ตอนที่ 125 นางพญามด(ตอนสาม)
ขาของนางพญามดไฟมันใหญ่โตเกือบเทียบเท่าตัวของหลินหยาง ณ ส่วนปลายมีนิ้วแยกออกมาสามแฉกคล้ายกรงเล็บ
หลินหยางคิดบางอย่าง จับดาบคู่กายแน่นพลางเดินเข้าใกล้ขาที่แหลมยาวของมัน เขายืนมองดูขาของมันที่เคลื่อนที่ไปรอบๆ ตรงจุดนี้คือระยะปลอดภัยเนื่องจากขาของมันเอื้อมมามิถึง หลินหยางจับดาบเกร็งพละกำลังฟันลงบนขาของมันอย่างรุนแรง
ฉึก!
กี๊!
การโจมตีสุดแรงของเขาสร้างบาดแผลที่ตื้นเขินไม่สามารถตัดแม้แต่นิ้วของมันที่ใหญ่โตเท่าต้นตาของเขาได้ นางพญามดไฟเมื่อถูกโจมตีมันร้องออกมาอย่างตื่นตกใจพร้อมกับดึงขากลับไปอย่างช้าๆคล้ายกับสดุ้ง ไม่นานมันก็ยืดขาออกมาควานหาตัวผู้ที่โจมตีมันอีกครา ดูท่ามันมิได้เกรงกลัวการโจมตีของหลินหยางเลยแม้แต่น้อย คล้ายกับมันลำคาญเสียมากกว่า
หลินหยางเมื่อเห็นผลลัพธ์เช่นนี้ไม่อาจทำให้เขาพึงพอใจได้ จึงตามติดเกร็งพละกำลังพลางใช้ทักษะหลอมไฟฟันเข้าไปยังจุดเดิมอย่างสุดแรง
เคล้ง!
เกิดเสียงดังสนั่นคล้ายกับเหล็กกระทบกันอย่างรุนแรง
ดาบภายในมือของเขาคล้ายกับฟันลงบนเหล็กที่ทดทานก็มิปาน หลินหยางรีบดึงดาบกลับทันทีมือของเขาสั่นไหวเนื่องจากการกระแทก เขาขมวดคิ้ว
พลางเกร็งดาบในมือฟันลงไปที่นิ้วของมันอีกครา
ฉึก!
กี๊สส!
นิ้วของมันขาดออกจากกันตกอยู่บนพื้นถ้ำ หลินหยางยืนยิ้มอย่างโล่งใจแต่ก็ได้เพียงไม่นานเท่านั้น เพราะจากการโจมตีสามครา การโจมตีด้วยพละกำลังธรรมดาสามารถโจมตีมันได้อย่างปกติ
แต่เมื่อเขาใช้ทักษะหลอมไฟโจมตีกลับมิสามารถสร้างบาดแผลให้มันได้แม้แต่รอยขีดข่วนคล้ายกับโจมตีเหล็กที่แข็งทนทานเสียมากกว่า คราแรกเขาคิดว่าเขาอาจฟันไปโดนบางอย่างที่ขวางกั้นเช่นกระดูก แต่เมื่อโจมตีธรรมดาลงที่จุดเดิมกลับสามารถตัดฝ่าออกไปได้
นางพญามดไฟเมื่อนิ้วของมันถูกตัดขาดมันร้องออกมาอีกครา แต่ครานี้มิใช่เสียงร้องเพราะความลำคาญเบื่อหน่าย แต่เป็นความเจ็บปวดที่อัวยวะถูกตัดขาด มันดึงขาดกลับเข้าไปภายในรังและมิได้ส่งกลับออกมาอีก
หลินหยางถอยกลับมาใบหน้าเคร่งเครียด ดูท่าทักษะหลอมไฟจะไม่สามารถใช้กับเจ้านางพญามดไฟได้ ส่วนการโจมตีธรรมดากลับสร้างบาดแผลให้มันเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแม้แต่นิ้วที่เป็นส่วนที่เล็กที่สุดของร่างกายใหญ่ยักษ์นี้เขาต้องโจมตีสุดกำลังถึงสองคราจึงจะสามารถตัดมันให้ขาดลงได้
“พร้อมกันไหม” หลินหยางกล่าวถาม
“ครับ” จิ่นเหอและหลิวไห่ตอบกลับอย่างหนักแน่น พวกมันทั้งคู่ตื่นเต้นแต่ก็อดหวาดกลัวมิได้เช่นกัน เมื่อครู่ที่พวกมันมองเห็นนั่นคือขาข้างหนึ่งของมันเท่านั้น ในจำนวนหกขาที่มันมี แม้แต่ขาข้างเดียวยังใหญ่โตเสียกว่าร่างกายของมนุษย์เสียอีก พวกเขานึกสภาพตัวของมันมิออกเลยจริงๆ
ถึงจะได้ฟังมาจากหลินหยางแล้วแต่เมื่อมาได้พบเห็นด้วยตนเองก็อดตื่นตาตื่นใจมิได้
หลินหยางแม้จะทราบว่าการโจมตีของตนมิสามารถสร้างบาดแผลให้กับร่างกายที่ใหญ่โตของมันได้มากนัก แม้จะเป็นเช่นนั้นเขาก็มิได้ท้อถอยเปลี่ยนความคิด เขายังต้องการฆ่ามันอยู่เช่นเดิม
แม้บาดแผลจะเล็กน้อยหากแต่มันโดนระดมโจมตีไม่ขาดสาย บาดแผลที่เล็กน้อยย่อมสะสมจนสามารถทำให้มันบาดเจ็บ!
ตอนที่ 126 นางพญามด(ตอนสี่)
หลินหยางค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ทางโค้งเพื่อสอดส่องเข้าไปภายในรังของมัน เขาต้องตรวจดูสภาพแวดล้อมเสียก่อน เขาแนบลำตัวติดกับผนังถ้ำ ชะเง้อหัวมองเข้าไปภายใน
นางพญามดมันกำลังนั่งมองบาดแผลบริเวณขาข้างนึงของมันอยู่มิได้ขยับเขื้อน ข้างตัวของมันมีหอกเหล็กเล่มนึงวางอยู่ บาดแผลที่ถูกโจมตีจากหอกของหลินหยางนั้นมีรูเล็กไม่ใหญ่มาก เลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อยเท่านั้น
หลินหยางโบกมือให้แก่พักพวกทันที
จิ่นเหอและหลิวไห่เมื่อได้รับสัญญาณจากหลินหยางพวกเขาค่อยๆย่องเข้าไปอย่างใกล้ชิดและเงียบเชียบ การกระทำทั้งหมดมิได้ส่งเสียงใดๆออกมาทั้งสิ้น
หลินหยางกลั้นหัวเราะมองดูพวกเขาเดินอย่างช้าๆทุลักทุเล เมื่อครู่ก่อนเข้ามาพวกเขายังตื่นเต้นยินดีที่ถูกเลือกให้มาปราบนางพญามดไฟ บัดนี้ใบหน้าพวกเขาเคร่งเครียดยิ่งนัก
เมื่อเตรียมความพร้อมเสร็จ หลินหยางพยักหน้าส่งสัญญาณ พวกเขาทั้งสามเดินออกมาจากผนังถ้ำยืนอยู่ ณ ทางเข้ารังของมัน กำหอกภายในมือแน่นเล็งไปที่นางพญามดไฟ
ฟุ่บบ~
ฉึกก!
กี๊สส~
นางพญามดไฟที่กำลังเหม่อมองบาดแผลของมันอยู่ มิได้รู้สึกตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าโจมตีจากมนุษย์ทั้งสาม จู่ๆมีหอกสามเล่มพุ่งเข้ามาปักอยู่บนร่างกายของมันด้วยความรุนแรงมันร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก พลางมองหาต้นตอผู้ที่โจมตีมันทันที แต่บริเวณทางเข้ารังของมันกลับว่างเปล่า
มันมองไปรอบๆอย่างสับสนงุนงง พลางปัดหอกที่ปักอยู่บนตัวเข้าลึกกว่าหนึ่งคืบลงอย่างง่ายดาย
“ฮ่าๆ” หลินหยาง จิ่นเหอ และหลิวไห่ หัวเราะออกมาเบาๆ พวกเขาเมื่อปาหอกออกไปแล้วมิได้รอดูผลลัพธ์แต่อย่างใด เร่งรีบถอยกลับแอบซ่อนตัวทันที
เมื่อเห็นว่านางพญามดไฟมิได้ติดตามออกมาพวกเขาค่อยๆย่องกลับไปยังจุดเดิม หลินหยางชะโงกมองออกไป เห็นบาดแผลใหม่บนร่างของมันเขาจึงยิ้มออกมา การโจมตีของหลิวไห่ และ จิ่นเหอ รุนแรงยิ่งกว่าของเขายิ่งนักเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกจากบาดแผล
ร่างกายของมันที่ใหญ่โตจึงเป็นเรื่องยากที่จะหลบหลีกการโจมตีได้ จิ่นเหอและหลิวไห่แม้จะฝึกซ้อมปาหอกมาแล้วแต่ก็มิได้แม่นยำนัก แต่เมื่อเป้าหมายมีขนาดใหญ่เช่นนี้พวกเขาก็มิต้องกังวลถึงความผิดพลาด
นางพญามดไฟบัดนี้มันกำลังมองอย่างสับสนไปรอบๆ หลินหยางหดหัวกลับทันที ไม่นานก็ชะโงกไปดูอีกคราเมื่อเห็นมันลดการป้องกันลงแล้วเขาจึงให้สัญญาณโจมตีต่อ
ฟุ่บบ~
ฉึกก!
พวกเขาทั้งสามทำเช่นเดิม โจมตีและถอยกลับอย่างรวดเร็วเมื่อถอยออกนอกระยะของมันแล้วทันใดนั้นเอง
ครืนนน~
ตึงง~
ผนังถ้ำสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงคล้ายกับแผ่นดินไหว บริเวณคอขวดมีหัวของนางพญามดไฟโผล่ออกมามันจ้องมองพวกเขาทั้งสามอย่างโกรธแค้น
หลินหยางยิ้มอย่างร่าเริง เขามิได้เกรงกลัวมันแม้แต่น้อยเนื่องจากมันไม่สามารถออกมาจากคุกที่คุมขังมันได้จึงมิต้องหวาดระแวงกับการโจมตีของมัน
แต่แปลกใจในสติปัญญาของมันเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่ากว่ามันจะรู้ตัวพวกเขาคงจะโจมตีได้อีกหลายระลอกเสียอีก แต่นี่เพียงการโจมตีครั้งที่สองเท่านั้น
‘ไม่แปลกใจเลยที่มันวางแผนบัญชาการกองทัพมดได้’ หลินหยางคิด
