ตอนที่ 117 ถ้ำมด(ตอนสิบสาม)
ธนูดอกนั้นมาพุ่งมาจากแถวที่สี่และห้าจากขบวนทัพของหลินหยางนั่นเอง
“ยิง” หลินหยางตะโกนให้สัญญาณการโจมตีอย่างต่อเนื่อง เมื่อไม่สามารถต่อสู้ในระยะประชิดได้จึงปรับเปลี่ยนมาใช้การโจมตีระยะไกลแทน
หลินหยางและผู้ที่อยู่แถวที่สองและแถวสามกำลังก้มหมอบหลบทางให้แก่ทางผ่านของคันศร
เหตุที่หลินหยางมิอยากใช้ธนูตั้งแต่ต้นเพราะมันหวังผลมิได้ พวกเขายิ่งไปอย่างสุ่มๆเท่านั้นอันเนื่องมาจากโล่ไม้ที่ใหญ่โตกว่าสองเมตรบดบังทัศนวิสัยรวมถึงตัวมดไฟที่ต่ำเตี้ยพวกมันสูงมิถึงครึ่งของโล่กำบัง พวกเขาจึงไม่สามารถมองเห็นเป้าหมายได้จึงต้องยิ่งข้ามผ่านช่องว่างด้านบนเท่านั้น
ถ้ำแห่งนี้ห่างจากเมืองของเขากว่าหกสิบกิโล หลินหยางที่มิได้คาดคิดว่าพวกมันจะมีสติปัญญาวางแผนการรบเขาจึงมิได้ตระเตรียมลูกศรมาอย่างเพียงพอ จำนวนลูกธนูจึงมีจำกัด
แต่การโจมตีด้วยธนูมิใช้เป้าหมายหลักของเขา ที่เขาต้องการคือเข้าประชิดกลุ่มมดไฟ!!
พลโล่เดินหน้าอย่างช้าๆ เมื่อเข้าใกล้กองร่างซากศพของมดไฟระดับสองที่ทับถมกันซึ่งเป็นจุดที่มดไฟลาดตระเวนใช้กระโดดข้ามมาเมื่อครู่ พลธนูทั้งหมดหยุดยิงทันที
เมื่อเหล่ามดไฟถูกธนูยิงจู่โจมพวกมันไร้ซึ่งที่กำบังตน แม้ลูกศรเหล่านี้ถูกยิงอย่างสุ่มๆมิได้เจาะจงเป้าหมายจึงเป็นธรรมดาที่มิได้เป้าหมายเป็นส่วนมาก เหล่ามดไฟจึงมิได้ตกตายไปมากนักแต่ก็สามารถทำให้พวกมันตกอยู่ในความโกลาหล แตกตื่นตกใจ
แต่อยู่ดีๆขบวนทัพของมนุษย์กลับหยุดยิงโจมตีพวกมันเสียอย่างนั้น กลับมุ่งหน้าเดินตรงเข้ามาใกล้แท่นกระโดดซากร่างเหล่ามดไฟที่เสียสละตนเองเพื่อให้มดไฟลาดตระเวน
กีกี๊~
มีเสียงดังออกมาจากส่วนลึกของถ้ำดังก้องไปทั่ว คล้ายกับเสียงคำสั่งให้พวกมันเริ่มดำเนินการตามแผน
พวกมันเมื่อมิถูกยิงสะกัดกั้น กระโดดโลดเต้นยินดี มดไฟลาดตระเวนกว่าหกสิบตัวเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณพวกมันเร่งรีบวิ่งกลับเข้าไปในส่วนลึกของภายใน
ตึกๆๆ~
ไม่นานก็มีเสียงที่คุ้นเคยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นี่คือเสียงของเหล่ามดไฟลาดตระเวนจำนวนมากที่ย่ำเท้าเร่งความเร็วหมายมั่นกระโดดข้ามแนวป้องกันดังเดิม
เมื่อเสียงเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จวนจะประชิดโล่กำบัง
“ตอนนี้แหละ” หลินหยางตะโกนเสียงดัง
พรึ่บ~
แถวที่สองและสามของขบวนทัพที่เคยนั่งหมอบ ลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงพร้อมกับเข้าประชิดหลังพลโล่ เกร็งหอกในมือทั้งหกคนพร้อมส่งหอกวางค้ำไว้ ณ ช่องว่างส่วนบนที่ไร้สิ่งกีดขวาง
ฉึกก!
ฉึกก!
ปรากฏว่าบริเวณปลายหอกมีร่างมดไฟตัวลีบเล็กถูกเสียบอยู่! เหล่ามดไฟลาดตระเวนพวกมันกระโดดเข้าหาความตาย!
หอกที่วางค้ำอยู่บนโล่มิได้ออกแรงทิ่มแทงเลยแม้แต่น้อย พวกเขาเพียงเกร็งกำลังจับหอกให้แน่นเท่านั้น มดไฟลาดตระเวนที่วิ่งมาจากระยะไกลเหยียบย่ำร่างพวกพ้องกระโดดเข้ามาหาคมหอกเสียเอง!
“ฮ่าๆ” จิ่นเหอหัวเราะร่า พวกเขาแทบไม่ได้ออกแรงก็สามารถคร่าพวกมันได้อย่างง่ายดาย มันง่ายเสียกว่าการปลอกกล้วยเสียอีก ตัวเขาที่อยู่แนวหน้าจากการบุกคราแรกการจะฆ่าพวกมันต้องใช้หอกภายในมือออกแรงส่งเพื่อทิ่มแทงส่งมดที่เป็นเป้าหมายไปสู่ความตาย แม้จะมิได้ออกแรงมากในการแทงแต่ละครั้ง แต่เมื่อใช้แรงทิ่มแทงไปเรื่อยๆกว่าหลายสิบครั้งความเมื่อยล้าย่อมสะสม เมื่อออกไปภายนอกถ้ำแขนเขาแทบยกไม่ขึ้นเลยทีเดียว
เมื่อมดไฟลาดตระเวนที่รั้งท้าย เห็นพักพวกตรงหน้ากระโดดเข้าหาความตายถูกเสียบคาอยู่บนหอกทั้งแถบคล้ายกับลูกชิ้นเสียบไม้ พวกมันเบรคฝีเท้าแทบมิทัน…
ตอนที่ 118 ถ้ำมด(ตอนสิบสี่)
หลินหยางเมื่อเห็นพวกมันหยุดกระโดดฝ่าแนวป้องกันมุมปากของเขาจึงยกขึ้น
“เดินทัพ!” หลินหยางตะโกนเร่งพลโล่ตรงหน้า เมื่อเห็นมดไฟตรงหน้ามิได้เข้ามาโจมตีต่อ
เมื่อพลโล่มาถึงกองซากร่างมดไฟ พวกเขาทั้งสามยกโล่ขึ้นจนพ้นผ่านซากมดและเดินเหยียบย้ำไปบนร่างของพวกมันเดินผ่านพ้นกองซากมดจึงปักโล่ลงบนพื้นและตั้งแนวป้องกันขึ้นอีกครา ส่วนแถวด้านหลังเมื่อข้ามผ่านกองซากมดมาได้แล้วหลินหยางให้พวกเขาทะยอยส่งซากมดส่งต่อให้คนด้านหลังและนำซากเหล่านี้ออกมาทิ้งไว้ด้านนอกของถ้ำเพื่อเคลียเส้นทางสำหรับการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้น
เมื่อเหล่ามดไฟตรงหน้าไร้ซึ่งแผนการพวกมันก็เป็นเพียงแหล่งขุมทรัพย์สำหรับเพิ่มระดับให้แก่คนของเขาเท่านั้น!
หากมันยังใช้แผนเดิมโดยการให้มดไฟระดับสองสละชีวิตเข้ามาตายเพื่อให้ทำแท่นกระโดดให้มดไฟลาดตระเวนอีกครา หรือ จะกรูกันเข้ามาเป็นคลื่นมดหลินหยางก็สามารถรับมือได้ทั้งสิ้น
“บุก” เมื่อเคลียเส้นทางเรียบร้อยหลินหยางให้สัญญาณทันที
ฝูงมดที่ถูกเข้าประชิดพวกมันต่อสู้อย่างทุลักทุเลอย่างไร้แบบแผน เมื่อมิมีแผนการรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าพวกมันก็ทำได้เพียงแค่ใช้สัญชาตญาณเข้ารบเท่านั้น
ตอนนั้นเองอุณหภูมิภายในถ้ำค่อยๆสูงขึ้นทีละน้อย ดูท่ามดไฟระดับสี่จะเข้ามาร่วมรบสมทบกับพักพวกของมันเป็นแน่
กี๊~
ไม่นานเกินรอ หลินหยางก็เห็นร่างมดไฟระดับสี่อยู่ในสายตาพวกมันเกาะกลุ่มมุ่งตรงมาที่ขบวนทัพของเขาร่วมร้อยตัว
เมื่อเหตุการณ์บานปลายมาถึงขั้นนี้ พวกมันจึงมิมีเวลาให้ได้ตระเตรียมแผนการรับมือใหม่จึงใช้จำนวนเข้าตัดสิน
หลินหยางมองดูมดไฟระดับครานี้พวกมันมาพร้อมกันกว่าร้อยตัวอุณหภูมิความร้อนโดยรอบร้อนขึ้นเรื่อยๆ หากพวกมันเข้าประชิด อาจจะร้อนยิ่งกว่าคราแรกที่บุกรุกเข้ามาภายในถ้ำเสียอีก
แต่เขามิได้เกรงกลัวแม้แต่น้อย ครานี้พวกเขาเตรียมตัวมากันอย่างดี บัดนี้มดไฟระดับสี่อยู่ท้ายขบวนไกลห่างสายตาจึงมิได้สร้างภาระให้แก่ร่างกายพวกเขามากนัก หลินหยางจึงเข่นฆ่ามดไฟระดับสองและระดับหนึ่งตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง เมื่อไม่สามารถฝ่าแนวป้องกันเข้ามาได้พวกมันก็เป็นเพียงกระสอบทรายรอเวลาถูกฆ่าชีวิตเท่านั้น!
การต่อสู้กินเวลาร่วมสามสิบนาที ตอนนี้มดไฟระดับสี่เริ่มเข้าใกล้พวกเขาขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“เอาเลย” หลินหยางหันไปกล่าวกับเทียนหนิงเจี้ยนที่อยู่อย่างปลอดภัยช่วงกลางขบวน
เมื่อมันได้รับคำสั่งจากหลินหยาง มันรีบถอยกลับไปท้ายขบวนแถวทันที ไม่นานนักก็มีคนเดินแทรกเข้ามาเป็นแถวเรียงหนึ่งในมือพวกเขายกถังใบนึงอยู่ แทรกแถวจนมาถึงแนวหน้าและเปิดฝาถังเทเหลวของภายในราดลงบนตัวของผู้โดยรอบจนหมด
ของเหลวที่พวกเขาสาดเทลงบนร่างกายนั่นคือน้ำนั่นเอง!
ก่อนเข้ามาพวกเขาใช้ผ้าที่เปียกน้ำครอบคลุมร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแต่การต่อสู้ที่ยาวนานเช่นนี้รวมกับความร้อนโดยรอบทำให้ผ้าคลุมที่เปียกชื้นระเหยหมดความชุ่มชื่น
เมื่อมดไฟระดับสี่เข้ามาใกล้หลินหยางจึงให้พวกเขาเอาน้ำเย็นจากภายนอกถ้ำเข้ามาราดลงบนร่างกายเพื่อดับความร้อนที่ต้องเผชิญดูท่าจะได้ผลไม่น้อย เพราะบัดนี้พวกเขาราวกับกำลังอยู่ในห้องอบซาวน่าที่มิได้ร้อนจนเกินไป ทำให้ร่างกายรู้สึกสบายผ่อนคลายลงมากเลยทีเดียว!
