“อะไรนะคะหัวหน้า จะไล่ธารออก!”
วรันธารา กิติรัตน์ นักข่าวสาวพร้อมลุยแต่ไม่พร้อมเสียงอุทานด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยหวานซีดเผือด
“หัวหน้าล้อเล่นใช่ไหมคะ”
แม้สองหูจะได้ยินอย่างชัดเจน แต่ก็อดที่จะหลอกตัวเองต่อไปไม่ได้
“ผมพูดเรื่องจริง สิ้นเดือนนี้คุณไม่ต้องมาทำงานที่ SUN TIMES อีกแล้ว”
“หัว… หัวหน้า…”
คราวนี้หญิงสาวไม่อาจจะหลอกตัวเองได้อีกแล้ว วรันธาราหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เม็ดเหงื่อในมือผุดขึ้นมามากมายราวกับดอกเห็ดยามหน้าฝน
“ธาร… ธารทำงานไม่ดีเหรอคะ ทำไม… ทำไมหัวหน้าถึงได้คิดจะปลดธารออกล่ะคะ หัวหน้าคะ…”
หล่อนพยายามวิงวอน แต่แอนโทนี่หัวหน้างานวัยสี่สิบห้าปีกลับไม่ไยดี แถมยังสาดซัดวาจาร้ายกาจใส่อีกอย่างไม่ไว้หน้า
“นี่ต้องให้ผมสาธยายความไม่เอาไหนให้ฟังจริงๆ เหรอคุณวรันธารา”
“หัวหน้าคะ แต่ธาร… ธารรักอาชีพนักข่าวมากนะคะ และธารก็มั่นใจว่าตัวเองทำงานดีไม่แพ้คนอื่น หัวหน้าให้โอกาสธารสักครั้งนะคะ”
“ผมให้โอกาสคุณมานานหลายเดือนแล้วคุณวรันธารา แต่ข่าวของคุณมันขายไม่ได้เลย คุณก็เห็นอยู่นี่ ผมจำเป็นต้องหาบุคลากรคนใหม่มาเพื่อความอยู่รอดของสำนักพิมพ์ของเรา”
“แต่… แต่ข่าวที่ธารทำ… มันเป็นข่าวที่สร้างสรรค์สังคมทั้งนั้นเลยนะคะ เป็นข่าวที่ควรจะให้ประชาชนได้รับรู้”
“แล้วมันขายได้ไหมล่ะ เห็นไหมว่ายอดขายหนังสือพิมพ์ของเรามันตกต่ำลงไปมากแค่ไหน ถ้าผมไม่ตัดคนไร้ประสิทธิภาพอย่างคุณออกไป องค์กรของเราก็จะต้องล่มสลาย ซึ่งผมยอมไม่ได้ ผมจะไม่มีวันทำลายหม้อข้าวของตัวเองเด็ดขาด”
“แต่ธารจำเป็นต้องใช้เงินนะคะหัวหน้า ธารคงออกจากงานไม่ได้”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องรับรู้ ผมรู้อย่างเดียวคือว่าเดือนหน้าคุณจะไม่ใช่นักข่าวของซันไทมส์อีกแล้ว”
“หัวหน้า…”
วรันธาราแทบทรุด จำต้องคว้าพนักเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดเอาไว้ ดวงตากลมโตแดงก่ำด้วยความเสียใจ
“มันอาจจะโหดร้ายเกินไปสำหรับคุณ แต่ผมไม่มีทางเลือก ในเมื่อคุณไม่สามารถเขียนข่าวที่คนส่วนใหญ่ชอบเสพกันได้ คุณก็ต้องออกไปจากที่นี่”
“แต่ธารตั้งใจจะทำข่าวที่สร้างสรรค์นะคะหัวหน้า ข่าวซุบซิบของพวกดาราเซเลปธารจะไม่ทำ นี่คืออุดมการณ์ของธาร”
“ก็ที่คุณต้องถูกไล่ออก ก็เพราะอุดมการณ์อันแรงกล้าของคุณไง วรันธารา ออกไปกินอุดมการณ์เถอะ”
วรันธาราอึ้งเจ็บลึกไปทั้งอก แต่เพราะความจำเป็นเรื่องเงินทำให้หญิงสาวจำต้องวิงวอน
“หัวหน้าคะ… ขอโอกาสให้ธารอีกสักครั้งได้ไหมคะ”
แอนโทนี่เงยหน้าขึ้นมองหล่อน
วรันธาราวิงวอนต่อ “นะคะหัวหน้า ธารสัญญาว่าจะทำข่าวชิ้นนี้ให้ดีที่สุด ยอดขายหนังสือพิมพ์ซันไทมส์จะต้องพุ่งกระจูดแน่นอนค่ะ ขอโอกาสให้ธารนะคะ นะคะหัวหน้า…”
แอนโทนี่วางปากกาในมือลง และจ้องหน้าวรันธารา “ไหนคุณลองบอกผมมาสิว่าคุณจะทำข่าวอะไร”
วรันธารายิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าแอนโทนี่หยิบยื่นโอกาสให้อีกครั้ง
“ธารได้ยินมาว่ามีการทุจริตการสร้างถนนในเขตนอกเมืองมาน่ะค่ะ ถ้าธารทำข่าวนี้สำเร็จ รับรองว่าหนังสือพิมพ์ซันไทมส์ดังเป็นพลุแตกแน่ๆ เลยค่ะ”
“ดิ่งลงเหวน่ะสิไม่ว่า” แอนโทนี่ตวาดอย่างไม่พอใจ และนั่นก็ทำให้วรันธาราหน้าหดเหลือไม่ถึงสองนิ้ว
“มัน… ไม่ดีเหรอคะหัวหน้า”
“ดีกับผีน่ะสิ ถ้าคุณทำข่าวนี้ รับรองซันไทมส์ถูกปิดแน่ แถมดีไม่ดีคุณนั่นแหละจะถูกยิงตายไปด้วย”
วรันธาราตกใจ “มันขนาดนั้นเลยเหรอคะหัวหน้า”
“ก็ใช่น่ะสิ ข่าวพวกนี้อย่าไปยุ่ง ข่าวที่ผมบอกให้คุณทำ และคนส่วนมากสนใจน่ะ ทำไมไม่คิดจะทำ ไปสิ ไปตามแอบถ่ายดารา นางแบบ หรือพวกมหาเศรษฐีที่เข้าถึงยากๆ นู้น พวกนี้แหละจะทำให้ซันไทมส์อยู่รอด”
“แต่นั่นไม่ใช่อุดมการณ์ของธารนะคะ”
“แล้วอุดมการณ์ของคุณมันซื้อข้าวกินได้ไหมล่ะ”
วรันธาราเงียบ เถียงไม่ออก
แอนโทนี่หน้าบูดบึ้ง “เอาเป็นว่าเดือนหน้าไม่ต้องมาทำงานอีกแล้ว ผมไล่คุณออก”
“หัวหน้า… ได้โปรดเถอะค่ะ อย่า… อย่าไล่ธารออกเลยนะคะ หัวหน้าคะ เห็นใจธารเถอะค่ะ”
แอนโทนี่ถอนใจออกมาอย่างเอือมระอา “พอผมบอกให้คุณทำข่าวที่คนสนใจ คุณก็ปฏิเสธ พอผมจะไล่คุณออกก็มาร้องไห้อ้อนวอน นี่ผมถามจริงๆ เถอะ ตกลงคุณจะเอายังไงกับผมกันแน่ คุณวรันธารา!”
“คือ…”
วรันธาราครางด้วยความอึดอัดสับสน หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีกับทางแยกที่ต้องเลือกเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ทำตามที่แอนโทนี่ต้องการเพื่อให้มีงานทำต่อไป หรือว่าหันหลังให้กับความต้องการของหัวหน้า และตกงาน
“ว่ายังไงคุณวรันธารา ผมไม่มีเวลามากนักหรอกนะ”
“ถ้า… ถ้าธารทำข่าวของดารา หัวหน้าจะไม่ไล่ธารออกใช่ไหมคะ”
“ใช่ แต่ต้องเป็นคนที่ผมเลือกให้เอง”
วรันธารากำมือแน่น อยากจะวิ่งออกไปจากห้องของแอนโทนี่นัก แต่กลับทำไม่ได้ เพราะถ้าไม่มีเงินเดือน หล่อนจะใช้ชีวิตยังไง จะอยู่ในเทกซัสต่อไปยังไง
“ใคร… ใครกันคะที่หัวหน้าจะให้ธารไปทำข่าว”
แอนโทนี่หรี่ตามองลูกน้องสาวด้วยความพึงพอใจ
“เป็นอันว่าคุณตกลงจะทำตามความต้องการของซันไทมส์ใช่ไหมครับ คุณวรันธารา”
หญิงสาวถอนใจออกมาเบาๆ “ก็ธารไม่มีทางเลือกนี่คะ ถ้าไม่ทำก็ต้องตกงาน แล้วถ้าตกงานธารจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟล่ะ ค่ะ ธารจะทำค่ะ”
“ดีมาก” แอนโทนี่ยิ้มกริ่ม
“แล้วหัวหน้าจะให้ธารทำข่าวของดารา นางแบบคนไหนคะ”
“ไม่ใช่ดารา ไม่ใช่นางแบบ…”
แอนโทนี่เปิดลิ้นชักออก แล้วหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมา พร้อมกับเลื่อนไปที่ตรงหน้าวรันธารา
“แต่เป็นมหาเศรษฐี”
“มหาเศรษฐี?”
วรันธาราหรี่ตาแคบลงมองรูปถ่ายขนาดสี่คูนหกนิ้วตรงหน้า
“ใช่ มหาเศรษฐีจอมเถื่อน เควิน คาสโตรเซ่น”
วรันธาราอ้าปากค้างเติ่งเมื่อได้สบตากับผู้ชายที่อยู่ในรูปถ่ายตรงหน้า ไม่ใช่เพราะฉายาจอมเถื่อนที่ได้ยิน แต่เป็นเพราะความเซ็กซี่มีเสน่ห์ของดวงตาสีน้ำเงินเข้มต่างหาก
ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อคมเข้ม ผิวสีแทน ดวงตาคมกริบดูกระด้างและไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย แต่กระนั้นก็หวานฉ่ำจนหัวใจผู้หญิงที่ไม่เคยลิ้มรสชาติความรักมาก่อนต้องสะท้าน หล่อนพยายามบอกตัวเองว่าเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พระเจ้าประธานรูปลักษณ์หล่อระเบิดมาให้เท่านั้น แต่ทำไมนะ หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุดแบบนี้
แอนโทนี่ที่นั่งจ้องหน้าวรันธาราอยู่หัวเราะเบาๆ อย่างรู้ทัน “ผู้หญิงทุกคนที่ได้เห็นรูปของเควินก็ทำหน้าเหมือนคุณทุกคนนั่นแหละ”
วรันธาราเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับหัวหน้างาน จะเอ่ยปากถามแต่แอนโทนี่ชิงตอบออกมาเสียก่อน
“ตกหลุมรัก”
“ตกหลุมรักเหรอคะ”
“ใช่ เควินเป็นมหาเศรษฐีที่หล่อมาก และการเข้าถึงก็ยากพอๆ กับความหล่อนั่นแหละ”
วรันธาราพยายามผ่อนลมหายใจเพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมาโดยเร็ว
“แต่ธารไม่ได้ตกหลุมรักเขานะคะ ธารก็แค่…” หญิงสาวอึกอักเพราะพยายามคิดหาคำแก้ตัว
“ก็แค่พึ่งเคยเห็นผู้ชายคนนี้เป็นครั้งแรก และก็ตกใจกับความกระด้างในดวงตาของเขาเท่านั้นเองค่ะ”
“นั้นมันเรื่องของคุณ สิ่งที่ผมต้องการให้คุณทำก็คือ การแฝงตัวเข้าไปในบ้านของเควิน และแอบถ่ายภาพ พร้อมกับเรื่องราวที่พอจะหาได้ของเควินออกมาให้ได้มากที่สุด ผมต้องการขายข่าวนี้”
“ตะ… แต่ว่าผู้ชายคนนี้เข้าลึกถึงยากไม่ใช่เหรอคะ”
ถึงแม้หล่อนจะไม่เคยเห็นหน้าเขาตามหนังสือพิมพ์มาก่อน ซึ่งนั่นอาจจะเกิดจากที่เขาไม่ยอมให้ถ่ายรูปทำข่าว หรืออาจจะเป็นเพราะหล่อนไม่ได้ทำข่าวเกี่ยวกับพวกคนดังๆ แต่หล่อนก็พอเพราะพราะได้ยินมาบ้างว่าผู้ชายคนนี้หวงแหนความเป็นส่วนตัวที่สุด
“ยิ่งเข้าถึงยากยิ่งดี เพราะถ้าคุณทำได้ คุณจะกลายเป็นนักข่าวฝีมือดีในทันที และผมสัญญาว่าจะขึ้นเงินเดือนให้คุณอีกห้าพันเหรียญพิจารณาปรับเงินเดือนให้กับคุณ ในอนาคต”
“หัวหน้าพูดจริงนะคะ ไม่ได้โกหกธารนะคะธารไม่ได้อยากได้เงินเดือนเพิ่มหรอกค่ะ แค่อยากมีงานทำเท่านั้นเอง”
“คุณจะยังมีงานทำต่อไปเรื่อยๆ ตราบใดที่คุณยอมทำในสิ่งที่ผมบอกจริงสิ ผมไม่โกหกอยู่แล้ว แต่คุณจะต้องทำให้ได้”
แม้จะรู้ดีว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองรัก แต่เงินก็จำเป็นต่อการดำรงชีวิตอยู่ของหล่อนไม่ใช่หรือ ถึงจะฝืนใจแต่ก็ต้องทำ
“ค่ะ ธารจะพยายามทำให้ได้ค่ะ”
“ดีมาก งั้นคุณเริ่มงานวันพรุ่งนี้เลยนะ”
“พรุ่ง… พรุ่งนี้เลยเหรอคะ คือธาร… ธารยังไม่มีเวลาหาข้อมูลของผู้ชายคนนี้เลยค่ะ”
“นั่นไม่จำเป็น เพราะผมเตรียมข้อมูลเอาไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
แฟ้มเอกสารสีดำถูกเลื่อนมาตรงหน้าของวรันธารา
“แฟ้ม…?”
หญิงสาวเลิกคิ้วโก่งสวยขึ้นสูง
“สถานที่ตั้งคฤหาสน์คาสโตรเซ่นอยู่ในนี้”
หญิงสาวรีบเปิดแฟ้มตรงหน้า คิดว่าจะมีข้อมูลอะไรมากกว่านี้ แต่กลับมีกระดาษภายในแค่เพียงแผ่นเดียว
“เอ่อ… มีข้อมูลแค่นี้เหรอคะหัวหน้า”
“ใช่ครับ ข้อมูลส่วนตัวที่เหลือของเควิน คาสโตรเซ่น คุณจะเป็นคนหายังไงล่ะครับ”
วรันธาราทำหน้ากระอักกระอ่วน แต่ก็จำต้องรับปากออกไป “ได้ค่ะหัวหน้า ธารจะทำเต็มที่ค่ะ”
“ผมให้เวลาคุณหนึ่งสัปดาห์กับการทำผลงานในครั้งนี้”
“หนึ่งสัปดาห์?!”
“ใช่”
“โอ๊ย ไม่ทันหรอกค่ะหัวหน้า ธารขอหนึ่งเดือนนะคะ เพราะกว่าจะหาทางเข้าไปในบ้านของคุณเควิน ก็คงใช่เวลาหลายอาทิตย์แล้วล่ะค่ะ”
“ผมรอนานแบบนั้นไม่ได้หรอก สองอาทิตย์ห้ามเกินจากนี้ เพราะไม่อย่างนั้นผมจะถือว่าการสร้างผลงานของคุณล้มเหลว และคุณก็จะต้องตกงาน”
วรันธาราพูดไม่ออกน้ำท่วมปาก
“คุณมีอะไรขัดข้องหรือเปล่า คุณวรันธารา”
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก
“ไม่มีค่ะ ธารจะทำให้ได้ภายในเวลาสองสัปดาห์ค่ะ”
“ดีมาก แล้วผมจะรอข่าวของคุณที่นี่”
“ค่ะ ธารจะไม่ทำให้หัวหน้าผิดหวัง งั้นธารขอตัวออกไปเตรียมตัวก่อนนะคะ”
“ตามสบาย อ้อ ผมลืมบอกคุณไป…”
วรันธาราที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องทำงานของแอนโทนี่ชะงักเท้าพร้อมกับหันกลับมามองคนพูดอีกครั้ง
“ตอนนี้คฤหาสน์คาสโตรเซ่นกำลังประกาศรับสมัครสาวใช้ ถ้าคุณจะใช้โอกาสนี้เพื่อให้ได้เข้าไปทำข่าว ผมว่าก็ไม่เลวนะ”
ดวงหน้าหม่นหมองของวรันธาราสว่างสดใสขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของคู่สนทนา
“ขอบคุณ… ขอบคุณมากค่ะหัวหน้า ขอบคุณค่ะ”
วรันธารากล่าวขอบคุณซ้ำหลายครั้งก่อนจะวิ่งออกไป
“ซันไทมส์จะดังก้องฟ้าก็งานนี่แหละ” แอนโทนี่หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจเป็นที่สุด
