“ฉีอินขวั่นขอรับ” อู๋ฉางเสิ้งยื่นมือไปลูบที่หน้า สูดหายใจเข้าออก “ไม่ใช่แค่แปลงดอกไม้ แม้แต่แปลงยาของฉีอินก็เหี่ยวเฉาไปหมด ตอนนี้ฮูหยินเล็กเติ้งกำลังจับตามองจำนวนสมุนไพรที่สูญเสียไป บอกว่าจะให้คุณหนูชดใช้ด้วยขอรับ”
ยิ่งเดินเข้าไปมู่อวิ๋นซีก็ยิ่งตกใจมากขึ้น ทั้งแปลงดอกไม้ ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ที่เป็นแววระยิบระยับดุจเมฆหมอก ยังมีดอกไม้ที่ร้อนระอุดุจเปลวเพลิง หรือเป็นดอกไม้สีเหลืองทองก็ล้วนกลายเป็นใบไม้แห้งทั้งนั้น
“ข้าไม่ทราบ” อู๋ฉางเสิ้งขอบตาแดงก่ำ “แต่ข้าสาบานได้ ว่าเมื่อคืนก่อนที่ข้าจะเข้านอน ดอกไม้พวกนี้ยังดีอยู่ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเป็นแบบนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ ข้าตรวจสอบไร่ดอกไม้ทุกไร่แล้ว แต่ข้าก็ตรวจสอบอะไรไม่ได้เลย”
“เป็นฮูหยินเล็กเติ้ง?” มู่อวิ๋นซีสงสัย
“ไม่น่าจะใช่นะขอรับ” อู๋ฉางเสิ้งปฏิเสธการคาดเดาของมู่อวิ๋นซี “ในแปลงยามีสมุนไพรที่วังหลวง……”
“คุณหนูรอง เจ้ามาก็ดีแล้ว” ฮูหยินเล็กเติ้งเห็นมู่อวิ๋นซีก็เดินเข้ามาใกล้ แล้วก็ส่งเสียงออกมาทันที จากนั้นยกมือชี้ไปยังแปลงยาที่เหี่ยวเฉาอยู่ตรงหน้า
“เจ้าดูสิ สมุนไพรที่ข้าเลี้ยงไว้ที่นี่ได้ถูกทำลายไปหมดแล้ว โดยเฉพาะอย่างตี้จิงที่ปลูกที่นี่ และนั่นถูกสั่งจองมาจากในวัง อีกเดี๋ยวก็ต้องส่งเข้าวังไป แล้วท่านดูจะให้ข้าส่งอะไรไป? ส่งหญ้าแห้งนี้ไปหรือ?”
“นั่นเป็นเรื่องของฮูหยินเล็กเติ้งเอง ท่านจะส่งอะไรมาเกี่ยวอะไรกับข้า?”
มู่อวิ๋นซีไม่สะทกสะท้าน “แม้ว่าแปลงยานี้จะอยู่ในแปลงดอกไม้ แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับแปลงดอกไม้เลยสักนิดเดียว แปลงดอกไม้มีอู๋ฉางเสิ้งรับผิดชอบอยู่ ส่วนแปลงยาเป็นความรับผิดชอบของแม่นางฉีอินและตอนนี้ก็ได้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว ฮูหยินเล็กเติ้งงควรไปหาฉีอิน ไม่ใช่มาหาคุณหนูอย่างข้า”
“เจ้า…… หึ คุณหนูรอง” ฮูหยินเล็กเติ้งยกมือชี้ไปยังเรือนเล็กเป็นแถวที่อยู่ริมตาน้ำพุ “หากมิใช่เพราะคุณหนูรองขายเรือนเหล่านี้ให้คนนอก แปลงดอกไม้แห่งนี้จะมีคนไม่มีระเบียบมากมายถึงเพียงนี้ได้เยี่ยงไร? ดอกไม้เหล่านี้ สมุนไพรเหล่านี้ จะถูกทำลายได้เยี่ยงไร?”
“ฮูหยินเล็กเติ้ง! ระวังคำพูดด้วย!”
มู่อวิ๋นซียกมุมปากเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย “อะไรคือคนไม่มีระเบียบ? ฮูหยินเล็กเติ้งคือพูดถึงบุตรสาวของแม่ทัพฮั่วคุณหนูฮั่ว หรือฮูหยินใหญ่จางมารดาของหมอหลวงจางแห่งสำนักหมอหลวง? หรือว่าจะเป็นน้องสาวของรองเจ้ากรมคลัง…… เป็นคนไม่มีระเบียบ?”
“เจ้า……”ฮูหยินเล็กเติ้งเม้มปากแน่น คนที่สามารถมาซื้อเรือนนี้ไม่ว่าจะคนรวยหรือคนจน นางก็ไม่อาจจะล่วงเกินได้แม้แต่คนเดียว
“คุณหนูรองมีวาทศิลป์ในการพูด ข้ายอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ แต่ยี่สิบกว่าปีมานี้ แปลงดอกไม้ไม่เคยมีคนนอกเข้ามา และไม่เคยมีเรื่องพืชไม้ดอกระย้าได้เหี่ยวแห้งในคืนเดียวเช่นนี้ ดังนั้นเรื่องนี้ คุณหนูรองต้องรับผิดชอบ”
“สมุนไพรตัวอื่นของข้าคิดเสียว่าตัวเองโชคร้าย ไม่ถือสาคุณหนูรอง แต่ว่าก่อนพระอาทิตย์ตกดินตี้จิงห้าสิบชั่งนี้จะต้องปรากฏตัวต่อหน้าข้า มิฉะนั้นข้าจะบอกสำนักหมอหลวงว่าคุณหนูรองไม่ยอมขายตี้จิงเข้าไปไปในวัง ดังนั้นจึงจงใจทำลายมัน ดูแลตัวเองให้ดีๆ ”
ฮูหยินเล็กเติ้งพูดประโยคนี้แล้วหันตัวเดินจากไป
“วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ร้านยาในเมืองคงปิดตัวลงแล้ว ตี้จิงห้าสิบชั่ง……” มู่อวิ๋นซีขมวดคิ้ว จริงๆ แล้วเรื่องนี่เป็นไปไม่ได้เลย
“คุณหนู ข้ามิได้ดูแลแปลงดอกไม้ให้ดี ต้องทำให้คุณหนูผิดหวัง ตอนนี้ข้าจะไปที่สำนักหมอหลวงเพื่อบอกหมอเหล่านั้น ว่าข้าเป็นคนทำลายตี้จิงเอง และพวกเขาจะลงโทษเยี่ยงไรก็ให้ลงโทษที่ข้าคนเดียว” อู๋ฉางเสิ้งหันกายจากไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
“ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่นางต้องการต่อกรคือข้า” มู่อวิ๋นซีมองแผ่นหลังของเขา แล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ “ต่อให้เจ้าไปพูดแล้ว ฮูหยินเล็กเติ้งก็ต้องพิสูจน์ให้เห็นว่าข้าเป็นคนสั่งเจ้า สุดท้ายก็เอาชีวิตเจ้าไปอีกชีวิตหนึ่ง”
“ทำข้อตกลง เป็นเยี่ยงไร?” ทันใดนั้นเฟิ่งเชียนเย่ก็พูดขึ้น
มู่อวิ๋นซีมองเขาด้วยสายตาที่เบิกกว้างขึ้น “ท่านรู้หรือไม่ว่าที่ใดมีตี้จิง”
“ตี้จิงห้าสิบชั่ง แลกกับภาพวาดคนหนึ่งภาพ” นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของเฟิ่งเชียนเย่ชี้ไปที่สีแดงหนึ่งอัน และได้แกว่งภาพวาดคนที่มีความคล้ายเขามาก แน่นอนว่าเมื่อครู่ที่อยู่ที่ลานหย่งเหอ ที่มู่อวิ๋นซีตัดพวกนั้นไว้”
“ต้องการของเจ้า” เฟิ่งเชียนเย่กล่าวต่อ “เป็นเยี่ยงไรบ้าง? จะต้องการทำข้อตกลงหรือไม่?”
นี่มันข้อตกลงตรงไหน เห็นชัดๆ ว่ากำลังช่วยนางอยู่
มู่อวิ๋นซีรีบพยักหน้า “เงินเท่าไหร่ ข้าให้…….”
ก่อนที่นางจะพูดจบ เฟิ่งเชียนเย่ก็หันหลังและก้าวยาวๆ จากไป มีเพียงเสียงทุ้มต่ำ และคำพูดที่ไพเราะเหลือไว้ด้านหลัง “ตอนที่ข้ากลับมา ต้องได้เห็นภาพวาดคน”
เมื่อมู่อวิ๋นซีมองกระจก ก็ตัดภาพวาดของตัวเองอย่างงุ่มง่าม เฟิ่งเชียนเย่ก็ได้รีบให้รถม้าส่งตี้จิงห้าสิบชั่งแล้วและตี้จิงห้าสิบชั่งเป็นชั้นยอดทีเดียว
ฮูหยินเล็กเติ้งตรวจสอบตี้จิงอย่างละเอียดอยู่ครึ่งค่อนวันแล้ว แต่ก็ไม่พบปัญหาใดๆ
“คุณหนูรองช่างมีความสามารถจริงๆ ข้านับถือ” นางเอ่ยขึ้นด้วยความนับถือ แต่แววตาที่มองมู่อวิ๋นซีกลับยิ่งหม่นหมอง นางหันตัว ดึงฉีอินที่มองเฟิ่งเชียนเย่อย่างหลงใหล “กลับ กลับไปแล้วจะคิดบัญชีกับเจ้า”
เมื่อออกจากแปลงดอกไม้ ฮูหยินเล็กเติ้งก็ปล่อยแขนของฉีอิน แล้วหันกลับไปมองแปลงดอกไม้ที่อยู่ด้านหลัง และมีสีหน้าดุร้ายขึ้น
“ผลของแห้งเหี่ยวนานาพืชไม่เลวเลยจริงๆ ยาผงดอกร่วงสามารถโรยอยู่บนต้นท้อในลานดอกท้อต้นนั้นได้หรือ?”
“ท่านน้าวางใจได้ ทำตามคำสั่งของท่าน ดอกไม้ทุกดอก ข้าล้วนโรยยาผงดอกร่วงไปอย่างละเอียด” นางเองก็มองไปแปลงดอกไม้เช่นกัน เมื่อคิดถึงคนในแปลงดอกไม้คนนั้น หัวใจเต้นเจ็บปวดเป็นพักๆ มู่อวิ๋นซี ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยให้โอกาสเจ้า แต่เป็นเจ้าเองที่ไม่รู้จักทะนุถนอมมัน อย่าโทษข้าเลย
เจ้าวางใจเถิด รอเจ้าไม่อยู่แล้ว ข้าจะดูแลท่านชายเย่ให้ดีแทนเจ้าเอง
ฮูหยินเล็กเติ้งถอนหายใจเบาๆ ขยับริมฝีปาก “จื่อหลัน วันนี้เป็นวันตายครบเจ็ดวันของเจ้า ข้าใช้แปลงดอกไม้ของมู่อวิ๋นซีเซ่นไหว้เจ้า เจ้าชอบหรือไม่? เจ้ารอสักหน่อย รอครบรอบสิบสี่วันตายของเจ้า ข้าจะใช้หัวของมู่อวิ๋นซีมาเซ่นไหว้เจ้าให้ได้”
“ท่านน้า!” ฉีอินมองตี้จิงที่อยู่บนรถม้า “พวกนี้ เราจะต้องส่งไปวังหรือไม่?”
“ตี้จิงที่ดีขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องเก็บไว้เอง ที่ส่งเข้าไปในวัง ข้าส่งคนไปส่งไปส่งแล้ว ไปกันเถิด รออีกไม่กี่วันพวกเราค่อยกลับมาอีก เมื่อถึงตอนนั้น แปลงดอกไม้แห่งนี้จะต้องเปลี่ยนชื่อเป็นแปลงยา และทั้งหมดนั้นก็จะกลับมาเป็นเจ้าที่ดูแลมัน” ฮูหยินเล็กเติ้งมองฉีอิน
“ขอบคุณท่านน้าเจ้าค่ะ” ฉีอินขอบคุณ
“เด็กโง่” ฮูหยินเล็กเติ้งกุมมือฉีอินอย่างเอ็นดู “ตอนนี้จื่อหลันไม่อยู่แล้ว ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนบุตรสาวแท้ๆ ไม่ดีกับเจ้า แล้วจะดีกับใคร? เพียงแต่……”
นางครุ่นคิดเล็กน้อย “ในแปลงยาแห่งนี้มีคนนอกอาศัยอยู่ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหตุผลที่คนเหล่านั้นซื้อเรือนเล็กในเรือนดอกไม้นี้ ก็ไม่ใช่เพราะที่นี่เหมือนแดนสวรรค์หรอกหรือ ตอนนี้แดนสวรรค์ไม่อยู่แล้ว และทำไมเรือนเล็กๆ แห่งนี้ถึงมีราคาแพงเช่นนี้?”
ดวงตาของฉีอินเป็นประกาย “ท่านน้า ข้ารู้ว่าใครเป็นคนที่ซื้อเรือนนี้ ข้าจะไปแจ้งให้พวกเขาทราบตอนนี้เลย”
ภายในแปลงดอกไม้ มู่อวิ๋นซีกำลังพลิกดูสัญญาสั่งซื้อเหล่านั้น ยิ่งมองก็ยิ่งมีสีหน้าที่ดูไม่ได้ เหตุผลที่พวกเขายอมซื้อเรือนที่นี่ในราคาสูง ก็เพราะนี่คือแดนสวรรค์ แต่ตอนนี้……
“ทำข้อตกลงใหม่!”
เฟิ่งเชียนเย่ยื่นแขนยาวออกไปดึงตัวสัญญาซื้อเรือนในมือมู่อวิ๋นซีออกไป “คืนนี้ อยู่เป็นเพื่อนข้าถึงเช้า แล้วพรุ่งนี้เช้า ข้าจะคืนแปลงดอกไม้ให้เจ้า”
มู่อวิ๋นซีตะลึง มองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่เชื่อ “ท่านสามารถทำให้ดอกไม้พวกตายแล้วให้ฟื้นกลับมาได้?”
