รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 141 ความรู้สึกเหนือกว่า

เนื่องจากคนอื่นล้วนไม่มีใครอยากจะเดินไปกับพวกเขา ดังนั้นเปปเปอร์และส้มเปรี้ยวจึงได้เดินรั้งท้าย

ในตอนแรกทั้งเจ็ดคนก็เดินไปด้วยกัน

แต่เมื่อถึงกลางทาง ปีโป้ได้เสนอขึ้นมาว่าจะทำการแข่งขัน ใครถึงยอดเขาก่อนชนะ

เมื่อตอนที่เขาเสนอข้อคิดเห็นนี้ออกมา ยังแกล้งทำเหล่ตามองดูลาเต้

แน่นอนว่าลาเต้คงไม่อาจจะยอมแพ้เจ้าเด็กคนนี้ได้ จึงได้เห็นด้วยกับการแข่งขัน

ทามทอยก็นึกสนุกเข้าร่วมด้วยเช่นกัน

ที่จริงชาหวานก็อยากจะเข้าร่วมด้วย แต่กลับถูกลาเต้รั้งเอาไว้แล้วสั่งให้คอยดูแลมายมิ้นท์อยู่ข้างกาย

ถึงอย่างไรเสียเขาก็ไม่วางใจถ้ามายมิ้นท์จะเดินไปกับเปปเปอร์และส้มเปรี้ยวสองคน

ด้วยเหตุนี้เอง ชายหนุ่มทั้งสามจึงได้ออกเดินหน้าวิ่งไปพร้อมกัน เหลือไว้เพียงมายมิ้นท์ชาหวาน เปปเปอร์และส้มเปรี้ยวแค่สี่คนที่ค่อยๆเดินตามไปด้านหลัง

เดินไปได้ไม่นานนัก จู่ๆส้มเปรี้ยวก็นั่งลงบนหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง ทำท่าทางเหนื่อยหอบแล้วกล่าวว่า “เปปเปอร์คะ ฉันเหนื่อยจังเลย”

เปปเปอร์จึงได้หยุดฝีเท้าลงเช่นกันแล้วหยิบน้ำขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า เปิดฝาออกยื่นให้แก่เธอ “ดื่มก่อนสิครับ”

“ขอบคุณค่ะเปปเปอร์” ส้มเปรี้ยวยิ้มแล้วรับน้ำไปดื่ม

จากนั้นเปปเปอร์ก็หยิบน้ำอีกขวดหนึ่งขึ้นมาแล้วส่งไปให้มายมิ้นท์

แม้ว่ามายมิ้นท์จะรู้สึกประหลาดใจมาก แต่ในที่สุดเธอก็ปฏิเสธไป แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงบางเบาว่า “ขอบคุณค่ะประธานเปปเปอร์ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกลัวว่าพอฉันรับน้ำมาดื่มแล้ว คู่หมั้นของคุณจะเกิดอาการกำเริบทางประสาทขึ้นมาอีก ถ้าเธอฆ่าฉันจะทำยังไง?”

เมื่อพูดจบ เธอก็จูงมือชาหวานเดินจากไป

เปปเปอร์มองเห็นเธอเดินไปก็เม้มริมฝีปากแล้วเก็บน้ำคืนกลับมา

ส้มเปรี้ยวมองออกว่าเขาดูไม่พอใจนัก มือข้างที่ถือขวดน้ำไว้กำแน่น ทำเอาเสียจนขวดน้ำนั้นเปลี่ยนรูปร่างไปเลยทีเดียว

เขาอารมณ์ไม่ดีเพราะมายมิ้นท์ปฏิเสธอย่างงั้นเหรอ?

ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลง พยายามปิดบังความชั่วร้ายนั้นเอาไว้ในใจ เธอพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดว่า “ขอโทษนะคะเปปเปอร์ เป็นเพราะฉันแท้ๆ จึงทำให้คุณมายมิ้นท์……”

“มันไม่ได้เกี่ยวกับคุณหรอกครับ” เปปเปอร์นำน้ำขวดนั้นใส่เข้าเก็บไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม ก่อนจะหันไปทางเธอแล้วพูดว่า “พักพอหรือยังครับ?”

ส้มเปรี้ยวพยักหน้า “พอแล้วค่ะ”

มายมิ้นท์ยักไหล่ “เขายินดีจะทำก็เรื่องของเขาเถอะ เราจะยุ่งเรื่องอะไรเขาได้ล่ะ”

“ฉันไม่อยากจะยุ่งสักหน่อยค่ะ” ชาหวานเหล่ตามองบน “ฉันก็แค่รู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลยที่เห็นท่าทางส้มเปรี้ยวดูหยิ่งผยองแบบนั้น คิดว่าพวกเราไม่รู้หรือไงว่าเมื่อครู่ที่เธอตะโกนออกมาเสียงดังขนาดนั้นเพราะต้องการจะให้เราหันไปมองดูว่าประธานเปปเปอร์แบกเธอเอาไว้น่ะ!”

มายมิ้นท์ยิ้มแล้วพูดว่า “เอาละๆ หล่อนเดินมาแล้วพอได้แล้ว”

ชาหวานแลบลิ้นออกมาแล้วหลับตา

“คุณมายมิ้นท์คะ คุณชาหวานคะ” เมื่อเดินมาอยู่ข้างกายของมายมิ้นท์กับชาหวาน ส้มเปรี้ยวก็ได้โบกไม้โบกมือให้ทั้งสองคน

แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้สนใจเธอ พากันนั่งลงที่ข้างทางแล้วใช้มือพัดระบายความร้อนตรงใบหน้า

เปปเปอร์มองไปทางมายมิ้นท์

ดูเหมือนว่าเธอจะเหนื่อยมาก มือข้างหนึ่งกำลังทุบไปที่ต้นขา

ชาหวานนั่งลงข้างกายเธอจากนั้นยื่นน้ำส่งไปให้

เธอเอื้อมมือมารับไปก่อนจะหันไปยิ้มให้กับชาหวานอย่างสดใส

เปรียบเทียบกับที่เมื่อสักครู่เขาเอาน้ำให้เธอดื่ม มันช่างเยือกเย็นเหลือเกิน แววตาของเปปเปอร์ดูมืดมนลงไป ในใจเขารู้สึกอึดอัด สีหน้าก็ดูมืดมนลงเล็กน้อย ก่อนจะแบกส้มเปรี้ยวเดินตรงไปด้านหน้า

ชาหวานมองไปทางร่างของทั้งสองที่จากไป ก่อนเอนศีรษะเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจว่า “แปลกจัง ดูเหมือนประธานเปปเปอร์จะกำลังโมโหอยู่นะคะ ใครไปทำให้เขาโมโหกันล่ะเนี่ย?”

“ใครจะไปรู้ล่ะคะ?”มายมิ้นท์ดื่มน้ำเข้าไปอึกหนึ่งก่อนจะมองไปทางด้านหน้าและตอบกลับเบาๆ

ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าพวกเธอทั้งสองคนกำลังมองอยู่ ดังนั้นส้มเปรี้ยวสุดหันศีรษะกลับมาแล้วยิ้มให้กับมายมิ้นท์อย่างท่าทางมีชัย จากนั้นกอดไปที่ลำคอของชายหนุ่มเพื่อประกาศว่าตนเป็นเจ้าของ

มายมิ้นท์ยังไม่ทันมองออก แต่ชาหวานกลับโมโหเสียจนหัวเราะขึ้นว่า “ประธานมายมิ้นท์คะ ผู้หญิงคนนั้นกำลังท้าทายคุณอยู่นะ ตอนนี้คุณไม่ได้รักประธานเปปเปอร์แล้ว แต่เธอก็ยังทำแบบนี้คิดว่าคุณจะอิจฉาเธอหรือไง?”

มายมิ้นท์ดื่มน้ำแล้วยิ้มขึ้นเบาๆ ฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเธอเอาความคิดนี้มาจากไหน เธอคงคิดว่าฉันยังรักเปปเปอร์อยู่ แล้วก็คงจะอิจฉาเธอ เอาล่ะค่ะอย่าไปมัวแต่ไปพูดถึงคนพวกนี้เลย พวกเราเดินหน้ากันต่อเถอะ พวกลาเต้คงจะถึงยอดเขาแล้วมั้งคะ”

“ค่ะ” ชาหวานปิดฝาขวดน้ำและสะพายกระเป๋าขึ้นอีกครั้ง

มายมิ้นท์ก็เช่นกัน

ทั้งสองคนเดินไปพลางสนทนาพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเปปเปอร์กับส้มเปรี้ยวไม่ให้ไกลหรือใกล้จนเกินไป

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงทุกคนก็เดินทางมาถึงยอดเขา

เมื่อลาเต้มองเห็นมายมิ้นท์ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย “ที่รักครับ!”

เขาวิ่งเข้าไปเล็กน้อยก่อนจะรับกระเป๋าสะพายจากมายมิ้นท์มา

ส่วนชาหวานนั้น เขามองข้ามไปเอาดื้อๆ

ถึงอย่างไรชาหวานก็ไม่จำเป็นให้เขามาถือกระเป๋าให้ เธอกลอกตามองแล้วเดินไปทางแคมป์

มายมิ้นท์เหงื่อออกท่วมเต็มตัว เธอมองไปทางลาเต้แล้วถามว่า “พวกคุณมาถึงกันนานรึยังคะ?”