ตอนที่ 293 เตรียมพร้อม
ผู้คนเริ่มสับสนอลหม่าน
ตามปกติตั้งแต่พบเจอสิ่งมีชีวิตที่หมายจะเข้าบุกเข้ายึดครองเมืองของตนนั้นล้วนแต่มีจำนวนที่ลงตัว สองร้อย ห้าสิบ สามสิบ มีเคยมีครั้งใดที่ศัตรูมีจำนวนมิครบหน่วยสิบ
และหนอนดินระดับเจ็ดนี้เองเดิมทีนั้นมีจำนวนหนึ่งร้อยตัวถ้วน แต่บัดนี้กลับเหลือเพียงเจ็ดสิบเจ็ดตัวเท่านั้น ส่วนที่ขาดหายไปแน่นอนคงมิได้เกิดจากการแจ้งเตือนที่ผิดพลาดเป็นแน่
เหล่าหมาป่าพวกมันก็สับสนในปฏิกิริยาของหลินหยางและพวก เนื่องจากพวกมันเข้าร่วมอาศัยมิใช่พลเมืองดั้งเดิมของเมืองแห่งนี้จึงมิได้ยินเสียงแจ้งเตือนเกี่ยวกับศัตรูที่กำลังจะบุกมาแต่อย่างใด
มีเป็นบางครั้งคราวที่มีการแจ้งเตือนเกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่กำลังจะบุกเมืองเก่าของพวกมัน แต่พวกเขาก็มิได้ให้สนความสนใจนัก เพราะเมืองเก่าดั้งเดิมทั้งหลายที่พวกมันเคยอยู่ล้วนแต่เป็นเมืองรกร้างไร้ผู้คนปล่อยทิ้งไร้ความกังวล
“ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม” หลินหยางล้มเลิกความสนใจกับจำนวนหนอนดินที่หายไปอย่างปริศนา เขาลงมาจากกำแพงยืนอยู่หลังประตูเมืองที่ปิดมิดชิด เริ่มกล่าวคำพูดปลุกระดมจิตใจให้แก่พลทหาร
“ทีมระยะใกล้พร้อมหรือยัง?” หลินหยางกล่าว
“พร้อมแล้วครับ!” เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายที่สังกัดอยู่ในทีมระยะใกล้ไม่ว่ามนุษย์หรือมนุษย์หมาป่าตอบรับอย่างแข็งขันมิหวาดกลัว
ในมือพวกเขาล้วนถือโล่เหล็กทรงกลมที่มีขนาดครึ่งลำตัวเอาไว้ทั้งสิ้นพร้อมกับหอกหนึ่งเล่มในมืออีกข้าง
หลินหยางส่งสัญญาณให้แก่หัวหน้าเหล่าเวรยามนั่นคือหวงฮั่นนั่นเอง
“เปิดประตู!” เมื่อได้รับสัญญาณมันตะโกนเสียงดัง
ครืนน~
ประตูเมืองขนาดใหญ่ยักษ์ที่ทำจากเหล็กแผ่นหนาเชื่อมต่อติดกันค่อยๆเปิดออก ด้วยแรงคนกว่าสิบคนที่ดึงเชือกเคลื่อนกลไก
“เดินหน้า” หลินหยางให้สัญญาณเดินทัพเคลื่อนขบวนทั้งหมดเดินผ่านประตูเมืองทันที
ครืน~
ตึงง~
เมื่อขบวนรบทั้งหมดข้ามผ่านประตูเมืองไปเป็นที่เรียบร้อย ไม่รอช้าประตูเมืองที่เปิดอ้าปิดกลับลงทันที
หลินหยางมองสอดส่องไปในผืนหญ้าที่กว้างไกลยังมิพบเจอสิ่งใด เวลาค่อยๆผ่านไปตอนนี้ก็ใกล้ครบสิบนาทีตามที่ได้รับแจ้งแล้ว เขาก็ยังหาตัวเจ้ามอนสเตอร์ไม่พบเลยแม้แต่ตัวเดียว
ยิ่งนานยิ่งแปลกใจ มอนสเตอร์ที่จะเข้าโจมตีเมืองของเขานั้นมีถึงเจ็ดสิบเจ็ดตัวพวกมันทั้งหมดคงไม่สามารถรอดพ้นสายตาของเขาไปได้แน่
‘หืม?’ ตอนนั้นเองเขาพบเจอเข้ากับบางอย่าง แต่ทว่ามันมิใช่มอนสเตอร์ที่เขาตามหาแต่อย่างใด
ดูท่าจะเป็นพลเมืองจากเมืองอื่นเสียมากกว่า เขาเห็นลางๆจากระยะไกลร่างกายคล้ายคลึงกับมนุษย์ปกติธรรมดาแต่ทว่ามิสามารถระบุได้ชัดเจนว่าเป็นมนุษย์หรือไม่ ด้วยระยะที่ห่างเกินไปเปิดอุปสรรค์นั่นเอง หากเป็นคนอื่นที่ไม่มีทักษะตาเหยี่ยวมองไปนั้นคงเห็นเพียงแค่เงามืดๆเท่านั้น
เขาคิดว่าพวกมันคงจะเป็นเมืองใกล้เคียงที่ส่งคนออกมาลาดตระเวนและสอดแนมพวกเขาเป็นแน่จึงมิได้ให้ความสนใจมากนัก
‘หนอนดินระดับ 7 กำลังจะเข้าโจมตีเมืองของท่าน ปกป้องเมืองไว้ให้ดี’
ตอนที่ 294 ไร้เงา
หนอนดินระดับ 7
พลังโจมตี 4
พลังป้องกัน 2
ความเร็ว 10
หนอนดินเป็นสัตว์ที่ดุร้าย พวกมันจะเปิดฉากโจมตีสิ่งมีชีวิตที่เข้าใกล้
คำเตือน : มีความคล่องแคล่วว่องไวสูง
และแล้วก็มีเสียงการแจ้งเตือนครั้งสุดท้ายพร้อมกับรายละเอียดของศัตรู
‘ห๊ะ?’ ยิ่งทำให้เขาสับสนขึ้นไปอีก
หลินหยางตื่นตัวมองไปรอบๆมิพบเจอสิ่งใดเลยแม้แต่น้อยแต่เสียงแจ้งเตือนหวานใสนั้นกลับบอกกล่าวข้อความการเตือนครั้งสุดท้ายให้พวกเขาได้ยินแล้ว
ตามเดิมข้อความข้างต้นจะแจ้งเตือนและบอกเล่ารายละเอียดกับศัตรูที่พวกเขาต้องพบเจอเมื่อฝูงมอนสเตอร์นั้นเข้าใกล้เมืองพวกเขาในระยะหนึ่งร้อยเมตร
นั่นแสดงว่าเจ้าหนอนเกือบแปดสิบชีวิต บัดนี้พวกมันอยู่ไม่ห่างจากพวกเขาเกินร้อยเมตรเป็นแน่
แต่ทว่าตอนนี้หลินหยางยังไม่สามารถระบุตำแหน่งของพวกมันได้เลย เมื่อได้ยินเสียงหวานแจ้งเตือนกลับทำให้เขายิ่งกังวลเพราะตอนนี้เขายังไม่เห็นสิ่งใดนอกจากพื้นที่ราบโล่งกว้างไกลสุดสายตา!
“มันอยู่ไหนเนี้ย” ชายคนหนึ่งตื่นตระหนกกล่าวออกมาอย่างวิตกกังวล
“มีใครเห็นมันไหม” ขบวนทัพเริ่มตกอยู่ในความโกลาหล
“ข้างบนเห็นอะไรป่าวว่ะ” ชายคนนึงตะโกนถามไปยังผู้ที่อยู่บนกำแพง เพื่อสอบถามข่าวคราวหาเบาะแส
“…” ไร้เสียงตอบกลับ พวกเขาก็ตื่นตระหนกเช่นกันจวบจนบัดนี้ยังไม่พบเจอสิ่งใดเลย แม้พวกเขาจะอยู่บนที่สูงที่สามารถมองเห็นได้ในมุมที่กว้างกว่าก็ตาม ยิ่งมายิ่งแปลกประหลาด
“อย่าตื่นตระหนก ตั้งขบวนป้องกัน” หลินหยางตะโกนเพื่อสงบสติของพลทหาร
แม้จะไม่เห็นสิ่งมีชีวิตใดในสายตาแต่เขาเชื่อมั่นในเสียงแจ้งเตือนที่ได้ยินเพราะมันไม่เคยผิดพลาด หากปล่อยทิ้งไว้เช่นนี้พวกเขาคงต้องตกเป็นเหยื่อของศัตรูที่กำลังจะโจมตีเข้ามาเป็นแน่
ถึงจะยังสับสนอยู่แต่พวกเขาก็มิได้ละเลยคำสั่งแต่อย่างใด ทำตามคำบัญชาทันทีอย่างแข็งขัน เกาะกลุ่มกันเป็นวงรีขนาบข้างไปกับกำแพงเมืองห่างจากกำแพงเมืองราวสามสิบเมตรเพื่อสกัดกั้นมิให้ศัตรูเข้าประชิดเมืองของพวกเขามากเกินไป
พร้อมใช้โล่โลหะภายในมือปักหลักลงบนพื้นดินเตรียมรับการปะทะจากหนอนดินทั้งหลายที่ยังมิเห็นตัว
ชายฉกรรจ์ทั้งหลายเมื่อตั้งป้อมปราการมนุษย์เสร็จสิ้นพวกเขาล้วนสอดส่องสายตาไปยังรอบๆเพื่อเสาะหาสิ่งมีชีวิตที่หมายปองจะยึดครองเมืองของตน
แต่ศัตรูทั้งหลายกลับไม่ปรากฏในครรลองสายตาของผู้ใดจากดวงตานับร้อยคู่ที่จับจ้องเสาะหาพวกมัน พวกเขายังไม่พบแม้แต่เงาของพวกมัน!
กำลังพลทั้งหมดตกอยู่ในความสับสน
ตอนนี้ภายนอกเมืองหลินหยางนั้นมีเพียงกองกำลังหลักจากทีมระยะใกล้ทั้งห้าสิบชีวิตเท่านั้น มิได้มีทีมอื่นมาร่วมวงด้วยแต่อย่างใด
ทีมก่อสร้างและทีมระยะไกลล้วนแล้วแต่ประจำการอยู่บนกำแพงเมือง ใช้อาวุธหลักคือธนูและหน้าไม้ พร้อมทั้งรถยิงธนูที่มีประสิทธิภาพสูงเช่นกัน
ส่วนทีมจู่โจมที่มีสมาชิกเป็นมนุษย์หมาป่านั้นมิได้เข้าร่วมลงไปสู้รบในระยะประชิดแต่อย่างใด พวกเขาถือจับหอกในมือประจำการอยู่บนกำแพงเมืองเช่นกัน
