แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ – ตอนที่ 992 รอยแยกพิเศษ

หลังแยกแผ่นฟิล์มออกจากกันทีละแผ่นๆ ในที่สุดหลิงม่อก็ลูบถึงพื้นใต้บ่อแล้ว…

“หื้ม? ทำไมรู้สึกว่าพื้นขรุขระ?” หลิงม่องุนงง

ตามหลักแล้วที่นี่ไม่น่าจะมีของประเภทก้อนหินอยู่นี่นา ถ้าเป็นแผ่นปูนซีเมนต์ก็อาจเป็นไปได้…แต่ก็เป็นไปได้มากว่าอาจเป็นขยะจำนวนมากที่ลอยมากองรวมกันตรงนี้ และหลังจากทับถมกันเป็นเวลานานมันจึงกลายเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะในน้ำไม่ได้มีกลิ่นประหลาดมาก ป่านนี้หลิงม่อคงจินตนาการถึงเรื่องที่ไม่ค่อยดีไปแล้ว…

เขาฝืนใจลูบคลำขึ้นลง ขณะเดียวกันสีหน้าก็แหยเกขึ้นเรื่อยๆ…หลังชะงักไปสองวินาที อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนจากลูบเป็นกด โดยกดลงบนพื้นที่นูนขึ้นมาเบาๆ…

“ไอ้ชิบหาย!”

หลิงม่อหดมือกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสีหน้าที่ราวกับตกตะลึงอย่างหนัก…สามารถทำให้ใบหน้าของหุ่นซอมบร้แสดงอารมณ์ออกมาได้ขนาดนี้ ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าตอนนี้เขาช็อกขนาดไหน…

“เชี่ยๆๆ!”

หลังจากสบถด่าไปหลายคำติดกัน หลิงม่อจึงค่อยพยายามควบคุมตัวเอง และมองลงไปอีกครั้ง

เพราะตกใจหนักมาก อากาศในปอดของหุ่นซอมบี้จึงสูญเปล่าไปไม่น้อย…พอรับรู้ได้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มาก หลิงม่อตัดสินใจกัดฟัน แล้วใช้มือกดลงไปอีกครั้ง…

คราวนี้เขาเตรียมใจไว้ก่อน การเคลื่อนไหวจึงละเอียดอ่อนกว่าเดิม แถมยังทำใจกดได้นานกว่าเดิมด้วย และหลังจากที่เขาลองกดดูสองครั้ง เขาก็ขมวดคิ้วและตัดสินใจบีบมัน…

พอหลิงม่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สีหน้าเขาพลันเปลี่ยนไปทันที “บ้าไปแล้ว…”

นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดเลยซักนิด!

สิ่งที่ติดอยู่กับแผ่นฟิล์มพวกนั้น กลับเป็นร่างกายมนุษย์ร่างหนึ่ง…

และพิจารณาจากสัมผัสจากมือ มันยังเป็นร่างมนุษย์เพศหญิงอีกด้วย…

“เชี่ย!” หลิงม่อสะบัดฝ่ามือ

ความรู้สึกตอนที่ถูกมนุษย์ตะขาบรัดพลันกลับมาอีกครั้ง…กระทั่งเหมือนจะแย่ยิ่งกว่านั้นด้วยซ้ำ

ถึงแม้สัมผัสได้ถึงความยืดหยุ่นของผิวหนัง แต่สิ่งที่สามารถนอนนิ่งใต้น้ำให้เขาลูบคลำและบีบจับได้ตามใจอย่างนี้ ไม่น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตแล้วล่ะ…

พอคิดอย่างนี้ หลิงม่อก็ยื่นมือไปลูบใบหน้าของสัตว์ประหลาดใต้น้ำตัวนี้

ไม่รู้ว่าใต้น้ำนี้มีอะไรอยู่กันแน่ ถึงสามารถปกป้องร่างกายของมันไม่ให้ถูกกินได้…

ลองดูก่อนแล้วกันว่ามันมีจุดที่คล้ายกับมนุษย์ตะขาบพวกนั้นไหม…

“เอ๋?” หลิงม่อยื่นมือออกไป ก็ลูบเจอสิ่งของที่นิ่มนวลอย่างหนึ่ง

เนื่องจากเดิมทีน้ำเย็นอยู่แล้ว ดังนั้นพอลูบโดนตรงนี้ เขาเลยไม่ได้รู้สึกพิเศษออกไปแต่อย่างใด

แต่ว่า เหมือนจะมีรอยแยกอยู่เส้นหนึ่ง

เนื่องจากพิจารณาได้ว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่น่าจะขยับ หลิงม่อจึงรวบรวมความกล้าใช้นิ้วแหวกรอยแยกนั้นออก

ในฐานะซอมบี้ มือของหุ่นซอมบี้ย่อมมีเรี่ยวแรงมากกว่าปกติ…ถึงแม้ร่างกายผ่านการเผาผลาญพลังงานมามาก แต่แค่แหวกรอยแยกเล็กๆ เส้นเดียวกลับทำได้ง่ายเพียงขยับมือ และอาจเป็นเพราะใช้แรงมากไป หลิงม่อเพิ่งจะแหวกรอยแยกออก นิ้วมือเขาก็ลื่นพรืดเข้าไปข้างในทันที

“ฉิบหาย!”

หลิงม่อตะลึงพรึงเพริดอีกครั้ง

แม่เอ็ง ข้างในยังอุ่นอยู่เลย!

ถึงแม้จะหลงเหลือความอุ่นอยู่น้อยมาก แต่หลิงม่อไม่มีทางสัมผัสพลาดแน่นอน!

ถ้าหากนี่ยังไม่ชัดพอ แล้วของเหลวที่อยู่ข้างในพวกนี้ล่ะ!

หลิงม่อใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง เขาฝืนข่มกลั้นความปรารถนาที่อยากดึงมือออกมา แล้วพยายามเริ่มควานไปรอบๆ

ยังไงก็ล้วงเข้ามาแล้ว ไม่ฉวยโอกาสสำรวจ ก็เท่ากับตกใจฟรีหรือเปล่า?

เพราะกลัวว่าจะเสียเที่ยว หลิงม่อจึงข่มใจสำรวจให้เสร็จ ภายใต้ความตื่นตระหนกสุดขีดนั้น…

“นี่คงเป็น…ฟันสินะ?”

ปลายนิ้วของหลิงม่อสัมผัสถูกสิ่งที่แข็งมาก สัมผัสจากมือบ่งบอกว่าฟันซี่นี้มีขนาดเท่าเม็ดข้าวสารหนึ่งเม็ด แต่ส่วนปลายกลับแหลมคมกว่าปกติ ทว่านอกจากลักษณะเด่นนี้แล้ว ในปากของสัตว์ประหลาดตัวนี้ก็ไม่มีอะไรผิดปกติแล้ว ที่รูปร่างผิดแปลกก็คือริมฝีปากของเธอ พอลูบดูแล้วเหมือนไส้กรอกสองอันมาประกบกัน…หลิงม่อพลันจินตนาการถึงภาพถูกวางยาพิษแบบคลาสสิกขึ้นมาทันที…

“คิดอย่างนี้แล้วดูเหมือนมันจะมีรูปร่างทันสมัยไม่เบานะ” หลิงม่อคิด

ตอนนี้เขามั่นใจแล้ว ว่าสัตว์ประหลาดนี้ยังมีชีวิตอยู่

เพียงแต่ที่มันนอนนิ่งปล่อยให้เขาสำรวจได้ตามใจอย่างนี้ เห็นชัดว่าไม่ได้อยู่ในสภาวะที่ปกตินักเช่นกัน

หลิงม่อค่อยๆ ดึงนิ้วมือออกมา จากนั้นก็คว้าแผ่นฟิล์มแผ่นหนึ่งแล้วลูบคลำลงไป สุดท้ายก็หยุดอยู่ตรงส่วนท้องของสัตว์ประหลาดตัวนี้

มันงอกออกมาจากท้องงั้นหรอ?

บ้าไปแล้ว…

หลิงม่อลองดึงแผ่นฟิล์มหนึ่งที แต่กลับรู้สึกถึงเสียง “พรืด” อย่างเหนือความคาดหมาย

“ชิท หลุดออกมาแล้ว!”

เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้…

เมื่อแผ่นฟิล์มลอยกลางน้ำ มันก็ลอยขึ้นไปข้างบนทันที

และขณะที่เขาจดจ้องมัน แผ่นฟิล์มแผ่นนั้นก็ลอยเข้าไปในไอหมอกมืดพวกนั้นอย่างรวดเร็ว

…เพียงหนึ่งวินาทีต่อมา ไอหมอกมืดกลุ่มนั้นพลันป่วนพล่านอย่างรุนแรงขึ้นมาทันที และหลิงม่อก็มองเห็นดวงตาสีแดงเลือดข้างหนึ่ง…

“นั่นอะไรน่ะ!”

หลิงม่อตะลึง เขารีบซ่อนตัวข่างแผ่นฟิล์ม และแอบมองอยู่เงียบๆ

แต่ไอหมอกมืดเพียงป่วนพล่านชั่วครู่ ก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง ดวงตาข้างนั้น ที่โผล่ขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด ก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีก

น่าเสียดายที่การมองเห็นใต้บ่อน้ำแย่เกินไป ถึงแม้เมื่อกี้หลิงม่อเหลือบเห็น แต่กลับไม่ทันสังเกตรายละเอียด ดังนั้นการจะคาดเดาสายพันธุ์ของสัตว์ประหลาดประเภทนี้ผ่านรูปร่างดวงตา จึงทำไม่ได้แล้ว  แต่เขายังมีตัวอย่างอยู่อีกหนึ่งตัว ก็คือสัตว์ประหลาดแผ่นฟิล์มที่อยู่ข้างๆ เขานี่เอง…อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่า สัตว์ประหลาดที่กินแผ่นฟิล์มกับสัตว์ประหลาดที่ผลิตแผ่นฟิล์ม ไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกันอย่างแน่นอน

“ที่แท้แผ่นฟิล์มพวกนี้ก็มีไว้เลี้ยงพวกมันนี่เอง…ไอ้ที่ปลาตัวใหญ่กินไป น่าจะเป็นเศษที่เหลือของพวกมันสินะ คิดแล้วมันก็ใจสู้ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย เก็บสะสมได้ตั้งมากมายขนาดนั้น…” หลิงม่อคิด แล้วก้มหน้ามองผิวท้องของสัตว์ประหลาดหญิง เขายื่นมือออกไป ในใจพลางคิด “ฉันไม่ได้เจตนาอยากลูบเธอนะ”

หลิงม่อวางมือลงไป…สัตว์ประหลาดไม่ตอบสนอง

เขาพบปัญหาเกี่ยวกับท้องของมันอย่างรวดเร็ว…จุดที่ไม่มีแผ่นฟิล์มอยู่ เรียบลื่นกว่าจุดอื่นมาก และในจุดที่ว่างเปล่าจุดอื่นๆ ก็ยังให้ความรู้สึกเหมือนผิวถุงพลาสติกอย่างไรอย่างนั้น

บวกกับสัมผัสมือตอนที่ดึงแผ่นฟิล์มเมื่อกี้ออก หลิงม่อได้ข้อสรุปของเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว

แผ่นฟิล์มนี้ คือผิวหนังของสัตว์ประหลาดตัวนี้…

เพราะเหตุผลบางอย่างที่ทำให้มันนอนนิ่งอยู่ตรงนี้ และลอกคราบผิวเรื่อยๆ เพื่อเลี้ยงชีพสัตว์ประหลาดครึ่งหนึ่งที่อาศัยอยู่บนแหล่งน้ำ

ตอนนี้พอคิดถึงสาเหตุที่ตัวเองถูกจับได้ คงเพราะแผ่นฟิล์มที่เขาพกติดตัวมาแน่ๆ…

หลิงม่อล้วงแผ่นฟิล์มที่ได้มาก่อนหน้านี้ออกมา แล้วคิดอย่างไม่สบอารมณ์

แค่ดูขนาดของแผ่นฟิล์มก็รู้แล้ว ว่าผิวหนังของสัตว์ประหลาดตัวนี้หลังจากที่หลุดลอกออกจากร่างกายไป มันก็จะยังเติบโตต่อไปเรื่อยๆ จนสุดทายกลายเป็นแผ่นฟิล์มเหล่านี้

แต่ที่สัตว์ประหลาดตัวนี้นอนอยู่ตรงนี้ คงไม่ได้มีหน้าที่เป็นแค่เครื่องผลิตแผ่นฟิล์มหรอกนะ…

ที่นี่ จะต้องมีอะไรอยู่อีกแน่ๆ…

หลิงม่อหันหน้ามองไปรอบๆ สายตาพลันเปลี่ยนเป็นระแวดระวังทันที

ก่อนหน้านี้เขายังสงสัยว่าสัตว์ประหลาดพวกนี้อาศัยอยู่ใต้น้ำได้อย่างไร แต่ดูจากตอนนี้พวกมันกลับสร้างห่วงโซ่อาหารทางชีวภาพขนาดย่อมขึ้นมาได้ ถึงแม้ยังมีจุดที่ไม่สมบูรณ์อยู่อีกมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไป ในที่สุดพวกมันก็จะวิวัฒนาการจนถึงระดับที่น่ากลับมาก…

เรื่องจริงได้พิสูจน์แล้วว่าหลิงม่อคิดไม่ผิด ที่นี่ยังมีเครื่องผลิตแผ่นฟิล์มอยู่อีกมากมาย และผ่านการยืนยันของหลิงม่อ สัตว์ประหลาดเหล่านี้มีลักษณะพิเศษที่เหมือนกันอยู่หนึ่งอย่าง : พวกมันล้วนเป็นเพศหญิง

นอกจากนี้ ในร่างกายของพวกมันเหมือนจะไม่ได้มีกลิ่นอายที่รุนแรงนัก กลับเป็นแผ่นฟิล์มพวกนั้นที่เต็มไปด้วยเชื้อไวรัส ซึ่งนั่นบ่งบอกถึงทิศทางวิวัฒนาการของพวกมันจากอีกมุม—พวกมันรับหน้าที่นอนลอกคราบผิวหนังอยู่ที่นี่โดยเฉพาะ

ส่วนทำไมพวกมันนอนนิ่งอยู่ใต้น้ำไม่ขยับเขยื้อน ยังคงต้องสำรวจกันต่อไป…

“ที่นี่ยังมีอะไรอยู่อีก…”

พอมาถึงจุดที่มีเครื่องผลิตแผ่นฟิล์มอยู่มากมาย รอบข้างของหลิงม่อก็เต็มไปด้วย “ถุงพลาสติก” มันลอยละล่องไปมาอยู่ใต้บ่อน้ำ ดูแล้วน่ากลัวไม่น้อย ไอหมอกมืดไหลเวียนอยู่ระหว่างพวกมัน บดบังการมองเห็นส่วนใหญ่ของหลิงม่อ ในบ่อน้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง จะมีอันตรายรูปแบบไหนซ่อนอยู่กันแน่…

“หรือว่าลูกพี่ของที่นี่ก็คือพวกที่อยู่ข้างบนนั่นงั้นหรอ?”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดแบบนี้ แต่คนนอกอย่างเขาวิ่งเข้ามาเพ่นพ่านอยู่ในครัวของสัตว์ประหลาดพวกนั้น พวกมันกลับไม่คิดจะลงมาจัดการเขา นี่มันผิดปกติเกินไปแล้ว…

ผิดปกติแสดงว่ามีปีศาจ! ที่นี่จะต้องมีปีศาจอยู่แน่ๆ… (ปีศาจ เป็นคำอุปมาถึง ปัญหา หรือเรื่องไม่ชอบมาพากล)

ถึงแม้หลิงม่อยังคงเดินหน้าย่างต่อเนื่อง แต่เขากลับลอบเตรียมฝ่ามือไว้พร้อมแล้ว

ไม่ว่าสิ่งที่เขาเจอจะเป็นอะไร เขาก็จะต้องมีชีวิตรอดออกไปให้ได้…

ส่วนของจำพวกเครื่องผลิต เดี๋ยวถึงเวลาพวกซย่าน่าก็มาจัดการกันเอง

“ไม่รู้ว่าข้างบนเป็นยังไงบ้างแล้ว…” อยู่ๆ หลิงม่อก็นึกขึ้น

แต่ในเสี้ยววินาทีที่เขาเผลอไผล คลื่นใต้น้ำลูกหนึ่งพลันพุ่งขึ้นมาจากก้นบ่อ มุ่งหน้าไปทางเขาด้วยความเร็วสูง…

——————————————–

Related