รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 183 นิสัยที่แท้จริง

เปปเปอร์มองไปยังแววตาที่หวาดกลัวของส้มเปรี้ยวก็ใจอ่อนพลางคลึงที่นิ้วของหล่อน“ได้ครับ ผมจะไม่ไปไหน ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

ส้มเปรี้ยวยิ้ม

จากนั้นคุณหมอสตีฟก็เริ่มทำการสะกดจิต

ส้มเปรี้ยวปิดตาลง แล้วพิงอยู่ที่เก้าอี้ ราวกับกำลังนอนหลับ

เปปเปอร์มองไปยังคุณหมอสตีฟหยิบนาฬิกาพกขึ้นมา ทั้งยังเห็นส้มเปรี้ยวนอนนิ่งไม่ขยับ เขาขมวดคิ้วด้วยความเป็นกังวล“คุณหมอสตีฟ การสะกดจิตจะส่งผลกระทบอะไรกับส้มเปรี้ยวไหมครับ？”

“วางใจเถอะประธานเปปเปอร์ ไม่ส่งผลกระทบหรอก อีกไม่นานหล่อนก็จะตื่นขึ้นมา แต่พอตื่นขึ้นมาหล่อนจะกลายเป็นคนอีกคนหนึ่ง ”คุณหมอสตีฟพูด

เปปเปอร์หรี่ตา

แน่นอนว่าเขาทราบดีว่าคนอีกคนที่คุณหมอพูดถึงนั้นหมายถึงใคร หมายถึงบุคลิกที่สองของส้มเปรี้ยว

แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ในที่สุดตอนนี้ก็จะได้เห็นแล้วใช่ไหม？

“คุณส้มเปรี้ยว คุณตื่นขึ้นมาได้แล้วครับ”คุณหมอสตีฟวางมือไว้ข้างหูของส้มเปรี้ยว จากนั้นปรบมือหนึ่งที

เพี๊ยะ！

เมื่อเสียงปรบมือดังขึ้น ส้มเปรี้ยวที่เดิมทีหลับตาอยู่ จู่ๆก็ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับนั่งตัวตรง

เปปเปอร์มองไปที่หล่อน ไม่ค่อยแน่ใจว่าตอนนี้หล่อนคือส้มเปรี้ยวหรือว่าเป็นบุคลิกที่สองของหล่อนกันแน่

ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเปปเปอร์ก็เม้มขึ้น พร้อมกับทดลองเรียกหนึ่งทีว่า“ส้มเปรี้ยว？”

“คุณเปปเปอร์ ฉันคือดีด้า นี่คือชื่อที่ฉันตั้งให้กับตัวเอง”ส้มเปรี้ยวเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยั่วยวน

เปปเปอร์มองไปยังคนที่อยู่เบื้องหน้าที่มีลักษณะนิสัยต่างจากส้มเปรี้ยวโดยสิ้นเชิง ก็ขรึมลง

ส้มเปรี้ยวยืนขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้าเขา“คุณเปปเปอร์ ในที่สุดพวกเราก็ได้เจอกันแล้ว”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว ถอยหลังหนึ่งก้าว ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

เขาไม่ชอบบุคลิกที่สองนี้ ถึงขนาดรังเกียจเลยก็ว่าได้

“มีอะไรไม่ถูกต้องเหรอคะ？”ส้มเปรี้ยวแบบมืออก“ขอเพียงแค่มายมิ้นท์ตาย ส้มเปรี้ยวก็จะไม่รู้สึกว่าตนไม่ปลอดภัยอีกต่อไปทำงานหนักเพียงครั้งเดียวก็สบายไปตลอด ดีจะตายไป！”

เปปเปอร์กำหมัดทั้งสองข้างขึ้นมา สีหน้ายิ่งดูหม่นหมองกว่าเดิม“คุณหมอสตีฟปลุกส้มเปรี้ยวให้ตื่นขึ้นมา”

เขาไม่อยากเห็นบุคลิกที่สองนี้อีกต่อไป บุคลิกนี้ช่างเลวทราม เกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก

ดังนั้นบุคลิกนี้ จะทิ้งไว้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด！

“ได้ครับประธานเปปเปอร์”คุณหมอสตีฟเดินเข้ามาข้างหน้าพร้อมส่งสายตาให้กับส้มเปรี้ยว

ส้มเปรี้ยวจงใจกระพริบตาครู่หนึ่ง จากนั้นก็นอนหลับไปตามคำขอของเขา

“คุณหมอสตีฟ”เปปเปอร์มองไปยังคุณหมอสตีฟ“มีวิธีการที่จะที่จะทำให้บุคลิกที่สองของส้มเปรี้ยวหายไปไหมครับ”

เดิมทีเขาต้องการที่จะทำให้บุคลิกที่สองนี้ผสมผสานกับส้มเปรี้ยว

แต่ความเลวทรามของบุคลิกที่สองเมื่อสักครู่นี้ ทำให้เขารู้ว่าไม่ควรที่จะหลอมรวมเข้าด้วยกัน เมื่อหลอมรวมเข้าด้วยกัน ไม่มีใครรับประกันได้ว่านิสัยของส้มเปรี้ยวจะเปลี่ยนไปไหม จะเปลี่ยนเป็นยิ่งเลวร้ายขึ้นหรือเปล่า

ดังนั้นวิธีการที่ดีที่สุด ก็คือทำลายบุคลิกที่สองนี้ทิ้งไป

บนโซฟา ส้มเปรี้ยวได้ยินคำพูดของเปปเปอร์ ก็อดกำมือไม่ได้

เปปเปอร์อยากที่จะทำลายบุคลิกที่สองของเธอ

แม้ว่าบุคลิกที่สองจะไม่มีอยู่ แต่เปปเปอร์ทราบว่ามันมีอยู่จริง

แต่เปปเปอร์อยากที่จะทำลายมันทิ้ง หรือว่าบุคลิกที่สองนี้ไม่ใช่หล่อนหรอกเหรอ ？

คุณหมอสตีฟก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจู่ๆจะได้ยินเปปเปอร์พูดแบบนี้ หลังจากกวาดสายตามองส้มเปรี้ยวที่อยู่บนโซฟาแล้ว ก็พยักหน้าแล้วตอบกลับว่า：“มีความเป็นไปได้ แต่ว่าดูจากสถานการณ์เมื่อสักครู่นี้ บุคลิกที่สองของคุณส้มเปรี้ยวค่อนข้างสุกงอมมากแล้ว หากต้องการที่จะทำลาย คงไม่สามารถทำได้ง่ายๆภายในระยะเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็ต้องใช้ระยะเวลาที่ยาวนาน”

“ผมทราบครับ ถ้างั้นก็รบกวนให้คุณใช้วิธีรักษาส้มเปรี้ยวอย่างถึงที่สุด”เปปเปอร์คลึงที่คิ้ว ไม่มีกะจิตกะใจที่จะพูด

คุณหมอสตีฟยิ้มพลางพยักหน้า“ได้ครับ เดี๋ยวผมขอเรียกให้คุณส้มเปรี้ยวตื่นก่อนนะครับ”

เปปเปอร์ อึม หนึ่งที

ไม่นานส้มเปรี้ยวก็ลืมตา‘ตื่น’ขึ้นมา

หล่อนมองซ้ายมองขวาอย่างสับสน เมื่อเห็นเปปเปอร์ จึงถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า“เปปเปอร์ เมื่อสักครู่ฉัน……”

“เมื่อครู่นี้คุณถูกสะกดจิต”เปปเปอร์ยื่นมือออกไป พร้อมกับถึงหล่อนขึ้นมา

ส้มเปรี้ยวลูบที่หน้าผาก“ใช่ ฉันนึกออกแล้ว ฉันถูกคุณหมอสตีฟสะกดจิตเพื่อปลุกบุคลิกที่สองของฉัน เปปเปอร์ บุคลิกที่สองของฉันเผยออกมาแล้วหรือยัง？”