บทที่ 85 เพียงแค่ไม่รู้จัก ใช่ว่าจะใช้ไม่ได้
“ขอบคุณมาก เจียงฮ่าว”
ไม่ใช่เพียงแค่หยวนหงเท่านั้นที่ยังไม่เชื่อในคำพูดของเจียงฮ่าว แม้แต่เพื่อนร่วมห้องของเขาเองก็เช่นกัน
นั่นก็เพราะยาที่สามารถรักษาโรคหวัดได้อย่างชะงักนั้นพวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
หลังจากที่หยวนหงให้โจทย์นักเรียนลองทำดูแล้ว เขาก็ได้เดินกลับไปยังที่แท่นสอนของอาจารย์ เขาลองเขย่าดูก็พบว่ามันเป็นยาเม็ดจึงได้เปิดฝาออกดู
เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับการกินยานี้อีกต่อไป นั่นก็เพราะยังไงซะเจียงฮ่าวนั้นก็ถือได้ว่าเป็นลูกศิษย์ที่มีนิสัยดีของเขาคนหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเปิดฝาออกดูก็ต้องนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย
“นี่…”
“นักเรียนเจียงฮ่าว ยาที่เธอให้อาจารย์นี่มีแค่อย่างเดียวเหรอ” “ไม่มียาอย่างอื่นประกอบเลยใช่รึเปล่า”
หยวนหงถามออกมาในทันที
“ใช่แล้วครับอาจารย์ ยาตัวนี้มีเพียงแค่ตัวยาเดียวและเม็ดเดียว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ”
เจียงฮ่าวเองย่อมรู้ดีว่าโดยปกติแล้วยาที่จะต้องรักษาไข้หวัดนั้นต้องประกอบด้วยตัวยาหลายตัวเพื่อให้ครอบคลุมทุกอาการที่อาจจะเกิดขึ้น แต่ตัวยาเหล่านั้นเทียบไม่ได้เลยกับเม็ดยาของเขา
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้มีเพียงเจียงฮ่าวเท่านั้นที่รู้ กับคนอื่นแล้วไม่มีทางเลยที่จะได้รู้นอกจากจะได้ลองกินเข้าไปแล้ว
เมื่อได้ยินสิ่งที่เจียงฮ่าวพูดออกมาแล้ว ทุกคนที่ได้ยินต่างก็มีท่าทางที่ไม่เชื่อกันทุกคน และได้หันไปพูดคุยกันในเรื่องนี้
“แค่เม็ดเดียวเนี่ยนะ ทำไมฉันได้ยินแล้วเหมือนในหนังจอมยุทธยังไงก็ไม่รู้แหะ”
“ฉิบ… เมื่อไหร่กันที่หัวกะทิถึงนิยมพูดอะไรเฉยๆแบบนี้กัน”
“อาจารย์ ผมว่าอาจารย์ไม่ควรจะกินนะครับ เราไม่ควรจะกินยาเองสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ครับ”
“….”
หยวนหงเองก็ได้ยินที่นักเรียนในห้องพูดคุยแล้วเช่นเดียวกัน
เป็นตอนนี้ที่หลิวหยวนคนที่เคยเป็นดาวเด่นของห้องแล้วโดนเจียงฮ่าวเตะตัดขาทิ้งได้ยินขึ้นและพยายามหยุดหยวนหงเอาไว้
“อาจารย์อย่ากินดีกว่าครับ ยาที่ไม่รู้จักแบบนั้นจะไปรักษาอาจารย์ได้ยังไงกัน”
หลังจากพูดจับ มันก็ได้หันไปหาเจียงฮ่าวพร้อมหน้าตาที่บ่งบอกออกมาว่ายังไงก็ไม่เชื้ออย่างแน่นอน
“ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจะมียาที่ไหนที่รักษาไข้หวัดได้ในเม็ดเดียว”
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินก็ได้พูดออกมา
“กบในบ่อน้ำสินะ เพียงแค่นายไม่เคยได้ยินก็ไม่ได้หมายความว่าบนโลกนี้จะไม่มีซะหน่อย บนโลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายที่นายไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นนา…”
คำพูดของเจียวฮ่าวทำให้หลิวหยวนสวนกลับไปไม่ออก
“แก….”
หลิวหยวนทำได้เพียงชี้ไปเพียงที่หน้าของเจียงฮ่าวด้วยใบหน้าที่แดงฉาน
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะ หลิวหยวน นั่งลงได้แล้ว”
หยวนหงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุเล็กน้อยเพื่อให้ทั้งสองคนหยุดทะเลาะ
หลังจากนั้นเขาก็ได้มองไปยังเม็ดยาบนมืออย่างอิดออด
ยิ่งได้เห็นตัวอักษรที่ประทับไว้บนเม็ดยาแล้วยิ่งเกิดการลังเลขึ้นอีกนิด
“สุดยอดยาแก้หวัด”
เอาตรงนี่มันก็เหมือนกับคำศัพท์ที่พวกนิยายกำลังภายในกันจริงๆ
ในตอนนี้ ใจของเขานั้นเรียกร้องให้หยุดห้ามกิน
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองเจียงฮ่าวที่อยู่ที่แถวหลังที่มองมาที่เขาด้วยใสตาใสซื่อ นี่ทำให้เขานั้นรู้สึกราวกับขึ้นไปขี่หลังเสือยังไงอย่างนั้น
ในที่สุด เขาก็ติดสินใจได้แล้ว เขาเองก็รับรู้ได้ว่าทุกคำพูดของเจียงฮ่าวนั้นพูดออกมาด้วยความจริงในทุกประการ และก็จริงอย่างที่เขาว่าไว้ ไม่รู้ใช่ว่าจะไม่มี
“เอาล่ะ แฮ่มมมม… เลิกเถียงกันได้แล้ว เห็นแก่ที่นักเรียนเจียงฮ่าวนั้นแฮ่มมมม..หวังดีกับอาจารย์ อาจารย์เองก็จะฟังเธอด้วยก็แล้วกัน ฉันเชื่อว่าเธอนั้นแฮ่มมม..จะไม่ใช่คนที่แกล้งได้แม้แต่อาจารย์อย่างแน่นอน”
หลังจากพูดออกมาเพื่อหยุดเสียงซุบซิบนินทาไปแล้ว หยวนหงได้นำยาเข้าปากพร้อมดิ่มน้ำตามในทันที
ก็แค่ยารักษาโลกหวัดเท่านั้นมันจะสักแค่ไหนกันเชียว อีกอย่าง ยังไงซะเขาก็ว่าจะไปโรงพยาบาลอยู่แล้ว
หลังจากกินยาเข้าไปแล้ว เขาจึงได้หยิบตำราขึ้นมาสอนต่อในทันที
“เอาล่ะ เรามาเริ่มบทต่อไปกันเลยดีกว่า”
“…”
เจียงฮ่าวนั้นรู้สึกมีความสุขอย่างมากที่อาจารย์ของเขาเชื่อใจเขาขนาดนี้
แต่เขาเองก็ยังอดที่จะเป็นกังวลเกี่ยวกับยาตัวนี้ไม่ได้จึงได้รีบถามระบบในทันที
“ระบบ แน่ใจนะว่าสุดยอดยาแก้หวัดนี้จะไม่มีผลเสีย”
“เจ้านายอย่ากังวล ขอรับประกันได้เลยว่านี่เป็นหนึ่งในสุดยอดผลิตภัณฑ์ของระบบ”
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ยินระบบเอ่ยคำมั่นออกมานั้นแล้วพอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาเมื่อเช้านี้ทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก
เชื่อก็บ้าแล้ว แกไม่ได้ต่างจากคนแกที่ชอบแถแก้เก้อแล้วทำให้คนอื่นเถียงสู้ไม่ได้ยังไงอย่างนั้น
