บทที่ 20 – หัวหน้าหมู่บ้านไอร์ส
หัวหน้าหมู่บ้านเป็นชนเผ่าเอลฟ์หญิงวัยชราที่รู้จักกันในชื่อชิโอเนะซังได้รับอนุญาตให้เข้าพบอย่างรวดเร็ว
เธอเชิญให้ฉันนั่งตรงข้ามกับเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ โดยมีโต็ะขั้นอยู่ตรงกลาง
“ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านไอริส คุโรโนะซัง ในฐานะเพื่อนของลิลลี่ซัง เราทุกคนยินดีต้อนรับคุณที่นี่”
“ขอบคุณมาก”
แม้แต่ที่นี่ฉันก็รู้สึกได้ถึงชื่อเสียงของลิลลี่ ทุกคนใช้คำต่อท้าย “ซัง” อย่างจริงจังด้วยซ้ำ คุณคือลิลลี่ซังที่น่าทึ่ง!
เห็นได้ชัดว่าลิลลี่เป็นที่รู้จักในหมู่บ้านนี้ และได้รับความไว้วางใจเป็นอย่างมากเช่นกัน แม้ว่าเธอจะไม่มีเพื่อน แต่ฉันก็ดีใจที่เธอได้รับการยอมรับจากชาวบ้านด้วยความยินดี
“ ที่จริงผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ขอเวลาหน่อยได้ไหม” (คุโรโนะ)
“ แน่นอน ดิฉันไม่รังเกียจที่จะให้เวลาแก่คุณ” (ชิโอเนะ)
ผมรู้สึกกังวลเกี่ยวกับงานของเธอในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เนื่องจากเธอรับฟังด้วยรอยยิ้ม ผมจึงยินดีอย่างมาก แต่การพูดคุยอย่างเป็นทางการตลอดเวลานั้นเป็นเรื่องยาก ผมไม่ได้คุยกันแบบนี้เลยตั้งแต่สัมภาษณ์งานพาร์ทไทม์นั่น
ถึงกระนั้นตราบใดที่อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ผมก็ต้องสุภาพ ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการสื่อสารที่ราบรื่น ไม่เช่นนั้นแม้สิ่งที่ควรจะราบรื่นก็จะไม่ราบรื่นอีกต่อไป
ผมพยายามอย่างเต็มที่ ดังนั้นโปรดมองข้ามไปหากการใช้คำพูดอย่างเป็นทางการอาจจะฟังดูแปลก ๆ
“ เนื่องจากสถานการณ์บางอย่างผมจึงออกจากบ้านเกิดอันไกลโพ้น และมายังดินแดนแห่งนี้ ระหว่างการเดินทางผมได้พบกับอุบัติเหตุและติดอยู่ในต่างแดนแห่งนี้” (คุโรโนะ)
“ โอ้! ดิฉันคิดว่าคุณเป็นจอมเวทย์พเนจร แต่ดูเหมือนว่าคุณจะมีสถานการณ์ที่ซับซ้อนบางอย่าง”
“ ใช่แล้ว! ถึงแม้ว่าผมจะไม่แน่ใจมากนักว่า ผมมาลงเอยที่นี่ได้อย่างไร ก็เลยอธิบายรายละเอียดไม่ได้ ผมมั่นใจว่าคุณอาจจะอยากรู้ แต่ผมจะยินดีอย่างมากถ้าคุณไม่ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“ อย่างนั้นเหรอ? ดีแล้ว ดิฉันจะไม่สอดรู้สอดเห็นในเรื่องนี้อีกต่อไป โปรดเล่าเรื่องราวของคุณต่อไป”
“ขอบคุณ”
การไม่อธิบายส่วนที่สำคัญที่สุดนั้นผมรู้สึกค่อนข้างจะเห็นแก่ตัว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่มีความเอื้ออาทรมาก ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆสำหรับสิ่งนั้น
“ ผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับพื้นที่นี้เลย ผมได้พบกับลิลลี่โดยบังเอิญ และได้รับการช่วยเหลือมากมายจากเธอ”
“ คุโรโนะที่บังเอิญหลงอยู่ในป่า” (ลิลลี่)
“ คุณเป็นลมอยู่แถวบริเวณแฟรี่การ์เด้นเหรอ? มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ” (ชิโอเนะ)
“ ไม่ ผมได้พบกับลิลลี่หลังจากนั้นไม่นานฉันจึงไม่ประสบปัญหาใด ๆ แม้ว่าผมจะถูกเหล่าแฟรี่ขู่ไม่ให้เข้าใกล้น้ำพุแห่งแสงก็ตาม” (คุโรโนะ)
“ โอ้คุณได้พบกับแฟรี่แห่งน้ำพุเหรอ? พวกเธอไม่ได้หลอกกับคุณใช่ไหม”
ดูเหมือนว่าผู้ที่พบแฟรี่ในป่าจะถูกหลอก เป็นเหตุให้ต้องสูญเสียอาหารรวมไปถึงสิ่งของไป
พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่บังอาจจริงๆ
เนื่องจากผมไม่ได้ถืออะไรเลย พวกเธอจึงให้ความสำคัญกับแอปเปิ้ลที่อยู่รอบตัวผมมาก ดังนั้นผมจึงถูกละเลยจากพวกเธอยกเว้นแอปเปิ้ล
“ผมพักอยู่ที่บ้านของลิลลี่หนึ่งคืน แต่ผมอยู่แบบนั้นโดยไม่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนี้ผมไม่มีเงินเลยระหว่างมาที่นี่ดังนั้นผมจะไม่สามารถจ่ายค่าใช้จ่ายใด ๆ ได้ ดังนั้นก่อนอื่นผมต้องการที่จะสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง แต่ผมขาดความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับหมู่บ้านแห่งนี้ รวมไปถึงบริเวณโดยรอบเช่นกัน มีงานอะไรที่ผมสามารถเข้าใจสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจึงอยากได้คำแนะนำจากคุณ”
“ แน่นอนดิฉันยินดีที่จะทำเช่นนั้น มันเป็นเรื่องยากที่จะอยู่ด้วยตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย การรับเด็กชายมนุษย์ตัวคนเดียวไม่ใช่ปัญหาสำหรับหมู่บ้านนี้”
“ ค..คุโรโนะ คุณจะอยู่ในหมู่บ้านไอริส เหรอ” (ลิลลี่)
“ ใช่ ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่สามารถอยู่กับลิลี่ได้ตลอดเวลา”
“ทำไมกันล่ะ!? ทำไมถึงไม่อยู่กับลิลลี่! มันเหงานะ!”
“ ล…ลิลลี่”
ผมไม่คาดคิดว่าเธอจะน้ำตาคลอเบ้า!
ทำไมกัน? ผมพูดอะไรไม่ดีอย่างนั้นเหรอ!?
“ คุโรโนะซัง แฟรี่มักจะไม่พูดจาสุภาพ ถ้าลิลลี่ซังยืนกรานมากขนาดนั้น ในความคิดของดิฉันคุณก็ควรยอมรับข้อเสนอของเธอ ” (ชิโอเนะ)
“ผมจะอยู่ด้วยกันกับคุณดีไหมลิลลี่ ผมค่อนข้างตัวใหญ่ ดังนั้นกระท่อมหลังเล็ก ๆ นั่น อาจรู้สึกคับแคบและผมไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับปัญหาอะไร” (คุโรโนะ)
“ มันไม่ได้คับแคบนะ ถ้าพบเจอปัญหาก็แก้ไขมันสิ! ลิลลี่แค่อยากอยู่กับคุโรโนะก็เท่านั้นเอง!!” (ลิลลี่)
“อืม….ลิลลี่.. ถ้าคุณอยากอยู่กับผมขนาดนั้น……ผมก็อยากอยู่กับลิลลี่ด้วยเช่นกัน!!” (คุโรโนะ)
“จริงๆ นะ!? คุณจะอยู่ด้วยกันเหรอ”
“ ใช่ ถ้าลิลลี่ปรารถนาอย่างนั้น ผมจะอยู่กับเธอไม่ว่าที่ไหน!”
“ คุโรโนะ!”
“ ลิลลี่!”
ผมกอดลิลลี่ที่กระโดดมาที่อกของผมแน่น อ่า! เธอจะน่ารักเกินไปแล้ว!
“ดีใจไหมคุโรโนะซัง ดูเหมือนว่าปัญหาในการอยู่อาศัยจะได้รับการแก้ไขแล้ว” (ชิโอเนะ)
“ใช่ คล้ายกับจอมเวทย์ที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่น ผมจะอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังนั้นกับลิลลี่” (คุโรโนะ)
ด้วยวิธีที่ไม่คาดคิดปัญหาที่อยู่อาศัยของผมได้รับการแก้ไข มันเหมือนกับว่าผมคิดจะใช้ชีวิตที่นั่น แต่ผมคิดว่ามันอาจจะดีเกินไปสำหรับผมที่จะขอ… แต่ผมรู้สึกขอบคุณอีกครั้งสำหรับความกรุณาของลิลลี่
“ โอ้? คุณรู้จักจอมเวทย์ที่อาศัยอยู่ในป่าหรือไม่” (ชิโอเนะ)
“ ใช่ เสื้อคลุมนี้ก็อยู่ในกระท่อมด้วย ดังนั้นผมจึงเชื่อว่าจอมเวทย์เป็นคนใช้มัน”
“ ใช่แล้วตามที่คุณพูด ดิฉันคิดว่ามันดูคุ้นเคย เขาสวมเสื้อคลุมแบบเดียวกันด้วย”
อืม…นี่เป็นเสื้อคลุมจอมเวทย์จริง ๆ หรือ เป็นดังคาดคุณชิโอเนะเคยพบกับจอมเวทย์เมื่อเขายังมีชีวิตอยู่
“ ผจอมเวทย์ที่อาศัยอยู่ภายในป่านั้นได้เคยช่วยหมู่บ้านนี้หลายครั้ง ถ้าคุโรโนะซังเป็นจอมเวทย์ด้วย ดิฉันก็ขอบคุณถ้าคุณจะช่วยพวกเราด้วยเวทมนตร์ของคุณ” (ชิโอเนะ)
“ จอมเวทย์คนนั้นเขาช่วยยังไง?” (คุโรโนะ)
“เขาช่วยวางแนวรั้วกำแพงล้อมรอบหมู่บ้านแห่งนี้ หรือผสมยาหายากเพื่อรักษาโรค หรือแม้กระทั่งเมื่อเขาร่ายมนต์ทำให้ฝนตกด้วย”
“ ขอโทษนะ แต่ทั้งหมดนี้ผมทำไม่ได้…”
ไอ้พวกสวมหน้ากาก! พวกมันไม่ได้สอนเวทมนตร์ที่มีประโยชน์อย่างอื่นให้ผมนอกจากการต่อสู้! พวกมันแย่ที่สุดจริงๆ !
“ ถึงจะน่าอายนิดหน่อย แต่ผมสามารถกำจัดสัตว์ประหลาดได้เท่านั้น”
“ คุโรโนะแข็งแกร่งมาก! เขากำจัดก็อบลิน!” (ลิลลี่)
ขอบคุณลิลลี่สำหรับการช่วยพูดอย่างยอดเยี่ยม
“แหมๆ อย่างนั้นหรือ? มีพวกมันอยู่ที่นั่นค่อนข้างมาก ดังนั้นอาจต้องใช้เวลาสักพัก ถึงแม้ว่าพวกเราจะออกล่าสัตว์ประหลาดบนภูเขาก็ตาม ดังนั้นคุโรโนะซังจึงเป็นผู้กำจัดพวกมัน?” (ชิโอเนะ)
“ ลิลลี่ก็ช่วยได้มากเช่นกัน แต่ก็อบลินในถ้ำถูกทำลายไปหมดแล้ว” (คุโรโนะ)
“ แค่วันเดียวงั้นเหรอ?” (ชิโอเนะ)
“ ใช่เมื่อวานนี้เอง” (คุโรโนะ)
“น่าตกใจจัง ถ้าคุณแข็งแกร่งขนาดนั้น คุณก็สามารถสร้างรายได้มากมายในฐานะนักผจญภัย”
“ นักผจญภัย?”
“ คุณไม่รู้เหรอ? ดิฉันแน่ใจว่ามีอยู่ในทุกประเทศ”
“ มันเป็นงานที่กำจัดสัตว์ประหลาดใช่ไหม”
“ ใช่ มันยังรวมไปถึงการปกป้องหมู่บ้าน หรือร่วมคุ้มกันขบวนพ่อค้าที่ขนสิ่งของหายากจากสถานที่อันตราย ใช่แล้วสำหรับนักผจญภัยงานอันดับแรกและสำคัญที่สุดของพวกเขาคือการค้นหาสมบัติในดันเจี้ยน”
เธอพูดว่าดันเจี้ยน!?
แม้โลกนี้มีจะดันเจี้ยน เหมือนจะเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกในการค้นหาสมบัติ จริงหรือที่มีสมบัติอยู่ภายในนั้น!
อืม! ผมรู้สึกได้ถึงความกดดันที่เพิ่มขึ้น !!
“ผมเห็นว่ามีดันเจี้ยน ฉะนั้นช่วยอธิบายรายละเอียดอีกนิดได้ไหม?” (คุโรโนะ)
เพื่อสงบความตื่นเต้นในใจ ผมแสร้งทำเป็นสงบและถาม
“ ที่ใกล้ที่สุดจากที่นี่น่าจะเป็นแฟรี่การ์เด้น ดิฉันเชื่อว่าแบบนั้น” (ชิโอเนะ)
เอ๋ ป่านั้นยังถูกจัดให้เป็นดันเจี้ยนอีกด้วย!?
“แต่ว่านะ แม้แต่นักผจญภัยก็ไม่เข้าใกล้น้ำพุแห่งแสงไม่ใช่เพราะมันอันตราย แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่ต้องการทำให้ความสัมพันธ์กับแฟรี่แย่ลง ดันเจี้ยนที่นักผจญภัยสามารถสำรวจได้รอบ ๆ ที่นี่จะเป็นซากปรักหักพังที่มีชื่อเสียงภายในถ้ำ อยู่บริเวณหมู่บ้านกัวร์” (ชิโอเนะ)
ดังนั้นจึงมีดันเจี้ยนถ้ำอยู่ใกล้กับหมู่บ้านกัวร์…ดันเจี้ยนซากปรักหักพังทางประวัติศาสตร์อย่างนั้นเหรอ ผมตื่นเต้นมาก
“ อืมทุกคนสามารถเป็นนักผจญภัยได้ไหม” (คุโรโนะ)
“ ได้สิ ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานยืนยันตัวตนด้วยซ้ำ ตราบเท่าที่คุณสามารถปฏิบัติตามคำขอได้ล่ะนะ” เรายังมี กิลด์นักผจญภัยอยู่ที่หมู่บ้านนี้ หากคุณสนใจโปรดไปที่นั่น”
กิลด์เป็นสถานที่รวบรวมและส่งคำขอไปยังนักผจญภัย
ดูเหมือนว่า กิลด์นักผจญภัย จะเป็นองค์กรที่ใหญ่มาก ดังนั้นจึงมีการต้อนรับนักผจญภัยในทุกหมู่บ้านหรือทุกเมือง นอกจากนี้คำขอที่ได้รับจากกิลด์หมายความว่าค่าตอบแทนนั้นจะได้รับอย่างแน่นอน นอกจากนี้ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ อีกมากมายเช่นกัน โดยพื้นฐานแล้วนักผจญภัยจะต้องลงทะเบียนที่นั่นอย่างแน่นอน
“ขอบคุณ แม้ว่าผมจะทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากต่อสู้กับสัตว์ประหลาดในฐานะนักผจญภัย ผมก็สามารถเป็นนักผจญภัยได้ที่นั่นเช่นกัน”
“ดี! ดิฉันยังส่งคำขอไปที่กิลด์บ่อยๆ ดังนั้นดิฉันคาดหวังคุณอยู่นะ”
“ได้ ผมก็หวังว่าจะได้ทำมัน”
จากนั้นด้วยการดำรงอยู่ของอาชีพที่เรียกว่านักผจญภัย วิสัยทัศน์ของผมดูเหมือนจะเปิดกว้างและกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย
หลังจากสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหมู่บ้านแล้วไปที่กิลด์พร้อมกัน
