บทที่ 104 เรื่องไม่จบ คนจบ
“ไปให้พ้นนะโว้ย”
ฟานเจี๋ยนได้ลุกพรวดขึ้นมาก่อนที่จะพลักไปที่พ่อของเจียงฮ่าวเพราะคิดว่าเป็นเจียงฮ่าวที่เข้า มาจะทําแล้วเลยผลักจนกระเด็นไป
เมื่อเห็นฉากนี้ แม่ของเจียงฮ่าวเองก็ถึงกับตกใจและรีบเข้าไปเพื่อที่จะช่วยสามีของตน
“พ่อ ไอ้เด็กเวร”
เจียงฮ่าวที่เห็นก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเมื่อเห็นพ่อของตนโดนผลัก
“หา ที่ ตาย”
เมื่อพูดจบ เจียงฮ่าวก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวใหญ่แล้วเตะไปที่ฟานเจี๋ยนที่พึ่งลุกขึ้นมาจากพื้นไปหนึ่งโครม ก่อนที่จะตวัดให้เท้าเหยียบไปที่อกของฟานเจี้ยนกระทืบไปที่พื้นทั้งอย่างนั้น
“อ๊ากกกกกกก
ฟางเจี๋ยนตะโกนออกมาอีกครั้ง
เจียงฮ่าวได้พูดออกมาอย่างร้อนลนในขณะที่เห็นแม่ของตนและเชียฉินเข้าไปดูอาการพ่อ ของตนในตอนนี้
“พ่อ เป็นอะไรรึเปล่า”
เมื่อพ่อของเขาได้ยินดังนั้นก็ได้ส่ายหัวเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
“ไอ้ระยํา ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้ ฉันคือผู้จัดการของภัตตาคารสวรรค์ชั้นฟ้านะโว้ย ถ้าแกกล้าทํา ฉันอีกทีเดียว ฉันเอาแกตายแน่”
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินดังนั้นก็ได้ทําการกระทืบเท้าลงไปอีกครั้ง
“อ๊ากกกกกก
เสียงร้องอันโหยหวนได้ดังออกมาอีกครั้ง
“เจียงฮ่าว ปล่อยเขาไป”
พ่อของเจียงฮ่าวเองก็ต้องตกใจในสิ่งที่เห็นเลยได้ตะคอกออกมา
เจียงฮ่าวที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้ยกเท้าออกจากอกของฟานเจี๋ยนเพื่อจะปล่อยให้มันออกไป
หลังจากพยายามอยู่พักใหญ่ ฟางเจี้ยนก็ได้ลุกขึ้นมาได้ ใบหน้าของมันจ้องมองเจียงฮาวด้วยความกลัวก่อนที่จะลนลานถอยออกไป ก่อนที่มันจะออกจากร้าน มันได้ชี้ไปที่หน้าของเสียงอ่าวไป ที่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาด้วยสายตาเกลียดชัง
“มึง ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ฟานเจี้ยนที่เห็นแบบนั้นรีบหันหลับกลับ
เจียงฮ่าวที่เห็นดังนั้นก็ทนไม่ไหวจนจะก้าวเข้าไป และวิ่งไปที่ประตู
เป็นตอนนี้ที่เชียฉินได้ถึงเจียงฮ่าวไว้ก่อนที่จะตะโกนออกมา
“พอแล้ว”
“นายเป็นผู้จัดการภัตตาคารสวรรค์ชั้นฟ้าจริงๆสินะ”
ในตอนนี้ เมื่อฟานเจี๋ยนได้ก้าวออกไปจากประตูนอกร้านได้อย่างปลอดภัยแล้ว เมื่อได้ยินเสียง ของเซียฉิน มันกันได้หันมามองผ่านประตูกระจกและพูดออกมาอย่างเย้ยหยันและบ้าคลัง
“ฮ่าฮ่าฮ่า แกพึ่งจะรู้กันรึไง แต่สายไปแล้ว ฉันจะทําให้พวกแกร้องขอชีวิต”
“รอก่อนเถอะ”
หลังจากพูดจบ ฟานเจี๋ยนก็ทําท่าจะรีบเดินจากไป
ท่าที่อาฆาตของฟางเจี๋ยนนี้ทําให้พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวนั้นแสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมา แต่กลับเจียงฮ่าวนั้น แสดงท่าที่ออกมาราวกับไต้เตะหมาตัวหนึ่งออกไปจากร้าน
เป็นตอนนี้ที่เชียฉินได้พูดออกมาอย่างดังพร้อมท่ากระดิกนิ้วไปมา
“โน โน โน โน”
“ที่ฉันถามออกมาไม่ใช่เพราะกลัวคนแบบแกหรอกนะ เพราะอีกไม่นานแกก็จะได้รับผลที่แกกระทําต่างหาก”
“นั่นก็เพราะว่าฉันได้อัดวิดีโอสิ่งที่แกได้ทําไว้ตั้งแต่แกประกาศตัวว่าเป็นผู้จัดการร้านแล้วเข้ามาพูดดูถูกคนอื่นตั้งแต่ต้นแล้ว อ้อ บอกไว้อีกอย่าง เผอิญว่าฉันก็พอจะรู้จักชื่อเจ้เจ้าของร้านอยู่”
“อ้อ แล้วก็ในตอนนี้ฉันได้ส่งวิดีโอสิ่งที่แกทําเอาไว้ส่งให้ชื่อเจ้เรียบร้อยแล้ว”
“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าชื่อเจ้เขาจะจัดการคนแบบแกยังไงกัน แต่แกไม่ต้องสนก็ได้นะ เขาอาจจะยกหางแกให้สูงไปเลยก็ได้”
เจียงฮ่าวที่ได้ยินก็หันควับไปมองเขียนด้วยความประหลาดใจ
พ่อแม่ของเจียงอ่าวเองก็มีท่าทางประหลาดใจไม่ต่างกัน
ที่หน้าร้าน ฟานเจี๋ยนที่กําลังตกตะลึงกับคําพูดของเซียฉินนั้น ดวงตาของมันได้ฉายแววความตื่นตระหนกออกมา
แต่มันเองก็คิดตามกันได้ในทันที
มันเองก็ดูจากอายุของเซียฉินแล้วก็คิดได้ว่าไม่มีทางเลยที่คนอายุรุ่นราวคราวนี้จะไปรู้จักเจ้าของภัตตาคารสวรรค์ชั้นฟ้าที่มันทํางานอยู่ได้อย่างแน่นอน ไม่ว่าดูยังไงก็แค่พวกคนระดับต่ําธรรมดาที่ชอบใช้กําลังแบบเจียงฮ่าวเท่านั้น
เมื่อคิดได้ดังนั้นมันก็ได้ถุยน้ําลายออกมาก่อนที่จะพูดกับเซียฉินด้วยท่าที่เย้ยหยัน
“กับคนอย่างเธอเนี่ยนะจะไปรู้จักเจ้าของภัตตาคารฉัน ฝันไปเถอะ กับอีแค่คนขั้นต่ําอย่างแกเนี่ยนะ”
อย่างไรก็ตาม เซียฉินไม่ได้มีท่าที่ตอบโต้แต่อย่างใด เธอเพียงแค่ยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลาย
“รอแป๊บนึงน้า…….น่าจะใกล้แล้วล่ะ”
ท่าที่ที่ผ่อนคลายของเชียฉินทําให้ฟานเจี๋ยนตื่นตระหนกมากกว่าเดิม
และก่อนที่มันจะพูดอะไรตอบโต้ออกมานั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของมันก็ได้ดังขึ้น
ทุกๆคนในตอนนี้ต่างลองไปจับโทรศัพท์ของตนดูก็รู้ว่าไม่ใช่ ทุกคนจึงหันไปมองฟานเจี๋ยนที่อยู่นอกร้านจนเป็นตาเดียว
ฉากที่ทุกคนเห็นก็คือมือที่ฟานเจี๋ยนกําลังถือโทรศัพท์อยู่นั้นสั่นเป็นเจ้าเข้าอย่างเห็นได้ชัด สายตาของมันนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง มันหันมามองใบหน้าของเชียฉินที่ตอนนี้กําลังแสดง ความพึงพอใจออกมา
เชียฉันยิ้มกว้างออกมามากกว่าเดิมเมื่อห็นใบหน้าของฟางเจี๋ยน
“รีบๆรับไปเร็วๆเข้าสิคุณผู้จัดการฟาน นั้นควรจะเป็นเบอร์ของเจ้าของร้านนะ ถ้าคุณ ไม่รับละก็ ระวังเธอจะโกรธเอานา…”
