ตอนที่ 335 แบ่งปัน(ตอนปลาย)
หลินหยางยืนอยู่ต่อหน้าผู้นำแต่ละทีมพร้อมกับหนังสือทักษะภายในมือ เขาได้จัดสรรเรียบร้อยก่อนที่จะแบ่งปันให้แก่ผู้นำแต่ละคน
เขาแบ่งให้ตามความเหมาะสมและการใช้งานทักษะให้เป็นประโยชน์มากที่สุดส่งเสริมความแข็งแกร่งให้แก่เมือง
“เหมยน้อยและซู่ฟางใช้เองคนละหนึ่งเล่ม ที่เหลือนำไปให้สมาชิกทีม” เขากล่าวพลางยื่นหนังสือทักษะพิษผึ้งระดับหนึ่งให้แก่เหมยเหมยไปเจ็ดเล่ม
ทักษะพิษนี้สามารถใช้ควบคู่กับธนูได้เป็นอย่างดี แม้พวกเธอจะไม่มีพละกำลังมหาศาลไม่สามารถเจาะทะลวงผิวหนังของหนอนดินระดับเจ็ดไปได้ลึกเท่าที่ควร
หากตอนนั้นพวกเธอได้เรียนรู้ทักษะพิษผึ้งเพียงแค่ให้ปลายศรเจาะชั้นผิวหนังไปแผร่พิษบนเลือดเนื้อของพวกมัน เพียงเท่านี้ก็สำฤทธิ์ผล
“ขอบคุณค่ะ” เหมยเหมยตอบกลับใบหน้ายิ้มแย้ม
นี่คือทักษะแรกที่เธอจะได้ครอบครองหลังจากที่ร่วมสู้รบมาหลายครั้งหลายคราตัวเธอนั้นแม้จะเป็นผู้นำทีมระยะไกลแต่ก็ยังมิได้ครอบครองทักษะใดๆเลยแม้เพียงหนึ่ง
ขยับไปด้านข้างมีหวงฮั่นผู้นำทีมเวรยามยืนอยู่มันพยายามข่มความตื่นเต้นมิให้แสดงออกทางสีหน้ามากเกินไป มันพ่นลมหายใจออกจมูกฟืดฟาดหากปล่อยเอาไว้นานมันคงจะเป็นลมเพราะความตื่นเต้นเป็นแน่
“ใช้เองหนึ่งเล่ม ที่เหลือมอบให้แก่สมาชิกที่มีฝีมือสามารถดึงประโยชน์ของทักษะออกมาได้มากที่สุด” หลินหยางกล่าวกับหวงฮั่นพร้อมกับนำหนังสือทักษะพิษผึ้งให้แก่มันไปห้าเล่ม
พรึ่บ~
“ครับ!” หวงฮั่นตอบรับตะโกนเสียงดังพลางทำตามหลิวเจี่ย มันตบเท้ายกแขนทำวันทยาหัตถ์ให้แก่หลินหยาง ก่อนจะรับเอาหนังสือทักษะและยืดอกก้าวเท้าอย่างหนักแน่นเดินตรงกลับเข้าแถวของตน มันก็มิต่างจากเหมยเหมยนี่คือทักษะแรกที่มันได้รับนั่นเอง
“…” หลินหยางยืนเงียบ การที่ได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพเช่นนี้มันก็ดีอยู่ แต่ทว่าดูเหมือนมันจะมากเกินไป ตอนนี้ในสายตาคนนอกเขาคงไม่ต่างจากผู้นำเผด็จการกดขี่เป็นแน่
เขานำหนังสือทักษะพิษผึ้งแจกจ่ายให้ทีมก่อสร้าง ทีมจู่โจม และทีมระยะใกล้ทั้งหมดทีมละห้าเล่ม ซึ่งทีมระยะใกล้นั้นจะได้ไปเพียงสี่เล่มเท่านั้นอีกหนึ่งนั้นเป็นหลินหยางที่ตั้งใจจะใช้ทักษะดังกล่าวด้วยตัวเอง
ตอนนี้กองหนังสือทักษะหลายสิบเล่มเริ่มร่อยหลอลงแล้วเหลือเพียงทักษะสุดท้ายจากค้างคาวปีกเหล็ก
“ทักษะระดับสอง โลหิตคลั่ง เป็นทักษะจากค้างคาวปีกเหล็ก ผมคิดว่าคนที่ได้รับบาดแผลจากค้างคาวปีกเหล็กในวันนี้คงเข้าใจลึกซึ้งเกี่ยวกับผลลัพธุ์ของมันดีแล้ว โดยทักษะนี้ผมจะมอบให้แก่ทีมระยะใกล้และทีมจู่โจม มีใครคัดค้านไหม?” หลินหยางตะโกน
“ไม่มีครับ/ค่ะ” เสียงตอบรับเป็นเสียงเดียว
“ดี” หลินหยางยิ้มแย้มพลาง นำทักษะโลหิตคลั่งส่งมอบให้แก่จิ่นเหอและเจียวฮั่นผู้นำทีมจู่โจม ทักษะโลหิตคลั่งนี้มีทั้งหมดสิบห้าเล่มโดยเขามอบให้ทั้งสองทีมไปทีมละเจ็ดเล่ม เหลือไว้หนึ่งเล่มเป็นของตนเอง แน่นอนเขาคงไม่พลาดปล่อยให้ทักษะดังกล่าวหลุดมือไปเป็นแน่
ตอนที่ 336 คำกล่าว
หลังจากแจกจ่ายทักษะทั้งหมดให้แก่ผู้ที่คู่ควรแล้ว ผู้นำแต่ละทีมก็นำทักษะที่ได้รับมาให้แก่คนภายในทีมของตนเอง
ส่วนใหญ่นั้นก็ล้วนแต่เป็นผู้ที่มีหน่วยก้านฝีมือการต่อสู้โดดเด่น แต่สำหรับทีมก่อสร้างนั้นหลิวเจี่ยมันมอบให้แก่ผู้ที่สนิทชิดเชื้อผู้ที่มันให้ความไว้วางใจมากที่สุดแทน
มองไปยังหลังที่พัก มีหลุมศพอยู่ทั้งสิ้นสามหลุมถูกตกแต่งปัดกวาดทำความสะอาดทุกวัน ทั้งสามนั้นคือผู้ที่ตกตายลงจากการต่อสู้
พวกเขาคือผู้เสียสละไม่ว่าจะเห็นทีไรก็ทำให้ตนรู้สึกนึกเสียใจมิได้สำหรับความผิดพลาดจนเลยเถิดไปถึงการสูญเสียทหารฝีมือดีทั้งสามนาย
เขาสูดหายใจลึกเพื่อที่จะกล่าวบางอย่าง
“เอาล่ะ สำหรับวันนี้พวกเราทั้งหมดก็ผ่านการต่อสู้มาอย่างยากลำบาก พวกเราโชคร้ายที่ตกเป็นเป้าหมายของศัตรูทั้งสองชนิด แต่ในความโชคร้ายยังมีโชคดีซ่อนอยู่ ทักษะที่ผมให้พวกคุณไปก็คือหนึ่งในนั้น การต่อสู้ในวันนี้พวกเราไม่มีใครเสียชีวิตนั่นเป็นเรื่องดี แต่ทว่าพวกเราคงไม่โชคดีแบบนี้ไปตลอด พวกคุณคงไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี้ สถานที่พวกเราไม่รู้จัก ไม่มีครอบครัว มิใช่ถิ่นเกิด พวกคุณอยากกลับบ้านหรือไม่?” หลินหยางตะโกนเอ่ยวาจา
“อยาก!” เสียงตอบกลับดังสนั่น ตอนนี้มิใช่เพียงแค่ทีมใดทีมหนึ่งเท่านั้น แต่เป็นฝูงชนทั้งหมดภายในเมืองหลินหยาง เสียงตอบรับมาจากคนกว่าสามร้อยชีวิต
“เพราะงั้นพวกคุณจงตั้งใจฝึกซ้อมขัดเกลาฝีมือของตนเอง ปกป้องชีวิตของตน ปกป้องสหายที่ยืนข้างกาย ปกป้องเมืองที่อยู่อาศัย หากโลกนี้มันโหดร้ายมากนัก จงทำให้ตนเองโหดร้ายยิ่งกว่า แข็งแกร่งเกินใคร ให้ศัตรูของตนหวาดเกรงเมื่อได้พบเจอ ให้พวกมันตัวสั่นเมื่อได้ยินชื่อ พวกเราจะมีชีวิตกลับไปให้ได้” หลินหยางตะโกนเสียงดัง
“พวกเราจะมีชีวิตกลับไปให้ได้!” คนกว่าสามร้อยชีวิตกล่าวประสานเสียงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมือง
“ดี ดื่มกินกันให้เต็มที่พรุ้งนี้เรามีงานต้องทำ” หลินหยางกล่าว
พรึ่บบ~
“ครับ/ค่ะ!” เสียงตอบรับเสียงดังกระหึ่มไม่แพ้เมื่อครู่ คนเกือบสามร้อยชีวิตตบเท้าทำวันทยาหัตถ์กดเกิดเสียงดังอย่างพร้อมเพียง ไม่เว้นแม้แต่เด็ก คนชรา หรือสตรี
กรี๊ซซ~
แม้แต่เจ้าเขียวทั้งเจ็ดก็ยืดตัวส่งเสียงร้องประสานไปด้วยคล้ายกับว่าพวกมันสามารถเข้าใจสิ่งที่คนเหล่านี้ต้องการสื่อถึง
“…” หลินหยางตกใจกับปฏิกิริยาตอบสนองที่ตนเองมิทันได้คาดคิด
‘นี้มันบ้าอะไรเนี้ย?’ เขาหันไปกระซิบกับเทียนหนิงเจี้ยนที่อยู่ข้างกาย เขาตั้งใจจะปลุกระดมจิตใจให้พวกเขาหมั่นฝึกซ้อมไม่ย่อท้อฝึกฝีมือเพื่อรับมือกับศัตรูในอนาคต
แม้ผลลัพธ์จะออกมาเกินคาด แต่การที่คนทั้งหมดรวมตัวกันทำความเคารพเขานี้มันเกินกว่าที่คิดเอาไว้ เขาทำตัวไม่ถูกมิทราบต้องทำเช่นไร
“!” หลินหยางตะใจแทบหงายหลัง เมื่อเขากระซิบถามและไม่มีเสียงตอบกลับจึงหันไปมองยังเทียนหนิงเจี้ยนและพบว่ามันก็ทำมิต่างกับคนอื่นๆ มันยืนหลังตั้งตรงใบหน้าจริงจังทำวันทยาหัตถ์ให้แก่หลินหยาง…
