ตอนที่ 124 : เดินในมหาวิทยาลัยกับหลินซีหลาน!
มหาลัยเทคโนโลยีประจําเมืองหลวง
ห้องประชุม
อธิการบดีจางห้าวจุนเพิ่งจะกดวางสายด้วยท่าที่เคร่งขรึม
ผู้อํานวยการฝ่ายธุรการถามเขาด้วยความกังวล “เป็นยังไงบ้างครับ? ลู่ตงหัวขายที่ดินของเขาไหมครับ?”
จางห้าวจุนโมโหเล็กน้อยเขาทุบมือลงบนโต๊ะ “ลู่ตงหัวคนนี้ ยิ่งแก่ยิ่งเจ้าเล่ห์จริงๆ! ราคาที่เราเคยต่อรองไว้เมื่อ 3 ปีก่อนถูกเปลี่ยนไปแล้วและคราวนี้มันสูงถึง 90 ล้าน!”
ทุกคนในห้องประชุมมองหน้าแล้วถอนหายใจออกมา
ไม่มีทางที่ราคามันจะสูงขึ้นอย่าต่อเนื่องราวกับกระแสน้ำที่สูงขึ้นแบบนี้หรอก!
และโดยเฉพาะที่ดินที่ไม่ได้อยู่ในตัวเมืองแบบนี้
ผู้จัดการโจวพูด “ท่านอธิการบดี อย่าโมโหไปเลยครับ พวกเราควรจะมีความสุขกันหน่อย ครั้งนี้ฉินเฟิงบริจาคเงินให้เราถึง 1 ล้านเลยนะครับ! และนอกจากนี้ก็ยังมีฟ่านถงที่ยริจาคให้อีก 1.5 ลเน!”
ว้าว~
1 ล้านกับ 1.5 ล้าน!
นี่เป็นยอดบริจาคที่สูงที่สุดเท่าที่เคยมีมา! พุ่งทะลุ 2 ล้าน!
ทั้งห้องประชุมต่างพากันตื่นเต้นศิษย์เก่าดีเด่นของพวกเขาไปได้ดีจริงๆ!
อธิการบดีถามออกมาด้วยความสงสัย “แล้ว…เจียงเฉินล่ะ? คนที่ฉินเฟิงแนะนํามาเขาบริจาคมาเท่าไหร่?”
ผู้จัดการโจว “นี่เจียงเฉินคนนั้นยังไม่ได้บริจาคมาเลยครับ”
ทุกคนเงียบ “… ”
อธิการบดี “ลืมมันไปเถอะ ยังไงซะจดหมายเชิญก็ถูกส่งออกไปแล้ว ยังไงก็ปล่อยให้เขาเข้ามาโดยไม่ต้องบริจาคก็ได้ เพราะสุดท้ายศิษย์เก่าที่โดดเด่นที่สุดเราจะเลือกจากฟ่านถงและฉินเฟิงเท่านั้น”
ก่อนวันฉลองของมหาวิทยาลัย 1 วัน
เจียงเฉินกําลังนอนอยู่บนเตียงและแชทคุยกับบรรดาแฟนสาวของเขาก่อนจะเตรียมส่งข้อความไปหาหลินซีหลานเรื่องงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้แต่อีกฝ่ายนั้นก็ส่งตัดหน้าเขาไปซะก่อน
หลินซีหลาน : เจียงเฉินเมื่อคืนฉันฝันถึงนายด้วยนะ
เจียงเฉิน : ฝันถึงฉันหรอ? หมายความว่าไง?
หลินซีหลาน : ฮิฮิ~ ฉันไม่บอกนายหรอก
เจียงเฉิน : ว้า~~ น่าเสียดายจัง~
หลินซีหลานเขิดอายเมื่อเธอนึกถึงความฝันเมื่อคืนนี้
[เจียงเฉินกับเธอเดินจับมือกันเข้าไปในมหาวิทยาลัยทั้งคู่ดูหวานกันมากความอบอุ่นค่อยๆเข้ามาในใจของเธอเจียงเฉินค่อยกระซิบกับเธอว่า “แน่นอน ฉันชอบเธอนะ~” พูดจบเขาก็ค่อยๆก้มหัวลงและจูบเธอ!]
อือ~~~
จูบของเธอจะเป็นแบบนี้ไหมนะ?
หลินซีหลานยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเขินใบหน้าของเธอร้อนผ่าว!
เธอหยิบรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ของเธอที่เพิ่งจะซื้อออกมามันสูงถึง 7 ซม.เลยทีเดียว เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอาย
“สูงจังเลย…น่ากลัวนิดๆด้วย! แต่เพื่อไปเดตกับเจียงเฉิน~ฉันจะสู้!”
วันต่อมา
วันฉลองมหาวิทยาลัยตี้ตู๋!
ทั้งโรงเรียนเต็มไปด้วยดอกไม้ ธงและผู้คนที่เดินเข้าออกไปมามันดูมีชีวิตชีวามากเลยทีเดียว!
รถ Rolls Royce Phantom จอดอยู่ที่ลานจอดรถของทางมหาลัย
ลงจากรถ
หลินซีหลานในวันนี้อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนมันยาวไปจนถึงพื้นบางส่วนก็ปลิวไสวไปตามแรงลม เผยให้เห็นถึงความสวยงามของผู้หญิงได้อย่างสมบูรณ์แบบ
รูปร่างของเธอนั้นก็ดีมากอยู่แล้ว เธอนั้นมีเอวที่บางสะโพกที่ได้สัดส่วนและวันนี้เธอยังใส่รองเท้าส้นสูง มันสูงถึง 7 ซม.เมื่อรวมกับขาเรียวยาวของเธอมันยิ่งทําให้เธอดูสวยขึ้นไปอีก
ใบหน้าสวยของเธอนั้นเมื่อเธอเงียบก็จะดูเย็นชาแต่เมื่อเธอดูมีชีวิตชีวาเมื่อไหร่ก็จะกลายเป็นใบหน้าที่ดูน่ารักทันที!
เจียงเฉินนําหลินซีหลานที่เดินค่อนข้างลําบากเข้าไปข้างใน เห็นได้ชัดเลยว่าเธอยังไม่ชินกับรองเท้าส้นสูงคู่นี้
“หือ~”
หลินซีหลานที่รู้สึกผิดก็พูดออกมา “เจียงเฉิน~มันสูงเกินไปฉันทนไม่ไหวแล้ว!”
เจียงเฉินจับมือเล็กๆของเธอแล้วพูดออกมา “ไม่เป็นไร งั้นเดินช้าๆก็แล้วกันเดียวฉันคอยประคองเอง”
ทั้งคู่ค่อยๆเดินเข้าไปในมหาลัยช้าๆ ไม่ต้องสงสัยเลยหน้าตาของทั้งสองดูโดดเด่นมาก!
“ว้าว~~ดูสิผู้หญิงคนนั้นสวยมากเลย น่ารักมาก!”
“คนหน้าตาดีแบบนั้นเป็นศิษย์เก่าของมหาลัยเราหรอ?”
“ผู้ชายหล่อมากเลย! ฉันกลัวว่าน่าจะหล่อกับตํานานของมหาลัยอย่างรุ่นพี่เจียงเฉินเลยนะ มีแต่รุ่นพี่เท่านั้นที่พอจะเทียบกับเขาได้”
“พวกเขาดูดีมากเลย!”
ไม่ว่าทั้งคู่จะเดินไปที่ไหนบรรดาศิษย์เก่าและอาจารย์ต่างก็ต้องหันมามอง
มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงที่อยากจะเข้ามาพูดคุยกับพวกเขา แต่เมื่อได้เห็นคู่ของอีกฝ่ายตัวเองก็ต้องรู้สึกอายจนไม่กล้าเข้าไป!
เจียงเฉินยิ้ม “ซีหลาน ถ้าเธอเคยอยู่ที่มหาลัยนี้เธอจะเป็นดอกไม้ประจําโรงเรียนแน่!”
หลินวีหลานหันหน้าไปทางเจียงเฉินก่อนจะยิ้มหวานออกมา “ฮิฮิ ฉันก็คิดแบบนั้นนะ”
ทั้งสองหัวเราะเพราะตอนนี้ทั้งคู่ได้ทําให้คนทั้งมหาลัยตกหลุมรักไปแล้ว!
และก็ยังมีตากล้องบางคนที่เห็นหลินซีหลานแล้วต้องถ่ายทันทีเพราะเธอนั้นอยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่กําลังปลิวไสวตามสายลมอย่างสวยงาม
มหาลัยแห่งนี้ก็นับว่าใหญ่มากทีเดียว แม้ว่าหลินซีหลานจะเรอมเดินคล่องขึ้นแล้วแต่เธอก็ยังรู้สึกเจ็บเท้านิดหน่อย
เจียงเฉินพาเธอมาพักที่เก้าอี้หิน “ซีหลาน พักตรงนี้ก่อนดีกว่า เดียวฉันไปหาซื้อน้ำมาให้”
“โอเค”
หลินซีหลานนั่งรอยู่ที่โต๊ะหินและมองดูเจียงเฉินเดินจากไป
ในเวลานี้เองก็ปรากฏชายที่ดูมีอายุประมาณ 30 อยู่ในชุดสูทและรองเท้าหนังเขาดูเหมือนจะเป็นพวกคนที่มีอิทธิพลหรือไม่ก็คนรวยรุ่นที่สองออกมา!
เขาแอบตามเธอมาซักพักแล้วและเอาแต่คิดว่าหลินซีหลานนั้นเป็นเนื้อคู่ของเขา!
หลินซีหลานนั้นมีคะแนนความสวยกว่า 95 คะแนนเธอนั้นสวยจนโลกต้องตกตะลึง!
มีผู้ชายคนไหนบ้างล่ะที่เห็นแล้วจะไม่หวั่นไหว?
เขาอาศัยจังหวะที่เจียงเฉินไม่อยู่ค่อยๆเดินเข้าไปเพื่อนหาโอกาศพูดคุยกับหลินซีหลานทันที
เขายิ้มออกมา
“สวัสดีครับคนสวย ผมชื่อฟ่านถง คุณเป็นศิษย์เก่ารุ่นไหนหรอครับ?”
“กินคําใหญ่ๆ?”(อ่านว่า ฟ่านถง)
หลินซีหลานกระพริบตาสวยๆของเธอ
ฟ่านถงรู้สึกอายนิดหน่อย “ผมแซ่ฟ่าน เป็นผู้บัญชาการหน่วยทหารบก”
“อ่อ ก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่”
หลินซีหลานไม่สนใจเขาแม้แต่น้อยและใบหน้าของเธอก้เปลี่ยนเป็นเย็นชาราวกับว่าเธอนั้นปฏิเสธคนอื่นออกไปไกลนับพันลี้
บรรยากาศที่ควรเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน แต่ฟ่านถงกลับไม่รู้สึกแม้แต่น้อยเขายังคงไม่จากไป
“เอ่อ คนสวย ทําไมเพื่อนของเธอถึงปล่อยเธอไว้แบบนี้? ร่างกายเขาไม่แข็งแรงรียังไง? ดูผมสิถึงผมจะมีเงินแต่ผมก็ไม่ลืมออกกําลังกายหรอกนะ ถ้าเป็นผม ผมจะอุ้มคุณไปด้วยเลย!”
“ผมว่าคุณยังไม่ชินกับรองเท้าส้นสูงคู่นี้ใช่ไหม?”
ฟ่านถงพยายามหาหัวข้อมาคุยกัยเธอแต่หลินซีหลานกลับขี้เกียจจะฟังเขาแถมยังรู้สึกเบื่อนิดหน่อยด้วย
เธอไม่รู้เลยว่าเขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเขาบอกว่าความแข็งแรงของตัวเองมากกว่าเจ้าหน้าที่เพียงแต่เจ้าหน้าที่เจียงเขาก็เป็นเจ้าหน้าที่ตํารวจอาชญากรรมไหมล่ะ?
ฟ่านถงยืนนามบัตรของเขาออกไปก่อนจะเริ่มโอ้อวด “จริงๆแล้วครอบครัวผมก็ทําโรงงานรองเท้าเป็นของตัวเอง ผมสามารถปรับรองเท้าส้นสูงของคุณได้นะฟรีด้วย! เรามาแลกช่องทางการติดต่อกันเอาไว้หน่อยไหม”
เขาพึมพัมออกมาราวกับแมลงวัน
หลินซีหลานมองเขาก่อนจะโบกมือแล้วพูดอย่างเย็นชา “นายมันน่ารําคัญจริงๆเลยรู้ไหม! เสร็จธุระแล้วก็รีบๆไปเลยนะ! เชื่อไหมล่ะว่าฉันกล้าทุบตีนาย!”
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินซีหลานพูดฟ่านถงก็เริ่มโมโห!
เทพธิดาที่เป็นเนื้อคู่ของเขาเธอชั่งน่ารักและดุร้ายเสียจริง!
ถ้ามือเล็กๆนั่นตีเขามันคงจะรู้สึกนุ่มมากแน่ๆ งั้นก็ขอเลยละกัน!
ดวงตาของฟ่านถงหดแคบ “ได้ งั้นก็ตีฉันสิ ที่ฉันเลย~ ฉันสัญญาเลยว่าจะไม่มีเธอกลับ!”
หลินซีหลานไม่สุภาะกับอีกฝ่ายอีกต่อไปเธอยกขาขึ้นมาก่อนจะเตะไปที่ท้องของฟ่านถง
เร็วมาก!
“ปึก~~”
ฟ่านถงล้มลงพื้นทันทีก่อนจะเริ่มเอามือมากุมท้องและก็พูดไม่ออกเพราะความเจ็บปวด!
อึก….ทําไมมันถึงได้ต่างกับที่คิดไว้กัน?
เธอเคลื่อนไหวได้เร็วขนาดนี้เลยหรอ? ทําไมแรงถึงเยอะขนาดนี้?
เหลือเชื่อ!
ในเวลานี้เอง
เจียงเฉินก็กลับมาและเห็นฟ่านถงนอนกองอยู่บนพื้นเขาอดไม่ได้ที่จะถามออกมา “ซีหลาน เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน?”
“เป็นเขา”
หลินซีหลานทําตัวบริสุทธิ์เธอชี้ไปที่ฟ่านถง “เขาบอกให้ฉันเตะตัวเขาเอง”
“ฉันไม่เคยได้ยินใครขออะไรแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย!”
เจียงเฉินดูตกตะลึง “น่ากลัวว่าเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นตํารวจอาชญากรรมละมั้ง?”
หลินซีหลานมองดูอย่างว่างเปล่า “ฉันก็ไม่รู้ ไปกันเถอะ ไม่ต้องไปสนใจเขา”
หลินวีหลานพาเจียงเฉินออกไปทันที
ฟ่านถง “ตํารวจ..อาชญากรรมงั้นหรอ?”
เขาตัวแข็งค้างเป็นหินไปในทันที
ไม่ ช่วยฉันลุกขึ้นไปก่อน!
