บทที่ 121 เมื่อไปสอบแล้วโด่งดัง
“แม่ ไม่ต้องฝืนไปหรอกน่า ไม่ต้องกังวลเรื่องผมเลย ลูกของแม่ยังไงก็เข้าสอบอยู่แล้ว”
แม่ของเจียงฮาวถลึงตาใส่ในทันที
“จะให้แม่เชื่อได้ยังไง”
“หลังจากกลายเป็นยอดกุ๊กในตํานานอย่างเงียบๆแล้ว แค่ออกไปเดินเล่นแต่กลับไปเตะจระเข้ ”
แม่ของเจียงฮาวบ่นออกมาอย่างไม่หยุดยั้งในทันทีที่ได้ยิน
เจียงฮาวก็ไม่คิดว่าแค่แหย่แม่ตนเองเล่นจนโดนสวดยับขนาดนี้เหมือนกัน นี่เขาว่าเขาปิดข่าวดีแล้วนะเนี่ย
“แม่อย่าโทษผมเรื่องนี้สิ ผมเองก็ไม่ได้อยากทําสักหน่อย ยังไงก็เถอะ วันนี้รอฟังข่าวผมอยู่ที่บ้านแล้วกัน อย่าได้ไปไหนล่ะ”
“ถ้าแม่ไปแม่ก็ไม่รู้สิว่าลูกแม่เก่งขนาดไหน”
หลังจากพูดย้ําไปอีกครั้ง ในที่สุดแม่ของเจียงฮาวก็ยินยอมที่จะไม่ไป
อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากที่เจียงฮ่าวออกไปจากบ้าน เมื่อแม่ของเขาได้เห็นนักเรียนมากมายที่ในตอนนี้มีพ่อแม่ตามไปลุ้นอยู่ที่ที่สอบ
นี่ทําให้ในที่สุดเธอก็อดรนทนไม่ไหว
“ไม่ ยังไงฉันก็ต้องตามไปดู”
“ในเมื่อเจียงฮาวไม่ให้ไปด้วย ฉันก็จะไปแอบดูอยู่ห่างเนี่ยแหล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันวางใจไม่ได้อย่างแน่นอน”
เธอนั้นเชื่อว่านี่คือศักดิ์ศรีแห่งการเป็นพ่อแม่คน
อย่างไรก็ตาม เจียงฮ่าวไม่ได้รับรู้เรื่องนี้แต่อย่างใด
หลังจากเดินเข้าห้องสอบไปแล้ว เจียงฮ่าวได้นั่งประจําที่อยู่ที่แถวสามซึ่งอยู่ใกล้กับประตู
หลังจากผู้คุมสอบมาถึง เขาอธิบายกฎในการสอบแล้วก็เริ่มให้ทําข้อสอบ
สอบวิชาแรก ภาษาจีน
เจียงฮาวได้พลิกขอบสอบเปิดดูทั้งหมดก่อนหนึ่งที่ หลังจากนั้นก็เริ่มทําข้อสอบ
ไม่เหมือนกับคนอื่นที่กําลังนั่งเกาหัวบ้าง ถูหูบ้าง บ้างก็เกาแก้ม เจียงฮ่าวได้หยิบปากกาและเริ่มเขียนในทันที
ไม่นาน ตัวอักษรแต่ละเส้นก็ได้ถูกบรรจงเขียนลงไปอย่างรวดเร็วพร้อมลายเส้นที่สวยงามก็ได้ปรากฏอยู่ในกระดาษคําตอบ
สําหรับการสอบวิชานี้เอง เจียงฮาวก็ได้เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี
เจียงฮาวนั้นตอบอย่างจริงจังในทุกข้อ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับกะพริบตา สามสิบนาที่ผ่านไป เจียงฮ่าวก็ได้เขียนคําตอบของเขาเสร็จ
หลังจากตรวจสอบดูอีกรอบสองรอบ และไม่พบว่าตนเองเขียนอะไรผิดไปมากมาย เขารู้สึกพึงพอใจกับคําตอบแล้วจึงได้วางปากกาลง
ผู้คุมสอบเองก็ได้เห็นว่าเจียงฮาวนั้นมีท่าทางผิดปกติจึงได้จับตามองในทันที
แต่ไม่นาน ผู้คมสอบก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเจียงฮาวนั้นเริ่มตะเกียกตะกายไปบน โต๊ะ(ฝบ)แล้วก็หลับลงไปอย่างไร
เขาได้ก้าวไปหาเจียงฮาวในทันที ก่อนที่จะเคาะโต๊ะเบาๆใส่เจียงฮาวที่ได้ฝูบไปกับโต๊ะ
“ตึก ตึก ตึก”
เจียงฮาวได้เงยหน้าขึ้นมาดูอย่างประหลาดใจ และเมื่อเห็นผู้คุมสอบ เขาก็ได้มีท่าที่สับสนขึ้นมา
ผู้คุมสอบก็ได้ก้มลงมาและกระซิบเบาๆ
“ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ ทําไมเธอไม่ตั้งใจทําดูอีกสักหน่อยล่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงฮ่าวก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาทําเพียงพลิกกระดาษคําตอบขึ้นมาให้ดูเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขานั้นได้ทําทั้งหมดไปแล้ว
เมื่อได้เห็นว่าเจียงฮาวได้ทํากระดาษคําตอบไปหมดแล้ว หลังจากจ้องอย่างถี่ถ้วนไปสองสามรับผู้คุมสอบก็ต้องมีนงงในทันที
“สะ เสร็จแล้วเหรอ”
หลังจากมั่นใจว่าเจียงฮาวทําข้อสอบเสร็จแล้วจริงๆ ผู้คุมสอบได้หันไปดูนาฬิกาข้อมือขอ งตนก็เห็นว่านี่พึ่งจะผ่านไปเพียงสี่สิบนาที่เท่านั้น
สามารถตอบคําถามสอบเข้ามหาวิทยาลัยภาษาจีนได้ทั้งหมดเพียงสี่สิบนาทีเนี่ยนะ
ยิ่งไปกว่านั้นคือเขานั้นแทบจะไม่มีร่องรอยการลบหรือรอยการลองตอบแม้แต่น้อย
ในตอนนี้ผู้คุมสอบได้มองไปที่เจียงฮาวด้วยสายตาแปลกๆในทันที
“นี่ฉันล้าหลังไปแล้วหรือฉันแก่แล้วกันแน่เนี่ย ไม่คิดเลยว่าเด็กสมัยนี้จะเก่งซะขนาดนี้”
เมื่อเห็นว่าผู้คุมสอบได้หันหลังกับและเดินออกไปแล้ว หลังจากตั้งแต่ตอนนั้นยันจบคาบสอบผู้คุมสอบนั้นแทบจะจับจ้องอยู่กับเจียงฮาวซะส่วนใหญ่ตลอดคาบสอบ
นี่ทําให้เจียงฮ่าวไม่รู้ว่าจะพูดออกมาว่ายังไงดีเหมือนกัน
หากไม่ใช่ว่าการสอบเข้ามหาวิทยาลัยนั้น ผู้เข้าสอบจะต้องอยู่ในคาบการสอบจนหมดเวลาล่ะก็ เขานั้นคงจะส่งกระดาษคําตอบไปตั้งนานแล้ว
และในทันทีกริ่งหมดคาบสอบดังขึ้น เหล่านักเรียนต่างก็พากันแสดงความผิดหวัง
แต่กับเจียงฮ่าวนั้น หลังจากที่ส่งกระดาษคําตอบไปแล้ว เขาก็ได้รีบพุ่งออกมา จากห้องสอบในทันที
