The King of War – ตอนที่ 757 ทยอยกันเกิดเรื่อง

“องค์ชายเซว！รีบโทรฯ.หาเจ้าชายเซวเดี๋ยวนี้เลย มีแต่เขาจึงจะช่วยพวกเราได้！”

ซุนซวี่คำรามขึ้นมาในฉับพลันนั้น

หลินเทียนเจ๋อกับซ่งชิงเทียนก็ได้มองเห็นความหวัง รีบพูดเสริม “ใช่แล้ว ตอนนี้มีแต่ท่านเจ้าชายเซวเท่านั้นที่จะช่วยตระกูลพวกเราได้！”

ทว่า หลังจากซ่งชิงซานโทรศัพท์ไปแล้ว หน้ากลับซีดเผือดลงไปสุด ๆ

“ผู้นำซ่ง เจ้าชายเซวท่านว่ายังไงบ้าง？”

“ท่านรู้เรื่องของพวกเราแล้วใช่ไหม？”

“เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่เจ้าชายเซววางหมากไว้ เพื่อใช้เล่นงานหยางเฉิน ใช่หรือเปล่า？”

“ตอนนี้ ท่านจะรวบเก็บได้หรือยัง？”

ซุนซวี่กับหลินเทียนเจ๋อมองซ่งชิงซานด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง

สีหน้าซ่งชิงซานดูไม่จืด ขบเขี้ยวกัดฟันพูดออกมาว่า “เจ้าชายเซว ได้กลับตระกูลเดอะคิงเซวแล้ว！”

“อะไรนะ？แกว่าอะไรนะ？”

ซุนซวี่ทะลึ่งพรวดขึ้นมา คว้าคอเสื้อซ่งชิงซาน ตะคอกถามด้วยอารมณ์เครียด “แกบอกว่าเจ้าชายเซวกลับตระกูลเดอะคิงไปแล้ว？”

“มันจะเป็นไปได้ยังไง？แกโกหกเราเล่นใช่ไหม？”

“ท่านเจ้าชายเซวบอกไม่ใช่หรือว่า ท่านเชิญพวกเราเพื่อให้มาร่วมงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ？”

“พวกเราสู้รอมาตั้งสองชั่วโมงแล้ว แต่เขากลับปล่อยทิ้งพวกเรา ตัวเองกลับตระกูลเดอะคิงเซวไปแล้ว？”

หลินเทียนเจ๋อก็พูดด้วยความโมโหว่า “เจ้าชายเซว ทำไมทำอย่างนี้？ก็เขาไม่ใช่หรือที่รับปากจะสนับสนุนพวกเราทั้งสามตระกูล ให้ก้าวขึ้นไปเป็นตระกูลมหาเศรษฐีที่เหนือชั้นไปกว่าแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู？”

“แล้วเขาจากไปได้ยังไง？ถึงจะไป แล้วทำไมไม่เห็นมีบอกกล่าวกันมั่งสักคำ？”

แววตาของซ่งชิงซานเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความคิดของเขาเหมือนซุนซวี่และหลินเทียนเจ๋อ ระดับและฐานะอย่างเซวหยวนป้า ไม่มีเหตุผลที่จะมาหลอกพวกเขา

“ไม่แน่ว่า ตอนนี้เขากำลังเดินทางมาที่โรงแรมเยี่ยนตูแล้ว”

“ถ้าหากเรายังคิดหาวิธีรับมือไม่ได้ น่ากลัวว่า แม้ชีวิตก็คงต้องทิ้งไว้ที่นี่แล้ว”

ได้ยินที่ซุนซวี่พูด ในตาของหลินเทียนเจ๋อกับซ่งชิงซานค่อยฉายเห็นแววออกมาบ้าง

“ใช่แล้ว พวกเราต้องคิดวางแผนที่รัดกุมให้มากที่สุด มาต้านรับการแก้แค้นของหยางเฉิน！”

หลินเทียนเจ๋อก็รีบเอ่ยปากขานรับ

“มาถึงขนาดนี้แล้ว พวกเราก็มีแต่ต้องร่วมแรงร่วมมือกันสู้แล้ว！”

ประกายหนาวเยือกฉายจากนัยน์ตาซ่งชิงซาน กัดฟันพูดว่า “แต่ว่า พวกเราได้แต่ร่วมมือกันออกไปให้พ้นจากเยี่ยนตู ไม่งั้น ลำพังกำลังจริงที่เรามีอยู่ ไม่มีทางสู้กับกลุ่มพวกของหยางเฉินได้แน่นอน”

“แต่ด้วยทุนทรัพย์ของสามตระกูลเศรษฐีอย่างพวกเรา ถึงจะออกไปจากเยี่ยนตู ใช้เวลาไม่นานนัก ก็สามารถย้อนฟื้นคืนกลับมาที่นี่ได้อีก”

“ข้าถึงแม้จะไม่เข้าใจว่า ทำไมจู่ ๆ เจ้าชายเซวจึงออกไปจากเยี่ยนตู แต่ข้าว่าข้าคงเดาข้อเท็จจริงอะไรบางอย่างได้”

“จะต้องเป็นที่แน่ ๆ ว่าภายในตระกูลเซวมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ที่ต้องให้เจ้าชายเซวรีบกลับ ฉะนั้นเขาจึงจากไปอย่างฉุกละหุก”

“ขอเพียงพวกเราเกาะขาเจ้าชายเซวไว้ให้แน่น เจ้าชายเซวไม่มีทางทิ้งไม่ดูแลพวกเราอย่างแน่นอน ให้จัดการเรื่องของเขาเรียบร้อยแล้ว ก็จะต้องนำพาพวกเรากลับมาที่นี่ได้เป็นแน่！”

ฟังที่ซ่งชิงซานประมวลเรื่องราวมา แววตาที่หมดหวังของหลินเทียนเจ๋อกับซุนซวี่ ก็ได้ทอแสงแห่งความหวังขึ้นมาโดยพลัน

“ใช่เลย เจ้าบ้านซ่งพูดถูกต้อง เจ้าชายเซวในเมื่อต้องการเล่นงานหยางเฉิน ขอเพียงแต่ให้เขายอมช่วยพวกเรา รอให้เขาจัดการเรื่องของเขาเรียบร้อย เขาต้องช่วยพวกเรากลับมาเยี่ยนตูได้อีกอย่างแน่นอน！”

“ให้ถึงเวลาที่พวกเรากลับมาอีกครั้ง นั่นก็คือวาระสุดท้ายของหยางเฉิน！”

“อนาคตของเยี่ยนตู พวกเราสามตระกูลใหญ่ ครองความเป็นเจ้า！”

หลินเทียนเจ๋อกับซุนซวี่ตื่นเต้นกันเจียนจะเป็นบ้า

“ถ้าเอาอย่างนี้ งั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลย ไม่งั้นเดี๋ยวหยางเฉินมาถึง พวกเราคิดจะไป จะสายเกินไป！”

ซ่งชิงซานรีบลุกขึ้นแล้วพูด

“เพื่อเป็นหลักประกันในความปลอดภัย พวกเรารีบจัดรวบรวมยอดฝีมือระดับสุดยอด ติดตามพวกเราไปกันเถอะ！”

ได้ยินดังนั้น หลินเทียนเจ๋อกับซุนซวี่ต่างใจชื้นขึ้น ต่างมุ่งหน้าเดินออกไปพลางยกโทรศัพท์สั่งการไปพลาง

แต่ทว่า พวกเขาทั้งหลายพอเดินถึงหน้าโรงแรมเยี่ยนตู ก็ปรากฏให้เห็นที่นอกโรงแรม มืดทมึนเต็มไปด้วยผู้คน