บทที่ 14 สาวงามล่มเมืองมาหาลูกชายชาวบ้าน
ในตอนนี้เอง เด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลากว่าใครในห้องได้ยืนขึ้นจากที่นั่งของตนที่อยู่แถวหน้า เขาเดินตรงไปหาซ่งหว่านเอ๋อในทันที ก่อนจะเผยรอยยิ้มหล่อเชียบกระชากใจสาวพลางคิดไปว่าเขานั้นคือหนุ่มหล่อคนที่โชคดีคนนั้น
“อะแฮ่ม…เอ่อ…คุณหนูหว่านเอ๋อ ผมเป็นหัวหน้าห้องแปดมีชื่อว่าหลิวหยวน ยินดีที่ได้พบนะครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้รึเปล่า”
หลิวหยวนยักคิ้วหลิ่วตาหว่านเสน่ห์ในทันทีที่แนะนำตัวเองกับซ่งหว่านเอ๋อ
ซ่งหว่านเอ๋อได้ยิ้มตอบในทันที “สวัสดี ช่วยเรียกเจียงฮ่าวให้หน่อยสิ”
“…..เจียง…ฮ่าว….”
เมื่อหลิวหยวนได้ยินชื่อนี้ สายตาของเขาบ่งบอกถึงความรังเกียจขึ้นมาทันทีในดวงตา ก่อนที่จะตอบกลับไป
“หากว่ามันเป็นคนเดียวกับที่ผมคิดล่ะก็ ผมว่าคุณหนูหว่านเอ๋อน่าจะมาหาผิดคนนะ”
เมื่อซ่งหว่านเอ๋อได้ยินดังนั้นก็ได้ขมวดคิ้วในทันที เธอสัมผัสได้ถึงความรังเกียจออกมาจากคำพูดของหลิวหยวนที่ก่อนหน้านี้ได้แสดงตนออกมาว่าเป็นที่มีมิตรไมตรี
นี่ทำให้เธอเลือกที่จะไม่ใส่ใจหลิวหยวนอีกและทำการมองหาเจียงฮ่าวต่อไป
แต่กับคนที่ได้ยินบทสนทนานี้กลับรู้สึกตกใจอย่างมาก
“ชิ นางฟ้าซ่งมาหาเจียงฮ่าวงั้นเหรอ”
“อ้ากกกกก นางฟ้าของช้านนนนน”
“ไอ้ฉิบหาย เจียงฮ่าวไปกุมใจคุณหนูลูกคนรวยแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“เป็นไปได้ยังไง คุณหนูที่สูงศักดิ์ราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้าแบบนั้นกลับมาหาไอ้ขยะที่มีดีแค่กินนอนรอวันตายไปวันๆคนนั้นน่ะ สองคนนี้ต้องไม่มีวันรู้จักกันอย่างแน่นอน”
“ฮ้าววววววว…..”
ในตอนนี้ เจียงฮ่าวได้ลืมตาตื่นขึ้นมากหลังจากได้ยินเสียงคนในห้องพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงที่แปลกกว่าปกติ แล้วทำการหาวนอนและยืดตัวบิดขี้เกียจไปมาหลังจากฝุบหลับบนโต๊ะไปเมื่อครู่
ซ่งหว่านเอ๋อได้หันไปมองทางเดียวกับที่ทุกคนกำลังหันไปก็ได้เห็นเจียงฮ่าวที่หนังอยู่ตรงมุมห้องหลังสุดในทันที
ซ่งหว่านเอ๋อรู้สึกดีใจจนแสดงออกมาทางใบหน้าในทันทีที่เห็นเจียงฮ่าว
“เจียงฮ่าวววว ออกมานี่หน่อย”
เมื่อได้ยินเสียงใสๆเรียกชื่อของตนก็ได้มีท่าทีงุนงงเล็กน้อย เขาหันรีหันขวางก็เห็นทุกคนจ้องมองเขาเป็นตาเดียว จนในที่สุดเขาก็ได้ชี้ไปที่ตัวเองอย่างหน้าเป๋อเหลอพร้อมกับถามออกมา
“ฉันเหรอ”
“ก็ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะมีคนอื่นอีกรึไงเล่า รีบๆออกมาหาฉันหน่อย ฉันมีเรื่องจะบอก”
เมื่อเห็นท่าทางของเจียงฮ่าวที่มองตนเองในตอนนี้ทำให้ซ่งหว่านเอ๋ออดไม่ได้ที่จะยิ้มแย้มและพูดออกมา
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยิน เขาก็ลุกขึ้นและเดินไปหาด้วยท่าทีสลึมสลืออย่างงงๆ
ในตอนนี้เอง หลิวหยวนที่เห็นฉากที่ไม่น่าอภิรมย์นี้ก็ได้บังเกิดความโกรธแค้นขึ้นมาในใจ
ซ่งหว่านเอ๋อได้เมินเฉยต่อตัวมัน
แถมคนที่มากหายังเป็นไปขยะเจียงฮ่าวนี่อีก
นี่ทำให้หลิวหยวนที่ก่อนหน้านี้ที่ได้หลงหว่านเอ๋อแล้วเตรียมที่จะจีบต้องโกรธเป็นฝืนไฟ
มันคิดขึ้นมาในใจว่ากับตนที่หล่อเหลาราวกับเป็นลูกชายของเง็กเซียนฮ่องเต้คนนี้กลับไม่อาจเทียบกับก้อนหินริมทางก้อนหนึ่งได้อย่างนั้นเหรอ
เมื่อคิดดังนี้ หลิวหยวนได้ลอบเกลียดเจียงฮ่าวในใจอย่างหนักจนส่งสาตาแสดงออกถึงความรังเกียจออกมาจนสัมผัสได้
แต่กระนั้นเจียงฮ่าวก็ไม่ได้สนใจ เขาเดินผ่านหน้าของหลิวหยวนราวกับเป็นขี้ผงริมทางและได้เดินตามซ่งหวานเอ๋อไป
หลิวหยวนที่โดนเมินเฉยแบบนี้ยิ่งโกรธจนกัดฟันแน่น
“ซ่งหว่านเอ๋อ เจียงฮ่าว”
“ฮึ่มมมม”
“….”
ที่ด้านนอก เจียงฮ่าวที่ในตอนนี้เดินไปยังซ่งหว่านเอ๋อนั้น เมื่อไปถึง ซ่งหว่านเอ๋อได้นำบัตรเชิญสีม่วงออกมาจากกระเป๋าของตนเอง มันเป็นบัตรที่ดูหรูหราจนยากที่จะอธิบาย
เธอได้มอบบัตรใบนี้ให้กับเจียงฮ่าว พร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“พรุ่งนี้ฉันจะจัดงานวันเกิดครบอายุ 18 ปีน่ะ ฉันเลยอยากจะชวนนายเข้าร่วมงาม ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่ช่วยชีวิตเอาไว้แล้วกัน”
เจียงฮ่าวที่ได้ยินดังนั้นก็มีท่าทีอีดออดในทันที
เมื่อซ่งหว่านเอ๋อเห็นท่าทีของเจียงฮ่าว เธอกลัวว่าเจียงฮ่าวจะตอบปฏิเสธจึงได้ยัดบัตรเชิญของเธอใส่ของเจียงฮ่าวก่อนที่จะหันเดินจากออกไปแล้วหันกลับมาส่งยิ้มให้หนึ่งทีแล้วพูดออกมาก่อนจะจากไปว่า
“มาให้ได้นะ”
เจียงฮ่าวเองนั้นอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ซ่งหว่านเอ๋อนั้นได้วิ่งหนีไปไกลแล้ว
เขาจ้องมองไปยังบัตรเชิญที่ถูกยัดเอาไว้ในมือด้วยรอยยิ้มอย่างหมดคำจะเอ่ย ก่อนจะพึมพำออกมาว่า
“งั้นนน…เธอก็เป็นลูกสาวของราชันย์หยกสินะ ถ้างั้นซ่งหว่านซ่งที่เป็นคนดังแห่งเจียงเป่ยก็คงงงง…”
ถึงแม้ว่าเจียงฮ่าวนั้นจะไม่ได้สนใจเรื่องซุบซิบดาราคนดังอะไรมากนัก แต่เขาเองก็เคยได้ยินชื่อของพ่อของซ่งหว่านเอ๋อมาอยู่บ้าง เพราะเขานั้นคือคนดังเพียงน้อยนิดที่มาจากเจียงเป่ย
โดยเฉพาะราชันย์หยกซ่งหว่านซ่งคนนี้ เขาคือคนที่ทำหยกนำโชคและทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับหินที่ดีที่สุดคนหนึ่ง
และในตอนนี้เอง เขาจำได้ว่าชายคนนี้มีลูกสาวคนหนึ่งชื่อว่าซ่งหว่านเอ๋อ
เจียงฮ่าวได้เงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองไปยังทิศทางที่ซ่งหว่านเอ๋อจากไปอีกครั้ง เขาส่ายหน้าไปมาพลางถอดถอนหายใจก่อนที่จะหันหลังเพื่อกลับไปนอนต่อ
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในประตูห้อง หลิวหยวนได้ปิดกั้นทางเดินของเจียงฮ่าวพลางมองไปทุกส่วนของร่างกายเจียงฮ่าวราวกับกำลังหาสิ่งผิดกฎหมาย
ทันใดนั้นเอง มันก็ได้หยุดสายตาไปใบบัตรเชิญในมือของเจียงฮ่าว มันชี้ไปที่มือของเจียงฮ่าวก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหยาบเหยียดว่า
“มันคืออะไร เอามาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงอันหยามเหยียดของหลิวหยวนนี้ชี้ให้เห็นว่าตัวมันนั้นดูถูกเจียงฮ่าวอย่างเต็มประดา กับไอ้คนที่อยู่หลังห้องแบบนี้มีหรือที่คนอย่างมันจะต้องใส่ใจความรู้สึก
