เธอรับรู้ได้ถึงความลังเลและขลาดกลัว แต่เธอรักเขาเหลือเกิน และมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรมาทำให้ความรักที่เธอมีต่อเขาสั่นคลอนลงได้
เด็กสาวเอื้อมมือไปดึงเขาให้เอนกายนอนลง ศีรษะหนุนที่ตักของเธอ มือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมไปจับมือของเธอมากุมไว้ที่หัวใจ หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าแล้วค่อยหลั่งไหลเรื่องราวอันเป็นแผลลึกในอดีตให้เธอได้รับรู้
เด็กสาวรับฟังอย่างเงียบ ๆ ไม่ขัดอะไรทั้งนั้น แต่ทุกคำที่เขาพูดออกมาล้วนแล้วแต่ทำให้น้ำตาของเธอหลั่งไหลพรั่งพรู
สงสารคุณหมอจับใจ…
เด็กชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะต้องทุกข์ทนแค่ไหนกันนะที่ถูกคนเป็นแม่เกลียดและทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจตลอดเวลาแบบนั้น ทำไมถึงใจร้ายกันเหลือเกิน
เมื่อเขาเล่าจบหัวใจของเธอก็แทบแหลกสลายด้วยความเจ็บปวด เธอร่ำไห้แล้วบีบมือเขาเอาไว้แน่น
“ แก้วรังเกียจฉันหรือเปล่าที่ฉันเกิดมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันมันแค่ของมีตำหนิ ไม่มีใครเอา ” เธอเอื้อมมือไปปิดปากเขาเอาไว้แล้วส่ายศีรษะ
“ คุณหมอไม่ใช่ของมีตำหนิ คุณหมอมีค่าเหลือเกินสำหรับหนู สำหรับแก้วกานดาคนนี้ ” เขายกมือเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมาจูบ
“ ฉันอยากรักษาตัว อยากหาย ฉันอายแก้วเวลาที่ละเมอร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ ฉันเคยแม้กระทั่งฉี่รดที่นอนในเวลาที่มีเรื่องหนัก ๆ ในชีวิต แต่มันก็ไม่เกิดขึ้นนานแล้ว ”
“ คุณหมอไม่จำเป็นต้องอายเลย ถ้าคุณหมอฝันร้าย แก้วคนนี้แหละจะเป็นคนคอยกอดปลอบ หนูไม่รังเกียจอะไรทั้งนั้น ตรงกันข้ามกลับทำให้หนูเข้าใจและรักคุณหมอมากขึ้น ขอบคุณนะคะที่ไว้ใจและเล่าให้หนูฟัง มันมีความหมายกับหนูมากเลย ”
“ แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ โตกว่าแก้วตั้งหลายปี ฉันสิที่ต้องคอยดูแลแก้ว ฉันต้องทำหน้าที่สุภาพบุรุษให้สมบูรณ์แบบ ”
“ คุณหมอไม่ต้องสมบูรณ์แบบหนูก็รัก แก้วรักในความเป็นคุณหมอค่ะทุกอย่าง ไม่ต้องกังวลเลย ”
“ ฉันกลัวไปหมด กลัวว่าจะทำร้ายแก้ว ”
“ คุณหมอเคยลงไม้ลงมือทำร้ายใครด้วยเหรอคะ ”
เขาส่ายศีรษะ เด็กสาวพูดต่อ
“ แล้วถ้าไม่เคยทำไมต้องกลัวด้วยล่ะคะ ”
คราวนี้เขาลุกขึ้นนั่งแล้วสบตากับเธอตรง ๆ
“ เพราะฉันจะเสียใจมากหากมันเกิดขึ้น หากฉันทำร้ายผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด ฉันไม่อยากให้แก้วเจ็บ ฉันคิดมากไปหมด ฉันไม่เคยรักใคร พอมันเกิดขึ้นฉันถึงได้กลัวไงแก้ว ถึงได้รีบหาทางบำบัดรักษาทั้งที่ควรจะทำมันตั้งนานแล้ว ฉันอาย ฉันอยากหาย ฉันอยากเป็นผู้ชายปกติเหมือนคนอื่นเขา อยากเป็นคนรักที่ดีให้กับผู้หญิงที่ฉันรัก ”
ความในใจอันอัดอั้นพร่างพรู ดวงตาแดงก่ำก่อนน้ำตาลูกผู้ชายผู้เย็นชาอย่างเขาจะเอ่อคลอแล้วไหลอาบใบหน้า
เขาเคยเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว เย็นชา แต่ทำไมจึงอ่อนแอเปราะบางให้กับทุกอย่างที่เป็นเธอ
เด็กสาวยิ้มแล้วโอบกอดเขาแน่น ๆ มือน้อยลูบหลังและศีรษะเขาเบา ๆ อย่างปลอบโยน
“ คุณหมออย่าร้องไห้นะคะ และไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งนั้น หนูรักทุกอย่างที่คุณหมอเป็น ถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนอย่างที่วาดภาพไว้ในทีแรกก็ตาม ถ้าคุณหมออยากหาย อยากบำบัด เราก็จะทำต่อ ไม่ใช่เพราะแก้วอย่างเดียว แต่ก็เพื่อสุขภาพจิตของคุณหมอด้วย เราจะก้าวข้ามผ่านทุกอย่างไปด้วยกันนะคะ ”
เขาหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาหลั่งไหลออกมาโดยไม่ห้ามปราม โล่งใจราวยกภูเขาออกจากอก รั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบแน่น
“ แก้ว ”
“ ขา ”
“ อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกนะ ชีวิตฉันมีแต่เธอ เธอคนเดียว ฉันมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ได้ยินไหม ”
“ ได้ยินค่ะ สัญญาจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ให้คุณหมอรำคาญตลอดไป ” เขาหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
“ จริงนะ ”
“ จริงสิคะ อยู่กับคุณหมอสบายจะตาย รวยก็รวย สมบัติเยอะแยะ หนูชักจะติดขี้เกียจเสียแล้วสิ อยู่ผลาญสมบัติคุณหมอไปเรื่อย ๆ สบายบื๋อสะดือโบ๋ ”
เธอพูดเย้า ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ ชักจะเกเรใหญ่แล้วนะเราเนี่ย ”
“ แล้วนี่คุณหมอมายังไงคะ ขับรถมาคนเดียวเหรอ ”
“ เปล่า มากับเจ้าเมฆ น้องชายฉัน ”
