บทที่ 60 ค้นหาซอมบี้ลอร์ด
20 ชั่วโมงนับตั้งแต่การต่อสู้กับฝูงซอมบี้ครั้งที่สองเริ่มต้นขึ้น ถังเส้าหยางสั่งให้คนของเขาถอยออกมาจากการต่อสู้และจัดกลุ่มให มในพื้นที่ว่าง
ผู้คนของเขานี้รวมไปถึงเผ่าวานรเมฆาด้วย แม้หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน จํานวนซอมบี้ก็ยังมากอยู่ แลจากการคาดคะเน พวกมันก็น่าจะมีจํานวนมากกว่าฝูงซอมบี้ที่มาบุกพวกเขามากกว่า 3 ถึง 4 เท่า
พวกเขาพยายามค้นหาซอมบี้ลอร์ด แต่นั่นก็ไม่เป็นผล การต่อสู้อันยาวนานยังคงดําเนินต่อไปจนกระทั่งในที่สุดถังเส้าหยางก็ตัดสินใจล่าถอย แม้ว่าเขาจะยังสามารถต่อสู้ต่อไปได้อย่างไม่เหฯเหนื่อย แต่นั่นก็ไม่ใช่กับคนของเขา
พวกเขาเริ่มหมดแรงกันแล้ว และแม้แต่สิ่งที่แข็งแรงก็ยังหมดแรง หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน
“ เราไม่สามารถทําการต่อสู้แบบนี้ต่อไปได้เ” ถังเส้าหยางหันไปทางไพลด์ “ จํานวนซอมบี้ที่เรากําลังเผชิญหน้านั้นมีมากกว่าฝูงแรกมาก! นอกจากนี้ ”
ไพลด์ได้พบกับสายตาของเจ้านายของมัน
“ เราจะเปลี่ยนกลยุทธ์ของเรา! เราจะเข้าสู่ดินแดนแห่งหมอกและเริ่มการต่อสู้รอบใหม่ที่นั่น!”
“ เอ๊ะ!? ทําไมล่ะ” ไพลด์ไม่เข้าใจการตัดสินใจของถังเส้าหยาง มันคิดว่าที่มันต่อสู้อยู่ตอนนี้นั้นก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
“ ยังไม่เข้าใจอีกหรอ?” ถังเส้าหยางถามไพลด์
“ หืม?” ไพลดไม่เข้าใจจริงๆ
“ เห้อ” ถังเส้าหยางถอนหายใจ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ด้านหลังและพูด “ มองดูคนของนายสิ!”
ไพลด์มองย้อนกลับไป แต่มันก็ยังคงไม่เข้าใจว่าเจ้านายของมันกําลังคิดอะไรอยู่
ถังเส้าหยางรู้สึกพูดไม่ออก
“ นายดูดีๆสิ! ดูคนของนายสิ! พวกของนายกําลังพ่ายแพ้ในการต่อสู้”
“ แล้วมันมีอะไร? มันเป็นเกียรติของนักรบได้ตายในสนามรบ!” ไพลด์พูดอย่างภาคภูมิใจ
“ ไอ้โง่! ถ้าพวกเขาสามารถอยู่รอดได้มันก็ต้องดีกว่าตายในสนามรบเป็นไหนๆ! เราไม่ได้กําลังต่อสู้กับเวลา ดังนั้นเราจึงสามารถใช้เวลาของเราได้โดยใช้ข้อได้เปรียบของพวกนายเพื่อต่อสู้กับพวกมัน!”
หากเป็นดินแดนแห่งหมอก เผ่าวานรเมฆาก็จะมีอัตราการเอาชีวิตรอดสูงขึ้น ที่นั่นเป็นอาณาเขตของพวกมัน และพวกมันก็มีข้อได้เปรียบอย่างมากที่นั่น
“ แล้วคนของเราล่ะ ดินแดนแห่งหมอกนั้นทําให้เราเสียเปรียบอย่างมากนะ” จางเหมิงเหยายกมือขึ้น
ใช่แล้ว ดินแดนแห่งหมอกนั้นอาจเป็นประโยชน์ต่อพวกวานรเมฆามากก็จริง แต่มันก็จะให้ผลที่ตรงกันข้ามสําหรับมนุษย์ เนื่องจากการมองเห็นของพวกเขาจะถูกจํากัดเพราะหมอก
ยิ่งไปกว่านั้น ซอมบี้ก็ยังสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระภายใต้หมอก ซอมบี้สามารถระบุตําแหน่งของศัตรูได้ด้วยการฟังที่เฉียบคม
“ ภารกิจของเรานั้นแตกต่างออกไป เรามีหน้าที่ในการระบุตําแหน่งของซอมบี้ลอร์ด และเมื่อเราสามารถระบุตําแหน่งของมันได้แล้ว เก็จะบุกไปเผชิยหน้ากับมันในทันที”
“ ฉันรู้ว่านายเป็นนักรบที่ยิ่งใหญ่ แต่การตั้งรับนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเผ่าของนายเป็นคนขี้ขลาด! นุกถึงจุดยืนของนายในตอนนี้สิ นายเป็นผู้นําของพวกเขาและเป็นผู้นําของสงครามในครั้งนี้! ดังนั้นถ้านายสามารถเอาชนะได้ เผ่าของนายก็จะรอด! กลับกันถ้านายแพ้ คนของนายทั้งหมดก็จะต้องตาย!”
ไพลด์มองเข้าไปในนดวงตาของถังเส้าหยาง จากนั้นมันก็ตระหนักได้ว่าที่ถังเส้าหยางพูดนั้นเป็นความจริง ถ้ามันสูญเสียคนทั้งหมดของมันไปในการต่อสู้ มันก็จะเป็นชัยชนะที่ไร้ค่า
“ ข้าเข้าใจแล้ว!” ไพลด์พยักหน้า
“ ถ้าเข้าใจแล้วก็ดี เอาล่ะ ไปเตรียมตัวให้พร้อม อีกครึ่งชั่วโมงเราจะกลับเข้าสู่สนามรบ!”
หลังจากนั้นยังเส้าหยางก็หันกลับไปและเผชิญหน้ากับผู้คนของเขา “ ถึงเวลาเปลี่ยนกะแล้ว พวกนายสามารถกลับไปพักได้! บอกทีมถัดไปด้วยว่าแผนของเราจะดําเนินการต่อในอีกครึ่งชั่วโมง!”
พวกเขาพยักหน้าและเดินจากไป อยางไรก็ตาม มันก็มีผู้หญิงสี่คนที่ยังคงอยู่ตรงนั้นได้แก่ จางเหมิงเหยา.ฝุตันตัน,ไจ่เหวินเฉียน และหลี่อัน
“ ทําอะไรน่ะ กลับไปได้แล้ว!” ถึงเส้าหยางสั่งสี่สาว
“ ไม่ ฉันจะอยู่จนที่นี่กว่าการต่อสู้จะจบลง!” จางเหมิงเหยาตอบอย่างหนักแน่น
“ ไม่เ นี่คือคําสั่ง! เธอกลับไปเดี๋ยวนี้!” น่าเสียดายที่ดูเหมือนเสียงของถังเส้าหยางจะส่งไปไม่ถึง
“ ไม่..”
“ ฉันสั่งให้เธอกลับไป จางเหมิงเหยา! หากเธอกังวลเกี่ยวกับพวกเขา สู่อันก็จะเข้ามาแทนที่ตําแหน่งของเธอในระหว่างที่คุณไม่อยู่ ดังนั้นกลับไปได้แล้ว!”
จางเหมิงเหยาอยู่ในสนามรบมาเกือบสองวันแล้วนับตั้งแต่ฝูงซอมบี้ระลอกแรก และแม้ว่าร่างกายของเธออาจจะไม่เหนื่อย แต่เขาก็เชื่อว่าความแข็งแกร่งทางใจของเธอก็คงจะรับไม่ไหวแล้ว ดังนถังเส้าหยางจึงสั่งให้เธอกลับไป
“ นอกจากนี้เธอก็ยังมีบางสิ่งที่สําคัญกว่าที่ต้องทํา ถูกไหม?” ถังเส้าหยางถาม
เธอได้มาถึงเลเวล 31 แล้ว และมันก็ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องไปรับคลาสของเธอ
จางเหมิงเหยากัดฟันของเธอและมองไปที่ถังเส้าหยาง “ แล้วนายล่ะ?”
ถังเส้าหยางเองก็ยังไม่ได้พักผ่อนเลย ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเป็นห่วงเขา
“ แล้วคําสัญญาของนายล่ะ?” เธอกําลังพูดถึงคําสัญญาเมื่อวาน เขาให้สัญญากับเธอว่าพวกเขาจะสู้ไปด้วยกัน
“ เด็กโง่! ฉันไม่เคยผิดสัญญา! นี่จะไม่ใช่การต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเรา และฉันก็แข็งแกร่งกว่าเธอมาก! เธอเองก็รู้ถึงความจริงข้อนี้ดี!” ถังเส้าหยางส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม
เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวและกอดเธอ
“ กลับไปก่อน เข้าใจไหม? ฉันไม่ต้องการที่จะเสียเธอไป” ถังเส้าหยางกระซิบที่ข้างหูของเธอ
จางเหมิงเหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟังโดยไม่รู้ตัว เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้
เธอผลักออกมาจากอ้อมกอดของถังเส้าหยางด้วยแก้มที่แดงก่ำ
* ระวังตัวด้วย…” หลังจากนั้นจางเหมิงเหยาก็จูบไปที่แก้มของเขาและจากไป ฝูตันตันและไต่เหวินเฉียนเองก็ติดตามจางเหมิงเหยาไป และเหลือเพียงหลี่อัน
“ แล้วเธอล่ะ ทําไมเธอถึงยังไม่กลับไป?”
“ ไม่ ฉันอยากจะอยู่ต่อ ฉันยังสามารถต่อสู้ได้จนกว่าจะเปลี่ยนทีม!” หลี่อันตอบด้วยความมุ่งมั่นที่แรงกล้า
ถังเส้าหยางรู้สึกประหลาดใจกับคําตอบที่แน่วแน่ของหญิงสาว เขามองดูสีหน้าของหญิงสาวและพบว่าเธอยังดูไม่เหนื่อยล้าจริงๆ
เขามองไปที่ร่างของหญิงสาว เกราะของเธอยังคงไม่บุบสลายและยังขาวสะอาด เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นนักธนู ถังเส้าหยางสามารถเห็นเลือดแห้งที่ดาบสั้นที่ไม่มีปลอกหุ้มของเธอได้ นี่แสดงให้เห็นว่า นอกจากนี้เธอยังสามารถต่อสู้ในระยะประชิดได้
ท้ายที่สุดถังเส้าหยางก็ยอมทําตามคําร้องขอของหญิงสาว
“ เอาล่ะ เธออยู่ต่อได้เ พักผ่อนให้เพียงพอ จากนั้นเราก็จะเริ่มการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปในอีกครึ่งชั่วโมง!”
ครึ่งชั่วโมงต่อมาลู่อัน,เว่ยซีและฉินซั่วซานก็มาพร้อมกับทีม ตอนนี้พวกเขาได้พักผ่อนจนเพียงพอแล้ว และพวกเขาก็กลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ดูสดใส
ทันทีที่ทีมมาถึง ถังเส้าหยางก็ลุกขึ้นและบรรยายสรุปแผน
“.. เราจะไปตามหาซอมบี้ลอร์ด ซึ่งพวกเราก็อาจจะต้องปะทะกับพวกมันได้ ดังนั้นก็จงเตรียมตัวให้พร้อม!”
หลังจากนั้น ทีมห้าสิบห้าคนก็แบ่งออกเป็นห้ากลุ่ม ในครั้งนี้ ถังเส้าหยางก็เป็นผู้นํากลุ่มที่หนึ่ง หลี่อันเองก้แอบเนียนไปอยู่ในทีมของถังเส้าหยางในทันที
“ เอาล่ะ! ไปกันเถอะ!”
เผ่าวานรเมฆามีทิศทางที่ต่างกันในขณะที่ทีมกระจายออกไป ถังเส้าหยางอ้อมไปและพยายามมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ซอมบี้ลอร์ดน่าจะอยู่
หลังจากเดินทางได้ 15 นาที ถังเส้าหยางก็นําทีมของเขาเข้าไปในอพาร์ตเมนต์เจ็ดชั้น มันมีซอมบี้ระยะที่ 1 อยู่สองสามตัวซึ่งนั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร ในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึงดาดฟ้า
“ ค้นหาซอมบี้วอริออร์ พวกมันจะต้องอยู่ปกป้องซอมบี้ลอร์ดเหมือนกับฝูงก่อนหน้าแน่ๆ!”
คนสิบคนลุกออกไปในทันที จากนั้นพวกเขาก็มองลงไปที่ถนนเพื่อค้นหาซอมบี้วอริเออร์
บางทีเทพธิดาแห่งโชคก็อาจจะอยู่ข้างพวกเขา ไม่นานนัก หลี่อันก็ได้ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น “ ฉันพบพวกมันแล้ว! ฉันพบซอมบี้วอริเออร์แล้ว!”
ทุกคนมารวมกันรอบๆหลี่อันและมองไปยังทิศทางที่เธอชี้ เธอชี้ไปที่อาคารห้าชั้น ณ บริเวณทางเข้า มันก็มีคลัชเชอร์สองตัวกําลังยืนถือกระบองใหญ่ของพวกมันอยู่
