ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love] – ตอนพิเศษ 29

ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย ตอนที่29  (คม x ใบบุญ)

Author: 여님  (ยอนิม)

“ใบบุญโทรมาเหรอคม” ป้านีรีบถามทันที คมพยักหน้ารับ คมได้ยินแต่เสียงสะอื้นของใบบุญ จนได้ยินเสียงกุกกัก

(“พี่คมครับ นี่ไผ่นะครับ”) เสียงของไผ่ดังขึ้นมา ทำให้คมตัวชาวาบเมื่อรู้ว่าใบบุญอยู่กับไผ่จริงๆ

“ไอ้ไผ่ แกเอาใบบุญไปไหนห้ะ!” คมตวาดขึ้นเสียงเข้ม เพราะไม่รู้เรื่องอะไร

(“ฟังผมก่อนสิพี่ อย่าพึ่งโวยวาย”) ไผ่พูดบอกออกมา เพราะรู้ว่าคมอาจจะเข้าใจผิดได้

“บอกมา ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ใบบุญร้องไห้ทำไม” คมถามออกมาไปเป็นชุดด้วยความร้อนใจ

(“ผมกับใบบุญ ถูกจับตัวมาครับ แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว พวกผมอยู่ที่….”) ไผ่พูดอธิบาย สถานที่ตามที่เจ้าของปั้มพูดบอก เนื่องจากทั้งสองคนไม่รู้เส้นทาง คมนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินว่าทั้งสองคนถูกจับ ก่อนจะหันไปมองหาไหม แต่ก็ไม่เจอ

(“คนในบ้านพี่ ที่ชื่อไหมเค้าเป็นคนให้คนมาจับใบบุญ ผมไปช่วยไว้แต่ก็โดนจับมาด้วยครับ ตอนนี้กำลังรอตำรวจมาสอบปากคำอยู่”) ไผ่พูดบอกออกมาแทนใบบุญ เพราะเด็กหนุ่มสะอื้นไห้อยู่ คมกัดฟันกรอด รู้สึกเป็นห่วงใบบุญมากแล้วก็โกรธไหมมากเช่นเดียวกัน

“บอกใบบุญด้วย ว่าเดี๋ยวชั้นจะไปหาให้เร็วที่สุด” คมพูดบอกก่อนจะวางสาย

“เกิดอะไรขึ้นคม” คิมถามขึ้นอย่างรวดเร็ว คมกัดฟันกรอด ยังไม่ได้พูดตอบอะไร ร่างสูงรีบก้าวเท้าไปทางด้านหลังบ้านทันที ทุกคน ต่างวิ่งตามคมไปอย่างรวดเร็ว

โครม!!

“ว้าย!” เสียงร้องอย่างตกใจของไหมดังขึ้น เมื่อคมถีบประตูเข้าไปในบ้านพักของไหม ในขณะที่หญิงสาวกำลังเก็บกระเป๋าลวกๆ คมเดินไปกระชากกระเป๋าแล้วเหวี่ยงกระจายไปด้านหลัง หญิงสาวตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เมื่อเห็นสายตาของคมที่มองมาด้วยความโกรธจัด

“อยากตายมากนักใช่มั้ยห้ะไหม!!!” คมตวาดลั่นบ้าน มือทั้งสองข้าง บีบคอหญิงสาวอย่างแรง ตอนนี้สติของคมแทบจะหลุดออกจากสมองแล้ว เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับใบบุญ แล้วใครเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้

“อึ่ก…ปล่อยนะ..อึ่ก” หญิงสาวดิ้นพล่าน พยายามแกะมือของคมออก แต่ก็แกะไม่ได้ เนื่องจากคมใช้แรงมาก หญิงสาวหายใจแทบจะไม่ออกอยู่

“ไปจับไอ้คมไว้ก่อนเร็ว!” เสียงของกมลดังขึ้น ทำให้ลูกน้องของกมล รีบมาดึงคมออกจากไหมทันที แต่กว่าจะแยกออกมาได้ก็ลำบากพอสมควรเพราะคมแรงเยอะมาก

“ปล่อย!! ปล่อยกู” คมดิ้นไปมาด้วยความโกรธ

“ไอ้คม หยุดเดี๋ยวนี้ มันเกิดอะไรขึ้น” กมลตะคอกออกมา คิมเองก็อึ้งไม่น้อยเมื่อเห็นอาการของคมตอนนี้ คมสะบัดแขนข้างหนึ่งจากการถูกจับ ชี้ไปที่หญิงสาว ที่ยืนตัวสั่น โดยมีดายืนประคองเอาไว้

“นังไหมมันให้คนมาจับตัวใบบุญไป ไผ่เพื่อนของใบบุญมาช่วยก็โดนหางเลขไปครับนาย” คมพูดด้วยความโกรธ ทุกคนหันไปมองหน้าไหมทันที หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ก่อนจะถลามากอดขาของกมลเอาไว้

“ไม่จริงนะคะคุณกมล คือ คือต้องมีใครใส่ร้ายไหมแน่ๆ” หญิงสาวอ้อนวอนปฏิเสธเสียงสั่นเครือ ป้านีนิ่งอึ้งตัวชาวาบ

“ถ้าไม่จริง เธอจะรีบกลับมาเก็บเสื้อผ้าทำไมห้ะ!!” คิมผลักหญิงสาวออกจากขาของกมลแล้วตวาดถามเสียงดังลั่น

“คม แล้วใบบุญล่ะ ใบบุญเป็นยังไงบ้าง” ป้านนีถลาเข้ามากอดแขนคมแล้วถามขึ้น

“ตอนนี้ใบบุญปลอดภัยแล้วครับ เดี๋ยวผมพาป้าไปหาใบบุญนะ นายครับ ช่วยจับนังผู้หญิงสารเลวคนนี้ไว้ก่อนได้มั้ยครับ” คมพูดบอกกับป้านีก่อนจะหันมาพูดขอกมลเอาไว้ กมลมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ยิว แกเอาไหมไปขังเอาไว้ที่ห้องเล็กในบ้านชั้นก่อน ส่วนกิจไปเอารถตู้ออก ชั้นจะไปกับเจ้าคมด้วย” กมลพูดบอกแค่นั้น ก่อนจะพาคิมเดินออกไปทันที คมกับป้านีก็เดินตามออกไปเช่นเดียวกัน ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของหญิงสาว

..

..

..

..

..

“เพื่อนเราพร้อมที่จะให้ปากคำกับตำรวจมั้ย” เจ้าของปั้มน้ำมันถามไผ่ขึ้น เมื่อเห็นว่าใบบุญยังคงนั่งสะอื้นอยู่

“ผมว่ารอผู้ปกครองของใบบุญก่อนดีกว่าครับ” ไผ่ตอบกลับ ก่อนจะนั่งบีบมือปลอบโยนใบบุญไปเรื่อยๆ เจ้าของปั้มน้ำมันจึงเดินไปคุยกับตำรวจก่อน

“ฮึกก…ไผ่…ขอบคุณนะ ถ้าไผ่ไม่อยู่ด้วย เราคงทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ” ใบบุญบอกกับไผ่เสียงสะอื้น

“ไม่เป็นไร อ่อ แล้วแบบนี้ พอจะไถ่โทษครั้งที่เราพาไปเจอคู่อริของเราในห้างได้มั้ย” ไผ่พูดให้ติดขำ ใบบุญยิ้มออกมาทั้งน้ำตานิดๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ ไผ่ยิ้มออกมาอ่อนๆ

“เดี๋ยวพี่คมก็มาแล้ว ใบบุญสบายใจได้แล้วนะ” ไผ่พูดปลอบ ใบบุญพยักหน้ารับน้อยๆ ทั้งสองนั่งเงียบกันไปสักพัก ตำรวจก็มานั่งคุยกับไผ่ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ผู้ต้องหาที่จับได้ก็ถูกล็อคตัวอยู่ในรถตำรวจ รถตู้สีดำสนิทถูกขับเข้ามาจอดในปั้มน้ำมัน ก่อนที่กลุ่มคนจะเดินลงมา คนที่มามี คม ป้านี คิม กมล และกิจเท่านั้น คมรีบก้าวเท้าไปหากลุ่มของตำรวจทันที

“น้องชายผมอยู่ไหนครับ สองคนที่ถูกจับตัวมาน่ะครับ” คมรีบพูดบอกตำรวจ ตำรวจชี้ไปด้านในห้องคิดเงินของทางปั้มน้ำมัน

“พี่คม” เสียงเรียกคมดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องรับรองเปิดออก เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาหาคมทันที

“ฮือออออออ พี่คม…” ใบบุญสะอื้นร้องไห้เสียงดังลั่น คมรีบโอบกอดใบบุญเอาไว้ทันที คมรู้สึกเหมือนกับหัวใจของเขาที่ถูกกระชากออกในตอนแรก กลับเข้ามาหาอีกครั้ง

“ปลอดภัยแล้วนะใบบุญ ปลอดภัยแล้ว” คมพูดเสียงสั่นเช่นเดียวกัน เขาบรรยายความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง รู้แค่เพียงว่า ถ้าใบบุญเป็นอะไร เขาคงไม่ให้อภัยตัวเองไปจนตายแน่ๆ ส่วนใบบุญ เมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของคม ความรู้สึกสั่นกลัวในตอนแรกก็ค่อยๆจางลงไป

“ใบบุญ พ่อคุณทูนหัวของยาย” เสียงสั่นของป้านีดังขึ้นทางด้านหลัง เพราะพึ่งเดินมาถึง ทำให้ใบบุญผละออกจากคมแล้ววิ่งไปหายายทันที เด็กหนุ่มกอดยายตนเองพร้อมกับสะอื้นไห้ ส่วนกมลก็เดินไปคุยกับสารวัตรตำรวจที่มาทำคดีด้วยตัวเอง และบังเอิญว่าเป็นคนรู้จักกับกมลด้วย คมหันไปหาไผ่ที่พึ่งเดินออกมา ไผ่ยกมือไหว้คมนิดๆ คมมองหน้าไผ่นิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ขอบใจนายมาก” คมพูดบอก ก่อนที่จะเดินไปหากมลที่กวักมือเรียก ส่วนไผ่กับใบบุญก็ยืนอยู่กับคิมและป้านี คมเดินเข้าไปหากมลพร้อมกับยกมือไหว้สารวัตรที่คุ้นเคยกัน ยืนพูดคุยสักพัก คมก็รู้ว่าจับผู้ต้องหาได้ 1 คน และอยู่ในรถตำรวจ

“เฮ้ย!! ไอ้คม” กมลเรียกอย่างตกใจ เมื่อคมเดินปรี่ไปที่รถตำรวจ ซึ่งมีตำรวจคนหนึ่งเฝ้าผู้ต้องหาเอาไว้

พรึ่บ!!

คมกระชากตัวผู้ต้องหาตกจากรถทันที เพราะรถตำรวจเปิดประตูเอาไว้

พลั่ก!! ปึ่ก!! ผั่วะ!

“โอ๊ยยย ตำรวจช่วยผมด้วย…อั่ก..โอ๊ยยยย” เสียงร้องของผู้ต้องหาที่ถูกจับได้ดังขึ้น เมื่อถูกคมทั้งเตะทั้งกระทืบอยู่ที่พื้น

“มึงยังมีหน้ามาเรียกให้ตำรวจช่วยอีกเหรอห้ะ ไอ้เลว!!” คมตวาดลั่น ตำรวจรีบเข้ามาจับตัวของคมเอาไว้อย่างรวดเร็ว ใบบุญรีบวิ่งจากยายตนเองมาดึงคมเอาไว้เช่นเดียวกัน

“ฮึกก..พี่คมพอเถอะฮะ…ฮึกก พี่คมหยุดสิ” เด็กหนุ่มดึงแขนคมเอาไว้ ทำให้คมชะงักหยุดได้ในทันที พร้อมกับหันไปกอดใบบุญเอาไว้ ผู้ต้องหาถูกจับขึ้นรถแล้วปิดประตูล็อค

“พี่ขอโทษนะใบบุญ เป็นเพราะพี่เอง” คมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดรู้สึกผิดไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุทำให้ใบบุญต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แถมเขาก็ไม่ได้เป็นคนปกป้องใบบุญไว้ด้วย

“ฮึกก..พี่คมไม่ได้ผิดอะไรนี่ฮะ…ฮึก ไม่ต้องขอโทษใบบุญหรอกฮะ” ใบบุญบอกกลับเสียงสะอื้น

“คม ตำรวจต้องขอสอบปากคำใบบุญด้วยนะ” กมลเดินเข้ามาบอก

“ครับ” คมตอบรับ ก่อนจะพุดคุยกับใบบุญเพื่อให้เด็กหนุ่มไปให้ปากคำกับตำรวจก่อน ทุกคนอยู่ดูกล้องวงจรปิด จัดการเรื่องคดีกันอยู่สักพัก ตำรวจก็ให้กลับกันก่อนได้ แล้ววันรุ่งขึ้น ตำรวจจะเข้าไปคุยเรื่องคดีที่บ้านของกมลอีกครั้ง ทุกคนพากันขึ้นรถกลับ โดยที่ใบบุญนั่งกอดคมเอาไว้ไม่ห่าง

“พี่คมครับ คือ..เห็นรถมอเตอร์ไซค์ผมบ้างมั้ยครับ” ไผ่ถามขึ้นขณะนั่งรถไปด้วยกันกับทุกคน

“ไม่เห็น เดี๋ยวตอนเช้าจะให้คนตามหาให้ล่ะกัน” คมพูดบอกเสียงเรียบ

“คืนนี้ให้ไผ่ไปนอนที่บ้านเราก่อนล่ะกันนะ เห็นว่าพ่อแม่ไม่อยู่ด้วยนี่” คิมพูดขึ้น เพราะไผ่บอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าพ่อแม่ตนเองไปต่างจังหวัด

“ผมว่า..” ไผ่จะปฏิเสธ

“ไปนอนที่บ้านด้วยกันนี่แหละ จะได้คุยกันด้วย” คมพูดต่อ ไผ่จึงพยักหน้ารับ

“ครับ” ไผ่ตอบรับ

“แล้วเรื่องของไหม แกจะเอายังไงคม” กมลถามขึ้นบ้าง คมนั่งเงียบไปนิด

“บอกตรงๆว่าผมแค้นไหมมากนะครับ แค้นมากโกรธมาก เพราะเขามาทำร้ายคนอื่นอย่างไร้เหตุผล ใจจริงผมอยากจะฆ่าทิ้งเสียด้วยซ้ำ” คมพูดเสียงเข้ม กัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงไหม

“คม ป้ารู้ว่าเราโกรธมาก ป้าเองก็โกรธ แต่เรื่องนี้ป้าขอได้มั้ย ให้ตำรวจเค้าจัดการเถอะนะ คุณกมลกับคมเอง ก็อยากจะวางมือเรื่องพวกนี้แล้ว ก็ถือเสียว่าเรื่องของไหมเป็นเรื่องแรกที่ทำสำหรับการวางมือจริงๆจังๆล่ะกันนะ” ป้านีพูดบอกออกมา คมนิ่งไปนิดก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ถ้าป้านีขอแบบนี้ ผมก็คงไม่จัดการอะไรหรอกครับ ให้ตำรวจจัดการเอาเองก็แล้วกัน” คมพูดบอกออกมาอย่างจำยอม

“โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะโทรให้สารวัตรพิรุณเข้ามาทำคดีแล้วพาตัวไหมไปเลยก็แล้วกัน” กมลพูดบอกอีกครั้ง ก่อนที่ทุกคนจะเงียบไป ใบบุญหลับไปแล้วในอ้อมกอดของคม โดยมีป้านีนั่งมองด้วยสายตาอ่อนโยน

..

..

..

..

“เดี๋ยวคืนนี้ไผ่นอนห้องเราก็ได้นะ” ใบบุญพูดขึ้นหลังจากที่กลับมาบ้านแล้วเด็กหนุ่มก็ตื่นขึ้นมา ใบบุญคลายจากอาการตกใจแล้ว เพราะตอนที่นั่งรถกลับมาใบบุญรับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในอ้อมกอดของคม และเมื่อลงจากรถ ใบบุญก็พาเพื่อนมายังบ้านพักของตนเองพร้อมกับยาย ส่วนคม คิม กมล ไปคุยกันเรื่องคดี และการติดตามตัวพวกที่เหลือที่หนีรอดไปได้

“แล้วใบบุญนอนที่ไหนล่ะ” ไผ่ถามกลับไป ใบบุญหันไปมองยายตนเอง

“ยายฮะ คืนนี้ใบบุญขอไปนอนบ้านพี่คมได้มั้ย” เด็กหนุ่มถามยายตนเองขึ้น ป้านีนิ่งไปนิดก่อนจะยอมพยักหน้ารับ

“เดี๋ยวเราไปนอนกับพี่คม” ใบบุญตอบกลับ ไผ่นิ่งไปนิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“อืม ขอบใจนะ” ไผ่ตอบกลับ

“เดี๋ยวรอพี่คมมาก่อนนะ เราจะยืมเสื้อผ้าพี่คมมาให้เปลี่ยน อ่อ นี่ ที่ชาร์ตโทรศัพท์” ใบบุญส่งที่ชาร์ตโทรศัพท์ให้ไผ่ ไผ่ก็รับไปเสียบชาร์ตโทรศัพท์ตนเอง

“จริงสิ ยายทำข้าวเย็นเอาไว้ เราสองคนหิวรึยัง เดี๋ยวยายไปอุ่นมาให้”ป้านีพูดขึ้นเมื่อนึกได้ และคิดว่าเด็กทั้งสองคงหิวข้าวกันแล้ว

“งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยยกนะครับ” ไผ่เสนอขึ้น ป้านียิ้มรับ ก่อนจะพาไผ่ไปยกกับข้าวเย็น ส่วนใบบุญก็ขออาบน้ำก่อน ใบบุญอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งที่เตียงด้วยสีหน้าหม่นๆ ตอนนี้อาการตกใจเริ่มหายไปจนเกือบหมดแล้ว

Tru…Tru…Tru

เสียงโทรศัพท์ของไผ่ดังขึ้น ใบบุญจึงลุกไปดูตรงที่เสียบชาร์ตไว้ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะนิ่งไปนิด สิ่งที่ใบบุญอึ้งและตกใจ ไม่ใช่เพราะเบอร์ที่โทรเข้ามา แต่เป็นเพราะภาพหน้าจอที่เห็นตอนนี้ตะหาก

.

..

“ใบบุญข้าวมาแล้ว กินเลยมั้ย” ไผ่เดินเข้ามาในห้องนอนของใบบุญหลังจากที่ช่วยยายของใบบุญยกข้าวมาที่บ้านพัก ไผ่ปิดประตูห้อง ก่อนจะขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อเห็นใบบุญนั่งหน้าหม่นอยู่ที่เตียง

“ไผ่ เมื่อกี้แม่ของไผ่โทรเข้ามาน่ะ” ใบบุญพูดเสียงแผ่ว ทำให้ไผ่ชะงัก ก่อนจะเดินไปที่โทรศัพท์ของตนเอง ไผ่ใจหวิวขึ้นมาทันที เมื่อรับรู้ถึงอาการของใบบุญว่าเป็นอะไร ไผ่หยิบโทรศัพท์โทรหาแม่ตนเอง บอกว่ามานอนค้างบ้านเพื่อน พูดคุยสักพักก็วางสายไป ไผ่หันมาหาใบบุญอีกครั้ง นึกด่าตัวเองในใจที่ลืมไปว่าในโทรศัพท์ของตนเองมีบางอย่างซ่อนเอาไว้

“เห็นแล้วใช่มั้ย” ไผ่ถามขึ้น ใบบุญพยักหน้ารับ ดวงตาคู่สวยร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ได้รู้จักกัน ไผ่เป็นเพื่อนที่ใบบุญรักและไว้ใจมาก ไผ่ดูแลและช่วยเหลือใบบุญมาโดยตลอด แต่ใบบุญก็ไม่เคยฉุกคิดเลยว่าไผ่คิดอะไรกับตนเอง ไผ่เดินมานั่งห่างจากใบบุญนิดๆ

“เราขอโทษ” ไผ่พูดเสียงแผ่ว ใบหน้าของเด็กหนุ่มก้มลง  มือทั้งสองข้างประสานกันด้วยความรู้สึกผิด

“ทำไมไผ่ถึงทำแบบนั้น ไผ่บอกเราได้มั้ย” ใบบุญถามกลับไปด้วยความอยากรู้ ไผ่นั่งเงียบไปนิด ก่อนจะหันไปหาใบบุญ ที่มองไผ่อยู่ก่อนแล้ว

“เราชอบใบบุญ ไม่ได้ชอบในฐานะเพื่อน ใบบุญเข้าใจใช่มั้ย” ไผ่พูดบอกออกมาตรงๆ ทำให้ใบบุญนิ่งไปนิด เพราะไม่คิดว่าสิ่งที่คาดเดาเอาไว้จะเป็นเรื่องจริง

“เราชอบใบบุญตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว เราก็บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน ยิ่งได้อยู่ใกล้ เราก็ยิ่งรู้สึกชอบใบบุญมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ววันที่ใบบุญหลับในห้องสมุด เราเลยถือโอกาสนั้น ถ่ายรูปเอาไว้ เราแค่อยากมีความทรงจำแบบนั้นเก็บเอาไว้  แต่พอนานวันเข้า เราก็รู้แล้วว่าเราไม่มีสิทธิ์ในตัวของใบบุญ เพราะใบบุญมีคนอื่นอยู่ในใจแล้ว ใช่มั้ย” ไผ่พูดบอกถึงความรู้สึกของตนเอง พร้อมกับถามใบบุญกลับไปด้วย ใบบุญมองไผ่ด้วยความรู้สึกผิดเช่นกัน แต่ไม่ได้นึกโกรธเคืองอะไร

“เราขอโทษนะไผ่ ที่เราคิดกับไผ่ได้แค่เพื่อน เรามีคนที่เรารักมากๆแล้วจริงๆ” ใบบุญพูดกลับไปอีกครั้ง ไผ่เงยหน้านิดๆ เพื่อกลืนความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้ยิน ถึงแม้จะรับรู้มาตลอด แต่พอได้ยินจากปากของใบบุญมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บและผิดหวัง

“เรารู้ใบบุญ เรารู้แล้ว” ไผ่บอกเสียงแผ่วเบา

“ใบบุญรู้มั้ย ตอนแรกเราก็คิดนะ ว่าเราจะแย่งใบบุญมาจากคนนั้นให้ได้ แต่พอเราได้เห็นความห่วงใยของเขาที่มีให้ใบบุญ แล้วก็เห็นความรักที่ใบบุญมีให้เค้า มันทำให้เรายอมแพ้แล้วล่ะ” ไผ่พูดออกมาจากใจ เวลาไผ่เห็นแววตาเจ็บปวดของคมที่รู้ว่าใบบุญต้องเจอกับอะไร มันทำให้ไผ่ต้องถอดใจ เพราะทั้งสองคนนี้รักกันจริงๆ

“เราขอโทษจริงๆนะไผ่” ใบบุญพูดขึ้นมาอีกครั้ง ไผ่ถอนหายใจออกมาหนักๆ

“เราตะหากที่ต้องขอโทษใบบุญ เรายังเป็นเพื่อนกันต่อไปได้ใช่มั้ย” ไผ่ถามขึ้นมาเสียงจริงจัง เขาบอกกับตนเองว่าควรตัดใจเสียตอนนี้ เพื่อจะได้ไม่เสียมิตรภาพความเป็นเพื่อนไป

“ได้สิ ไผ่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยนะ” ใบบุญบอกออกมา ทำให้ไผ่ยิ้มออกมาได้

“แต่เราขอร้องอะไรไผ่สักอย่างได้มั้ย” ใบบุญพูดขึ้นอีกครั้ง

“ขออะไร” ไผ่ถามกลับ

“ไผ่ลบรูปนั้นได้มั้ย” ใบบุญพูดขอ ไผ่นิ่งไปนิดก่อนจะยิ้มอ่อนๆ

“ก็ว่าจะลบแล้วล่ะ ไม่อยากเสี่ยงโดนฆ่าทิ้ง” ไผ่พูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะขำนิดๆ ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ไผ่มองรูปภาพหน้าจอที่เป็นตอนที่ใบบุญหลับแล้วเอนหัวมาซบไผ่ ตอนนั้นไผ่แอบหอมแก้มใบบุญแล้วถ่ายรูปเอาไว้ ซึ่งใบบุญก็เห็นภาพนี้แล้ว ไผ่ตัดสินใจยื่นโทรศัพท์ให้ใบบุญเป็นคนลบเอง ใบบุญรับมาลบทั้งหมดที่ไผ่ถ่ายไว้ แล้วส่งคืนให้ไผ่ ทั้งสองคนยืนยิ้มให้กัน

ก๊อกๆ

“ไผ่ ใบบุญ ไม่กินข้าวเหรอลูก” เสียงยายของใบบุญเคาะประตูห้องถามขึ้น

“กินฮะยาย  ไผ่ ออกไปกินข้าวกันก่อนนะ” ใบบุญขานรับยายตนเองแล้วชวนไผ่ออกไปกินข้าวด้วยกัน พอนั่งกินอิ่มสักพัก คมก็มาหาที่บ้าน ใบบุญรีบออกไปหาคมทันที

“พี่คมกินข้าวรึยังฮะ” ใบบุญรีบถาม คมยิ้มออกมาอ่อนๆ

“พี่ไม่หิวน่ะใบบุญ ว่าแต่เพื่อนเราล่ะ” คมถามหาไผ่

“อยู่ในห้องฮะ พี่คมฮะ คืนนี้ใบบุญจะให้ไผ่นอนค้างที่ห้องของใบบุญนะฮะ ส่วนใบบุญขอยายแล้วว่าจะไปนอนกับพี่คม” ใบบุญพูดบอกออกมา คมยิ้มรับ

“เราตามไผ่ให้พี่หน่อยได้มั้ย พอดีพี่มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” คมพูดบอก ใบบุญนิ่งไปนิดก่อนจะพยักหน้ารับ

“มีอะไรเหรอคม” ป้านีเดินออกมาถาม

“ไม่มีอะไรหรอกครับป้า แค่จะคุยเรื่องของวันนี้กับไผ่เท่านั้นเอง” คมตอบกลับ ป้านียิ้มรับ ก่อนที่ไผ่จะเดินออกมาหาคมที่หน้าบ้าน

“พี่คมมีอะไรเหรอครับ” ไผ่ถามขึ้น

“ไปนั่งคุยกันหน่อยสิ” คมพูดบอกก่อนจะเดินนำไปที่เก้าอี้ไม้ที่อยู่ห่างออกไป ใบบุญเองก็เดินตามไปด้วยพร้อมกับไผ่ ไผ่นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ ใบบุญก็นั่งลงห่างออกมานิดๆ ส่วนคมก็ยืนอยู่ตรงหน้าใบบุญ พร้อมกับจับมือใบบุญมาคลึงเล่นไปมา ไผ่มองด้วยแววตาหม่นๆ

“สำหรับเรื่องวันนี้ ชั้นขอบใจนายมากนะ” คมพูดบอกออกมาเสียงจริงจัง เพราะถ้าไม่ได้ไผ่ คมก็ไม่รู้ว่าใบบุญจะเป็นยังไง

“ไม่เป็นไรครับพี่คม ผมต้องช่วยเพื่อนผมอยู่แล้ว” ไผ่พูดบอกออกมา คมเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ก่อนที่ไผ่จะยกมือไหว้คม

“ผมต้องขอโทษพี่คมด้วยนะครับ ที่ผมเคยพูดไม่ดีกับพี่ แล้วก็เรื่องที่ผมคิดไม่ซื่อกับใบบุญด้วย” ไผ่พูดออกมาตรงๆ

“ไผ่” ใบบุญเรียกไผ่เสียงอ่อย ไม่คิดว่าไผ่จะกล้าบอกกับคมตรงๆ คมนิ่งไปนิดเมื่อได้ยิน

“ชั้นรู้ ว่านายคิดยังไงกับใบบุญ แต่นายก็คงรู้ใช่มั้ย ว่าชั้นคงไม่ยอม” คมถามขึ้น ไผ่พยักหน้ารับ

“ผมรู้ครับ รู้ดีมาตลอด ผมกับใบบุญเราคุยเรื่องนี้กันแล้วครับ และผมก็จะตัดใจแล้วด้วย” ไผ่บอกออกมาอีก ทำให้คมนับถือในความตรงไปตรงมาของไผ่

“ถ้านายคิดแบบนี้ได้ก็ดี” คมบอกออกมาเสียงเรียบ มือแกร่งก็กุมมือของใบบุญเอาไว้ตลอด เพราะอยู่ข้างนอกกันแค่ 3 คน ไม่มีใครอื่นอยู่แถวนั้น

“พี่คมไม่โกรธไผ่ใช่มั้ยฮะ” ใบบุญถามขึ้นมาเพื่อความแน่ใจ เพราะเห็นว่าคมมีสีหน้านิ่งๆ

“จะให้พี่โกรธเรื่องอะไรล่ะหืม พี่ต้องขอบคุณเพื่อนของเรามากกว่า ที่ช่วยเหลือเราวันนี้ ถ้าไม่ได้ไผ่ช่วยใบบุญเอาไว้ พี่คงเป็นบ้าตายแน่ๆ” คมพูดบอกออกมา ทำให้ทั้งใบบุญและไผ่ยิ้มรับออกมาอ่อนๆ คมหันไปหาไผ่อีกครั้ง

“คืนนี้นายนอนที่นี่ไปก่อน พรุ่งนี้คงต้องหยุดเรียนทั้งสองคน เดี๋ยวชั้นจะแจ้งไปทางโรงเรียนให้เอง ตอนเช้าจะให้คนออกไปหารถมอเตอร์ไซค์ให้ อ่อ นายไม่อยากให้พ่อแม่รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย” คมพูดบอกและถามขึ้น ไผ่พยักหน้ารับ

“ครับ ผมไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง” ไผ่ตอบกลับ

“อืม งั้นเดี๋ยวทางชั้นจะคุยกับตำรวจให้” คมพูดขึ้น ก่อนจะหันมาหาใบบุญอีกครั้ง

“ง่วงนอนรึยัง” คมถามใบบุญขึ้น เด็กหนุ่มพยักหน้านิดๆ ก่อนจะหันไปหาไผ่

“ไผ่ เดี๋ยวเราไปนอนบ้านพี่คมนะ ไผ่นอนห้องเราได้ตามสบายเลย แล้วเจอกันตอนเช้า” ใบบุญพูดบอก ไผ่พยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งคมและใบบุญจะเดินไปส่งไผ่ที่ห้องของใบบุญ แล้วคมก็พาใบบุญกลับไปที่บ้านพักของตนเอง ร่างสูงของไผ่มองคมที่เดินจับมือกับใบบุญอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอนของใบบุญด้วยความรู้สึกเศร้าใจและเจ็บปวด ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา พร้อมกับตั้งใจเอาไว้ว่า ต้องตัดใจจากใบบุญให้ได้

..

..

..

..

“พี่คมไปอาบน้ำก่อนนะฮะ เดี๋ยวใบบุญเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้” เด็กหนุ่มพุดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของคมแล้ว คมไม่ได้พูดอะไรแต่ดึงใบบุญเข้ามากอดแน่น

“พี่ขอโทษนะใบบุญ พี่ขอโทษที่พี่ปกป้องดูแลเราไม่ได้ทำให้เราต้องเจอเรื่องไม่ดีแบบนี้” คมพูดบอกออกมาด้วยความรู้สึกผิด ใบบุญกอดตอบกลับไป พร้อมกับซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งของคม

“ใบบุญบอกแล้วไงฮะ ว่าไม่ใช่ความผิดของพี่คมเลยสักนิด” ใบบุญพูดปลอบคมขึ้นมา เพราะไม่อยากให้คมรู้สึกไม่ดี

“ถ้าใบบุญเป็นอะไรไป พี่คงบ้าตายแน่ๆ พี่คงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต” คมพูดบอกด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดในใจ

“ใบบุญไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่ฮะ ใบบุญปลอดภัยอยู่นี่ไง” ใบบุญพูดขึ้นมาอีก ตอนนี้เด็กหนุ่มหายจากอาการตกใจและหวั่นกลัวแล้ว

“ตอนนั้นกลัวมากมั้ย” คมถามต่อ ใบบุญพยักหน้ารับ

“กลัวมากเลยฮะ กลัวว่าจะไม่ได้เจอพี่คม ไม่ได้เจอยาย ไม่ได้เจอพี่คิมกับคุณกมลแล้วก็คนอื่นๆอีก” ใบบุญบอกออกมาตรงๆ

“ตอนนั้นใบบุญก็คิดหวังเอาไว้นะฮะ ว่าพี่คมจะต้องมาช่วยใบบุญแน่นอน ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าตอนไหนก็ตามเถอะ” ใบบุญบอกอีก

“แต่ใบบุญก็ต้องขอบคุณไผ่ที่ทำให้ใบบุญมีสติมากขึ้น ไม่งั้นใบบุญก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน” เด็กหนุ่มพูดจากความรู้สึกจริงๆ คมกอดใบบุญแน่นขึ้นอีก

“พี่คม ใบบุญว่าพี่คมไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะฮะ” ใบบุญพูดขึ้น คมจึงผละออกมานิดๆ

“เตรียมเสื้อผ้าให้พี่แล้ว เราก็นอนก่อนได้เลยนะ” คมพูดบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ใบบุญจะนอนพร้อมกับพี่คม” เด็กหนุ่มพูดขึ้น คมยิ้มออกมาอ่อนๆ ก่อนจะจูบหน้าผากเนียนเบาๆ

“งั้นรอพี่ก่อนนะครับ” คมบอกอีกครั้ง ก่อนจะเดินหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป ส่วนใบบุญก็เดินไปหยิบชุดนอนมาแขวนเอาไว้ให้คมที่ตู้เสื้อผ้า แล้วขึ้นไปนอนอยู่บนเตียง คมใช้เวลาอาบน้ำสักพักก็เดินออกมาแต่งตัว ร่างสูงยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าใบบุญยังคงนอนมองมาที่คมตาแป๋ว ยังไม่หลับจริงๆ

“พี่คมฮะ แล้วพี่ไหมจะเป็นยังไงบ้างฮะ” ใบบุญถามขึ้นด้วยความอยากรู้ คมก็แต่งตัวไปเรื่อยๆ

“ก็คงโดนข้อหาจ้างวานน่ะ มันก็ต้องแล้วแต่ตำรวจเค้าล่ะ เพราะว่าพวกที่จับใบบุญไปเป็นพวกแก็งค์ลักพาตัวเด็กโดยเฉพาะ ไหมก็คงจะโดนหางเลขเรื่องนี้ด้วย” คมพูดบอกออกมา ใบบุญหน้าหม่นลงเพราะรู้สึกสงสารไหมขึ้นมานิดๆ

“ใครทำกรรมอะไรไว้ก็ต้องใช้กรรมนั้น” คมพูดบอกออกมาพร้อมกับคิดย้อนถึงตัวเอง คมเองก็ทำเรื่องไม่ดีมามาก เลยคิดว่าหลังจากนี้ไปจะหมั่นทำบุญและทำแต่เรื่องดีๆ ให้มากขึ้น ถึงแม้ว่าจะชดเชยกับสิ่งที่ทำในอดีตไม่ได้ แต่ก็ชดเชยความรู้สึกทางใจได้บ้าง เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว คมก็ขึ้นไปนอนบนเตียง ใบบุญขยับเข้ากอดคมทันที คมก็กอดรัดร่างเล็กเอาไว้อย่างหวงแหน

“ต่อไปนี้ เราจะเจอแต่เรื่องดีๆ พี่จะไม่ยอมให้เรื่องไม่ดี เข้ามาหาเราสองคนอีกแล้วล่ะ” คมพูดบอกออกมาเสียงจริงจัง

2   Be   Con

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนหน้าแว้วววว