ตอนที่ 15 จุดเริ่มต้นของการลงโทษ
“พ่อ ทำไมพ่อถึงถอนตัวแทนที่จะส่งฉันออกไปเพื่อตรวจสอบปัญหานั่น”
ชายในชุดสูทสีน้ำเงินหยุดก้าวของเขาชั่วขณะ และตั้งคำถาม ขณะที่เขายืนอยู่ข้างหลังชายคนนั้นที่มีผมสีเงินแหลมหลายฟุต
“อืม นั่นคือเหตุผลที่ทำให้แกมาที่นี่สินะ?”
ชายที่มีผมสีเงินแหลมคมถามด้วยน้ำเสียงต่ำ
“พ่อกล้าบอกฉันไหม ว่าเราพลาดอะไรไป” ชายที่รู้จักกันในชื่อยังพูดด้วยท่าทางที่น่าเชื่อ
“แกมารบกวนการอ่านของฉัน แค่เพราะเรื่องแคค่นี้เหรอ?” พ่อของชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่คุกคาม
“พ่อไม่ … ” ก่อนที่ยังจะพูดจบ พ่อของเขาก็ขัดจังหวะเขา
“แกก็รู้ว่าฉันจะพูดอะไร ความกล้าของฉันบอกกับแกว่า ฉันขอแนะนำให้แกทิ้งความคิดที่ไร้ประโยชน์นั่นไปซะและหาสิ่งที่มีประโยชน์เพื่อใช้เวลาของแกกับ … “
ยังอยากจะโต้กลับเมื่อพ่อของเขาพูดต่อ “ความกล้าของฉันยังบอกกับแกอีกว่า แกควรออกไปจากการรบกวนการอ่านของฉัน! คุณใช้เวลาที่นี่มากเกินไป”
หลังจากที่พ่อของเขาบอกแบบนั้น เขาก็กลับไปอ่านหนังสือของเขาอีกครั้ง
ยังยืนอยู่ข้างหลังเขา ด้วยท่าทางไม่พอใจ แต่เขารู้จักพ่อของเขาดี เมื่อเขาพูดเช่นนี้ก็หมายความว่าการสนทนาสิ้นสุดลงและไม่มีที่ว่างสำหรับการโต้แย้งอีกต่อไป
“ฉันจะแก้ตัวเองพ่อ” เขาโค้งคำนับเล็กน้อย และหันกลับไปเพื่อออกจากสถานศึกษาอันมืดมิดนั้น
พ่อไม่แม้แต่จะตอบกลับ มีเพียงเสียงของหน้าหนังสือที่ถูกพลิกผ่านเท่านั้น ซึ่งมันกำลังทำลายความเงียบภายในห้อง
ยังเดินออกจากสถานศึกษาและมาถึงทางเดินที่มีแสงสว่างจ้า ผนังมีการออกแบบและภาพวาดหรูหราแขวนอยู่บนผนัง
เขาหันไปทางซ้ายเพื่อเดินไปข้างหน้า
ชายในชุดบอดี้สูทสีดำที่มีกล้ามเนื้อกว้างถูกมองมาจากอีกด้านหนึ่ง
ยังหยุดฝีเท้าของเขาชั่วขณะ หลังจากสังเกตเห็นบุคคลนี้
ชายคนดังกล่าวมีหน้ากากสีเขียวปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง
เขายืนคำนับ เมื่อเขาไปถึงด้านหน้าของยัง
“นายน้อยยัง ผมนำรายงานมาให้ครับ” ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงแหบ แต่ทุ้มเล็กน้อย
“ฉันกำลังฟังอยู่” ยังยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อให้เขาพูด
“ทุกคนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับเทือกเขานั้นได้รับการทดสอบและตรวจสอบอย่างถูกต้อง … ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับภูเขา” ชายสวมหน้ากากสีเขียวตอบ
“ ไม่ใช่มีแม้แต่คนเดียวเรอะ?” ยังถาม
“ ผู้ที่พบเห็นมัน บอกแค่ว่ามีดาวดวงหนึ่งตกลงมาบนภูเขาและเราได้ทำการ…ใช้อุปกรณ์ปรับแต่งสมองเพื่อยืนยันเรื่องนี้แล้ว” ชายสวมหน้ากากสีเขียวตอบอีกครั้ง
“อืม … พลังงานที่พุ่งพล่านเป็นเพียงการอ่านค่าผิดพลาดเรอะ ไม่ เป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อมันมีเรตติ้งเท่ากันกับสิ่งนั้น … ” จู่ๆยังก็จำอะไรบางอย่างได้ ในขณะที่เขากำลังพูด
“ไม่มีนักเรียนคนไหนที่แกปล่อยหลุดไปจากมือแกใช่ไหม” ยังถามพลางจ้องมองไปที่ชายหน้ากากเขียว
“มี แต่เขายังเป็นเด็ก ดังนั้นผมเชื่อว่าเขาไม่สำคัญ” ชายสวมหน้ากากสีเขียวตอบ
“ไม่สำคัญเหรอ? หรือนั่นคือข้ออ้างของคนโง่ไร้ความสามารถอย่างแก ที่คิดเองขึ้นมาหลังจากที่ทำภารกิจไม่สำเร็จ!” ยังเปล่งเสียงออกมาด้วยท่าทางรำคาญเล็กน้อย
ชายสวมหน้ากากสีเขียวตกใจกับคำพูดของเขาอย่างกะทันหันและเริ่มกล่าวขอโทษ “ผมขอโทษนายท่าน … ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ยังสงบลงและจ้องไปที่ชายหน้ากากเขียว “จริงอย่างที่แกบอกว่ามันเป็นเด็ก แต่ฉันไม่ชอบปล่อยให้มีช่องโหว่ ไปเอามันมาและนำมันไปตรวจสอบ!” ยังบัญชา
“ ได้ครับนายท่าน ”
————–
-5: 00 น
กุสตาฟตื่นขึ้นมา ในเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อดูการแจ้งเตือนใหม่ที่ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา
[มีเควสใหม่มาแล้ว]
“หืม?” กุสตาฟขยี้ตาที่หลับใหลและตรวจสอบเนื้อหาของภารกิจ
ดวงตาของเขาฉายแววงุนงง ขณะที่เขาตรวจสอบข้อมูลและรางวัลที่แนบมา
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ยักไหล่ “ฉันสงสัยว่าทำไม มันถึงอยากให้ฉันทำแบบนี้? โอ้ ดี … มันไม่สำคัญตราบใดที่ยังได้รางวัลมากมาย … “
หลังจากตรวจสอบเสร็จแล้ว กุสตาฟก็ลุกขึ้นยืนและไปเตรียมตัวสำหรับการไปโรงเรียน
อีกไม่กี่นาทีเขาก็พร้อมที่จะไปแล้ว ในเวลานี้ท้องฟ้ายังคงมืดมิด
กุสตาฟเป็นคนแรกที่ออกจากบ้าน เนื่องจากมันเช้ามากๆอยู่
เหตุผลที่ต้องไปไวก็คือการลงโทษของเขาจะเริ่มตั้งแต่วันนี้
แม้ว่าจะยังเช้าอยู่ แต่ถนนและทางเท้ายังคงมีผู้คนเคลื่อนย้ายจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง ถนนและทางเดินยังคงสว่างไสว ดังนั้นการเดินไปไหนมันก็ไม่มีปัญหา
ตั้งแต่ตอนที่กุสตาฟออกจากบ้าน เขาก็เปลี่ยนสีผิวเป็นสีเข้ม
เขาวิ่งข้ามทางเดินด้วยความเร็วสูง ทำให้เครื่องแบบของเขาส่งเสียงกระพือปีกและส่วนหนึ่งของมันหมุนไปมาเนื่องจากลมเข้าผ่านช่องว่าง
กุสตาฟหยุดอยู่หน้าร้านเล็ก ๆ ร้านนี้เดิมเป็นร้านเบเกอรี่ แต่ตอนนี้ยังไม่เปิด
กุสตาฟถอนหายใจ ขณะจ้องไปที่ร้านค้าแบบบังกะโล ร้านถูกสร้างขึ้นในรูปแบบของเค้กสีชมพูขนาดใหญ่ ที่มีแถบสีฟ้าและสีเขียว
เมื่อใดก็ตามที่กุสตาฟมุ่งหน้าไปโรงเรียนหรือกลับบ้าน เขาจะเดินผ่านร้านนี้และกลิ่นหอมของอาหารที่อบ จะโชยเข้ามาในรูจมูกของเขาทำให้เขาน้ำลายสอ
กุสตาฟอยากมาที่นี่และลองชิมขนมของพวกเขามาโดยตลอด แต่อนิจจาเขาไม่เคยมีเงินสักบาทเดียว
“ ตอนนี้ฉันมีเงินสดอยู่เล็กน้อยและฉันก็ยังไม่สามารถเข้าถึงคุณได้ซักที” กุสตาฟพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่
เขาจะออกจากบ้านไปโรงเรียนก่อนเวลา นับจากนี้ เนื่องจากการลงโทษ ซึ่งหมายความว่าเขาจะไม่ได้พบกับร้านที่เปิด นอกจากนี้เขายังไม่รู้เกี่ยวกับเวลาที่เขาจะได้ออกจากโรงเรียนอีกด้วย
กุสตาฟหันกลับมาและเริ่มมุ่งหน้าไปโรงเรียน
อีกไม่กี่นาทีเขาก็มาถึงโรงเรียน
โรงเรียนเป็นดินแดนกว้างใหญ่ที่ว่างเปล่าในเวลานี้ ไม่มีใครเห็นเข้ามาหรือออกไปข้างนอก
กุสตาฟมุ่งหน้าไปที่ประตู ซึ่งปิดอยู่ ทันทีที่เขาไปถึง มันก็มีแสงสีแดงพุ่งออกมาจากด้านบนและสแกนเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ไฟก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวและประตูก็เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
กุสตาฟเข้าไปข้างในและเริ่มวิ่งไปที่สำนักงานคณะกรรมการวินัย
ระหว่างการเดินทางของเขา กุสตาฟใช้เวลาในการชื่นชมสภาพแวดล้อมที่สวยงามรอบตัวเขา
เขาเดินผ่านสนามฟุตบอลขนาดใหญ่ และ เขาใช้เวลาจ้องมองไปที่มันเล็กน้อย เพื่อชื่นชมความงามของมันก่อนที่จะเดินต่อไป
สนามบาสเก็ตบอล วอลเลย์บอล ฯลฯ
โรงเรียนเอชชีลอนมีเกือบทุกอย่าง แต่กุสตาฟไม่เคยมีโอกาสไปดูหรือชมเลย สถานที่สุดท้ายที่เขาเดินผ่านก่อนจะไปที่สำนักงานคณะกรรมการวินัยคือห้องโถงขนาดใหญ่
ห้องโถงขนาดใหญ่นี้มีขนาดไม่เล็กกว่าสนามฟุตบอล 3 สนามที่เชื่อมต่อกัน
กุสตาฟจำสถานที่นี้ได้ มันเป็นสถานที่ที่เขาอยากไปมาตลอด
เป็นห้องโถงที่เหล่าเลือดผสมเข้ารับการฝึกอบรมภายในโรงเรียน มันคือโรงฝึกเลือดผสม
เลือดผสมมีประเภทของกิจกรรมนอกหลักสูตรและการมาที่นี่เพื่อฝึกฝนก็เป็นส่วนหนึ่งของมัน แต่กุสตาฟไม่เคยได้มาที่นี่
เนื่องจากพ่อแม่ของเขาไม่ได้จ่ายค่าธรรมเนียมเพิ่มเติมให้เขา เขาจึงไม่ได้รับสิทธิ์ในการเข้าถึงสถานที่แห่งนี้และสถานที่อื่น ๆ อีกมากมาย
เนื่องจากเขาเดินผ่านส่วนหนึ่งของโรงเรียน เขาจึงไม่ผ่านโครงสร้างอื่น ๆ ที่เลือดผสมสามารถเข้าถึงได้ เช่นพื้นที่ดวลและคลังเทคนิค
หลังจากนั้นไม่กี่นาที กุสตาฟก็มาถึงสำนักงานคณะกรรมการวินัย
เขาได้พบกับครูที่นั่น ซึ่งส่งตารางเวลาให้เขาว่าการลงโทษของเขาจะเป็นอย่างไร
หลังจากตรวจสอบและรับคำแนะนำที่เย็นชาและการจ้องมองจากครูแล้ว กุสตาฟก็มุ่งหน้าไปที่ห้องครัวทางตะวันตกเฉียงใต้ของโรงเรียน
ไม่กี่นาทีเขาก็มาถึงที่นั่น
“ในที่สุดคุณก็มาถึงที่นี่ฉันหวังว่าคุณจะพร้อมที่จะทำงานกับมือเหล่านั้น!” ชายร่างเตี้ยสวมผ้ากันเปื้อนและหมวกสีขาวพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
ชายคนนี้เป็นหัวหน้าพ่อครัวของห้องครัวนี้ และกุสตาฟได้รับมอบหมายให้ทำงานร่วมกับเขา
เมื่อเข้าไปในห้องครัว ซึ่งมีขนาดใหญ่มาก กุสตาฟ สามารถมองเห็นพ่อครัวหลายคนได้ชัดเจน
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าครัว เขาแทบจะไม่ได้เข้าไปในบ้านด้วยซ้ำ ดังนั้นมันจึงเป็นประสบการณ์ใหม่ที่เขาจะได้เห็นเปลวไฟขนาดใหญ่ กลิ่นของอาหารขณะที่พวกเขากำลังปรุง ฯลฯ ทุกอย่างใหม่สำหรับเขา
กุสตาฟกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ‘นี่หมายความว่าตอนนี้ ฉันอาจเข้าถึงอาหารได้มากขึ้นแล้วใช่ไหม’
หัวหน้าพ่อครัวที่ทุกคนเรียกว่าบอสดันโซให้งานง่ายๆกับเขาตั้งแต่เริ่มต้น เช่นการบอกให้เขาวางกาต้มน้ำบนกองไฟ
บอสดันโซได้รับคำสั่งให้แน่ใจว่ากุสตาฟต้องผ่านภารกิจที่เลวร้าย แต่กระบวนการคิดของบอสดันโซคือ ‘ฮึ่มพวกคุณทุกคนต้องการทำลายครัวของฉันใช่ไหม! ฉันจะไม่ปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นแน่นอน ‘
ในวันแรกของเขา กุสตาฟได้รับมอบหมายให้ทำงานบ้านเพียงอย่างเดียว
การขนถ่ายวัสดุทำอาหาร การยกอุปกรณ์หนักที่จำเป็นสำหรับสิ่งหนึ่งหรืออีกสิ่งหนึ่งคือการทำให้น้ำเดือด ฯลฯ
บอสดันโซเฝ้าดูเขาทำงานเหล่านี้ และหลายวันผ่านไป
เมื่อเวลาผ่านไป เขาจะเพิ่มงานของกุสตาฟและเริ่มสอนเทคนิคการทำอาหารง่ายๆให้เขา
————————
<โฮสต์ได้เรียนรู้ทักษะการทำอาหาร: น้ำเดือด>
<โฮสต์ได้เรียนรู้ทักษะการทำอาหาร: การตัดหัวหอม>
<โฮสต์ได้เรียนรู้ทักษะการทำอาหาร: น้ำมันเดือด>
<โฮสต์ได้เรียนรู้ทักษะการทำอาหาร: การทอดไข่>
———————–
ในตอนแรก เมื่อกุสตาฟเริ่มเห็นการแจ้งเตือนที่น่าอับอายเหล่านี้ มักจะปรากฏขึ้นในสายตาของเขาเสมอ
เขาประหลาดใจที่พบว่าทักษะใด ๆ ที่เขาเรียนรู้ด้วยตนเองจะถูกเพิ่มเข้าไปในทักษะและความสามารถของเขา
เมื่อหลายวันผ่านไป หัวหน้าดันโซ สังเกตเห็นว่ากุสตาฟมีศักยภาพในการทำอาหารและเริ่มสอนเขา
– “หมุนแป้งด้วยวิธีนี้!”
– “เติมน้ำมัน!”
– “ผัดเบา ๆ !”
– “ไอ้นี่ ดับไฟ แกอยากจะเผาครัวฉันเรอะ!”
ในพริบตาอีก 5 วันก็ผ่านไป
กิจกรรมของกุสตาฟ ในช่วงเวลานี้คือการทำงานในครัวของโรงเรียนในตอนเช้า และทำความสะอาดโรงเรียนหลังเลิกเรียน
การทำความสะอาดไม่ใช่งานที่ต้องทำมากนัก เนื่องจากเป็นเครื่องจักรและเครื่องมือทางเทคโนโลยีที่ทำให้ง่ายมาก ความท้าทายเพียงอย่างเดียว คือโรงเรียนนี้มีขนาดใหญ่มาก และกุสตาฟก็ได้รับคำสั่งให้ทำความสะอาดกับสถานที่จำนวนมาก
โครงสร้างที่เขาได้รับคำสั่งให้ทำความสะอาดมักจะอยู่ห่างไกลจากกันเสมอ ดังนั้นเขาจึงต้องเดินทางไปรอบ ๆ สถานที่ของโรงเรียน เพียงเพื่อทำให้เสร็จ ในขณะเดียวกันก็ถืออุปกรณ์ทำความสะอาดด้วย แต่สิ่งที่คนเหล่านี้ไม่รู้ก็คือพวกเขากำลังให้โอกาสเขา เพื่อให้งานประจำวันของเขาเสร็จสิ้นได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ ซึ่งมันกำลังทำได้ยากขึ้นและผ่านไปอย่างยากลำบากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
เขาจะเข้าชั้นเรียน หลังจากใช้เวลาหลายชั่วโมงในครัวของโรงเรียน
กุสตาฟไม่จำเป็นต้องขอโทษฮังโจเพราะตั้งแต่วันนั้นฮังโจก็ไม่มาโรงเรียน เมื่อใดก็ตามที่กุสตาฟเดินไปในที่ต่างๆ นักเรียนบางคนจะจ้องมองเขาอย่างหวาดกลัว ในขณะที่บางคนจะมองเขาด้วยความรังเกียจ
เหตุการณ์ในโรงอาหารลุกลามไปทั่วโรงเรียนแล้ว พวกเขาให้เหตุผลกับเหตุการณ์นี้ว่ากุสตาฟใช้ยาเพิ่มประสิทธิภาพสายเลือดเพื่อต่อสู้กับทั้งสามคน
ปัจจุบันกุสตาฟได้รับความนิยมมากขึ้นกว่าเดิม พวกเขาหลายคนพูดคุยถึงเรื่องของเขาทุกวัน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าหาเขา พวกเขาทุกคนกลัวว่าเขายังคงมียาเหล่านั้นอยู่มาก และพวกเขาไม่ต้องการที่จะอยู่ในจุดสิ้นสุดของการใช้ชีวิตที่เหมือนกับฮังโจ
—————————————————————————————————————
