บทที่ 33 สัมผัสแรก!
ผู้แปล loop
“ 2 เครื่องหรอ?” พนักงานขายไม่คาดหวังว่าดงซูบินจะใจปล้ำขนาดนี้ เธอยิ้มทันทีและพูดว่า:“ โปรดรอสักครู่”
“ เดี๋ยวก่อน” ฉูหยวนตกตะลึงแล้วตบไปที่หลังศีรษะของดงซูบิน “นายกำลังทำอะไร้เนี่ย? นี้มันแพงมากเลยน่ะ”
ดงซูบินลูบหัวของเขา “ ไม่เป็นไรตราบใดที่เธอชอบ ฉันไม่เคยให้ของขวัญกับเธอมาก่อนเลย ตอนนี้ฉันมีเงินแล้ว ฉันแค่อยากให้ของขวัญอะไรกับเธอสักหน่อย”
“ห่ะนายจะซื้อมือถือเครื่องนี้ให้ฉันหรอ ฉันไม่ต้องการมันหรอก นายพึงทำงานใหม่นายควรเก็บเงินของนายไว้นะ ซูบิน” ฉูหยวน หันไปหาพนักงานขาย “ ขอโทษนะคะเราไม่ต้องการมันแล้ว”
แต่อย่างไรก็ดีดงซูบิน ไม่สนใจสิ่งที่ฉูหยวนพูดและพูดว่า:“ จัดการให้ด้วยนะครับ ออกใบเสร็จให้ด้วย”
ฉูหยวน ยกมือของเธอขึ้นมาด้วยความโมโห “ ฉันจะตบนาย”
“ แม้ว่าเธอจะปฏิเสธฉันแต่ยังไงฉันก็จะซื้อ IPHONE 4 ให้เธออยู่ดี”
“ ซูบิน นายนี้มัน……” ฉูหยวน หันหน้าของเธอไปรอบ ๆ แล้วมองข้ามดงซูบินไป
ดงซูบินเลือกสีของมือถือและเคส หลังจากชำระเงินแล้วพนักงงานขายเอาไอโฟนทั้งสองเครื่องไปทำการตั้งค่าให้มันทำให้ดงซูบินคิดว่าการซื้อมือถือในสมัยนี้นั้นเป็นเรื่องง่ายและรวดเร็ว สิ่งที่เขาต้องทำก็คือจ่ายเงินเพียงเท่านั้น แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเขาถอดซิมกาดจากมือถือเครื่องเดิมออกมา เขากับพบว่าขนาดของซิมการ์ดของเขาใหญ่เกินไปที่จะใส่เข้าไปในช่องใส่ซิมของไอโฟนได้
หลังจากดงซูบินพยายามอยู่ครู่หนึ่งพนักงานขายเธอก็ยิ้มออกมาให้ฉูหยวน:“ ซิมการ์ดของไอโฟนนั้นแตกต่างจากมือถือปกติ เดียวช่วยเอาซิมการ์ดของคุณมากให้เรา เดียวเราจะทำการตัดซิมการ์ดให้ ”
ฉูหยวน เงียบไปซักพัก
ดงซูบินยิ้มและสะกิดไปที่ศอกของฉูหยวน “ เฮ้ๆ ฉูหยวน….”
ฉูหยวนยังคงเพิกเฉยกับเขา
ดงซูบินกลอกตาไป “ ฉันจ่ายเงินไปแล้วและมันก็ขอคืนเงินไม่ได้แล้ว หากเธอไม่อยากได้มันฉันจะได้เอาไปให้คนอื่น”
ฉูหยวนเหลือบสายตามองไปที่ดงซูบินและเอามือผลักไปที่ตัวของดงซูบิน “รู้ตัวไมเนี่ยว่านายพึงเสียเงินไปเปล่าประโยชน์” เธอหยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบมือถือออกจากกระเป๋าถือของเธออย่างช้า ๆ เธอหยิบซิมการ์ดและส่งไปให้พนักงาน “ คุณมีเคสสีอื่นบ้างไม ขอฉันดูหน่อย อืม……นี่มันดีกว่า ใช่อันนี้น่าจะได้…ใช้อันนี้แหละ……โอ้เครื่องนี้มันเก็บหนังและเพลงดนิ……คุณช่วยลงไฟล์เพลงในมือให้หน่อยนะ……ใช่……ขอบคุณ……”
ครึ่งชั่วโมงต่อมาฉูหยวนก็กำลังเล่นกับ iPhone 4 ของเธออย่างสนุกสนาน เธอดูชอบมันมาก
มันทำให้ดงซูบินยิ้มอย่างมีความสุข:“ ฉูหยวน iPhone 4 เครื่องนี้ดูดีมากนะเมื่อเธอถือมันไว้ในมือ ฉันคิดว่าแอปเปิ้ลควรให้เธอไปเป็นพรีเซนเตอร์ของพวกเขา” ถ้าเป็นในสมัยก่อนดงซูบินคงจะไม่ช่างพูดขนาดนี้ตอนที่เขากำลังเรียนอยู่ แต่ในปัจจุบันเนื่องจากเขาเป็นข้าราชการและทักษะการพูดในที่ทำงานนั้นเป็นเรื่องสำคัญมันจึงทำให้เขากลายเป็นคนช่างพูดในปริยาย
ฉูหยวน เธอหัวเราะและกลอกตาไปมา “ นายไม่ใช่คนเดิมแล้ว” เธอกุมมือของดงซูบินอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ ซูบินของฉันโตขึ้นและหาเงินด้วยตัวเองได้แล้ว อีกทั้งเขายังรู้วิธีเลือกซื้อของขวัญเสียอีก ฮ่าฮ่าฮ่า……เมื่อนายเติบโตขึ้นและไปในจุดที่นายฝันถึงฉันเองก็ภูมิใจในตัวนายเช่นกัน”
เธอจับแขนของดงซูบิน มันทำให้ดงซูบินเองรู้สึกกังวล
นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวกำลังถือแขนของเขา
เมื่อถึงเวลาประมาณ 21.00 น. ดงซูบินและฉูหยวนกลับถึงบ้านและพวกเขาวางถุงช้อปปิ้งบนโต๊ะรับแขก
ฉูหยวนนั่งบนโซฟาที่ห้องของดงซูบินและเล่นกับโทรศัพท์ใหม่ของเธอ “ ตอนนี้ร้านปิดหมดแล้วฉันเลยไม่สามารถไปหาเพลงที่ฉันอย่างฟังได้ ซูบินพรุ่งนี้ช่วยฉันดาวน์โหลดเพลงจากอินเทอร์เน็ตหน่อยนะ ฉันต้องการใช้มันเป็นเสียงเรียกเข้าของฉัน” เธอลุกขึ้นยืนและใช้มือถือของเธอเพื่อถ่ายเซลฟี่ เธอโชว์ภาพของเธอให้กับดงซูบินดูและถามว่า “ มันเป็นอย่างไรบ้าง”
ดงซูบินยิ้ม:“ ไม่ว่าเธอจะถ่ายรูปยังไง มันก็จะออกมาสวยตลอดแหละ”
ฉูหยวนหัวเราะ “ นายนี้มันปากหวานจริงๆเลยนะ”
“ ก็ฉันพูดเรื่องจริง ไม่ว่าจะเป็นกล้อง 300,000 พิกเซลหรือกล้อง 5 ล้านพิกเซลเธอก็ยังดูดีอยู่ดี”
“ ไร้สาระ” ฉูหยวนกลอกตาและดึงดงซูบินเข้าหาเธอบนโซฟา เธอโอบแขนของเธอรอบแขนของดงซูบินและยกมือถือขึ้นเพื่อถ่ายเซลฟี่ “ ยิ้มๆ เรากำลังถ่ายรูปด้วยกันอยู่นะ”
ดงซูบินรู้สึกได้ว่าแขนของเขาไปโดนหน้าอกของฉูหยวน เขาฝืนยิ้มซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ดูแปลก ๆ
หลังจากถ่ายรูปแล้วฉูหยวนก็หัวเราะ “ มีอะไรผิดปกติรึเปล่า? ทำไมนายดูเกร็งๆ ”
ดงซูบินหน้าแดงและคิดกับตัวเอง ’ก็แขนไปโดนซักขนาดนั้นจะไม่ให้ฉันประหม่าได้อย่างไรกันเล่า?’
หลังจากเล่นมือถือได้ซักพักฉูหยวนก็เก็บมือถือไว้และเริ่มเก็บเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เธอเก็บเสื้อผ้าไว้ในตู้เสื้อผ้าของ ดงซูบินและตัดเสื้อผ้าที่มีการปะแล้วและสีซีดให้เป็นเสื้อผ้าชิ้นเล็ก ๆ “ ฉันจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปทิ้ง และบางส่วนฉันจะตัดมันออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ และนายสามารถใช้มันเป็นผ้าขี้ริ้วเช็ดโต๊ะได้” แท้จริงแล้วเงินเดือนของฉูหยวนนั้นสูงมาก แต่เธอก็ยังเป็นคนที่ประหยัดอยู่ตลอดเวลา
นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ดงซูบินชอบเธอมากๆ เขามองไปที่ฉูหยวนและพูดแบบติดอ่างว่า:“ ฉูหยวน……ฉัน……ฉันชอบ……”
ฉูหยวน เขย่าผ้าขี้ริ้วในมือของเธอแล้วหันหลังกลับ:“ นายพูดว่าอะไรนะ?”
“ ฉันชอบ……ชอบ……” ดงซูบินเหงื่อออก แต่เขาไม่สามารถพูดประโยคเต็มๆได้ ฉูหยวนเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เขาเคยพบเจอในชีวิตของเขา เธอมีรูปร่างที่ดีมีน้ำใจมีอาชีพที่ดี ฯลฯ เธอไม่ได้มีอะไรเลวร้ายเกี่ยวกับตัวเธอ ดงซูบินต้องการให้เธอเป็นเจ้าสาวของเขาและต้องการสารภาพรักกับเธอ แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาเพิ่งพัฒนามาจากการเป็นเพื่อนบ้านที่ดีมาเป็นเพื่อนสนิท หากเขาสารภาพกับเธอเธออาจรู้สึกไม่สบายใจและในอนาคตพวกเขาอาจจะไม่สนิทกันอีกต่อไป นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดงซูบิน ต้องการเห็น
แต่ดงซูบิน จำได้ว่าเขายังไม่ได้ใช้ ความสามารถพิเศษของเขาในวันนี้เลย
หาก ฉูหยวน ปฏิเสธเขา เขาก็ยังสามารถใช้ “ย้อนกลับ” เพื่อย้อนเวลากลับไปได้ ด้วยวิธีนี้ทั้งคู่จะไม่รู้สึกอึดอัดใจ
‘ถูกต้อง. มีแต่วิธีนี้เท่านั้น’
“นายพูดอะไร? ชอบอะไรนะ?” ฉูหยวน หัวเราะ “ นายมีผ้าที่ต้องการซักไม?” ทำไมต้องพูดติดอ่างแล้วเขินอะไรของนาย?”
ฉูหยวนไม่สนใจเขาและเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อหยิบถุงเท้าและชุดชั้นในที่สกปรกของดงซูบินขึ้นมา “มันมีอะไรที่ต้องการให้ฉันช่วยซักก็กองมันเอาไว้ตรงนั้นนะ เดียวฉันออกไปเอามาซักให้”
ดงซูบินในตอนนี้ต้องการที่จะขุดดินหนีไปเพื่อหยุดความเขินอายของเขา เขารีบเดินไปข้างหน้าและพยายามที่จะเอาถุงเท้าและชุดชั้นในของเขากลับมา “ ฉันซักเองได้น่า”
“ เขยิบก้นของนายออกไปเลยป่ะ” ฉูหยวนขยับไหล่เพื่อให้ดงซูบินหลีกทางออกไป แต่เธอตะโกน“ อุ๊ย” เมื่อเธอขยับไหล่ “ หยุดแย่งเสื้อผ้าพวกนี้ได้แล้ว คอของฉันเจ็บอยู่”
ดงซูบินตกใจมาก “เธอเป็นอะไรมากมั้ย? ฉันขอโทษ. ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บ”
ฉูหยวน เธอนั่งลงและจับไปที่คอของเธอ:“ มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก ฉันปวดคอมาได้ซักพักหนึ่งแล้ว”
ดงซูบินเองเขาก็รู้สึกผิดเขาจึงบอกไปว่า “ ให้ฉันช่วยเธอดูนะ.
“ไม่จำเป็น. เดียวมันคงดีขึ้นหลังจากได้นอนพัก”
“ ไม่……” ดงซูบินตอบกลับไป “ ไปนอนในห้อง ฉันเดียวฉันจะนวดให้เธอเอง”
ฉูหยวนลังเลและก็ตกลง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ … ตกลง.”
ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเตรียมพร้อมที่จะสารภาพรักกับเธอ
