ตอนที่ 327 เด็กน้อย(ตอนจบ)
เมื่อเด็กน้อยทั้งสามได้ยินว่าคำกล่าวของหลินหยางทำให้ความเหน็ดเหนื่อยที่เคยมีหายเป็นปลิดทิ้ง พวกเขาตื่นเต้นดีใจแทบจะกระโดดโลดเต้น พวกมันก้มหัวให้แก่หลินหยางและวิ่งตามเทียนหนิงเจี้ยนไปโดยไว
เมื่อมีคนร่าเริงสดใส ย่อมมีคนหดหู่เศร้าสลด
“พวกนายสองคนเดินออกมาข้างหน้า” ซิ่นก้งกล่าวเสียงดังด้วยใบหน้าดุดัน
เด็กน้อยทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นลูกศิษย์ของเขาทั้งสิ้นเพราะทั้งเมืองมีครูฝึกเพียงคนเดียวนั่นเอง และแล้วก็ถึงคิวของผู้พ่ายแพ้การแข็งขันครั้งนี้แล้ว
“สองคนนี้ฆ่าได้เพียงสี่ตัวครับ” ซิ่นก้งกล่าว
พวกเขาทั้งสองคนได้อันดับต่ำที่สุดร่วมกันด้วยจำนวนที่พวกเขาฆ่าไปนั้นเท่ากันและน้อยที่สุดนั่นเอง
“ตั้งแต่พรุ้งนี้ พวกนายต้องออกไปหาบน้ำกับทีมเวรยามทุกวันห้ามขาด” หลินหยางกล่าวต่อ
เด็กน้อยทั้งสามคนก้มหน้ามองพื้นสลด เพียงการฝึกในแต่ละวันก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ตอนนี้พวกเขาต้องตื่นเช้าขึ้นกว่าเดิมเพื่อออกไปกับทีมเวรยามที่จะไปสับเปลี่ยนกับเวรยามกะเดิมในตอนเช้า พร้อมกับขากลับต้องแบกหามถังน้ำกลับมาด้วย
“ไม่ต้องกังวลไป พวกนายยังมีโอกาศเปลี่ยนอันดับของตนเอง ทุกๆหนึ่งอาทิตย์พวกเราจะจัดการแข่งขันเพื่อจัดอันดับ คนที่ได้อันดับต่ำสุดสามอันดับแรก ต้องออกไปหาบน้ำทุกวันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์” หลินหยางกล่าว
“ส่วนใครที่ได้อันดับหนึ่ง จะมีสิทธิ์ในการท้าประลองกับทหารในทีมระยะใกล้หรือทีมจู่โจม หากพวกนายสามารถเอาชนะพวกเขาได้ก็เท่ากับว่าพวกนายมีฝีมือมากพอที่จะออกไปต่อสู้ข้างนอกเมืองได้ และจะได้ทรัพยากร อาหาร อาวุธตามที่พวกนายต้องการ”
“เข้าใจไหม” หลินหยางตะโกน
“ครับ!” เหล่าเด็กน้อยทั้งยี่สิบสองคนตอบกลับหนักแน่นเป็นเสียงเดียวกัน
ตอนนี้พวกมันล้วนมีจิตใจฮึกเหิม
ตามเดิมนั้นหลินหยางจะมอบอาหาร น้ำ ให้แก่พลเมืองของเขาทุกคน แต่สำหรับเหล่าเด็กตัวน้อยๆเหล่านี้พวกเขาได้อาหารเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นหากเทียบกับทีมระยะใกล้ที่ดื่มกินได้ตามต้องการ
ยิ่งกว่านั้นเมื่อทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมกลับมาจากการสู้รบ
ยามที่พวกเขาเดินกลับเข้าเมืองด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย ภาพที่เห็นนั้นมันช่างองอาจ น่าเกรงขาม เจิดจรัส การกระทำของพวกเขาคล้ายกับสร้างค่านิยมให้แก่เหล่าเด็กน้อยทั้งหลายก็มิปาน
ทำให้เด็กน้อยที่มีจิตใจกล้าหาญทั้งหลายหมายปองตำแหน่งในทีมระยะใกล้เอาไว้ หวังว่าซักวันตนเองจะสามารถไขว่คว้าเกียรติยศมาไว้ในกำมือของตนเอง
“แยกย้ายได้” หลินหยางกล่าวปิดงานทันทีเขาต้องสร้างความหวังให้แรงจูงใจแก่เด็กน้อยทั้งหลายหมั่นฝึกซ้อมหัดวิชา
“พวกนายทั้งสอง เก็บกวาดซากผึ้งแคระพวกนี้ให้หมด” เด็กน้อยทั้งยี่สิบสองคนที่เหลืออยู่นั้นกำลังตื่นเต้นฮึกเหิม
พวกเขากำลังจะหันกลับเข้าเมืองไปพักผ่อน แต่จู่ๆซิ่นก้งก็กล่าวหยุดเด็กน้อยสองคนที่ได้คะแนนต่ำที่สุด ทำให้ใบหน้าของมันที่พึ่งมีกำลังใจจะฝึกซ้อมกลับหม่นหมองลงทันใด เดินตามกันต้อยๆดึงร่างของผึ้งแคระออกมาจากตาข่ายทีละตัว ทีละตัว ช่างน่าสงสารยิ่งนัก…
ตอนที่ 328 ซิ่นก้ง
เด็กชายทั้งยี่สิบคนที่เหลืออยู่พวกมันถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางกระโดดโลดเต้นวิ่งกลับเข้าเมืองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพวกเขาทำผลงานได้อย่างดีรอดพ้นการถูกลงโทษจากซิ่นก้งที่กำลังเดือดเต็มที่ หากใครพูดไม่เข้าหูมันตอนนี้คงถูกมันตวาดใส่เป็นแน่..
เมื่อมีลูกศิษย์ที่มันตั้งใจฝึกซ้อมให้ทุกวันคืนทำผลงานออกมาได้อย่างน่าผิดหวัง แตกต่างจากอันดับหนึ่งถูกทิ้งห่างอย่างไม่เห็นฝุ่น
จึงทำให้มันเจ็บใจอยู่บ้าง มันจึงตั้งใจจะกวดขันให้ผู้พ่ายแพ้ทั้งสองคนให้กลับมาผงาด เชิดหน้าชูตา เป็นตัวแทนของมันอีกครั้ง ตั้งแต่พรุ้งนี้เป็นต้นไปการฝึกซ้อมของเด็กน้อยทั้งสองคงจะหนักหนากว่าคนอื่นๆเป็นเท่าตัว..
หลินหยางมองดูเด็กๆจนลับสายตาใบหน้าอมยิ้ม
หลังจากใช้ทักษะตาเหยี่ยวตรวจสอบ ในจำนวนเด็กทั้งยี่สิบห้าคนนั้น มีอยู่สิบเจ็ดคนที่มีระดับสองและแปดคนยังคงมีระดับหนึ่งดังเดิม นี่นับเป็นก้าวแรกแห่งการเติบโตของพวกเขา
“ท่านหลินหยางพวกเราขอตัวก่อน” เอลฟ์หนุ่มลี่จูนำขบวนเหล่าเอลฟ์กล่าวอำลากับหลินหยาง
ท้ายขบวนมีเกวียนอยู่ลำนึงบรรทุกวัวตัวอ้วนใหญ่โตเอาไว้มันถูกมัดจนแน่นดวงตากระพริบปริบสดใส
โดยมิได้ทราบชะตากรรมของตนเองเลยว่ากำลังจะตกลงไปในกระเพาะของเหล่าเอลฟ์ มันคือหนึ่งในวัวที่ยังมีชีวิตของเมืองหลินหยาง
“ขอบคุณมาก” หลินหยางยิ้มกล่าวโบกมือลา
ลี่จูนำเหล่าเอลฟ์กลับหมู่บ้านของตนด้วยใบหน้าตื่นเต้นพวกเขากำลังจะได้ลิ้มรสเนื้อวัวแสนนุ่มอร่อยในอีกไม่ช้า เหล่าเอลฟ์ทั้งหลายเองก็ได้ระดับเพิ่มสูงขึ้นมาเช่นกัน
ตอนนี้ลี่จูนั้นมีถึงระดับหกแล้ว เอลฟ์ตนอื่นก็มีระดับสูงขึ้นมาเช่นกัน ในจำนวนสามสิบตนนั้นมีเอลฟ์ระดับห้าถึงห้าตน ระดับสี่จำนวนสิบสามตน และระดับสองจำนวนสิบเอ็ดตน โดยเพิ่มขึ้นจากเดิมหนึ่งระดับกันทั้งสิ้น
สำหรับการต่อสู้ในครั้งนี้เหล่าเอลฟ์ได้สิ่งตอบแทนเป็นวัวหนึ่งตัว ที่แม้จะได้ตกลงกันเอาไว้แล้วว่าหลังจากที่บุกยึดแหล่งอาหารได้พวกเขาจะนำมาแบ่งกัน
แต่ทว่านี่มันพึ่งผ่านมาเพียงวันเดียวเท่านั้นพวกเขาจึงยังมิได้ลิ้มลองรสชาติเนื้อวัวแสนอร่อยแต่อย่างใด
นี่คือวัวตัวแรกที่พวกเขาจะได้รับประทาน มิเพียงเท่านั้นพวกเขายังได้รับถุงเล็กๆอีกหนึ่งถุงไปด้วยซึ่งภายในบรรจุเหรียญสีดำเอาไว้ นั่นก็คือเงินนั่นเอง เงินที่ได้จากการปลิดชีวิตค้างคาวปีกเหล็กโดยหลินหยางให้พวกเขาไปทั้งหมดห้าร้อยเหรียญเพื่อนำไปแบ่งกัน
ด้วยจำนวนที่มีเพียงสามสิบคนกับเงินจำนวนห้าร้อยเหรียญนี้ หากรวมกับทีมอื่นๆแล้วนับว่าเหล่าเอลฟ์ได้เหรียญเงินไปมากที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ทว่าพวกเขาก็มิได้รับสิ่งของที่มีค่าที่สุดอย่างหนังสือทักษะแต่อย่างใด หลินหยางจึงให้เหรียญเงินชดเชยไปแทนนั่นเอง
หลินหยางเดินกลับเข้าเมืองทันที ผู้คนหน้าเมืองเริ่มทยอยกลับเข้าเมืองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พูดคุยกันสนุกสนานรื่นเริง พวกเขากำลังจะได้พักผ่อนดื่มกินอาหารให้เต็มคราบหลังจากใช้เรี่ยวแรงมาอย่างเหน็ดเหนื่อยทั้งวัน จากนี้จะเป็นช่วงเวลาแห่งการเฉลิมฉลองชัยชนะ
