สำหรับหรงเยว่แล้วคำพูดนี้ถึงจะเป็นการทำร้ายจิตใจ นางเพ่งมองหยู่เหวินหลิง นึกไม่ถึงจริงๆว่าสาวน้อยที่อ่อนแอผู้นี้จะใจดำขนาดนี้ เสียดายที่นางยังคอยช่วยนางอยู่ตลอด
ไม่มีทางคุยต่อได้แล้ว
หยวนชิงหลิงกลับรู้สึกว่าท่านชายสี่ไตร่ตรองได้อย่างรอบคอบ วิธีการป้องกันการท้องของที่นี่ ก็คือดื่มยาน้ำคุมกำเนิดชนิดนี้ แต่ว่าเดิมตัวยาชนิดนี้ก็มีผลเสียต่อร่างกาย อะซี่เป็นคนฝึกซ้อมวิทยายุทธ ดื่มๆก็ยังจะสามารถรับไหว สุขภาพหยู่เหวินหลิงเดิมทีก็แย่ ไม่สามารถดื่มได้
ดังนั้น ท่านชายสี่ไตร่ตรองได้อย่างรอบคอบมากจริงๆ ยอมลำบากตัวเอง ก็จะไม่ทำร้ายหยู่เหวินหลิงสักเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าท่านชายสี่จะเอ็นดูภรรยาขนาดนี้
ก็ดี อย่างน้อยหลิงเอ๋อร์ก็มีความสุข
หันกลับไปใช้สายตาปลอบโยนหรงเยว่เล็กน้อย หรงเยว่เพ่งมองทั้งสองคนด้วยความขุ่นเคือง จึงเอ่ยถามขึ้น “ท่านชายสี่กลับจื๋อลี่ทำอะไร? ยังจะยืมหมาป่าสามตัวไปอีก เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นหรือ? ทำไมถึงไม่ได้บอกข้า?”
“น่าจะไม่ได้บอกองค์หญิง” หยวนชิงหลิงกล่าว
หยู่เหวินหลิงกลับเอ่ยว่า “รู้เพคะ เขาบอกว่าต้องการให้หมาป่าหิมะอบรมกลุ่มหมาป่าสีเทา จากนั้นส่งไปหนานเจียง บอกว่าภูมิประเทศของหนานเจียงตรงนั้น กลุ่มหมาป่าสามารถโจมตีได้อย่างรวดเร็วเพคะ”
หยวนชิงหลิงมองดูหรงเยว่ “เขาเลี้ยงหมาป่าไว้เยอะหรือ?”
“ก็ไม่ใช่เขาเลี้ยงเพคะ เป็นกลุ่มหมาป่าเงาดำมีไม่กี่พันตัว เลี้ยงไว้ที่จื๋อลี่” หรงเยว่เอียงศีรษะแล้วยิ้ม “กลับคิดไม่ถึงว่า กลุ่มหมาป่านี้จะได้ขึ้นสนามรบ เดิมทีไม่ว่าอย่างไรข้าก็คิดไม่ถึงน่ะเพคะ?”
“กลุ่มหมาป่าเงาดำ? แล้วขึ้นสนามรบอีกเป็นเรื่องอะไรกัน?” หยวนชิงหลิงยังไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ
“ก่อนหน้านี้ก็เคยขึ้นสนามรบแล้วล่ะมั้งเพคะ? ข้าก็ไม่รู้” อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องสมัยเนิ่นนานมา หรงเยว่ส่ายหน้าแล้วกล่าว
หยวนชิงหลิงอ๋อเสียงหนึ่ง และไม่ได้สืบสาวเบื้องลึก อย่างไรเสียเรื่องการสงคราม พวกนางก็ไม่เข้าใจ
วันนั้นท่านชายสี่รับนางเป็นลูกศิษย์ เพราะจำใจต้องทำ และไม่ได้มีความต้องตาต่อนาง สุดท้ายเอาความสนใจไว้บนตัวของทังหยวน เจ้าทังหยวนน้อยมีความสามารถในการทำการค้า ตอนนี้อายุยังน้อยก็มองออกแล้ว ขี้เหนียวเจ้าเล่ห์ ข้อดีของคนทำการค้าที่สืบทอดมาเขาล้วนมีหมด
หยู่เหวินหลิงอาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉู่ หรงเยว่กลับรู้สึกหมดสนุกแล้ว ที่สำคัญคือไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งเต้นลำบากเพื่ออะไร กลับไปใช้ชีวิตสงบๆยังจะดีซะกว่า
ดังนั้น หลังจากอยู่ได้สองวัน นางก็เก็บของกลับไปแล้ว
กลับถึงจวนอ๋องหวย อ๋องหวยนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงระเบียงทางเดิน รู้สึกเหนือคาดเล็กน้อย “กลับมาเร็วเพียงนี้เชียว?”
นางทำเสียงอ่อน โยนกระเป๋าเดินทางลงแล้วโผเข้าในอ้อมอกเขา “คิดถึงท่านแล้วเพคะ!”
หรงเยว่มองดูใบหน้าที่สง่างามและดูมีความรู้ของเขา แววตาอ่อนโยน จิตใจทั้งปวดร้าวทั้งเสียใจ ในสองปีนี้ เพื่อให้กำเนิดบุตร ได้ทรมานเขาอย่างสาหัส ตัวเองก็ลืมไปแล้ว อันที่จริงอยู่กับเขาก็มีความสุขมาก ทำไมยังต้องร้องขอสิ่งอื่นไม่หยุดหย่อนอีกล่ะ?
มือของอ๋องหวยลูบเส้นผมของนางเบาๆ กระซิบกล่าว “เข้าก็คิดถึงเจ้า คิดถึงเป็นอย่างยิ่ง”
หรงเยว่น้ำตาคลอเบ้า “ข้าจะไม่แยกกับท่านอีกแล้ว หลังจากนี้ไปที่ไหน ข้าก็จะอยู่กับท่าน”
“ดี!” เขาประคองไหล่ทั้งสองของนาง ผลักไปด้านหน้าเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าที่งดงามของนาง แล้วทัดจอนผมให้นาง “หรงเยว่ ข้าเคยบอกว่า ทั้งชีวิตนี้ของข้าสามารถแต่งงานเป็นสามีภรรยากับเจ้าได้ ต้องการให้ข้าสละทั้งหมดที่มีไม่ว่าจะยากลำบากก็ยอมทนได้ ไม่มีบุตรก็ได้ ไม่เอาความรุ่งเรืองร่ำรวยได้ แต่ไม่มีเจ้าไม่ได้”
หรงเยว่คัดจมูก กล่าวด้วยเสียงขึ้นจมูก “ทำไมคำที่ท่านพูดถึงได้น่าฟังเยี่ยงนี้เพคะ? ท่านพูดเยอะๆหน่อย ข้าชอบฟังมากเพคะ”
อ๋องหวยยิ้มบางๆ เอื้อมมือไปจับนิ้วทั้งห้าของนาง วางทับที่ทรวงอก “แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากพูด อยากทำอย่างอื่นเล็กน้อย”
“ทำอะไร?” นางแหงนหน้าขึ้น ดวงตาที่แวววาวย้อมไปด้วยความเปียกชื้นอย่างหาได้ยาก
ไม่สนใจคนรับใช้ที่เดินเหินอยู่ตรงระเบียง อ๋องหวยโอบนางเข้าไว้ในอ้อมกอด กระซิบข้างหูของนางเบาๆ แววตาสวยหยาดเยิ้มกินใจ ปล่อยให้เขาจูงมือของตัวเองเข้าไปในห้อง
ปิดประตู นางยืนอยู่หน้ากระจก ถอดไข่มุกและหยกลง เขาจึงโอบกอดนางจากทางด้านหลัง มองดูชายรูปงามและหญิงงามในกระจกพร้อมกับนาง แววตาของทั้งสองคนเต็มไปด้วยอาลัยรักความอ่อนโยน ขณะที่มีอารมณ์ความรู้สึก ริมฝีปากของเขาผ่านข้างหูของนางเบาๆไปอย่างรวดเร็ว เย็นยะเยือกเหมือนน้ำ แต่กลับกระตุ้นจนจิตใจของหรงเยว่สั่นระรัว
เขาดึงร่างของนาง ริมฝีปากทั้งสี่ประทับด้วยกัน จากแมลงปอจิบน้ำจนบ้าคลั่งไปตามอำเภอใจ ดุจดั่งไฟที่โหมขึ้น ความปรารถนาแผดเผาจิตใจ หรงเยว่ปิดตาลง ละทิ้งหลักการที่แนะนำมาตลอดก่อนหน้านี้ ก่อนหน้านี้ทุกครั้ง ล้วนเพื่อให้กำเนิดบุตร ดังนั้นจึงทำตามวิธีที่คนอื่นสอน แต่ตอนนี้นางคิดเพียงแค่เสพสุขกับความรักและความสุขครั้งนี้
เขาอุ้มนางขึ้น วางลงบนผ้านวมนิ่มๆเบาๆ ร่างกายก็คลุมลงตาม เปลื้องเสื้อของนาง จูบตั้งแต่หัวไหล่ลงมา นางเอื้อมมือมาคล้องคอเขา แววตาถ่ายทอดความรู้สึก ใบหน้าแดงระเรื่องดงาม ทำให้อ๋องหวยรักจนไม่ไหว
ตามใจตัวเองรอบหนึ่ง ไม่รู้ว่าคืนนี้คือวันอะไร รู้สึกเพียงฟ้าดินพลิกกลับ
ราวกับว่ากลับไปตอนที่แต่งงานอีกครั้ง สถานการณ์ที่เคล้าคลอกันอยู่ด้วยกันในวันคืนนั้น เวลานั้น ชีวิตดุจดั่งเหล้าที่กลมกล่อมเช่นนั้น สามารถทำให้นางเมามายจนมึนงงได้ทุกวัน
อันที่จริงเช่นนั้นก็ดีมาก ดีมากจริงๆ
จวนอ๋องฉู่
หลังจากทานอาหารค่ำ หยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าสนทนากันครู่หนึ่ง จึงกลับไปที่ห้อง วิจัยเจาะลึกความลับของทะเลสาบจิ้งต่อ
ตลอดจนถึงยามกลางคืน หยู่เหวินเห้าเข้าประตู นางก็ไม่รู้สึกโดยสิ้นเชิง
หยู่เหวินเห้าเดินมาถึงด้านหลังของนาง กอดนางเข้าอ้อมอก ถามเบาๆ “ยังดูอยู่อีกหรือ? ไม่เหนื่อยหรือ?”
“ไม่เหนื่อย ข้ายังคิดว่าพรุ่งนี้ท่านถึงจะกลับมาน่ะ” หยวนชิงหลิงเอาศีรษะพิงในอ้อมอกของเขา ก็แหงนหน้ายิ้มให้เขาเช่นนี้
หยู่เหวินเห้ากดริมฝีปากลงมาโดยตรง จูบลงไปสองสามครั้ง กล่าวว่า “จัดการเรื่องราวเสร็จแล้ว จึงกลับมาพบเจ้าเร็วหน่อย ลูกๆนอนแล้วหรือ?”
“ตอนนี้คาดว่าคงหลับแล้ว วันนี้ซาลาเปาบอกว่าต้องการไปบ้านคุณยาย ดังนั้นกินอาหารค่ำแล้วก็กลับห้องไปนอนแล้ว” หยวนชิงหลิงกล่าว
หยู่เหวินเห้านั่งลงมาแล้วกอดนาง สามีภรรยาทั้งสองคลอเคลียอย่างใกล้ชิด กล่าวว่า “ข้าวเหนียวไปน้อย ประเดี๋ยวเจ้าบอกกับซาลาเปาสักคำ บอกเขาให้ยอมน้องชายหน่อย”
“ได้!” หยวนชิงหลิงก็รู้สึกว่าในด้านนี้ ซาลาเปาบ้าอำนาจเล็กน้อยแล้ว มักจะครองจิตใต้สำนึกเสมอ ไม่ยอมให้น้องชายไป
หยู่เหวินเห้าอุ้มนางขึ้นมา “ไม่อนุญาตให้คำนวณแล้ว ไปนอน”
หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นผง หัวเราะแล้วกล่าว “ไปอาบน้ำ”
“พร้อมกัน!”
“ข้าอาบแล้ว!”
แววตาของเขาอึมครึมไม่ชัดเจน กล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง “อาบแล้วก็อาบอีกได้”
หยวนชิงหลิงคล้องคอของเขา เพ่งมองดวงตาของเขา “วันเหล่านี้ดีจริงๆ”
“ต่อจากนี้ก็จะเป็นวันเหล่านี้ทั้งหมด เจ้าอย่ารังเกียจว่าน่าเบื่อก็พอ” เขาอมยิ้ม วางนางลง ทั้งสองคนจับมือเดินออกไป
“อีกสองวันก็เป็นวันเกิดของฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนแล้ว พวกเราเตรียมของขวัญสักหน่อย ท่านคิดว่าให้อะไรดีล่ะ?” หยวนชิงหลิงเพิ่งจะนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เอ่ยถาม
“อืม……มอบลูกเขยให้นางสักคนก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุด” เคยถามเหลิ่งจิ้งเหยียน เขาชอบจริงๆ ดังนั้นหยู่เหวินเห้าก็ตั้งใจว่าจะสนับสนุนเรื่องนี้ให้ลุล่วง คงจะไม่สามารถมองดูเพื่อนที่ดีของตัวเองมีผู้หญิงอยู่ในใจแต่กลับไม่ได้มาไม่ได้”
หยวนชิงหลิงกล่าว “ไม่รู้ว่าแม่นางเจ็ดกลับเมืองหลวงแล้วหรือยังน้า?”
“ก่อนวันเกิดของฮูหยินใหญ่ จะต้องกลับมาแน่” เขาหันกลับไป จูบที่หน้าผากของนางเล็กน้อย “หยุดได้แล้ว ตั้งแต่ตอนนี้ ไม่อนุญาตให้คิดถึงเรื่องของคนอื่น”
หยวนชิงหลิงหัวเราะเล็กน้อย สบตากับแววตาที่แผดเผาของเขา
