพียงไม่กี่คำพูดจากคฤหาสน์ เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ จู้ซินจี้ บิดาของนางอาจฆ่าหลิวซื่อได้ทันที หน่วยงานของทางการจะไม่ตรวจสอบความผิด แต่นางไม่ได้ถูกฆ่าตาย… ความคิดของนางเกิดขึ้น ในขณะที่นางเข้าใจในทันทีว่าตระกูลจู้ตั้งใจทำอะไร นางอดไม่ได้ที่จะกัดฟันด้วยความเกลียดชัง นางคิดกับตัวเองว่าจะไม่มีใครยอมให้นางสบายใจ จริง ๆ แล้วพวกเขาใช้วิธีนี้เพื่อบีบบังคับนาง แต่คิดอีกเล็กน้อยนี่ไม่สามารถตำหนิตระกูลจู้ได้ ใครบอกหลิวซื่อให้ทำสิ่งนี้
กงซานไม่ได้อยู่ในกรอบความคิดที่เหมาะสมอีกต่อไปในการแจกอาหารโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเห็นวิธีที่ผู้คนมาดูนาง นางเกลียดที่นางไม่พบรอยแยกที่พืนและมุดเข้าไปได้ ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผู้คนมองนางราวกับว่านางเป็นพระโพธิสัตว์ แต่ในพริบตา มันก็เหมือนกับว่าพวกเขากำลังมองดูสัตว์ประหลาด ยืนอยู่ตรงนั้นนางกำลังถูกทุกคนจ้องมอง
นางไม่สามารถทนต่อไปได้นางทิ้งทัพพีในมือของนางและหันหลังหนีอาฮวน อาหรู และนางกำนัลจากตำหนักเซียงรีบตามนางไป พวกนางติดตามกงซานและเข้าไปในรถม้ากลับไปที่ตำหนักเซียง พวกนางเห็นกงซานรีบตรงไปที่เรือนขององค์ชายแปด..ไอรีนโนเวล
บ่าวรับใช้ทั้งสามเดินตามหลังนางแต่หยุดอยู่ตรงหน้าทางเข้าและไม่ได้เข้าไป นางกำนัลจากตำหนักเซียงมองที่อาฮวน แล้วถามอย่างระมัดระวัง “เจ้าสองคนพูดความจริงหรือ ? ”
อาฮวนกลอกตาและกล่าวว่า“ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ อย่าถามข้า ! ออกไปข้างนอกแล้วถามด้วยตัวเอง ข้ารู้ด้วยการสอบถาม สำหรับตระกูลจู้ ! ดูสิ หลังจากที่คุณหนูได้ยินเรื่องนี้ นางพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าเป็นเรื่องโกหกหรือไม่ ? นางพูดอะไรเกี่ยวกับความบริสุทธิ์ ? นางไม่แม้แต่จะพูดคำเช่นนั้น นั่นหมายความว่านางเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นกับอนุหลิวเป็นอย่างดี”
นางกำนัลได้ยินคนนี้และรู้สึกว่านี่สมเหตุสมผลนางไม่ได้ถามอีกต่อไป อย่างไรก็ตามนางเริ่มคิด หากสิ่งต่าง ๆ เป็นเหมือนข่าวลือภายนอก มันจะไม่ดีอย่างยิ่งสำหรับกงซาน แน่นอนว่านางไม่สนใจว่ากงซานจะทำสิ่งที่ไม่ดีหรือไม่ ถ้ามันจะส่งผลกระทบต่อองค์ชายแปด ชื่อเสียงที่พึ่งจะดีขึ้นมาจะต้องไม่ถดถอยลงเพราะเหตุนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมีมารดาแบบนั้น กงซานก็จะถูกทำลายไปตลอดชีวิต บุตรสาวที่เกิดจากคนประเภทนี้จะแต่งงานเข้าตำหนักเซียงได้อย่างไร แม้ว่านางจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ไม่ดี
ถ้านางนึกถึงมันซวนเทียนโมเองก็สามารถนึกถึงมันได้ เขากลับมาก่อนวันนี้หลังจากเลิกราชสำนักและเขาก็เพิ่งได้ยินข่าวลือ เขายังคิดในสิ่งต่าง ๆ เพื่อตัวเอง ในบรรดาความคิดเหล่านี้ สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือเขาต้องทำให้กงซานมั่นใจ เขาจะผลักดันมันอีกครั้งเพื่อบีบเอาประโยชน์เล็กน้อยจากกงซาน เมื่อนางไม่ได้ใช้งานอีกต่อไป เขาจะทิ้งนางไป
แน่นอนว่าเขาเข้าใจด้วยว่าข่าวที่แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงนั้นจะเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางมากขึ้นในเป็งโจวนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมทั้งตำหนักเซียงและสมาชิกทั้งสองในตำหนักในของฮ่องเต้ก็ไม่สามารถสนับสนุนหลิวซื่อได้ นั่นจะทำให้พวกเขากลายเป็นหัวข้อสนทนา พวกเขาจะเป็นที่รู้จักในการช่วยเหลือคนชั่วร้าย
ขณะที่เขากำลังคิดกงซานต่อรอง บ่าวรับใช้ข้างนอกไม่สามารถหยุดนางได้ นางกำลังคุกเข่าอยู่ข้างนอกวิงวอนขอการให้อภัย
เขาโบกมือแล้วไล่บ่าวรับใช้ออกไปเมื่อเห็นประตูปิด เขาจึงกล่าวกับกงซานว่า “เจ้าเป็นคนที่มีความมั่นคงอยู่เสมอ องค์ชายผู้ยังชื่นชมนิสัยที่หนักแน่นของเจ้า ทำไมวันนี้เจ้าถึงว้าวุ่นใจ เจ้ารู้หรือไม่ว่าห้องหนังสือของข้าไม่ใช่สถานที่ซึ่งใคร ๆ ก็สามารถเข้ามาได้ ? ”
กงซานไม่ได้พูดอะไรเลยและคุกเข่าต่อหน้าซวนเทียนโมพลางกล่าวว่า “ข้าขอให้ลูกพี่ลูกน้องช่วยท่านแม่ของข้าด้วยเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนโมมองนางด้วยสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจที่นางไม่ได้เข้าใจสิ่งที่เขาพูดเขาถามกงซานว่า “เจ้าคิดว่านางสมควรมีชีวิตอยู่หรือ ? ทำไมนางถึงต้องมีชีวิตอยู่ ? ตระกูลจู้พูดหรือไม่ว่าพวกเขาต้องการให้นางตาย”
กงซานส่ายหน้าของนาง“ข้ายังไม่รู้ว่าสถานการณ์ตรงนั้นเป็นอย่างไร แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ท่านพ่อจะไม่ฆ่าท่านแม่ ท้ายที่สุด… นางเป็นป้าขององค์ชาย 2 พระองค์ แต่ถึงแม้ว่านางจะไม่ถูกฆ่าตายหลังจากทำสิ่งนี้มาหลายวันแล้ว ท่านแม่ก็อยู่ในคฤหาสน์จู้ในสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่เจ้าค่ะ ! ”
“เจ้ารู้ด้วยว่านางทำสิ่งนั้นแต่เจ้าต้องการให้นางมีชีวิตที่หรูหราเพียงใด ? ” ซวนเทียนโมเกือบจะเริ่มหัวเราะแล้ว “กงซาน เจ้าฉลาดสำหรับสิ่งหนึ่งแต่ก็โง่เกี่ยวกับโลก ในเวลาเช่นนี้ ถ้าเราก้าวเข้าไป ตระกูลจู้จะรู้สึกว่าพวกเขามีหน้าน้อยลง พวกเขาจะรู้สึกว่าเรากำลังใช้อิทธิพลของเราในการปราบปรามพวกเขา และให้พวกเขาประสบความสูญเสียนี้ ลองคิดดูสิถ้าหากเราเข้าไปแทรกแซงความลับของตระกูลจู้ ใครจะรู้ว่าข่าวลือจะกลายเป็นเช่นไร ในเวลานั้นความพยายามทั้งหมดของเจ้าในเมืองหลวงจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงเพราะหลิวซื่อ ! ”
“แต่…”กงซานกล่าวด้วยเสียงสั่น “แต่นางคือท่านแม่ของข้า ! ข้าไม่สามารถนั่งเฉย ๆ และไม่สนใจนางได้ ! ”
“เมื่อนางทำสิ่งนั้นนางคิดถึงเจ้าหรือไม่ ? นางคิดว่าเมื่อมีการค้นพบ อนาคตของเจ้าจะถูกทำลาย” ซวนเทียนโมแนะนำกงซาน “ทิ้งแรงกระตุ้นของเจ้าและกลับสู่ความมีเหตุผลของเจ้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตระกูลจู้จะไม่กล้าทำอะไรกับมารดาของเจ้า ที่นางต้องทนทุกข์ทรมานกับความยากลำบากชั่วคราวเป็นสิ่งที่นางต้องทน สำหรับเจ้า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการทำให้อารมณ์ของเจ้าสงบลงและทำในสิ่งที่ควรทำ โดยธรรมชาติข้าจะดูแลสถานการณ์ในเมืองหลวง ด้วยการเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเองเท่านั้นที่เจ้าจะสามารถกลับมาลงสนามได้ในอนาคต และช่วยมารดาจากปัญหาทั้งหมด เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”