วรันธาราใช้เวลาอยู่ภายในห้องนอนของเควิน เกือบครึ่งวัน ซึ่งแน่นอนว่าการใช้เวลานานขนาดนี้ก็ทำให้หล่อนได้รูปถ่ายแบบเอ็กซ์คลูซีฟมาไม่น้อย
“เป็นยังไงบ้างหนูธาร เรียบร้อยดีไหม”
“อุ๊ย…”
วรันธารายกมือขึ้นทาบอกพร้อมกับอุทานตกใจเสียงดังก่อนจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นป้าเดซี่
“ป้าเดซี่นั่นเอง หนูตกใจแทบช็อกเลยค่ะ”
ป้าเดซี่ขมวดคิ้ว มองคู่สนทนาด้วยความประหลาดใจ “ตกใจเหมือนกับคนทำความผิดมาอย่างนั้นแหละหนูธาร”
“อ๋อ… ไม่… ไม่มีอะไรอย่างนั้นหรอกค่ะป้าเดซี่ หนูแค่… กำลังคิดอะไรเพลินๆ น่ะค่ะ ก็เลยตกใจมากไปหน่อย”
ป้าเดซี่พยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยถามถึงงานที่ให้ไปทำ “ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมหนูธาร เอ่อ แล้วเมื่อเช้าตอนที่เข้าไปในห้อง คุณเคนอยู่ไหม”
แก้มนวลของวรันธาราแดงระเรื่อ เมื่อภาพกึ่งเปลือยของเควินชัดเจนขึ้นในสมองอีกครั้ง
“ก็… ก็อยู่ค่ะ” หล่อนเสหลบสายตาของคู่สนทนา
“ตายแล้ว! แบบนี้คุณเคนก็โกรธแย่น่ะสิ ตายๆ ป้าจะแก้ตัวยังไงดีเนี่ย โอ๊ย…” ป้าเดซี่เดินกลับไปกลับมาด้วยความวิตกกังวล
“คุณเคนไม่ได้โกรธอะไรหรอกค่ะป้าเดซี่ แค่สงสัยว่าทำไมหนูขึ้นไปบนห้องนอนได้เท่านั้นแหละค่ะ”
“จริงเหรอ แล้วท่านไม่โกรธเหรอที่ขึ้นไปรบกวนน่ะ”
วรันธาราส่ายหน้าน้อยๆ “เห็นมีแค่ไม่พอใจเล็กน้อยน่ะค่ะ ก่อนจะไล่หนูออกจากห้อง เพราะคุณเคนของป้าจะแต่งตัว”
“ห๊า! แสดงว่า…”
เป็นอีกครั้งที่วรันธาราพยักหน้าหงึกๆ “ค่ะ หนูเข้าไปตอนที่คุณเคนกำลังอาบน้ำพอดี”
ป้าเดซี่แทบทรุด “ป้าวิ่งมาหาหนูที่ห้องแล้วตอนที่รู้ว่าคุณเคนจะลงมารับประทานอาหารเช้าสาย แต่ไม่ทัน…”
วรันธาราดึงมือของป้าเดซี่มากุมเอาไว้ พลางให้กำลังใจ “ป้าเดซี่สบายใจเถอะค่ะ คุณเคนไม่ได้โกรธอะไรเลย”
“แต่ป้าก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี”
“อย่าคิดมากสิคะป้า ทุกอย่างจะราบรื่น”
ป้าเดซี่ยิ้มบางๆ ให้กับวรันธารา “ขอบใจหนูธารมากนะที่พยายามทำอย่างเต็มที่ เอาเป็นว่าวันนี้พักผ่อนได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
“ขอบคุณค่ะป้า หนูก็รำคาญไอ้แผ่นติดหน้านี้จะแย่อยู่แล้วเหมือนกัน” หญิงสาวยกมือขึ้นไปแตะที่รอยแผลเป็นจอมปลอมบนใบหน้าก่อนจะดึงมันออก
“ทนไปอีกหน่อยก็แล้วกันนะ เดี๋ยวป้าจะพยายามหาทางช่วย”
วรันธารามองคู่สนทนาอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ “ป้าอย่าลำบากเพื่อหนูอีกเลยค่ะ เพราะบางทีหนูอาจจะอยู่ที่นี่ไม่ได้นานอย่างที่ป้าคิดเอาไว้ก็ได้”
“หนูธารหมายความว่ายังไงเหรอ”
“เอ่อ คือหนูหมายถึง… สักวันหากหนูทำอะไรไม่ดี คุณเคนอาจจะไล่หนูออกก็ได้”
ป้าเดซี่ยิ้มบางๆ มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู “งั้นป้าไปก่อนนะ เดี๋ยวค่ำๆ ป้าจะยกอาหารมาให้”
“อย่าเลยค่ะป้า เดี๋ยวธารแอบเข้าครัวไปหาอะไรกินเองค่ะ” วรันธาราเอ่ยอย่างเกรงใจเป็นที่สุด
“ทำอย่างนั้นไม่ได้นะหนูธาร เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าเรื่องจะยุ่ง”
หญิงสาวอมยิ้ม “ไม่มีใครตื่นขึ้นมาตอนดึกๆ หรอกค่ะ และหนูสัญญาว่าจะไม่ทำให้ป้าเดือดร้อน”
แม้จะรู้สึกทั้งหนักใจทั้งวิตกกังวลแต่ป้าเดซี่ก็เชื่อใจวรันธารา
“งั้นก็ระวังตัวให้มากๆ ก็แล้วกันนะ ป้าไปล่ะ”
“ขอบคุณป้ามากค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”
ป้าเดซี่ยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักของหญิงสาวที่ตัวเองพาเข้ามาทำงานในคฤหาสน์คาสโตรเซ่น
วรันธารายืนมองจนร่างของป้าเดซี่หายไปจากสายตาจึงดึงบานประตูไม้ให้ปิดสนิทลง พร้อมกับล็อกประตูอย่างแน่นหนา จากนั้นก็รีบเดินมานั่งลงบนขอบเตียง มือเล็กล้วงโทรศัพท์มือถือออกมากระเป๋ากระโปรงบานตัวใหญ่
นิ้วเรียวขาวสะอาดเลื่อนสไลด์หน้าจอจนมันสว่างวาบขึ้น ไม่ช้ารูปที่ถ่ายทั้งหมดในวันนี้ก็อยู่ในสายตา
ห้องนอน เตียงนอน ห้องนอน และรูปของเควินยามที่นอนอาบแดดอยู่ริมสระว่ายน้ำ หล่อนแอบถ่ายได้จากทางหน้าต่างบานใหญ่ของห้อง แม้จะไกลๆ แต่แค่มองก็รู้ว่าผู้ชายในรูปคือใคร
หล่อขนาดนี้จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่… เควิน คาสโตรเซ่น
หญิงสาวเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ ความละอายใจเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในอก บางครั้งก็อยากจะกดลบภาพทิ้งไป แต่สุดท้ายก็ไม่อาจจะลบมันออกไปได้
“ท่องไว้ธาร มันคืองาน… งาน…”
โทรศัพท์ที่กำลังถืออยู่ในมือสั่นเตือนแรงๆ และที่หน้าจอก็มีสายเรียกเข้ามาพอดี
“หัวหน้า…”
วรันธาราถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย อยากจะทำเป็นเพิกเฉยต่อผู้บังคับบัญชา แต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
“ค่ะ หัวหน้า”
“เป็นยังไงบ้างคุณวรันธารา ได้รูปของเควิน คาสโตรเซ่นหรือยัง”
หญิงสาวลำบากใจ ไม่น้อย “ได้แล้วค่ะ แต่มีแค่ห้องนอน ห้องน้ำ เตียงนอน ตู้เสื้อผ้าเท่านั้นนะคะ”
“เฮ้ย… แล้วรูปตัวคนล่ะไม่มีบ้างหรือไง คุณก็รู้ว่าตัวขายคือเควิน คาส โตรเซ่น”
แอนโทนี่โวยวายเสียงดังลั่นมาตามสาย จนวรันธาราต้องถอนใจออกมาแรงๆ อ
“มีแต่ในระยะไกลๆ น่ะค่ะ ธารว่ารอให้ธารแอบถ่ายใหม่ดีกว่า”
“ส่งมาเลย… ส่งทุกรูปที่คุณมีอยู่ในตอนนี้มาให้ผมทางไลน์ด่วนเลยนะ”
“แต่หัวหน้าคะ ธารยังทำงานไม่เสร็จเลยนะคะ…” หญิงสาวจะคัดค้าน แต่ก็ไม่สำเร็จเช่นเคย
“ส่งมาให้ผมดูเถอะน่า ผมแค่จะดูเฉยๆ ว่ารูปใช้ได้หรือยัง ถ้าใช้ได้แล้ว คุณจะได้ออกมาจากคฤหาสน์คาสโตรเซ่นยังไงล่ะ”
ฝีมือการล่อหลอกของแอนโทนี่ยังจะเก่งฉกาจเช่นเดิม เพราะสุดท้ายคนที่ถูกหว่านล้อมก็คล้อยตามอย่างง่ายดาย
“หัวหน้าต้องสัญญานะคะว่ายังไม่ส่งรูปพวกนี้ไปตีพิมพ์”
“ผมสัญญาน่ะ ส่งมาเลย เร็วๆ เข้า”
“ได้ค่ะ ธารจะรีบส่งไปค่ะ”
“วางหูจากผมเสร็จก็รีบส่งมาเลยนะ ไม่อย่างนั้นผมไล่คุณออก โทษฐานขัดใจผม”
“ค่ะ หัวหน้า”
วรันธาราตัดสายของแอนโทนี่ทิ้ง ก่อนจะนั่งถอนใจมองรูปถ่ายจำนวนมากในโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างสับสน
“แค่รูปห้องนอน ห้องนอน เตียงนอน คงไม่ทำให้เควินเสียหายอะไรหรอกน่า ส่งรูปให้กับหัวหน้าเถอะธาร เรื่องจะได้จบๆ สักที เธอจะได้ออกไปจากที่อันตรายแห่งนี้เร็วๆ ยังไงล่ะ” ปลอบตัวเองแบบนั้น ก่อนจะรีบส่งรูปที่แอนโทนี่ต้องการไปทางไลน์ทันที ส่งจนหมด ยกเว้นรูปถ่ายที่ริมสระน้ำที่หล่อนไม่ยอมส่งไป
โทรศัพท์มือถือสั่นอีกครั้ง และก็เป็นคนเดิมที่โทรมา วรันธาราไม่อยากจะรับสาย แต่ก็ต้องรับ
“ค่ะ หัวหน้า”
“ไหนบอกมีรูปที่สระว่ายน้ำด้วยไงล่ะ ส่งมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“แต่… แต่มันไม่ค่อยชัดค่ะ ธารว่ารอรูปใหม่ที่ชัดกว่านี้ดีกว่านะคะ”
“ไม่ได้ส่งมาเดี๋ยวนี้ หรือว่าคุณอยากถูกไล่ออก”
วรันธาราไม่มีทางเลือก
“ค่ะ ธารจะส่งให้เดี๋ยวนี้”
“ดีมาก ถ้าให้ผมต้องโทรมาจิกอีกล่ะก็ ผมไล่คุณออกจริงๆ ด้วย”
แล้วหัวหน้าของหล่อนก็ตัดสายไป
“ฉันขอโทษนะคุณเควิน ฉันจำเป็นต้องทำเพื่อปากเพื่อท้อง ฉันขอโทษ… ขอโทษจริงๆ”
นิ้วเรียวกดส่งรูปถ่ายของเควินตรงที่สระว่ายน้ำไปให้แอนโทนี่จนหมดทุกรูป จากนั้นหล่อนก็ส่งข้อความไปบอกแอนโทนี่ว่าอย่าพึ่งแพร่งพรายพร่ายรูปของ เควินออกไป ซึ่งแอนโทนี่ก็ตอบรับอย่างดี
“ฉันขอรูปคุณอีกไม่กี่ภาพ ฉันก็จะไปจากที่นี่แล้ว หวังว่าคุณ… จะไม่เกลียดฉันนะคะ”
หญิงสาวพึมพำอย่างละอายใจ ขณะล้มตัวลงนอนหงายบนเตียง และเพราะต้องตกอยู่ในสภาวะเคร่งเครียดมาตลอดทั้งวัน ทำให้หล่อนหลับใหลไปโดยไม่รู้ตัว
“ยายคนนั้นไปไหนซะแล้วล่ะครับ ป้าเดซี่”
จู่ๆ คนที่นั่งรับประทานอาหารค่ำอยู่ก็เอ่ยขึ้นมา และถ้าไม่เอ่ยถึงวรันธาราป้าเดซี่ก็คงไม่ต้องตกใจจนหน้าซีดเผือดแบบนี้
“เอ่อ… กลับ… กลับที่พักไปแล้วล่ะค่ะ”
เควินพยักหน้ารับ
“ว่าแต่คุณเคน… ถามหายายแกทำไมเหรอคะ”
ไหล่กว้างของเควินไหวน้อยๆ ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะช้อนขึ้นจ้องไปที่คู่สนทนา
“ผมก็แค่อยากจะชมเชยน่ะครับ ห้องผมสะอาดมาก”
ป้าเดซี่ลอบเป่าปากอย่างโล่งอก “อ๋อ ถ้าเรื่องแค่นี้ เดี๋ยวป้าบอกยายแกให้พรุ่งนี้นะคะ”
เควินอมยิ้ม พลางรวบช้อนกับส้อมเข้าหากัน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนตระหง่าย “ผมไม่รบกวนป้าเดซี่หรอกครับ”
“คุณ… คุณเคนจะไปไหนเหรอคะ”
พอเห็นเควินลุกขึ้นยืน ป้าเดซี่ก็ตกใจตาตั้งเลยทีเดียว
“ผมจะไปเยี่ยมยายที่ห้องนะครับ อ้อ… แล้วป้าเดซี่ไม่ต้องตามมานะครับ ผมจะไปเป็นการส่วนตัว”
“ตะ แต่ว่า…” ป้าเดซี่ช็อกแทบทรุด
“ป้าเดซี่ทำหน้าเหมือน… กำลังจะตายนะครับ”
“ปละ… เปล่าค่ะ ป้าแค่… แค่กลัวยายแกจะตกใจที่คุณเคนเดินทางไปหาด้วยตัวเองน่ะค่ะ”
“ถ้ายายแกไม่มีอะไรปิดบังผมอยู่ แกคงไม่ตกใจหรอกครับ”
เควินยิ้มบางๆ ก่อนจะหมุนตัวและเดินออกไป
ป้าเดซี่ที่ยืนอยู่เซแทบล้ม เรนนี่ที่อยู่ใกล้ๆ รีบเข้ามาประคอง
“ป้าเดซี่เป็นอะไรไปคะ หน้าตาซี๊ดซีด…”
“กำลังจะตาย…”
“ห๊า… ป้าเดซี่กำลังจะตาย งั้น… งั้นหนูเรียกรถพยาบาลให้นะคะ” เรนนี่ตกใจมาก
“ไม่ต้องหรอก แค่พาป้ากลับไปที่ห้องพักก็พอ”
“ป้าเดซี่แน่ใจนะคะว่าไม่ให้เรียกรถพยาบาล” เรนนี่ยังคงเป็นห่วง
“แน่ใจ… พาป้าไปที่ห้องเถอะ”
แล้วเรนนี่ก็ประคองป้าเดซี่กลับไปห้องพักอย่างทุลักทุเล
