ตอนที่ 347 เมือง
“เจียวเป่า เมืองของมนุษย์และมนุษย์กิ้งก่าอยู่ที่ไหนนายรู้หรือเปล่า?” หลินหยางกล่าวถาม
“ทราบครับ” เจียวเป่าตอบรับ
“ดีอีกสามสิบนาทีพวกเราจะออกเดินทาง” หลินหยางยิ้ม เขาให้เวลาพวกมันได้พักผ่อนเสียก่อนหลังจากห่างจากเมืองกว่าหนึ่งวัน
“ไปเรียกคนอื่นเข้ามา” หลินหยางกล่าวกับเจียวฮั่น ไม่นานคนทั้งหมดของหลินหยางตบเท้าเดินเข้ามาภายในเมืองมนุษย์หมาป่าแห่งนี้จนสิ้น ยกเว้นบางคนที่ได้รับมอบหมายวางกำลังสอดแนมในบริเวณโดยรอบ
หลังจากเข้ามาภายในเมืองแล้วเจียวซิ่นและเจียวฮั่นนำกลุ่มมนุษย์หมาป่านั่งรวมกันอยู่ พวกเขามิได้คลุกคลีกับหมาป่าต่างฝูงเท่าใดนัก ส่วนมนุษย์จากทีมระยะใกล้นั้นพวกเขาล้วนจับกลุ่มพูดคุยเรื่องราวสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย บางคนก็นำดาบหรือหอกของตนออกมาลับคม
เวลาผ่านไปได้เวลาตามกำหนด
“พวกนายพร้อมหรือยัง?” หลินหยางยืนหน้าแถวทีมระยะใกล้และทีมจู่โจม
“พร้อมครับ!” พวกเขาตอบรับกลับมาเสียงดังเช่นเคย
ด้านหลังทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมนั้นมีมนุษย์หมาป่ายืนอยู่พวกเขาคือมนุษย์หมาป่าที่มีกำลังเพียงพอจะสามารถสู้รบได้โดยครานี้พวกเขามีจำนวนเพียงสิบตนเท่านั้น
ส่วนที่เหลืออีกยี่สิบนั้นพวกเขามิได้ติดตามหลินหยางไปยังเมืองมนุษย์และมนุษย์กิ้งก่าด้วย
เนื่องจากอดเป็นห่วงมนุษย์หมาป่าตัวน้อยและคนชราทั้งหลายมิได้พวกเขาจึงอาสาอยู่คุ้มครองบ้านเมืองของตนเอง ข้างกายหลินหยางยืนเคียงคู่กับเจียวเป่า เขามีหน้าที่ในการนำทางเพื่อเจรจาสงบศึก เปลี่ยนศัตรูเป็นมิตร
“ออกเดินทางได้” หลินหยางกล่าว
“ครับ” เจียวเป่าทำหน้าที่ของตนทันที ตบเท้าเดินนำขบวนมุ่งตรงไปยังผืนหญ้ากว้างไกล
การเดินทางครั้งนี้ต้องใช้เวลาไม่น้อย
พวกเขาเดินห่างจากเมืองมนุษย์หมาป่ามาแล้วกว่ายี่สิบกิโลยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงแต่อย่างใด
แต่บนเส้นทางที่ก้าวข้ามผ่านมานั้นเริ่มพบเจอร่องรอยการต่อสู้เป็นระยะ ทั้งซากค้างคาวปีกเหล็ก เสื้อผ้า อาวุธที่ตกหล่น
มีแม้กระทั่งชิ้นส่วนร่างกายของมนุษย์และมนุษย์กิ้งก่า
ดูท่าการต่อสู้ของพวกเขาจะลากยาวมาตั้งแต่ถ้ำค้างคาวและเป็นการต่อสู้ที่ยืดเยื้อรุนแรงดุเดือด
เมื่อพบเจอร่องรอยของการต่อสู้ เส้นทางที่จะไปต่อนั้นก็สามารถเดาได้มิยากเย็นเพียงแค่พวกเขาเดินตามซากค้างคาวปีกเหล็กไป สุดปลายทางแห่งนี้ก็คือเมืองที่กองกำลังพันธมิตรหนีไปหลบซ่อนนั่นเอง
ยิ่งเดินทางร่างค้างคาวปีกเหล็กยิ่งมากขึ้น พวกเขาเดินต่ออีกราวห้ากิโลก็พบเจอเข้ากับเป้าหมาย
“เมืองนั้นครับ” เจียวเป่ากล่าวกับหลินหยางพลางชี้มองไปยังเมืองแห่งหนึ่งอยู่ห่างไปราวหนึ่งกิโลเมตร มันเป็นเมืองมนุษย์ธรรมดามิถูกต่อเติม
หลินหยางมองไปยังมองแห่งนั้นรอบนอกนั้นเต็มไปด้วยซากค้างคาวปีกเหล็กรวมถึงร่างผู้เสียชีวิตด้วยเช่นกัน อาวุธ โล่ กระจัดกระจาย พวกเขาพึ่งผ่านศึกที่หนักหนาสาหัสเลยทีเดียว
แต่ทว่าสิ่งที่เขามองหานั้นมิใช่ซากศพเหล่านี้เขาใช้สายตาควานหาผู้ที่ยังมีชีวิตรอดต่างหาก เขายกมือให้สัญญาณทันทีหลังจากเข้าใกล้เมืองได้ราวห้าร้อยเมตร เพราะจนถึงตอนนี้เขายังไม่เจอใครเลยแม้แต่คนเดียวซึ่งมันผิดปกติยิ่งนัก
ตอนที่ 348 ค้นหา
ตามปกติแล้วผู้คนมักระแวงกับภัยคุกคามภายนอก สำหรับสถานที่ที่ไม่รู้จักเช่นนี้พวกเขาสมควรวางกำลังสร้างเวรยามเพื่อเฝ้าเมืองเอาไว้
เพื่อป้องกันและเตรียมพร้อมหากมีศัตรูบุกเข้ามา แต่ตอนนี้เมืองตรงหน้ามีแต่ซากค้างคาวปีกเหล็กและซากศพยาวเป็นหางว่าว ไร้สัญญาณผู้รอดชีวิต มันไม่ต่างจากเมืองร้างเสียมากกว่า
หลังจากได้รับสัญญาณทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมวางหอกและโล่ที่มีน้ำหนักลง ดึงดาบสั้นคู่กายของตนเองออกมาพร้อมกับหมอบต่ำพลางคืบคลานเข้าใกล้เมืองแห่งนี้
ยกเว้นมนุษย์หมาป่าทั้งสิบตนที่ติดตามมาด้วย พวกมันมิได้ตามพวกเขาเข้าใกล้เมืองแต่อย่างใดมีเพียงเจียวเป่าที่ตามหลินหยางไปไม่ห่างกาย
พวกเขาเข้าประชิดต้นไม้ใหญ่ที่ล้อมรอบเมืองเอาไว้โดยมิพบเจอคนเลยแม้แต่คนเดียว แม้กระทั่งพวกเขาประชิดติดตัวเมืองก็ยังมิได้ยินแม้แต่เสียงสนทนาหรือแม้แต่เสียงของสิ่งมีชีวิตใดๆออกมาจากตัวเมือง
หลินหยางปีนป่ายขึ้นบนต้นไม้อย่างเชื่องช้ามิให้เกิดเสียง หลังจากพ้นผ่านกำแพงที่ขวางกั้นทำให้เขาสามารถมองเห็นภายในได้อย่างชัดเจน
“เฮ้อ” หลินหยางถอนหายใจพลางปีนกลับลงมา เพราะในสายตาของเขาตอนนี้ภายในเมืองนั้นไร้สิ่งมีชีวิตใดๆอาศัยอยู่
“เข้าไปสำรวจข้างใน” หลินหยางกล่าว เขานำคนทั้งหมดเข้าไปภายในเมืองมนุษย์แห่งนี้ทันที
แกร๊บบ~
เสียงน่าขนลุกดังขึ้นมาหลังจากจิ่นเหอเหยียบลงไปบนบางสิ่งบางอย่าง มองลงไปใต้ฝ่าเท้ามันคือกระดูกของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่พอๆกับมนุษย์
ดูจากสายตาแล้วน่าจะเป็นกระดูกซี่โครงของสิ่งมีชีวิตนั้น เขาไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่ามันเป็นมนุษย์กิ้งก่า มนุษย์ หรือมนุษย์หมาป่ากันแน่ เพราะมันเหลือเพียงแต่กระดูกส่วนร่างกายเท่านั้น แขน ขา ศรีษะ เนื้อหนัง หรือแม้แต่เครื่องใน ของโครงกระดูกร่างนั้นหายไปอยู่ที่ได้มิทราบ
“ไม่พบผู้รอดชีวิตครับ” เจียวซิ่นรายงานต่อหลินหยางหลังจากได้รับมอบหมายให้ค้นหาภายในเมือง พวกเขาพบเจอแต่เสื้อผ้า น้ำ อาหารแห้ง และอาวุธที่ได้มาจากห้องปริศนาหลังข้ามผ่านประตูมานั่นเอง
“ยืนยันตัวผู้นำของพวกนายได้ไหม?” หลินหยางกล่าวถามแก่เจียวเป่าและมนุษย์หมาป่าทั้งสิบตน
“ยังไม่พบครับ” เจียวเป่ากล่าวด้วยใบหน้าวิตกกังวล ในจำนวนศพทั้งหมดนี้นอกจากมอนสเตอร์อย่างค้างคาวปีกเหล็กแล้ว
พวกเขาพบร่างของมนุษย์ รวมถึงมนุษย์กิ้งก่าราวยี่สิบคน หากดูจากจำนวนตอนนี้บวกเข้ากับร่างที่พบเจอระหว่างทางก็ยังมิใช่จำนวนทั้งหมดของกองกำลังพันธมิตรแต่อย่างใด ดูท่าพวกเขาจะสละละทิ้งเมืองหนีเอาตัวรอดไปก่อนแล้ว
“รวบรวมของที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ทั้งหมดมา อีกสิบนาทีพวกเราจะเดินทางไปยังเมืองมนุษย์กิ้งก่า” หลินหยางให้คำสั่งทันที การมาครั้งนี้เขาตั้งใจจะเกลี้ยกล่อมให้ผู้นำมนุษย์หมาป่าเลิกหันคมดาบเข้าใส่ฝ่ายตน
หากมนุษย์หมาป่ายินยอม อีกสองกองกำลังที่เหลืออย่างมนุษย์และมนุษย์กิ้งก่านั้นเมื่อเสียพันธมิตรไป กำลังพลย่อมตกลงอย่างไม่ต้องสงสัย
สำหรับอีกสองเมืองที่เหลือ หลินหยางมิได้สนใจว่าพวกมันจะยอมถอยไปแต่โดยดีหรือไม่ หากยินยอมก็เป็นเรื่องน่ายินดี แต่หากไม่ เขาก็มิได้หวาดเกรงด้วยจำนวนที่ลดลงไปเช่นนี้ ชัยชนะย่อมตกเป็นของเขาอย่างแน่นอน
