ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม – ตอนที่ 13 ไม่รนหาที่ก็จะไม่ตาย

‘กายแห่งมรรคขั้นแปด บรรลุเงื่อนไข เอาชนะคู่ต่อสู้ที่มีระดับพลังยุทธ์กายแห่งมรรคขั้นแปดขึ้นไปหนึ่งคนซึ่งหน้า’

ท้าทายข้ามระดับเหรอ

อันหลินตะลึงเล็กน้อย วิธีทลายขีดจำกัดแบบนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

แต่…ดูจากเงื่อนไขแล้วใช่ว่าจะทำไม่ได้

ดูแล้วก็ดีกว่าให้เขากินหินวิญญาณหนึ่งร้อยล้านก้อนอยู่ดี…

วันต่อมา ระหว่างทางไปห้องเรียน อันหลินยังคงกลัดกลุ้มกับเรื่องการทลายพันธนาการของตัวเอง

“เป็นอะไรไป ไม่พูดไม่จามาตลอดทางเลย”

ในสายตาของสวีเสี่ยวหลาน อันหลินเป็นตัวละครที่ไม่ได้บ่นอาจถึงตายได้เสมอมา คราวนี้กลับกลายเป็นชายรูปงามผู้เงียบขรึม ทำให้นางอดถามด้วยความฉงนไม่ได้

“เจ้าว่า คนที่อยู่ในระดับกายแห่งมรรคขั้นเจ็ดเอาชนะกายแห่งมรรคขั้นแปด ยากมากหรือเปล่า”

อันหลินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เอ่ยปากถาม

“ไม่ยากนี่นา ข้าเอาชนะลูกพี่ลูกน้องกายแห่งมรรคขั้นแปดของตระกูล ตั้งแต่ตอนที่ข้าอยู่ในระดับกายแห่งมรรคขั้นหกแล้ว” สวีเสี่ยวหลานพูดอย่างไม่ยี่หระ

“สุดยอดไปเลย ทำได้อย่างไร!” อันหลินพูดด้วยความตกใจ

สวีเสี่ยวหลานกระหยิ่มยิ้มย่อง “เอาชนะด้วยพรสวรรค์ พลังปราณในร่างกาย การรู้ซึ้งในวรยุทธ์ที่สืบสายโดยตรง ง่ายๆ แค่นี้เอง!”

อันหลินระอาใจ “มันเรียกว่าง่ายได้ที่ไหนกัน แล้วคนที่ไม่มีพรสวรรค์ วรยุทธ์ก็ไม่ได้เรื่อง พลังปราณในร่างกายแสนธรรมดาล่ะ จะเอาชนะกายแห่งมรรคขั้นแปดได้ไหม” อันหลินถามอย่างไม่ยอมแพ้

สวีเสี่ยวหลานขำพรืด “เว้นเสียแต่คู่ต่อสู้ขั้นแปดคนนั้นจะปัญญาอ่อน!”

“แทงใจดำแล้ว พี่สาว…” อันหลินโอดครวญ

“นี่ เกี่ยวอะไรกับเจ้าน่ะ ทำไมพอได้ฟังข้าพูด เจ้าถึงได้หมดอาลัยตายอย่างนี้ล่ะ”

สวีเสี่ยวหลานเห็นอารมณ์ของอันหลินแปรปรวนราวกับงิ้วเปลี่ยนหน้า ก็สะดุ้งโหยงอย่างอดไม่ได้

อันหลินถอนหายใจ “บอกเจ้าตามตรงก็แล้วกัน ข้าบรรลุระดับกายแห่งมรรคขั้นเจ็ดแล้ว ตอนนี้เพราะเหตุผลจำเป็นบางอย่าง ข้าอยากเอาชนะคู่ต่อสู้ที่มีระดับสูงกว่าข้า”

เมื่อได้ฟังคำพูดของอันหลิน ดวงตาสุกใสของสวีเสี่ยวหลานก็เบิกกว้าง ราวกับได้ยินเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

“นี่ โกหกไม่ดีนะ ข้าไม่รู้สึกถึงคลื่นพลังบนตัวเจ้าเลย”

สวีเสี่ยวหลานได้สติ พบปัญหาทันที

ได้ยินดังนั้น อันหลินก็ปล่อยพลังงานในตัวออกมา พลังของร่างกายก็เริ่มไต่ระดับอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็บรรลุจุดสูงสุด

เมื่อเห็นฉากนี้ สวีเสี่ยวหลานก็ปิดปาก ปิดบังความตกตะลึงบนใบหน้าไม่มิดอีกต่อไป พูดอู้อี้ว่า “โอ้สวรรค์ กายแห่งมรรคขั้นเจ็ดจริงๆ ด้วย! จากกายแห่งมรรคขั้นศูนย์ถึงขั้นเจ็ด เวลาไม่ถึงสี่เดือนด้วยซ้ำ เจ้าทำได้อย่างไร!”

สวีเสี่ยวหลานออกอาการตื่นเต้น ราวกับพบเจอเรื่องบางอย่างที่ทำให้นางไม่อาจเข้าใจได้

“หากข้าบอกว่า ข้าทำสำเร็จเพราะวิดพื้นกับกินหินวิญญาณ เจ้าเชื่อหรือเปล่า” อันหลินพูด

“เจ้ากำลังล้อข้าเล่นหรือ” สวีเสี่ยวหลานกลอกตาใส่เขา จากนั้นก็ตวาดว่า “บอกมาตามตรง!”

อันหลินยิ้มกริ่ม สะบัดเส้นผมสลวย “บอกความจริงกับเจ้าก็ได้ นั่นเป็นเพราะข้ามีปัญญาน่าตะลึง พรสวรรค์สูงส่ง เป็นอัจฉริยะที่หมื่นปีจะพบสักคน”

หลังอันหลินคุยโวโอ้อวดแล้ว ตอนแรกคิดว่าจะถูกสวีเสี่ยวหลานเยาะเย้ย

ไม่คิดว่านางกลับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ต้องอย่างนี้สิ ข้าว่าแล้วเชียวคนไม่เอาไหนจะมีจดหมายรับรองของผู้เที่ยงแท้ได้อย่างไร ต้องมีความสามารถแน่นอน”

“นี่! พูดว่าไม่เอาไหนต่อหน้าข้า ไม่คำนึงถึงความรู้สึกของข้าหน่อยหรือ” อันหลินถูกทำร้ายจิตใจครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะนิสัยปากไม่มีหูรูดของสวีเสี่ยวหลาน

“ความหมายของคำพูดข้าเมื่อครู่นี้ ก็ปฏิเสธไปแล้วว่าเจ้าไม่ใช่คนไม่เอาไหน”

สวีเสี่ยวหลานยิ้มหวานให้อันหลิน จนดวงตาเป็นเสี้ยวพระจันทร์ แลดูน่ารักเป็นพิเศษ

เมื่อเห็นรอยยิ้มงดงามปานบุปผาของสวีเสี่ยวหลานแล้ว อารมณ์โมโหของอันหลินก็หายวับไปทันที

เขาเองก็รู้สึกจนใจกับสิ่งนี้เช่นกัน ทำได้แค่รำพันว่ารอยยิ้มของผู้หญิง เป็นป้ายทองเว้นตายชัดๆ

เอ๊ะ จริงสิ! คนกันเองคุยกันได้…

เราขอให้เธอช่วยเหลือ ให้เธอเป็นคู่ต่อสู้ของเราได้นี่นา!

จู่ๆ อันหลินก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เจอทางออกของภารกิจนี้แล้ว

“เสี่ยวหลาน ช่วยอะไรข้าอย่างได้ไหม” นัยน์ตาของอันหลินเป็นประกายแวววับ พูดพร้อมกับทำหน้าอ้อนวอน

“ช่วยอะไร”

สวีเสี่ยวหลานเห็นใบหน้าของอันหลิน ก็อดพูดด้วยความระแวงไม่ได้

“เจ้าเป็นศัตรู มาสู้กับข้าหน่อย จากนั้นแพ้ให้ข้า”

อันหลินก็ไม่อมพะนำแล้ว โพล่งออกไปโดยตรง

สวีเสี่ยวหลานนึกถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้ อันหลินเคยบอกนางว่า เพราะเหตุผลบางประการ เขาต้องเอาชนะคนที่มีระดับพลังยุทธ์สูงกว่าเขา

“ได้สิ เจ้าบอกมาเลย จะสู้อย่างไร” สวีเสี่ยวหลานกลับเอ่ยปากถาม ไม่ถือสาหากต้องช่วยอันหลิน

ความสามารถอย่างอันหลิน ไม่มีทางเอาชนะนางได้แน่นอน

อันหลินชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เจ้าประมือกับข้าหลายๆ ที ขอแบบรุนแรงมาก จากนั้นเจ้าก็ล้มลงไป ตะโกนยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง”

“ได้ มาเลย” สวีเสี่ยวหลานพยักหน้าตกลง

อันหลินใช้พลังทั้งร่างกาย กระทืบพื้นอย่างแรง ปล่อยฝ่ามือออกไปปะทะกับสวีเสี่ยวหลานที่อยู่ตรงหน้า

สวีเสี่ยวหลานก็ยื่นมือออกไป สองฝ่ามือปะทะกับ มีกระแสบ้าระห่ำระเบิดทันที

อันหลินถูกสะเทือนจนถอยกรูด แต่สวีเสี่ยวหลานกลับยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ที่เดิม

“เอาอีก!” อันหลินจู่โจมอย่างเกรี้ยวกราดอีกครั้ง ฝ่ามือสองข้างกลายเป็นภาพลวงตา โจมตีสวีเสี่ยวหลานอย่างต่อเนื่อง

หลังสวีเสี่ยวหลานประมือกับอันหลินหลายครั้งแล้ว จู่ๆ ก็ร้องเสียงอ่อน ล้มลงบนพื้น

“โอ๊ย! ท่านเซียนอันหลินฝีมือแกร่งกล้า ข้าน้อยยินดีรับความแพ้พ่ายแต่โดยดี!”

สวีเสี่ยวหลานทำหน้าลำบากใจ มองอันหลินด้วยท่าทางน่าสงสาร

ฉากนี้ของนางแสดงได้สมจริงสมจัง ทำให้อันหลินเกิดความรู้สึกเหมือนเอาชนะนางได้จริงๆ

ทักษะการแสดงแบบนี้ หากไปโลกมนุษย์คงได้รางวัลออสการ์แน่นอน!

อันหลินนับถือฝีมือการแสดงของสวีเสี่ยวหลานอย่างแท้จริง แต่ตอนนี้ก็ยังได้สติ ดูหน้าจอระบบของตัวเอง

ไร้การเปลี่ยนแปลง…

ไม่ได้ผลงั้นเหรอ อันหลินจมอยู่ในภวังค์ความคิด

เงื่อนไขของภารกิจคือ ‘เอาชนะคู่ต่อสู้ที่มีระดับพลังยุทธ์กายแห่งมรรคขั้นแปดขึ้นไปหนึ่งคนซึ่งหน้า’

น่าจะเป็นความขัดแย้งของ ‘คู่ต่อสู้’ แสดงออกไม่ชัดเจน ระบบถึงยืนยันไม่ได้ ฉะนั้นแบบนี้ดีไหม…

อันหลินมองสวีเสี่ยวหลานที่ล้มบนพื้น ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป

“รีบลุกขึ้นเถอะ ท่าทางที่เจ้าล้มน่าเกลียดเหลือเกิน ข้าทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว” อันหลินพูดอย่างรังเกียจ

“เจ้าว่าอะไรนะ!” สวีเสี่ยวหลานลุกขึ้น ใบหน้าเย็นเยือก

อันหลินยักไหล่ พูดช้าๆ ว่า “บอกเจ้าตามตรงดีกว่า เมื่อเทียบใบหน้าเจ้ากับซูเฉี่ยนอวิ๋น มันแตกต่างราวลูกเป็ดขี้เหร่กับหงส์ขาว หน้าของเจ้านี่มัน ยิ่งมองก็ยิ่งน่าเกลียด”

“อัน! หลิน!” สวีเสี่ยวหลานจ้องอันหลินอย่างโกรธเคือง กัดฟันเรียกชื่ออันหลิน

อันหลินยิ้มเยาะ “ทำไม ข้าพูดความจริงเจ้าไม่พอใจหรือ งั้นก็มาตีข้าสิ!”

เมื่อพูดแบบนี้ สวีเสี่ยวหลานก็พุ่งเข้ามาจริงๆ ร่างกายระเบิดพลังอันน่าตะลึง

ความรู้สึกอันตรายบางอย่าง แผ่คลุมไปทั้งตัวอันหลินในพริบตา

ถูกแล้ว นี่สิลักษณะที่ศัตรูพึงมี!

อันหลินเห็นดังนั้นก็ลิงโลด รีบตะโกนเสียงดังว่า “สวีเสี่ยวหลาน ตอนนี้มาประมือกับข้า จากนั้นค่อยยอมแพ้ข้า ข้าก็จะสำเร็จ!”

สวีเสี่ยวหลานพุ่งไปยืนหน้าอันหลินทันที ใบหน้านอกจากแสยะยิ้มด้วยความโกรธแล้ว ไม่มีสีหน้าอื่นเลย

“คนชั่วเอาฝ่ามือไปกิน!”

สวีเสี่ยวหลานแผดเสียงลั่น ฝ่ามือขาวดุจหยก ฟาดเข้าที่หน้าของอันหลินอย่างไม่ปราณี

ฝ่ามือนี้รวดเร็วยิ่งนัก อันหลินไม่มีแม้แต่โอกาสจะหลบเลี่ยง

เพี๊ยะ

อันหลินถูกตบจนวิงเวียนศีรษะ หมุนตัวกลางอากาศสามร้อยหกสิบองศา จากนั้นตกลงบนพื้น

ปึก

ร่างกายของอันหลินร่วงหล่นกระแทกพื้น เลือดกลบปาก ดวงตาเบิกกว้าง ในแววตาเปี่ยมด้วยความสำนึกผิด

บัดซบ เราทำอะไรลงไปกันแน่…

……………………..

Related