จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 689 ตราประทับเทียนซือ

นินจาและผู้ฝึกตนมีความแตกต่างโดยธรรมชาติ นินจามีมาก แต่ผู้ฝึกตนมีน้อยมาก นี่เป็นจุดที่ล้ำค่า

อ่านการแนะนำวิชาของการฝึกพลังอภิปรัชญา สุดท้ายฟางเหยียนก็ตัดสินไม่ฝึกฝน เขาไม่ฝืนใจคนอื่น เพราะนี่เป็นเรื่องที่เหอวี่เฉวียนมอบหมายมา ต่อให้เขาตายไปแล้ว อาจารย์เขายังอยู่ แอบเรียนวิชาลับของสำนักเทียนซือ มันไร้มารยาทเป็นมาก

แทบจะไม่คิดอะไรมาก ฟางเหยียนได้เอาวิชา《พลังอภิปรัชญา》ใส่ไว้ในตราประทับอีกครั้ง ตอนใส่เข้าไปจู่ๆในหัวของเขาก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา ที่คนของเพลิงเสวนโจมตีรีสอร์ทหยูฉวนเพื่อวิชาในตราประทับเทียนซือหรือไม่？

พูดตามความจริง เมื่อวิชาพลังอภิปรัชญาอยู่ต่อหน้าคนธรรมดา เขาจะมองว่าเป็นแค่กระดาษสีน้ำตาลที่เก่าๆใบหนึ่ง มากสุดก็ถือว่าเป็นวัตถุโบราณ แลกเงินค่าเหล้ามาได้บ้าง แต่ถ้าอยู่ต่อหน้านินจา มูลค่ามหาศาล เมื่อฝึกฝนแล้วก็ได้ผลตอบแทนสูง ข้อดีไม่ต้องพูดก็รู้กัน

ทันใดนั้น เขานึกถึงเมื่อหนึ่งเดือนก่อน เหตุการณ์ที่ได้รู้จักกับเหอวี่เฉวียนอีกทั้งอาจารย์ของเขาที่รีสอร์ทหยูฉวน ทั้งสามยังพูดคุยกัน อาจารย์ยอดฝีมือสันโดษได้หายไปอย่างไม่ทันรู้ตัว แล้วยังหายไปในตอนที่ฟางเหยียนไม่ทันได้สังเกตอีกด้วย เพียงพอที่จะเห็นความน่ากลัวของวิชานี้ได้แล้ว

ของล้ำค่าของสำนัก ไม่พูดก็รู้กัน ต้องเป็นเจ้าสำนักที่เก่งกาจจึงจะมีได้

หรือเหอวี่เฉวียนเป็นเจ้าสำนักของสำนักเทียนซือ？

ไม่ ไม่

จู่ๆฟางเหยียนก็ส่ายหน้าปฏิเสธ ความยิ่งใหญ่ของวิชาพลังอภิปรัชญาเขาได้เห็นมาแล้ว โดยเฉพาะฝีมือของอาจารย์ผู้ลึกลับคนนั้นของเหอวี่เฉวียน ฝึกฝนพลังอภิปรัชญา เทียนขุยไม่ใช่คู่ต่อกรแน่นอน และไม่กับพบจุดจบโดยการตาย ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เหอวี่เฉวียนขาดใจ หกคนนั้นเรียกว่าผู้อาวุโสเหอ

พูดได้ว่า อาจารย์ของเหอวี่เฉวียนจึงจะเป็นเจ้าสำนักของสำนักเทียนซือ แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุอันใดเขาจึงได้เอาตราประทับเทียนซือให้กับเหอวี่เฉวียน สุดท้ายได้ถูกจินซานหักหลังบอกข่าวคราวให้กับเพลิงเสวนอีก นี่จึงจะเป็นเหตุผลที่เพลิงเสวนโจมตีรีสอร์ทหยูฉวน

เรื่องราวทั้งหมดได้กระจ่างแจ้งขึ้นมาแล้ว

ดังคำกล่าวที่ว่า ：เพราะมีของล้ำค่าจึงได้เกิดความริษยา

นี่เป็นหลักการที่ไม่เปลี่ยนแปลงตลอดกาล

นี่มันอะไรอีกเนี่ย?

ฟางเหยียนที่ไม่เข้าใจถามว่า “นี่พวกคุณทำอะไรครับ?”

“จอมพล ตอนนี้ท่านคือเจ้าสำนักของสำนักเทียนซือของเราครับ พวกเรามาต้อนรับเจ้าสำนักครับ” ผู้อาวุโสที่อายุมากคนหนึ่งกล่าวอย่างเคารพ

อะไรนะ?

เจ้าสำนัก?

ฟางเหยียนค่อนข้างมึนงง เมื่อได้สติกลับมา สิ่งที่พวกเขายอมรับเกรงว่าจะเป็นตราประทับที่อยู่ในมือของฟางเหยียน

“เพราะตราประทับเทียนซือ?”

“ใช่ครับ เจ้าสำนัก เจ้าสำนักจางตุนเทียนเคยพูดไว้ ว่าตราประทับเทียนซืออยู่ในมือของใคร คนนั้นก็คือเจ้าสำนัก นี่เป็นธรรมเนียมที่สืบทอดกันมาหลายร้อยปีของสำนักเทียนซือครับ เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

หืม……

จู่ๆฟางเหยียนก็อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอย่างอับอาย คนหัวโบราณพวกนี้ของสำนักเทียนซือ เคร่งครัดกฎระเบียบเกินไปแล้ว เหตุผลที่เขาช่วยเหอวี่เฉวียน นอกจากไม่ให้ตราประทับเทียนซือตกอยู่ในมือคนนอก และยิ่งไม่อยากให้ถูกเพลิงเสวนหลอกใช้ เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องได้ตราประทับเทียนซือ เพื่อฟื้นฟูความสามารถของตัวเอง

เขาไม่อยากเป็นเจ้าของของตราประทับเทียนซือ และไม่อยากออกบวชด้วย!

“ผมว่าพวกคุณเข้าใจผิดแล้วครับ ผมครอบครองตราประทับเทียนซือนะใช่ แต่นี่เป็นเรื่องที่ผู้อาวุโสขอไว้ ผมไม่ได้อยากเป็นเจ้าสำนักของสำนักเทียนซือ เข้าใจมั้ยครับ?”

“เจ้าสำนัก ท่าน……”

“พอแล้วครับ ไม่ต้องพูดแล้ว” ฟางเหยียนเข้าใจดีมาก ผู้เฒ่าพวกนี้มีทิฐิ ยืนหยัดไม่เปลี่ยนแปลง ขัดคำพูดของเขาโดยตรง จากนั้นกล่าวว่า “ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ผมเพียงดูแลตราประทับแทน และตอนนี้ก็ไม่สามารถให้พวกคุณได้ เพราะจะทำให้ปัญหามาถึงตัวพวกคุณ เพียงรอให้เจ้าสำนักของสำนักเทียนซือ นั่นก็คืออาจารย์ของผู้อาวุโสเหอกลับมา ผมจึงจะเอาออกมา พูดแบบนี้พวกคุณเข้าใจมั้ยครับ? แล้วก็ผมไม่อยากออกบวช!” หกคนประหลาดใจ ผมมองตาคุณคุณมองตาผม สบสายตากัน

แต่ผู้อาวุโสคนนั้นพูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “เจ้าสำนักครับ ท่านฟังคำพูดต่อไปของผม บางทีท่านอาจจะสนใจก็ได้?”