เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 47-48

ตอนที่ 47 ก้อนหิน

เจ้าเหยี่ยวยักษ์ค่อยๆเดินหายเข้าไปในถ้ำ

ตอนนี้หลินหยางยังคงซุ่มอยู่ด้านนอกมิกล้าเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า เมื่อหันกลับมาเพื่อจะพูดกับคนทีม

“…” ชายหนุ่มชะงักด้วยความตกเพราะเบื้องหลังของมันกลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลยซักคน

“ไปไหนกันหมดเนี้ย!” หลินหยางกล่าวพลาวขมวดคิ้ว

พวกมันมิได้ไปไหนมิได้ออกนอกเส้นทางเพียงแต่ว่าพวกมัน…วิ่งไม่ทัน!

เพียงแค่ครึ่งทางที่ตามติด ร่างของหลินหยางและเหยี่ยวยักษ์ก็หายลับไปจากสายตา ครั้นจะร้องเรียกมันก็ไกลเกินไปจนอีกฝ่ายมิได้ยิน

หลินหยางที่ให้ความสนใจไปกับเจ้าเหยี่ยวมรกตจนลืมดูข้างหลัง เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทิ้งห่างทีมของตนไปไกลแล้ว ยังคงวิ่งต่อไปมิหยุดและคิดว่าทีมของเขายังคงวิ่งตามมาเช่นกัน

แต่จะให้กลับไปเสียตอนนี้เห็นทีคงไม่เหมาะ ชายหนุ่มซุ่มดูอยู๋นอกถ้ำเฝ้ารอเจ้าเหยี่ยวมรกตออกมาเสียก่อนเพื่อที่ตนจะได้เข้าไปเสียบ…ถ้ำ

‘เดี๋ยวพวกนั้นคงมา’ หลินหยางคิด

———————————————————————————————

ทางด้านทีมสำรวจเหล่าชายชาตรีกว่าสามสิบคนกำลังนั่งหอบแฮกกันอยู่

“เห้ย!? พี่หยางไปทางไหน” จิ่นเหอถาม

“ผมเห็นพี่หยางไปทางนั้น” ชายคนนึงกล่าว

“ไอโง่ข้าเห็นพี่หยางไปทางนั้น” ชายอีกคนกล่าว

“พี่หยางไปนู้นกูรู้กูเรียนมา” ชายอีกคนแทรกขึ้น

“ไม่ใช่โว้ยพี่หยางวิ่งไปทางนี้” อีกคนก็อ้างขึ้นเช่นกัน

‘ตกลงมันทางไหนวะ’ จิ่นเหอคิดแต่ก็มิได้พูดออกไปเพราะเขาก็ไม่เห็นหลินหยางเช่นกัน…

———————————————————————————————

หลินหยางเขารออยู่ทางเข้าถ้ำอยู่นานสองนานและแล้วเหยี่ยวมรกตก็กลับออกมาและบินกลับไปยังรังของมัน

“ทำไมพวกนั้นยังไม่มาอีก” หลินหยางสับสน

‘ช่างเหอะเราไปดูก่อนแล้วกัน’ หลังจากทนรอต่อไปไม่ไหว เขาเขียนข้อความทิ้งไว้บนพื้นหญ้าว่า ‘หลินหยางอยู่ข้างใน’

ปากถ้ำอันดำมืดไร้แสงสาดส่องหลินหยางลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะตัดสินใจย่างกรายเข้ายื่นเท้าข้างหนึ่งแทรกเข้าไปในถ้ำและพริบตานั้นราวกับร่างของตนถูกดูดกระชากเข้าไปภายใน

ณ ภายในถ้ำ

หลินหยางใบหน้าแตกตื่นตกใจกับเหตุการณ์พึ่งพานพบ ก่อนที่มันจะค่อยๆสงบสติตรวจดูสภาพแวดล้อมปรับดวงตาให้เข้ากับความมืด ภายในนี้มีกลิ่นเหม็นอับชื้นผนังถ้ำไม่สูงมากและไม่กว้างเช่นกันทางเดินเพียงพอสำหรับคนเพียงสามถึงสี่คนเท่านั้นหากเขาพาทีมมาด้วยพวกเขาต้องเดินเรียงกันเข้าไป

ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปตามเส้นทางซึ่งเขาก็มิรู้ตัวเช่นกันว่าเดินเข้ามาลึกแค่ไหน หากแต่เขาก็มิได้หยุดเดินเนื่องจากเจ้าเหยี่ยวมรกตเข้ามาในถ้ำอยู่นานสองนานและยังกลับออกไปได้อย่างปลอดภัย ตัวเขาที่สามารถฆ่าเหยี่ยวมรกตในการโจมตีเดียวย่อมต้องปลอดภัยกลับออกไปได้เช่นกัน

แกร๊บ!!

หลินหยางตกใจมองลงไปใต้ฝ่าเท้าเขาเดินไปเหยียบถูกอะไรบางอย่างทว่าความมืดเป็นอุปสรรคทำให้การมองเห็นถูกจำกัด

‘คงจะเป็นหินละมั้ง’ เขาคิดและยังเดินต่อไปมิได้ให้ความสนใจมากนัก

วิ้ววว~~

เสียงลมกระทบโสทประสาททำให้หลินหยางขนลุกขนพอง ลมเย็นพัดออกมาจากในส่วนลึกของถ้ำบวกกับความมืดไร้แสงสีทำให้ทำนี้ดูน่าหวาดกลัวทีเดียว มิทราบว่าเหยี่ยวมรกตมันเข้ามาในถ้ำแห่งนี้ทำไม

แกร๊บ!!

ห่างจากจุดแรกไม่ไกลหลินหยางก็ไปเหยียบอะไรบางสิ่งเช่นเดิม แต่ครานี้เขามิได้นิ่งเฉยใช้สายตาจ้องมองที่ฝ่าเท้าพร้อมก้มตัวลงหยิบสิ่งที่กวนใจขึ้นมาดูให้ชัดๆ

เมื่อสายตาเริ่มคุ้นชินกับสิ่งของตรงหน้าหลินหยางก็ตกใจสุดขีด รีบโยนของภายในมือทิ้งทันทีเพราะสิ่งนั้นหาใช่ก้อนหินที่เขาเคยคิดไม่

มันคือกระดูกและยังเป็นกระดูกมนุษย์ส่วนศรีษะที่ไร้ผิวหนังห่อหุ้ม

หัวกระโหลก!! หลินหยางอุทาน

ตอนที่ 48 ถ้ำประหลาด(ตอนต้น)

หลินหยางค่อยๆตั้งสติและมองรอบๆตัว มันมีแต่กระดูกมนุษย์เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นเต็มไปหมด

‘ทำไมถึงมีกระดูกมากมายขนาดนี้’ หลินหยางคิดจากที่เขามองด้วยสายตาคงไม่ต่ำกว่ายี่สิบศพที่เสียชีวิตและเหลือเพียงโครงกระดูกมิทราบเหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ โครงกระดูกทุกโครงมีรอยแตกและชิ้นส่วนบางส่วนหายไป บ้างก็แขน ซี่โครงหรือแม้แต่กระโหลก

เขากลั้นใจเดินต่อไปแต่เขาก็มีความกลัวอยู่เช่นกันเพราะยังไงเขาก็เป็นมนุษย์คนนึง

ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ความอับชื้นของผนัง ลมเย็นที่พัดออกมาหรือแม้แต่กองกระดูกก็มากขึ้นเรื่อยๆ

กรอด~~

จู่ๆก็มีเสียงที่น่าสยดสยองน่าขนลุกลอยมาตามลมผ่านหูของเขาไป

‘อะไรน่ะ’ หลินหยางหยุดเดินทันใดจ้องมองไปข้างหน้า ทัศนวิสัยการมองเห็นของเขาสามารถมองเห็นลางๆได้เพียงแค่ระยะหนึ่งเมตรรอบๆตัวเท่านั้นเมื่อเขาไม่พบอะไรจึงเดินหน้าต่อไปอย่างช้าๆระมัดระวังมากขึ้น

กรอด~~

เสียงที่ดังออกมาจากภายในถ้ำเริ่มได้ยินชัดขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ใบหน้าของหลินหยางมีเหงื่อผุดขึ้นมาเม็ดใหญ่เขากดดันยิ่งนัก มิทราบเสียงมาจากอะไร ความมืดมิดยิ่งเพิ่มอุปสรรคให้แก่เขา

แกร๊ก~~

ทันใดนั้นเองเขาได้ยินเสียงคล้ายกับที่เขาเหยียบโครงกระดูก แต่ตัวเขานั้นมั่นใจว่าตนเองมิได้เหยียบถูกอะไร

อยู่ๆมีแสงดีแดงสองดวงส่องออกมาจากผนังถ้ำบริเวณด้านข้างของเขา เขามองมันอย่างรวดเร็วเพราะในถ้ำที่มืดมากกลับมีแสงที่ดึงดูดความสนใจ

‘นี้อะไร’ เขาจ้องมองมันอยู่ครู่นึงแสงสองดวงนั้นราวกับรู้สึกถึงการจ้องมองของเขามันขยับไปมาเคียงคู่กันเข้าใกล้หลินหยางขึ้นทีละนิด ทีละนิด

เมื่อเข้ามาถึงระยะหนึ่งเมตรซึ่งเป็นระยะที่หลินหยางสามารถมองเห็นได้แม้จะไม่ชัดก็ตาม เขาก็ต้องตกใจ

นี้มันเป็นโครงกระดูกมนุษย์!

โครงกระดูกมนุษย์ที่มีแสงในดวงตาสีแดง มันเดินได้และกำลังเดินเข้ามาหาเขาด้วย!!

หลินหยางตกใจรีบถอยห่างทว่าดวงไฟสีแดงก็ยังคงเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆเช่นเดิม เขามิสนใจรีบถอยอย่างรวดเร็วหลายสิบก้าวเมื่อหันกลับไปดูก็พบว่าบัดนี้ชายหนุ่มได้ทิ้งระยะห่างจากโครงกระดูกมากโข

หลินหยางใช้ทักษะตาเหยี่ยวทันที

ปีศาจโครงกระดูก ระดับ 4

พลังโจมตี 7

ป้องกัน 1

ความเร็ว 1

คำอธิบาย : กำเนิดจากศพของมนุษย์ซึ่งได้รับกลิ่นอายที่ชั่วร้าย

คำเตือน : การโจมตีจากปีศาจโครงกระดูกทำให้บวิเวณบาดแผลมีโอกาศติดเชื้อ ฟื้นฟูช้า

‘ฮึ่มคิดว่าจะโดนผีหลอกแล้วซะอีก’ หลินหยางโล่งใจเล็กน้อยเมื่อคิดว่ามันก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ประหลาดทั่วไป

‘เจ้าเหยี่ยวบัดซบ มันคงมากินกระดูกพวกนี้เป็นแน่’ หลินหยางรู้สึกว่าตนเองโดนเหยี่ยวปั่นหัวเข้าให้แล้ว

มิผิดถ้ำแห่งนี้คือแหล่งอาหารของมันมิใช่สำหรับมนุษย์ ซากโครงกระดูกที่นอนเกลื่อนกลาดที่หลินหยางเคยเห็นนั้นคือซากอาหารของเหยี่ยวมรกต แม้หลินหยางจะขาดแคลนอาหารแค่ไหนก็คงเอาซากศพเหล่านี้ไปทำอะไรไม่ได้

เขาค่อยๆเดินเข้าไปใหม่หวังจะคร่าเจ้าโครงกระดูกนี้ แม้นเขาจะไม่เจออาหารอย่างที่หวังแต่เขาอาจจะได้เหรียญเงินและทักษะหรือแม้แต่เลื่อนระดับจากมัน

หลินหยางค่อยๆย่องเบาคืบคลานเข้าใกล้และทั้งสองฝ่ายต่างย่างเท้าอย่างแช่มช้าจนกระทั่งระยะทางระหว่างทั้งคู่ลดลงเหลือแค่สองเมตร

โครงกระดูกเงื้อแขนขึ้นเหนือศรีษะในมือถืออาวุธหมายโจมตีผู้บุกรุก ทว่า…มันช้าจริงๆ นอกจากจะเคลื่อนที่ช้าแล้วการเคลื่อนไหวของมันช้ายิ่งกว่า

โป๊ก

อาวุธคู่ใจฟันลงกลางกระบาลของเป้าหมาย

 ‘คุณฆ่าปีศาจโครงกระดูกระดับ 4 หนึ่งตัว’

เฉาะกระโหลกเป้าหมายผุพังแตกสลายไปในบัดดล

หลินหยางยิ้มมันง่ายดายกว่าที่เขาคิดเสียอีกแม้พลังโจมตีมันจะสูงแต่หากมันมิทันได้โจมตีเขามันก็เป็นเพียงแค่กระสอบทรายเท่านั้น

แต่เขายังมิทันได้ดื่มด่ำกับความสำเร็จ ก็มีดวงไฟสีแดงส่องสว่างจนกลบความมืดภายในถ้ำเสียจนหมด

มองจากสายตาเขาเห็นดวงไฟสีแดงไม่ต่ำกว่าร้อยคู่!!