EP 277 ความวุ่นวายขั้นสูงสุด!
By loop
ดงซูบินวางสายโทรศัพท์และโยนมันกลับไปที่เจ้าหน้าที่
เจ้าหน้าที่อาวุโสมองไปที่ดงซูบินและกล่าวว่า “หัวหน้าชูบินคุณยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันเลย ออกไปกินข้าวก่อนเถอะ”
“ไปกันเถอะ.” เจ้าหน้าที่ร่างผอมเดินไปที่ดงซูบิน “ฉันจะช่วยถอดกุญแจคุณตอนนี้”
ดงซูบินพิงกําแพงและตอบกลับอย่างเย็นชา “ไป? ฉันจะไม่ไปไหน! ทุกคนไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? ถ้านายไม่สามารถให้คําตอบที่น่าพอใจฉันจะไม่ไปไหน! จับฉัน?! ใส่กุญแจมือฉัน?! ฉันจะอยู่ที่นี้จนกว่าส่วนกลางจะมา! ฉันต้องการให้ผู้นําจังหวัดเห็นเรื่องจริง!” ดงซูบินต้องการสร้างปัญหาให้กับเมืองจางจื๋อเท่านั้น แต่ด้วยการสนับสนุนของเสี่ยวหลานเขามั่นใจมากขึ้น
พี่เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้ว “หัวหน้าซูบินคุณ…”
“หยุดเสียเวลากับเขาได้แล้ว!” เจ้าหน้าที่ร่างผอมก้าวไปข้างหน้าและคว้ากุญแจจากเจ้าหน้าที่อาวุโส “ผมไม่สนหรอกว่าคุณอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไป! ผมจะปล่อยตัวคุณก่อน!”
ดงซูบินหัวเราะเยาะเขา “มันง่ายมาสินะที่จะใส่กุญแจมือให้ฉัน แต่มันก็ไม่ง่ายที่จะถอดออกนะ!” เจ้าหน้าที่ผอมตะโกน “หุบปาก! เอามือออกมา!” เขาจับมือของซูบินและพยายามใช้กําลังเพื่อปลดล็อกกุญแจของเขา “ โอ้? คุณพยายามที่จะใช้กําลังกับฉัน?” ดงซูบินเลิกคิ้วและยกมือขึ้น แบม! เจ้าตัวผอมโดนสอยร่วง! เจ้าหน้าที่ร่างผอมนวดขากรรไกรของเขาและสบถออกมา “เวรเอ๊ย! คุณกล้าทําร้ายเจ้าหน้าที่!?”
ดงซูบินหัวเราะ “อย่าพยายามใส่ร้ายฉัน! ฉันรู้เกี่ยวกับกลเม็ดเหล่านี้ดีกว่านาย นายเป็นคนที่ขอให้ฉันเอามือออกไปเอง ทั้งหมดที่ฉันทําคือทําตามคําแนะนําของนาย จริงไหมล่ะ?”
เจ้าหน้าที่อาวุโสดึงเจ้าหน้าที่ตัวผอมกลับมา “หยุด! กลับไปรายงานสถานการณ์ก่อน!”
ดงซูบินตะโกน “อย่าลืมนําหมอนและผ้าห่มมาด้วย ฉันต้องการผ้าห่มหนาๆ เพราะฉันจะใช้เวลาช่วงฤดูหนาวที่นี่”
เจ้าหน้าที่ทั้งสองรายงานสถานการณ์ให้ซุนไห่ทราบในห้องทํางานของเขา
แต่ซุนไห่เพิ่งได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าผู้นําความมั่นคงสาธารณะประจําจังหวัดและผู้เชี่ยวชาญจะมาถึงในอีกไม่กี่นาที เขาไม่มีเวลาจัดการกับดงซูบิน เขาคิดอยู่พักหนึ่งและบอกให้เจ้าหน้าที่ร่างผอมล็อกห้องมืด เนื่องจากดงซูบินปฏิเสธที่จะออกจากห้องดังนั้นฉันจะยังเขาไว้ชั่วคราวและปล่อยเขาหลังจากที่หัวหน้าจังหวัดออกไป เขาไม่ต้องการให้ดงซูบินปรากฏตัวขึ้นมาในตอนนี้และพูดในสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับผู้สื่อข่าว ซุนไห่ถูกใช้เพื่อปกปิดสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อเขา
ไม่กี่นาทีต่อมาผู้นาจังหวัดและทีมผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณก็มาถึง
ผู้สื่อข่าวที่ได้รับข่าวก็อยู่ที่นั่นด้วย ซุนไห่และผู้นํารัฐบาลเมืองอื่นๆอีกสองสามคนที่ยืนอยู่นอกสํานักเพื่อรับตําแหน่งผู้นําจังหวัด
ณ ห้องมืด
ดงซูบินมองไปที่หน้าต่างบานเล็กที่มีตะแกรงแนวตั้งและหัวเราะเยาะ หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงบนพื้นและรออย่างอดทนโดยให้ศีรษะพิงกําแพง
ห้านาที…
สิบนาที…
ยี่สิบนาที…
ดงซูบินได้ยินเจ้าหน้าที่ตํารวจสองคนพูดอยู่ข้างนอก
“ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบแล้วว่าของโบรณที่ถูกขโมยไปเป็นของแท้”
“จริงๆ? ฮ่าฮ่า แสดงว่านี่ก็เป็นผลงานชิ้นเอกเลยน่ะสิ”
“ถูกต้อง ไปตึกตะวันออกกันเถอะ ฉันได้ยินมาว่ารองผู้อํานวยการความมั่นคงสาธารณะจังหวัดฮวงมาถึงแล้ว”
หัวใจของดงซูบินเย็นชาเมื่อได้ยินเรื่องตื่นเต้นในสํานักงานตํารวจของเมืองจางจื๋อ เกียรติยศนี้ควรจะเป็นของเขา แต่ตอนนี้สํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเมืองจางจื๋อฉกทุกอย่างไปจากเขาเหมือนโจร
ไม่นานนักร่างสีดําก็เดินผ่านหน้าต่างไป
หนึ่งวินาทีต่อมาร่างสีดําก็กลับมาและมองผ่านหน้าต่าง
ดงซูบินขมวดคิ้วและมองออกไปนอกหน้าต่างบานเล็ก เขาเห็นชายคนหนึ่งอยู่ข้างนอก เขาคิดว่าเขาเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่และกําลังต้องการผ้าห่มเมื่อชายคนนั้นเล็งกล้องไปที่ ดงซูบินเขาขยับกล้องเพื่อปรับโฟกัสเพื่อถ่ายภาพ ดงซูบินเองก็ดูโกรธมาก ฉันถูกขังแล้วพวกนายยังกล้ามาถ่ายรูป ฉันอีกเหรอ? พวกนายกําลังพยายามทําอะไรอยู่? แต่ทันใดนั้นดงซูบินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ถ้าชายคนนี้มาจากสํานักงานตํารวจจางจื๋อ ทําไมเขาถึงถ่ายรูปเขาอย่างลับๆ?
ผู้สื่อข่าว!
ชายคนนี้เป็นนักข่าว!
ดงซูบินตาสว่างขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าทําไมนักข่าวคนนี้ถึงมาถ่ายภาพของเขาใน เมื่อพวกเขาควรจะรายงานเกี่ยวกับการกู้คืนของที่ถูกขโมยไป ความเป็นไปได้เกี่ยวก็คือนักข่าวคนนี้ได้รับข้อมูลว่าเขาถูกขังอยู่ที่นี่และกําลังวางแผนที่จะรายงานเรื่องนี้ เสี่ยวหลาน เคยเป็นผู้นําของสํานักงานข่าวสาธารณะและมีเครือข่ายกว้างขวาง นักข่าวคนนี้อาจถูกส่งตัวมาจากคําสั่งของเสี่ยวหลานก็เป็นได้
ใครสน?!
ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอย่างไรมันก็เพื่อประโยชน์ของฉัน!
ดงซูบินเปลี่ยนสีหน้าทันทีและก้มหน้าลง เขาแสดงสีหน้าสลดใจและมีความสุข
ด่วน! ถ่ายรูปของฉันเลย!
เร็วเข้าและถ่ายรูปของฉันเยอะๆ!
คลิก! คลิก! คลิก! หลังจากกระพริบสองสามครั้งร่างสีดําก็หายไปจากหน้าต่าง
ในเวลาเดียวกันการแสดงออกที่เศร้าโศกบนใบหน้าของดงซูบินก็หายไปและเขาก็เริ่มหัวเราะกับตัวเอง
……
มณฑลหยานไท่
สํานักงานนายกเทศมนตรีเขต
“นายกเทศมนตรีเราได้รับภาพแล้ว” ฮูซินเยียนซึ่งอยู่หน้าพีซีกล่าวว่า
เสี่ยวหลาน พยักหน้า “เปิดภาพ”
ฮูชินเยียนคลิกเพื่อเปิดไฟล์แนบอีเมลและเป็นรูปถ่ายของดงซูบินที่ถูกขังอยู่ในห้องมืดขนาดเล็ก นี้ควรเป็นภาพที่จริงจัง ดงซูบินถูกใส่กุญแจมือและถูกขังไว้ในห้องมืดเล็กๆ แต่เมื่อพวกเขาเห็นสีหน้าของเขา ฮูซินเหยียนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เธอรู้ทันทีว่านายกเทศมนตรีอยู่ข้างๆเธอ และปิดปากของเธออย่างรวดเร็วขณะมองไปที่การแสดงออกของนายกเทศมนตรีเสี่ยว
ฮูซินเยียนยิ้มและกล่าวว่า “ นี่คือ หัวหน้าชูบิน..”
ฮูซินเยียนรู้ว่าทําไมแม้แต่นายกเทศมนตรีถึงรู้สึกขบขันกับภาพถ่ายนี้ หากใครที่ไม่คุ้นเคยกับดงซูบิน เห็นภาพนี้เขาอาจคิดว่าดงซูบินถูกทรมานหรือได้รับความทุกข์ทรมานจากความคับแค้นใจ แต่สําหรับคนที่รู้จักดงซูบิน การแสดงออกนี้เป็นจริงเกินไปและเขาจงใจแสร้งทําท่าทางเหล่านี้ขึ้นมา
ฮูซินเยียนหัวเราะและพูดว่า “ดี! เขายังถูกใส่กุญแจมือเหมือนนักโทษอันตราย”
ฮูชินเยียนรู้สึกได้ถึงกระดูกสันหลังของเธอสั่น เธอสามารถได้ยินความเย็นชาในน้ำเสียงขอ งนายกเทศมนตรีเสี่ยว “ภาพนี้….”
“บันทึกมันไว้” เสี่ยวหลานพูดและหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา “สวัสดีฉันเอง…ใช่ เห็นภาพแล้วค่ะ เพียงแค่ใช้ภาพนี้และสร้างความตื่นเต้น… ใช่ ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของคุณ ฉันจะเห็นบทความในเอกสารตอนเย็น? ตกลง, ฉันรู้ว่าคุณกําลังเผชิญกับแรงกดดันมากมายในการทําสิ่งนี้ หากกลุ่มที่สูงกว่าของคุณต้องการให้คุณแบกรับความรับผิดชอบก็ให้เพิกเฉย ฉันจะย้ายคุณไปที่แผนกประชาสัมพันธ์ส่วนกลาง”
มือของฮูซินเยียนกระตุกและแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินอะไรอย่างรวดเร็ว เธอเคยทํางานให้เสี่ยวหลานมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ยิ่งเธอทํางานให้เธอนานเท่าไหร่เธอก็ยิ่งรู้ว่า เสี่ยวหลานไม่ใช่คนธรรมดา แผนกประชาสัมพันธ์กลางเป็นแผนกที่มีอํานาจในรัฐบาลกลางและนายกเทศมนตรีเสี่ยวสามารถโอนคนเข้ามาในแผนกนี้ได้อย่างงั้นหรอ? แม้ว่าเธอจะเคยทํางานที่นั่นมาก่อน แต่เธอก็ไม่มีอํานาจนี้
…….
ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา
สํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเมืองจางจื๋อ คนส่วนใหญ่ออกไปแล้วและมีเพียงคนที่มาจากการรักษาความปลอดภัยสาธารณะเท่านั้น
ในสํานักงานรองผู้อํานวยการรักษาความปลอดภัยสาธารณะจังหวัดฮวง มองไปที่เจ้าหน้าที่จากสํานักงานตํารวจจางจื๋อ “ อาชญากรถูกจับและของที่ถูกขโมยทั้งหมดสามารถนํากลับคืนมาได้ คราวนี้คุณทําได้ดีมาก”
ซุนไห่ยิ้ม “ นี่คือหน้าที่ของเรา”
รองผู้อํานวยการฮวงพยักหน้า “เราจะยึดบอสคนนั้นไว้และของโบราณที่ถูกขโมยไปและความมั่นคงสาธารณะประจําจังหวัดจะดําเนินการสืบสวนติดตาม โอ้ บอกฉันทีว่าคุณแก้ปัญหานี้อย่างไรและส่งรายงานโดยละเอียดไปยังสํานักงานจังหวัดในวันพรุ่งนี้” รองผู้อํานวยการฮวงและผู้เชี่ยวชาญรีบไปเมื่อพวกเขาได้รับข่าวว่าเรื่องของโบราณที่ถูกขโมยได้รับการกู้คืน เขารู้แค่ว่าคดีนี้คลี่คลายแล้ว แต่ไม่รู้รายละเอียด สิ่งที่เขารู้ก็คือเขตหยานไท่คนนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
เจ้าหน้าที่หลายคนในสํานักงานมองหน้ากัน
ซุนไห่ให้หยุดชั่วคราวสองสามวินาทีและกล่าวว่า “สหายสองคนจากหยานไท่และหลิวอันมีบทบาทสําคัญในคดีนี้ เมื่ออาชญากรพยายามหลบหนีโดยเรือเจ้าหน้าที่ของเราสองคนก็พบพวกเขา และสามารถหยุดยั้งพวกเขาได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงไม่มีใครหนีพ้น” ซุนไห่ให้คําอธิบายสั้นๆ และลงรายละเอียด อาจฟังดูเป็นเรื่องจริง แต่แตกต่างจากที่เคยเกิดขึ้น
รองผู้อํานวยการฮวงถาม “เจ้าหน้าที่อยู่ที่ไหน”
“นี่คือนายตํารวจสองคน” ซุนไห่มองไปที่พี่หยูและเสี่ยวหวัง
เสี่ยวหวังทักทายรองผู้อํานวยการฮวง อย่างประหม่าและเงียบ พี่หยูเองกลับดูใจเย็น ๆ
ซุนไห่อธิบาย “ในระหว่างการปะทะกับอาชญากรเซียวหยูนั้นได้รับบาดเจ็บ”
รองผู้อํานวยการฮวงพยักหน้า “ ทําได้ดีมาก! ฉันได้ยินมาว่ามีอาชญากรมากกว่าหนึ่งโหลและ พวกเขาทั้งหมดมีอาวุธ ฮ่าฮ่าตอนนั้นคุณกลัวไหม”
พี่หยูยึดหลังตรงและตอบกลับ “ไม่ ความคิดเดียวในใจของผมคือการนําเอาของโบราณที่ ถูกขโมยไปกลับมาและไม่ปล่อยให้พวกเขาลักลอบนําของพวกนั้นไปยังต่างประเทศ ถ้าผมปล่อย ให้พวกเขาหนีไปนั้นเหมือนผมได้ทําผิดต่อประเทศอย่างร้ายแรง”
“พูดได้ดี!” รองผู้อํานวยการฮวงมองไปที่พี่หยูด้วยความชื่นชม “พักผ่อนให้เต็มที่ ฉันจะทําให้แน่ใจว่าทุกคนจะได้รับผลงานในครั้งนี้”
เสี่ยวหวังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นเขากับพี่หยูพยายามซ่อนตัวอยู่ที่ห้องใต้ดิน ถ้าโฮวซึ่งไม่ ชักชวนพวกเขาพวกเขาอาจจะยังคงซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้ดิน ตอนนี้พี่หยูกําลังพูดเรื่องอื่นและเขารู้สึกแย่ในใจ หัวหน้าขุนสั่งพวกเขาไม่ให้พูดสิ่งที่ไม่จําเป็นและเสียวหวังไม่กล้าพูดอะไรเลย
รองผู้อํานวยการฮวงกล่าวต่อด้วยการยกย่องเจ้าหน้าที่จากสํานักงานตํารวจจางจื๋อก่อนที่เขาจะจากไปพร้อมกับคนของเขา
ซุนไห่และหัวหน้าสํานักที่เหลือแลกเปลี่ยนรูปลักษณ์และหัวเราะ ผลงานนี้อยู่ในมือของพวกเขา!
ในขณะเดียวกันหนังสือพิมพ์ก็ถูกส่งไปยังแผงขายหนังสือพิมพ์ทั่วประเทศจีน บทความส่วน ใหญ่จะตัดสินใจในตอนเข้าและจะส่งบทความใหม่ในวันถัดไป แต่คนทั้งประเทศกําลังติดตาม ารทําลายพิพิธภัณฑ์อย่างใกล้ชิด นั่นเป็นเหตุผลที่บทความนี้จะไม่ถูกผลักดันไปในวันถัดไป หน่วยงานหนังสือพิมพ์หลายแห่งต้องเพิ่มบทความในนาทีสุดท้ายเพื่อรวมการแก้ปัญหาความปลอดภัย สาธารณะของเมืองจางจื๋อ
ตัวแทนจากสํานักพิมพ์เจียงไฮ นี่คือหน่วยงานหนังสือพิมพ์ภายในจังหวัด แม้ว่าจะไม่มีอิทธิพลในจังหวัด แต่ก็ไม่ใช่หน่วยงานเล็กๆ พวกเขารายงานไปยังฝ่ายประชาสัมพันธ์ในพื้นที่ และแทบจะไม่รายงานข่าวเชิงลบหรือที่ละเอียดอ่อน
แต่วันนี้หนังสือพิมพ์ เจียงไฮได้เผยแพร่หัวข้อข่าวที่น่าตกใจ
พาดหัวข่าวนี้จะดึงดูดผู้อ่านให้อ่านบทความ
บทความนี้เขียนขึ้นหนึ่งหน้า จุดเริ่มต้นของบทความไม่ได้กล่าวถึงอะไรเกี่ยวกับ “นักโทษอันตราย” ถึงกระนั้นมันก็เน้นย้ำถึงผลงานและความสําเร็จที่ผ่านมาของในเมืองหยานไท่ ของหัวหน้าซูบิน มันกล่าวถึงซูบินที่จับกุมองค์กรการพนันเขาจับคนกระโดดลงจากตึกด้วยมือเปล่าได้อย่างไร เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยผู้คนจากดินถล่มอย่างไรและเขาอาสาเป็นตัวประกันเพื่อช่วยชีวิตครู และนักเรียนอย่างไร ฯลฯ ทุกเหตุการณ์รายงานโดยละเอียด
บางคนอาจเคยได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านี้และสําหรับบางคนนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตามทุกคนที่อ่านบทความต่างก็ประทับใจในสิ่งที่ดงซูบินทํา!
หลายคนเคยอ่านบทความที่ยกย่องใครบางคนในเอกสารบทความเหล่านี้ส่วนใหญ่บอกว่าใครบางคนทุ่มเทให้กับงานของตนแค่ไหน ใครบางคนเสียสละเวลานอนและเวลาให้กับงาน ฯลฯ บทความเหล่านี้ส่วนใหญ่จะไม่เน้นรายละเอียดเกี่ยวกับความสําเร็จที่แท้จริง แต่บทความเกี่ยวกับดงซูบินนี้ จะกล่าวเฉพาะข้อเท็จจริงพร้อมกับภาพของสถานที่เกิดเหตุเท่านั้น
ในตอนท้ายของบทความมีการกล่าวถึงคดีการแบ่งพิพิธภัณฑ์
ทุกคนต่างตกใจเมื่อรู้ว่าต่งซู่ปิงเป็นคนไขคดีนี้ ซึ่งแตกต่างจากสิ่งที่พวกเขาอ่านในเอกสารอื่นๆ ผู้อ่านอ่านต่อและเห็นภาพของ ดงซูบินถูกใส่กุญแจมือและถูกขังอยู่ในห้องมีดเล็กๆ ดงซูบินยัง มีสีหน้าโกรธและเศร้าโศก ใครเห็นภาพนี้จะขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่วิธีการรักษานักโทษที่เป็นอันตรายใช่หรือไม่?
เกิดอะไรขึ้น? บทความนี้ไม่ได้ระบุว่า ดงซูบินเป็นผู้ไขคดีนี้ใช่หรือไม่? ทําไมเขาถึงถูกจับ?
บทความไม่ได้ให้คําอธิบายใดๆ
ในตอนท้ายของบทความมีคําถามสองสามข้อ
เหตุใดฮีโร่ที่ไขคดีนี้จึงถูกปฏิบัติเหมือนอาชญากรอันตราย
ทําไมคนที่ไขคดีนี้ถึงกลายเป็นกรมตํารวจเมืองจางจื๋อ?
มีอีกหนึ่งบรรทัดในแบบอักษรขนาดเล็ก ‘จากการสอบสวนของนักข่าวของเราปัจจุบัน ดงซูบินถูกขังอยู่ในความปลอดภัยสาธารณะของเมืองจางจื๋ออย่างลับๆ และได้รับการคุ้มกันอย่างใกล้ชิด’
ดงซูบินยังคงถูกขังอยู่?
เขาถูกขังเป็นความลับ?!
แม้ว่าบทความจะไม่ได้พูดอะไร แต่ผู้อ่านทุกคนมีคําใบ้!
หลังจากบทความนี้เผยแพร่ก็เกิดความโกลาหล มณฑลอื่นๆ อาจยังคงไม่สนใจ แต่ในมณฑลสหยานไท่ผู้คนต่างโกรธแค้น ทุกคนในมณฑลรู้ดีว่า ดงซูบินคือใคร เขามีชื่อเสียงดีที่สุดในมณฑล และตอนนี้บุคคลที่พวกเขาเคารพนับถือถูกสํานักงานตํารวจของเมืองจางจื๋อกักขังอยู่?!
โทรศัพท์ของเมืองจางจื๋อเริ่มดังขึ้นไม่หยุด
ชาวเมืองหยานไท่บางคนเรียกว่ารัฐบาลเมืองจางจื๋อและเริ่มดุพวกเขาทันที่ที่มีคนรับสาย
บางคนเรียกสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเมืองจางจื๋อ สาขาสถานีตํารวจเรียกร้องให้ปล่อยตัวดงซูบิน!
หลายคนเช่นครูจากโรงเรียนอนุบาลหนานหลิว ผู้ปกครองของนักเรียนช่วยชีวิตผู้โดยสารจากเหตุดินถล่มเริ่มติดต่อกันเพื่อจัดระเบียบการเดินทางไปยังสํานักงานตํารวจจางจื๋อด้วยกัน พวกเขา เรียกร้องให้ปล่อยตัวดงซูบิน!
บนอินเทอร์เน็ตหลายเสียงเรียกร้องความยุติธรรมให้กับดงซูบินปรากฏตัวขึ้น
พลเรือนใช้อะไรโจมตีรัฐบาลได้? พวกเขาทําได้แค่ค่าแล สบถเสียงดัง
มีคนเริ่มปลุกระดมผู้คนให้ฝากข้อความไว้บนเว็บไซต์ของรัฐบาลเมืองจางเจ๋อ เว็บไซต์ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดของพวกเขาเต็มไปด้วยข้อความด่าว่าพวกเขา!
“เวรเอ๊ย! เร็วเข้าและปล่อยเขา!”
“นาย! ใครให้อํานาจนายในการจับกุมเขา?!”
“ปล่อยหัวหน้าซูบินไป คนจากมณฑลหยานไท่เป็นคนคลี่คลายคดีนี้!”
“คุณทุกคนกล้าที่จะฉกผลงานของเราหรือไม่!”
มีคนถาม “บางทีผู้ชายคนนั้นอาจทําอะไรผิดพลาด ถ้าไม่ทําไมเขาถึงถูกจับ?”
ข้อความด้านล่างด่าทันทีที่ข้อความก่อนหน้านี้ “ เวร นาย!”
ข้อความถัดไปเพิ่ม “ไม่สนใจคนงี่เง่นั่น เขาต้องเป็นคนจากสํานักงานตํารวจจางจื๋อ!”
เสียงเรียกร้องความยุติธรรมสําหรับดงซูบินไม่ได้มาจากบ้านพักของเมืองหยางไท่เท่านั้น เว็บไซต์หลายแห่งเริ่มโพสต์บทความที่คล้ายกับบทความ บทความเหล่านี้กลายเป็นที่นิยมอย่างรวดเร็วและการเข้าชมเพิ่มขึ้นในอัตราที่น่าตกใจทุกนาทีผู้คนจํานวนมากขึ้นเริ่มแสดงความโกรธที่ สํานักงานตํารวจหยานไท่
ไม่มีใครรวมทั้ง คาดว่าเหตุการณ์นี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้
ผู้รับผิดชอบของตัวแทนของสํานักพิมพ์เจียงไฮ. ได้รับโทรศัพท์มากมายจากคนที่สูงกว่า เขาสามารถตําหนินายกเทศมนตรีเสี่ยว ที่นำเรื่องนี้มาสู่ในใจของเขา บรรดาผู้นําจากกรมประชาสัมพันธ์ต่างโกรธเกรี้ยวและดูเหมือนว่าพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะปลดเขาออกจากตําแหน่ง
แหวน…แหวน… แหวน… โทรศัพท์ดังขึ้นในรถ
รองผู้อํานวยการฮวงนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหลังขึ้นชมทิวทัศน์นอกหน้าต่างเมื่อโทรศัพท์ ของเขาดังขึ้น เขามองไปที่ผู้เรียกและรับสาย “ ผู้อํานวยการ”
“พี่ฮวง คุณยังอยู่ในเมืองจางจื๋อหรือปาว”
“ฉันกําลังจะออกจากเขตเมือง”
“อย่าพึ่งกลับไปที่สํานักงานตํารวจจางจื๋อทันที!”
รองผู้อํานวยการฮวงสามารถบอกได้ว่าผู้อํานวยการดูอารมณ์ไม่ดี “ เอ่อ…เกิดอะไรขึ้น”
ผู้อํานวยการตอบ “ คุณยังไม่ทราบเกี่ยวกับบทความในข่าวสํานักพิมพของเจียงไฮใช่หรือไม่? รับสําเนาและตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้น! เกิดอะไรขึ้น?! ฉันคิดว่ามันเป็นความเข้าใจผิดเมื่อผู้นํา จากมณฑลหยานไทและเมืองเฟิงโจวบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันคิดว่าพวกเขาจะจับกุมบุคคลอื่นจากแผนกเดียวกันได้อย่างไร? แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จักตัวตนของบุคคลนั้นในเวลานั้น แต่พวกเขาก็ควรได้รับการยืนยันแล้วในตอนนี้ ไม่กี่ชั่วโมงแล้วเขายังคงถูกขังอยู่?! พวกเขาใส่ กุญแจมือเขาด้วยซ้ำ! คนพวกนี้พยายามทําอะไร?! ถามซุนไห่ว่าเกิดอะไรขึ้น?! คดีได้รับการแก้ไข และของโบราณจะได้รับการกู้คืนมา เราควรจะฉลองทําไมเขาถึงสร้างปัญหากับฉันในเวลานี้! ค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้น! ฉันต้องการให้คุณตรวจสอบอย่างละเอียด!”
รองผู้อํานวยการฮวงรู้ว่านี่เป็นเรื่องร้ายแรง หลังจากวางสายแล้วเขาก็สั่งให้คนของเขาหยุดรถ และซื้อหนังสือพิมพ์เจียงไฮ
เมื่อรองผู้อํานวยการฮวงเห็นภาพของดงซูบินถูกใส่กุญแจมือในห้องมืดขนาดเล็ก ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป!
“ไป!” รองผู้อํานวยการฮวงตะโกน “กลับไปที่สํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเมืองจางจื๋อ!”
ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว!
