รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 112 คนที่รู้จัก

เพียงแค่ระดับแรงที่เธอพุ่งเข้ามาแรงไปหน่อย ชนจนเขาถอยไปยังข้างหลังเช่นกัน

ถอยไปหลายก้าวต่อๆกัน จนหลังชนฝาผนังจึงหยุดลงมา

มายมิ้นท์โล่งอกไปที รีบออกจากหน้าอกของเปปเปอร์ “คุณไม่เป็นไรนะ?”

เปปเปอร์ส่ายหัวนิดๆ เสียงแหบเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”

“เสียงคุณทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วที่งดงามอยู่ “ได้รับบาดเจ็บแล้วใช่หรือไม่ล่ะ?”

ลูกกระเดือกเปปเปอร์ลื่นไหลนิดๆหนึ่งที่ ไม่ได้ตอบกลับ สายตามีความไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เคลื่อนย้ายไปที่อื่น ไม่ไปมองเธอ แอบสงบหัวใจที่เต้นอย่างรวดเร็วลง

พอเขาเห็นเธอ ก็นึกถึงความรู้สึกอ่อนนุ่มอยู่บนหน้าอกเธอที่ชนไปยังหน้าอกเขา

มายมิ้นท์เห็นเปปเปอร์ไม่พูด คิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บแล้วจริงๆ ในใจตื่นตะลึง ตามองไปยังข้างหลังเขาเรื่อยๆ “ชนโดนจุดที่ครั้งก่อนถูกลูกบาสเกตบอลกระทบนั่นใช่หรือไม่ล่ะ?”

“ไม่มี ที่นั่นหายแล้ว” เปปเปอร์คืนสู่จังหวะการเต้นของหัวใจที่เป็นปกติ นี่จึงหมุนสายตากลับมา จ้องมองความตื่นเต้นที่แว็บผ่านนัยน์ตาของมายมิ้นท์ สายตาสว่างขึ้นนิดๆ เสียงมีความนุ่มนวลเล็กน้อยตอบกลับ

เธอเป็นห่วงเขาอยู่เหรอ?

ดูแล้วเธอก็ไม่เหมือนอย่างที่ตัวเธอเองพูดแบบนั้นจริงๆ ไม่มีความรู้สึกต่อเขาแล้วเหรอ

ไม่รู้ทำไม พอนึกถึงสิ่งนี้ ในใจเปปเปอร์มีความสุขเล็กน้อยอย่างประหลาดมาก

มายมิ้นท์พินิจพิเคราะห์เปปเปอร์ไปสักพักหลายรอบ แน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ โล่งอกไปที “งั้นก็ดีแล้ว”

ไม่ว่ายังไง เขาก็เพื่อที่จะยับยั้งเธอจึงชนฝาผนังล่ะ

ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บ ในใจเธอจะเป็นทุกข์

ในเวลานี้ คนที่ใส่ชุดทำงานสีเหลืองคนหนึ่งความรู้สึกผิดและเสียใจเต็มอกเดินเข้ามา โค้งคำนับกล่าวขอโทษต่อๆกันกับคนทั้งสอง “ขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจชนพวกคุณ ผมไม่เห็นว่าข้างหน้ามีคน พวกคุณไม่ได้รับบาดเจ็บนะ?”

คนทั้งสองนี้สวมใส่เสื้อผ้าที่ดีขนาดนี้ พอเห็นก็รู้ว่าเป็นคนมีเงิน

ถ้าหากพวกเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว เงินเดือนเขาล้วนไม่พอที่จะชดใช้

มายมิ้นท์โบกมือแล้วโบกมืออีก “ไม่เป็นไร พวกเราไม่ได้รับบาดเจ็บ คุณไปเถอะ”

พนักงานมีความประหลาดใจเล็กน้อย “คุณผู้หญิงไม่โทษผมเหรอ?”

มายมิ้นท์ยิ้มหนึ่งที “คุณก็บอกแล้วว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ อีกทั้งฉันยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์เอง ขวางทางคุณไว้ ดังนั้นโทษคุณทำไมล่ะ ไปเถอะ”

“ได้ๆๆ  เข็นรถเข็นไปเลย

ความรู้สึกนี้ดีจริง สบายจริงล่ะ

จ้องมองภาพด้านหลังที่ร่าเริงของมายมิ้นท์ เปปเปอร์เม้มปากอย่างแน่น

เธอก็มีความสุขที่มีความสัมพันธ์เพียงแค่รู้จักกับเขาขนาดนี้เหรอ?

“ประธานเปปเปอร์” การปรากฏตัวของผู้ช่วยเหมันตร์ทำลายความกดอากาศต่ำที่อยู่รอบกายของเปปเปอร์

สายตาเปปเปอร์กะพริบแล้วกะพริบอีก เก็บความหงุดหงิดที่อยู่ในใจหมุนตัวมา “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“เมื่อกี้ผมได้รับสายบริษัทย่อยที่อยู่ประเทศบิวตี้ฝั่งโน้นเกิดเรื่องเล็กน้อย ต้องการให้ท่านกลับกรุปเปิดประชุมจัดการเร่งด่วนสักหน่อย” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ผมรู้แล้ว”

ดูแล้ว ได้แต่ประชุมเสร็จ จึงจะสามารถไปเยี่ยมท่านย่าที่โรงพยาบาลได้ล่ะ

……

มายมิ้นท์ขับรถมาถึงโรงพยาบาล เดินตรงไปยังแผนกผู้ป่วยในระดับสูง ไม่นานก็มาถึงนอกห้องผู้ป่วยของคุณนายราศรี

มือซ้ายมายมิ้นท์หอบดอกไม้ถือยาบำรุงอยู่ มือขวายกขึ้นเคาะประตูแล้วเคาะประตูอีก

ประตูเปิดแล้ว เดิมทีป้าแดงคิดจะถามว่าเป็นใคร แต่มองเห็นคนที่อยู่นอกประตูเป็นมายมิ้นท์ เสียงพูดหยุดทันที จากนั้นบนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่ตื่นตระหนกตกใจด้วยความดีใจออกมา “คุณผู้หญิง!”

“ป้าแดง” มายมิ้นท์ยิ้มอยู่ทักทายกับป้าแดงเสียงหนึ่ง จากนั้นปรับแก้พูดว่า “ตอนนี้ฉันไม่ใช่คุณผู้หญิงแล้ว”

“อยู่ในใจของฉัน คุณก็คือคุณผู้หญิง” ป้าแดงรักและเมตตาจ้องมองเธออยู่

ในใจมายมิ้นท์รู้สึกซาบซึ้งใจมาก มีความคัดจมูกเล็กน้อย “ขอบคุณความรักลำเอียงของป้าแดงที่มีต่อฉัน แต่ฉันหย่าร้างกับประธานเปปเปอร์แล้ว ท่านเรียกฉันอย่างนี้จะไม่เคารพกับคุณส้มเปรี้ยว ยังคงเรียกชื่อของฉันเถอะ”

ป้าแดงถอนหายใจหนึ่งที “ได้ งั้นฉันเรียกคุณมายมิ้นท์เถอะ”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้าต่อๆกัน จากนั้นยื่นดอกไม้เข้าไป “ป้าแดง ท่านย่าตื่นอยู่ไหม?”

“ตื่นอยู่ล่ะ” ป้าแดงรับดอกไม้มา ก็ได้ยินเสียงของท่านย่าส่งมาจากข้างหลัง “ป้าแดง ใครล่ะ?”

“เป็นมายมิ้นท์” ป้าแดงหันหน้าไปตอบกลับคำหนึ่ง

ท่านย่ารีบพูดว่า “รีบให้เธอเข้ามา”

“ไอ้!” ป้าแดงขานรับเสียงหนึ่ง เชิญมายมิ้นท์เข้ามา

มายมิ้นท์มองไปยังท่านย่าที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย น้ำตาคลอ “ท่านย่า”

“มิ้นท์” ท่านย่าเมตตาอ่อนโยนยิ้มกับเธอ ในใจดีใจเหลือเกินกับที่เธอมา

มายมิ้นท์วางยาบำรุงลง เดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย จับมือของท่านย่าไว้ “ท่านย่า ดีขึ้นหน่อยหรือยัง?”

“ดีขึ้นหน่อยแล้ว” ท่านย่ายิ้มอยู่พยักหน้าต่อๆกัน จากนั้นถามว่า “ใช่แล้ว แกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่โรงพยาบาลล่ะ?”