ตอนที่ 306.2 แลไกลมองใกล้

คำพูดสองสามประโยคของหร่วนซิ่วก็สลายแววตำหนิในดวงตาของเซี่ยหลิงได้ทันที “ในเมื่อมีของดีขนาดนี้ก็ต้องเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด อย่าเอาแต่คิดจะเก็บไว้แอบยิ้มอยู่คนเดียว การฝึกตนบนมหามรรคา เมื่อสืบสาวราวเรื่องกันถึงแก่นแล้วก็คือการฝึกตนเอง อาศัยวัตถุนอกกายมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นการรับมือกับศัตรูหรือใจตัวเองก็ล้วนต้องพบเจอกับปัญหาใหญ่ เหตุใดก่อกำเนิดเฒ่าหลายคนที่ปิดด่านถึงตายไปเงียบๆ นั่นก็เป็นเพราะว่าระหว่างที่ฝึกตนให้ความสำคัญกับสมบัติอาคม อาวุธวิเศษมากเกินไป”

หร่วนซิ่วพูดประโยคเหล่านี้รวดเดียวจบเหมือนท่องหนังสือ เซี่ยหลิงถึงกับคลี่ยิ้ม

สวีเสี่ยวเฉียวและต่งกู่ก็ดวงตาแวววาว

หร่วนซิ่วถอนหายใจหนึ่งครั้ง กล่าวอย่างทดท้อเล็กน้อย “หลักการพวกนี้ล้วนเป็นบิดาที่บังคับให้ข้าท่องจำ ทำข้าลำบากแทบตายอยู่แล้ว”

เซี่ยหลิงหัวเราะจนหุบปากไม่ลง

สวีเสี่ยวเฉียวและต่งกู่ก็ยิ้มอย่างเข้าใจ

หร่วนซิ่วเอ่ยกำชับ “ต่งกู่ วันหน้าเจ้าเลือกหาสถานที่ฮวงจุ้ยดีๆ และวันฤกษ์งามยามดี ถึงเวลานั้นข้ากับเซี่ยหลิงจะปรากฏตัวตรงเวลา”

ต่งกู่พยักหน้ารับอย่างแรงด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง

หร่วนซิ่วหยิบห่อผ้าเช็ดหน้าห่อหนึ่งออกมาจากชายแขนเสื้อ นางไม่ได้เปิดมันออก แต่พูดกับคนทั้งสามว่า “กลับไปกันเถอะ”

เซี่ยหลิงอาศัยอยู่บนภูเขาอยู่แล้ว แต่ต่งกู่กลับสร้างกระท่อมฝึกตนอยู่ที่ตีนเขา สวีเสี่ยวเฉียวก็ยิ่งอยู่ไกลถึงร้านกระบี่ริมลำคลองหลงซวี หร่วนฉงตั้งกฎเอาไว้ว่า ไม่อนุญาตให้ผู้ฝึกตนบังคับลมบินทะยาน ดังนั้นจึงน่าสงสารต่งกู่และสวีเสี่ยวเฉียวที่ต้องเดินเท้าลงภูเขาไป หร่วนซิ่วจึงพูดขึ้นเหมือนไม่ใส่ใจว่า “ลูกศิษย์สำนักกระบี่เฉวียนหลงอยากจะทะยานลมก็ทะยานลม คิดจะขี่กระบี่ก็ขี่กระบี่ อยู่ในถิ่นของตัวเอง ใครจะมาว่าอะไรพวกเจ้า? ท่านพ่อข้างั้นหรือ? เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก เขาสนแค่ว่าพวกเจ้าจะเลื่อนสู่ขอบเขตโอสถทองได้หรือไม่ วันหน้าจะได้เป็นผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนหรือไม่”

หร่วนซิ่วเอ่ยเสริมอีกว่า “เรื่องพวกนี้ข้าพูดเอง ท่านพ่อข้าไม่ได้สอน”

คนทั้งสามจึงแยกย้ายกันไป

หร่วนซิ่วทรุดตัวลงนั่งยอง หยิบขนมกุ้ยฮวาชิ้นหนึ่งโยนใส่ปาก ยิ้มจนดวงตาทั้งคู่หยีลงเป็นพระจันทร์เสี้ยว แต่จากนั้นนางก็เบิกตากว้าง พยายามทำท่าให้ดูเคร่งขรึม มองไปทางสุนัขตัวนั้น แก้มของนางพองตูม คำพูดจึงฟังคลุมเครือไม่ชัดเจนนัก “ต้องรู้จักทะนุถนอมวันเวลาที่ดีเอาไว้ อย่าเห่าใส่คนที่เดินผ่านไปมาเพื่ออวดบารมีส่งเดช สนุกมากนักหรือ? ได้ยินว่ามีครั้งหนึ่งเจ้าเกือบจะกัดคนเดินเท้าให้บาดเจ็บ บอกให้เจ้าตั้งใจเฝ้าบ้านดีๆ เหตุใดเจ้าถึงขึ้นมาบนภูเขาโดยพลการ? หวังว่าข้าจะปกป้องเจ้างั้นหรือ?”

หร่วนซิ่วยกมือข้างหนึ่งขึ้น “เชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถตบให้เจ้าตายได้ด้วยฝ่ามือเดียว?”

สุนัขตัวนั้นรีบนอนหมอบลงบนพื้น ร้องสะอื้นวิงวอน

หร่วนซิ่วชำเลืองตามองมันด้วยสีหน้าที่ยังคงเย็นชา “หากไม่เป็นเพราะเขา ข้าก็คงกินเนื้อหมาตุ๋นได้หลายวันแล้ว”

สันหลังของสุนัขพันธ์พื้นบ้านสั่นระริก

หร่วนซิ่วลุกขึ้นยืน ชี้ไปยังเส้นทางลงภูเขา “แม้แต่ผู้ฝึกลมปราณเหล่านั้นก็ยังต้องทำตัวสงบเสงี่ยม เดิมทีเจ้าก็เป็นแค่สุนัขตัวหนึ่ง คิดจะแข็งข้องั้นรึ? ลงภูเขาไปเฝ้าบ้านซะ!”

สุนัขวิ่งพรวดเผ่นหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต

มันที่ก่อนหน้านี้สติปัญญาถูกเปิดรู้สึกเพียงว่านางน่ารักน่าใกล้ชิด จนกระทั่งบัดนี้มันที่อาศัยสัญชาตญาณถึงเพิ่งค้นพบว่า แท้จริงแล้วนางไม่เคยมีความสงสารหรือความใกล้ชิดให้มันเลยแม้แต่นิดเดียว

หร่วนซิ่วเคี้ยวขนมกุ้ยฮวาชิ้นที่สอง ยกมือข้างหนึ่งมารองไว้ใกล้ๆ แก้ม ป้องกันไม่ให้เศษขนมร่วงตกลงพื้น

ของอร่อยแบบนี้ กินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลยจริงๆ

เพียงแต่ไม่รู้ว่ารสชาติของเทพแม่น้ำเหล่านั้น เวลากินแล้วจะอร่อยเหมือนขนมกุ้ยฮวาหรือไม่

ท่านพ่อเคยเล่าให้ฟังว่าร่างทองของพวกเขาสามารถบำรุงตบะของนางได้ดีที่สุด

กรุบๆๆ

แม่นางหร่วนซิ่วผู้นี้เริ่มรู้สึกน้ำลายสอ ต้องรีบยกมือขึ้นมาเช็ดมุมปาก

……

ในฐานะอดีตหนึ่งในแคว้นใต้อาณัติของราชวงศ์สกุลหลู ช่วงแรกเริ่มสุดก่อนที่ราชวงศ์ต้าหลีจะลุกผงาด พวกเขาเคยผ่านความอดทนข่มกลั้นและต้องเผชิญกับความอัปยศมานับครั้งไม่ถ้วน และเมื่อทำลายราชวงศ์สกุลหลูที่มองดูเหมือนไร้ศัตรูได้สำเร็จ ไม่ว่าจะเป็นพลังอำนาจของแคว้นหรือความมั่นใจของผู้คนในแคว้นก็ล้วนแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง หลังจากสงครามที่ยิ่งใหญ่และยาวนานครั้งนี้ปิดฉากลง ตั้งแต่ขุนนางในราชสำนักที่ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายบุ๋นหรือบู๊ ถึงทหารชายแดน จนไปถึงอาณาประชาราษฎร์ของราชวงศ์ต้าหลีก็ล้วนมีความมั่นใจสูงสุดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

นี่ต่างหากถึงจะเป็นความมั่นใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการเคลื่อนขบวนม้าเหล็กกรีฑาทัพลงใต้

แต่ระหว่างนี้ก็ปรากฏเรื่องไม่คาดคิดบางอย่างขึ้น ทำให้แม่ทัพใหญ่ของชายแดนที่เคยชินกับศึกตัดสินเป็นตาย เคยชินกับสงครามที่ยากลำบาก รวมไปถึงผู้อาวุโสกรมกลาโหมที่นั่งวางแผนอยู่ในเมืองหลวงต่างก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นั่นก็เพราะการลงใต้ครั้งนี้ ทหารระดับล่างจนไปถึงทหารระดับกลางของกองทัพต้าหลีที่เคยชินกับการสู้รบต่างระแวดระวังภัยกันอย่างเต็มที่

ทว่าแรกเริ่มเลยก็เป็นศัตรูอันดับต้นๆ แห่งทิศเหนืออย่างสกุลเกาต้าสุยที่เลือกจะเป็นเต่าหดหัวในกระดอง หลบเลี่ยงการทำสงคราม หลังจากนั้นก็เป็นแคว้นในอาณัติหลายแห่งซึ่งรวมถึงแคว้นหวงถิงที่ฮ่องเต้ต่างก็เป็นฝ่ายยกเมืองให้ด้วยตัวเอง ยื่นตราลัญจกรหยกที่สืบทอดกันมาของแคว้นให้แก่แม่ทัพฝ่ายบู๊ของต้าหลีที่นั่งอยู่บนหลังม้า แต่ละสถานที่ก็มีแค่การต่อต้านแบบกระจัดกระจายเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น นี่ทำให้ทหารชายแดนของต้าหลีที่เชี่ยวชาญด้านการสู้รบงงงันกันเล็กน้อย รู้สึกราวกับว่าตัวเองมีฝีมือมากมาย แต่ไม่มีที่ให้เอามาใช้

พอขยับลงใต้ไปอีก ศึกสงครามเริ่มวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย แรกเริ่มคือมีกองทัพศัตรูที่จำนวนมากพอสมควรหลายกลุ่ม บ้างก็บุกเบิกพื้นที่กว้างขวาง รวบรวมกองกำลังมีฝีมือ เป็นฝ่ายยกทัพมาต่อสู้ตัดสินเป็นตายกับกองทัพชายแดนต้าหลี บ้างก็อาศัยด่านที่อันตราย กำแพงเมืองที่สูงใหญ่ เอาแต่พิทักษ์เมืองไม่ยอมออกมาต่อสู้ บ้างก็เป็นแคว้นเล็กๆ หลายแคว้นที่หันมาร่วมมือเป็นพันธมิตร จับมือกันมาต้านทานกองทัพชายแดนต้าหลีที่บุกไปทางไหน ทางนั้นก็พังราบเป็นหน้ากลอง

สำหรับเรื่องนี้ นอกจากศึกใหญ่ที่ปะทะกันนอกเมือง หรือการโจมตีกำแพงเมืองที่แข็งแกร่งของศัตรูไม่กี่ครั้งแล้ว ส่วนใหญ่ต้าหลีจะใช้กลยุทธ์ต้อนเสือไปกินหมาป่า ระหว่างนี้นักรบเดนตายและสายสืบจำนวนมากของต้าหลีที่แฝงตัวอยู่ในแคว้นต่างๆ ก็ได้สร้างประโยชน์อย่างใหญ่หลวง เพราะคอยส่งข่าวคราวมาให้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ญาติกลายมาเป็นศัตรูกัน มิตรสหายหันอาวุธเข้าห้ำหั่นกันเอง การลุกฮือก่อกบฏของกองกำลังต่างๆ ในหนึ่งแคว้น หรือการตายอย่างฉับพลันของขุนนางสำคัญบุ๋นบู๊อันเป็นเสาหลักของแคว้น

ดังนั้นการลงใต้ของต้าหลีจึงมีคุณูปการทางการทหารเกิดขึ้นนับไม่ถ้วน ความสำเร็จในการทำลายแคว้นที่ทุกคนเคยรู้สึกว่าอยู่ไกลเกินเอื้อม กลับกลายมาเป็นเรื่องใกล้ๆ จนแค่ยื่นมือไปก็ถึง

ทหารกล้าแห่งต้าหลีที่ฉายประกายคมกริบมุ่งจากเหนือของแจกันสมบัติทวีปลงไปทางใต้ มุ่งหน้าไปด้วยกัน ใช้ศึกเลี้ยงศึก ยิ่งนานวันก็ยิ่งบุกรวดเร็วจนมิอาจต้านทาน

ฮ่องเต้ต้าหลีมอบพระราชโองการลับหนึ่งฉบับแจกจ่ายไปตามกระโจมของแม่ทัพใหญ่ทั้งหลาย

ก่อนจะถึงเขตชายแดนทางเหนือของแคว้นไฉ่อีที่ตั้งอยู่ภาคกลางของแจกันสมบัติทวีป การบุกโจมตีเมืองของกองทัพต้าหลี ผู้นำกองทัพทุกท่านสามารถทำทุกอย่างโดยอาศัยความสะดวกเป็นหลัก ไม่จำเป็นต้องรอหนังสือยืนยันเป็นลายลักษณ์อักษรจากทางกรมกลาโหม

“ทุกท่าน จงให้กีบเท้าม้าเหยียบย่ำลงใต้ได้เต็มที่! เรื่องของการเฉลิมฉลอง ขอให้ใช้ศีรษะของศัตรูแทนชาม ใช้เลือดต่างสุรา กองกระดูกแทนโต๊ะ ดื่มฉลองกันให้เต็มคราบไปก่อน!”

ฮ่องเต้ที่น้อยครั้งนักจะเผยอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริงออกมา กลับเลือกใช้คำพูดที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์เช่นนี้ในพระราชโองการ

แล้วจะไม่ทำให้เลือดร้อนๆ ของแม่ทัพบู๊ต้าหลีที่เดิมทีก็เข่นฆ่าศัตรูจนตาแดงก่ำเดือดพล่านได้อย่างไร?

ด้านหลังเสียงฝีเท้าม้าควบตะบึงราวเสียงฟ้าคำรณของต้าหลีก็คือกองทัพใหญ่สายตรงที่อ๋องเจ้าเมืองซ่งจ่างจิ้งเป็นผู้นำทัพ ค่อยๆ บุกรุดหน้าไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน

รวมไปถึงราชครูชุยฉานที่แอบติดตามลงใต้มาอย่างลับๆ อยู่ด้านหลัง เขารับผิดชอบหน้าที่ส่งขุนนางบุ๋นต้าหลีแต่ละคนให้เข้าไปประจำเมืองต่างๆ ที่เปลี่ยนธงหัวเมืองเรียบร้อยแล้ว

แคว้นมากมายทางทิศเหนือของแจกันสมบัติทวีปจึงเป็นเหมือนดินโคลนกองหนึ่งที่ถูกคนเหยียบย่ำจนเละเทะ

เมืองสำคัญเมืองหนึ่งทางทิศเหนือของแคว้นซีเหอที่กองทัพม้ามารวมกัน ในที่สุดก็ถูกตีแตก

ศึกครั้งนี้ยืดเยื้อมานานถึงสามเดือน กองทัพต้าหลีตีมาได้ด้วยความยากลำบาก พูดได้แค่ว่าเสบียง ม้าและทหารของแคว้นอื่นที่เพิ่มเติมเข้ามาระหว่างทาง บวกกับกองกำลังต่างๆ ทางทิศเหนือของแคว้นซีเหอที่เข้ามาสวามิภักดิ์ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เหลือไม่ถึงสามในสิบส่วน

แต่เมื่อตีเมืองชายแดนอันดับหนึ่งของแคว้นซีเหอที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่แห่งนี้ได้สำเร็จ โชคชะตาของสกุลหันแคว้นซีเหอก็ถือว่าขาดสะบั้นลงแล้ว นี่ก็คือเรื่องจริง

กว่าจะคว้าชัยชนะในสงครามที่ยากลำบากมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ทว่าบรรยากาศของทหารม้าต้าหลีทัพนี้กลับเคร่งเครียดไม่น้อย ไม่เพียงแต่เรื่องที่คนบาดเจ็บล้มตาย ยังมีเรื่องที่กองทัพอีกกองของต้าหลีที่มีพลเอกบางท่านเป็นผู้นำได้ฉวยโอกาสในขณะที่พวกเขารับมือกับแคว้นซีเหอที่เปรียบได้ดั่งกระดูกแข็งแทะยากที่สุด ข้ามเขตเข้ามาในแคว้นซีเหอ ทำลายเมืองว่างเปล่าสิบกว่าเมืองจนเละเทะด้วยความเร็วดุจฟ้าร้องที่คนไม่ทันได้ป้องหู ว่ากันว่าอีกเดี๋ยวก็จะตรงดิ่งไปที่เมืองหลวงของแคว้นซีเหอแล้ว

ตัดเย็บชุดแต่งงานให้คนอื่น ใครก็ไม่ชอบใจทั้งนั้น

แม่ทัพฝ่ายบู๊ที่เลือดเต็มตัวหลายคนวิ่งไปร้องทุกข์แก่ผู้บัญชาการณ์ทัพ ผู้บัญชาการณ์ทัพแค่ฟังพวกเขาบ่น แต่กลับไม่แสดงท่าทีใดๆ

ภายใต้การปกป้องของทหารกล้าหลายสิบคนกองหนึ่ง บุรุษที่สวมเสื้อเกราะเบาซึ่งเป็นชุดของทหารม้าธรรมดาคนหนึ่งค่อยๆ ขี่ม้าเข้ามาในเมือง มองภาพเมืองที่ควันดินปืนลอยคลุ้งไปรอบด้าน บุรุษยังคงมีสีหน้าสุขุมเด็ดเดี่ยว ไม่ได้ถูกอารมณ์เดือดแค้นฮึกเหิมของลูกน้องใต้บังคับบัญชาส่งผลกระทบต่อจิตใจ

แม่ทัพบู๊ที่นำทัพผู้นี้มีชื่อว่า ซ่งเฟิง

คือพระญาติคนหนึ่งของสกุลซ่งต้าหลี อายุเพียงแค่สามสิบปี ท่านกั๋วกงที่อายุน้อยคนนี้ อันที่จริงสายเลือดของเขาค่อนข้างห่างไกลกับสายเลือดดั้งเดิมของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอยู่มาก แต่ชื่อเสียงกลับดีเยี่ยม เข้ามาอยู่ในกองทัพได้เกือบสิบปีแล้ว หลังจากมาอยู่ชายแดนก็น้อยครั้งนักที่จะกลับเมืองหลวง

ซ่งเฟิงไม่ใช่ประเภทแม่ทัพผู้กล้าที่พาตัวไปตกอยู่ในวงล้อม ถึงอย่างไรสถานะที่สูงส่งก็วางอยู่ตรงนั้น ต่อให้ตัวซ่งเฟิงเองจะเต็มใจเสี่ยงอันตราย แต่คาดว่าคนข้างกายเขาคงต้องพยายามขัดขวางไว้อย่างสุดความสามารถ เพราะหากซ่งเฟิงตายไป ใครก็รับผิดชอบไม่ไหว ยังดีที่ซ่งเฟิงเองก็ไม่สนใจชื่อเสียงจอมปลอมน้อยนิดแค่นี้ ในเรื่องนี้เขาจึงไม่เคยทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาลำบากใจ

ใช้ชีวิตอยู่บนหลังม้ามาสิบกว่าปี อยู่ร่วมกันมานาน แม่ทัพข้างกายที่ตอนนี้ได้กุมอำนาจใหญ่ แรกเริ่มอาจเป็นแค่หัวหน้านายกองคนหนึ่ง หากจะบอกว่าพวกเขายินดีสละหัวหลั่งเลือดแทนแม่ทัพใหญ่ซ่งเฟิงก็ไม่เกินจริงเลยแม้แต่นิดเดียว

ศึกโจมตีเมืองในครั้งนี้ ผู้ฝึกตนของทั้งสองฝ่ายเข่นฆ่ากันอย่างดุเดือด

ผู้ฝึกลมปราณใต้บังคับบัญชาของซ่งเฟิง ผู้ฝึกตนติดตามกองทัพที่ราชสำนักต้าหลีจัดหามาให้ และเค่อชิงผู้รับใช้ที่เขาหามาเอง รวมทั้งหมดสามสิบกว่าคน ตายไปเกือบครึ่งหนึ่ง

ความเสียหายจากการรบที่ดุเดือดเช่นนี้แทบจะเทียบเคียงได้กับสงครามทั้งหมดที่เกิดขึ้นขณะมุ่งหน้าลงใต้มาก่อนหน้านี้เลยทีเดียว

ตอนนี้ข้างกายของซ่งเฟิงเหลือแค่คนสองคนที่ลักษณะท่าทางเหมือนผู้ฝึกตนทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกัน

คนผู้หนึ่งคือชายฉกรรจ์ร่างกำยำเปลือยอกและแผ่นหลัง ตรงเอวห้อยป้ายสงบสุขปลอดภัยของต้าหลีที่เด่นสะดุดตา ร่างของเขาสูงถึงเก้าฉื่อ ในมือถือค้อนทำลายเมืองสองเล่ม ม้าที่เขานั่งคร่อมอยู่ใหญ่กว่าม้าศึกของทหารม้าเกราะหนักทั่วไปอยู่มาก นอกจากป้ายหยกแผ่นนั้นแล้ว ตรงเอวชายฉกรรจ์ยังห้อยสองศีรษะโชกเลือดไว้ด้วย นั่นคือของเชลยศึกที่เขาได้มาระหว่างสงครามโจมตีเมือง ตอนมีชีวิตอยู่เจ้าของศีรษะคือผู้ฝึกลมปราณที่มีชื่อเสียงเลื่องลือทางแถบเหนือของแคว้นซีเหอ

เมื่อเทียบกับความน่ายำเกรงของชายฉกรรจ์ผู้นี้แล้ว อีกคนหนึ่งจึงดูไม่สะดุดตาเท่าใดนัก คือบุรุษคนหนึ่งที่มองดูแล้วยังหนุ่มยิ่งกว่าซ่งเฟิง เขาสวมชุดผ้าฝ้ายตัวยาวสีตุ่น มีใบหน้าเหมือนจิ้งจอกที่หล่อเหลา ไม่ว่ากับใครก็ยิ้มตาหยีเสมอ ตรงเอวห้อยกระบี่สั้นยาวสองเล่ม ฝักกระบี่หนึ่งดำหนึ่งขาว

มือสองข้างของบุรุษหนุ่มสอดประสานกันอยู่ในชายแขนเสื้อ หดคอห่อตัวอยู่ในอาภรณ์ ท่าทางเกียจคร้านยิ่ง

กลางเมืองเบื้องหน้าเบี่ยงไปทางซ้ายที่ห่างไปไกลมีปราณกระบี่พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า ชายฉกรรจ์หัวเราะร่า ควบม้าห้อตะบึงไปเบื้องหน้าพลางหันมาพูดกับซ่งเฟิงยิ้มๆ ว่า “สถานการณ์ใหญ่มั่นคงแล้ว อุตส่าห์ยังมีปลาหลุดแหมาให้เห็นทั้งที ไปช้าอาจจะไม่มีน้ำแกงเหลือให้ดื่มแล้ว! ท่านแม่ทัพโปรดระวังตัวด้วย อย่าให้ตกลงมาจากหลังม้าล่ะ”

—–