ตอนที่ 429 สายสัมพันธ์
เธอมองไปยังสีหน้าของเจียวฮั่นที่ปลื้มปิติหลังจากรู้ว่าพี่ชายของตนรอดพ้นช่วงเวลาวิกฤษมาได้
เห็นภาพที่อบอุ่นระหว่างสายสัมพันธ์พี่น้องของเจียวซิ่นและเจียวฮั่น ทำให้มุมปากของเธอยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะค่อยเลือนลางเสียงรอบข้างอื้ออึงขึ้นเรื่อยๆ
ตุบ~
และแล้วร่างกายของเธอก็ล้มฟุบลงบนพื้น ก่อนที่สติจะเลือนหายเธอได้ยินแต่เสียงตะโกนที่โหวกเหวกของเจียวฮั่นที่ฟังมิได้ศัพท์ของมันพร้อมกับใบหน้าตื่นตระหนกรีบเข้ามาพยุงตัวของเธอ
ท้ายที่สุดนั่นคือภาพสุดท้ายที่เธอเห็น เธอได้ใช้พลังเฮือกสุดท้ายรักษาอาการบาดเจ็บให้แก่เจียวซิ่นไปจนหมดมิเหลือเรี่ยวแรงไว้แม้แต่จะพยุงร่างของตนให้สามารถคงสติเอาไว้ได้
เธอเป็นลมหมดสติไปแล้ว…
ตอนนี้เธอได้รักษาให้แก่เจียวซิ่นไปส่วนหนึ่งเพียงพอที่จะให้มันพ้นขีดอันตรายเท่านั้นยังมิได้ฟื้นกลับสู่สภาพปกติแต่อย่าง
ดูแล้วเธอคงต้องใช้ทักษะดังกล่าวรักษามันอีกหลายหนเลยทีเดียวกว่ามันจะลุกขึ้นมาวิ่งปร๋อได้
แต่ตอนนี้เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงจะใช้ทักษะดังกล่าวสืบต่อไปได้แล้วคงต้องให้เวลาเธอพักผ่อนเสียหน่อยเพื่อจะกลับมาทำหน้าที่ของตน
สภาพของเธอไม่แตกต่างจากหลินหยางที่ใช้ทักษะเกินกำลังของตนเองจนไม่เหลือกำลังกักตุนเอาไว้ สติเลือนหาย ควบคุมร่างกายมิได้ ไร้การรับรู้
หากไม่นับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามร่างกายและใบหน้าที่ขาวซีด มองผิวเผือนดูเหมือนเธอและเขานอนหลับลึกฝันหวานเสียมากกว่า
เจียวฮั่นนำผ้าและน้ำเปล่ามาคอยปรนนิบัตบริการเธอราวกับมันเป็นทาสรับใช้ก็มิปาน
ตอนนี้มันรู้สึกขอบคุณหรงเถียนเหยาอย่างสุดซึ้งที่ช่วยเหลือให้พี่ชายผู้ที่มันเคารพรักรอดพ้นจากเงื้อมมือพญายมราชหวุดหวิด
มันนำร่างของเธอนอนลงข้างกายเจียวซิ่นซึ่งเป็นเหตุให้ร่างของเธอนอนแช่อยู่บนกองเลือดจนเปียกชุ่ม…
ส่วนเรื่องบาดแผลบนหลังของมนุษย์หมาป่าหนุ่มนั้นคงต้องถามกับปากเจ้าตัวเองเท่านั้นเพราะคงไม่มีใครทราบถึงต้นตอที่เกิดขึ้นมาบนร่างกายของมัน
ณ ปากถ้ำ
“อะแฮ่ม…ให้พวกมันอธิบายก่อน” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวออกมาอย่างใจเย็น
ตอนนี้มันยืนอยู่ต่อหน้าเหล่าชายฉกรรจ์นับร้อยคนตรงปากถ้ำ
เดิมทีมันกำลังทำงานตามหน้าที่ของตนภายในเมืองหลินหยาง
ทว่าเมื่อเจียวฮั่นนำคนส่วนหนึ่งกลับมาเพื่อรับตัวหรงเถียนเหยามุ่งตรงสู่ถ้ำค้างคาวไปรักษาผู้บาดเจ็บอย่างเจียวซิ่น
เมื่อได้รับฟังเรื่องราวจากเจียวฮั่นทั้งทราบว่าหลินหยางและมนุษย์หมาป่าอีกสี่ตนกำลังรับมือกับตัวอันตรายที่หลบซ่อนอยู่ภายในถ้ำเทียนหนิงเจี้ยนจึงอาสาขอติดตามขบวนเดินทางมาด้วย
เมื่อมันทราบว่าหลินหยางยังมิได้อยู่ควบคุมกองทัพเช่นนี้ทำให้มันอดเป็นห่วงเหล่าชายฉกรรจ์มากกว่าร้อยชีวิตนี้มิได้
มันไม่ห่วงว่าชายชาติทหารเหล่านี้จะตกตายพ่ายแพ้การต่อสู้ แต่ที่มันห่วงคือเจ้าพวกนี้จะใช้อารมณ์ตัดสินปัญหาเสียมากกว่า พวกมันยิ่งมิค่อยใช้สมองให้เหมือนคนปกติอยู่ด้วย…
ตอนที่ 430 เชื่อมั่น
เทียนหนิงเจี้ยนแม้จะกลัวการสู้รบหวั่นเกรงความตายแต่ก็มันได้ขลาดเขลา
หากเทียบความฉลาดเฉลียวแล้วมันอยู่ในอันดับต้นๆของเมืองแห่งนี้เลยทีเดียว ตอนนี้มันต้องใช้ความสงบสยบเหล่าม้าพยศนี้เสียก่อน
เป็นดังคาดทันทีที่มาถึงก็พบเจอกับเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายคาดเค้นเอาคำตอบจากมนุษย์หมาป่าสี่ตนที่พึ่งโผล่ออกมาจากถ้ำค้างคาว
มันชักแม่น้ำทั้งห้าโน้มน้าวเกลี้ยกล่อมให้เหล่าชายฉกรรจ์กลับสู่ความสงบรับฟังเรื่องราวที่มนุษย์หมาป่าทั้งสี่บอกกล่าว ตัวมันนั้นมิใช่คนที่มีฝีมือการต่อสู้ทั้งยังหวาดกลัวต่อความตาย
หากไปอยู่เมืองอื่นมันก็เป็นได้เพียงคนไร้ประโยชน์เท่านั้นแต่ทว่าพระเจ้ามิได้ทอดทิ้งมันไปเสียทั้งหมด มันได้รับการทดแทนด้วยสติปัญญาการนึกคิดที่สูงกว่าคนปกติทั่วไป
เมื่อเทียนหนิงเจี้ยนกล่าวห้ามปรามเช่นนี้ เหล่าชายฉกรรจ์เงียบปากลงทันใดมิใครกล่าวขึ้นมาสอดแทรก
เทียนหนิงเจี้ยนเป็นดั่งเลขาส่วนตัวของหลินหยางมันสละตนเองละทิ้งความสุขส่วนตัว
ทำงานคอยให้ความสะดวกบริหารบ้านเมืองให้ผู้คนภายในเมืองมีความเป็นอยู่ที่ดีมิใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนอีกต่อไป คิดดูแล้วมันอาจจะเป็นผู้ที่ทำงานหนักที่สุดภายในเมืองเลยก็เป็นได้ ไม่เคยมีวันหยุดสำหรับมัน
ถึงมันจะแสดงท่าทีใจเย็นมิทุกข์ร้อนแต่มันก็เป็นห่วงหลินหยางมิต่างจากคนอื่น บางทีความรู้สึกของมันอาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ
ตั้งแต่วันแรกที่ได้มาเยือนยังโลกใหม่นี้มันได้ทำสิ่งผิดพลาดมหันต์ไปแล้วเนื่องจากความรักตัวกลัวตายของตนทั้งยังตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับหลินหยาง
ทว่าหลินหยางกลับมิโกรธเคืองคิดเล็กคิดน้อยเอาเรื่องกับมัน ทั้งยังให้มอบหมายแต่งตั้งหน้าที่สำคัญให้แก่มันอีก
ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมามันก็จงรักภักดีต่อหลินหยางมิเสื่อมคลายค่อยๆทำคุณไถ่โทษของตนไปทีเล็กละน้อย
“ตอนนี้พี่หยางอยู่ไหน?” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวถามหมาป่าทั้งสี่ตนด้วยความใจเย็น
หากให้ชายฉกรรจ์เหล่านี้เป็นผู้ถามจะกลับกลายเป็นการคาดเค้นเฟ้นหาความจริงดั่งมนุษย์หมาป่าทั้งสี่กำลังถูกสอบสวนจากตำรวจใหม่ไฟแรง
“อยู่ข้างใน…” ราวกับคำถามดั่งกล่าวทิ่มแทงใจดำของมัน
หมาป่าตนหนึ่งกล่าวตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
หากมองรอบกายของมันตอนนี้จะพบเจอกับดวงตานับร้อยคู่ที่จ้องมันราวกับจะกลืนกินเลือดเนื้อ
ตอนนี้มันอยากกระโจนกลับเข้าไปในถ้ำเสียรู้แล้วรู้รอด..
“พี่หยางให้พวกเราออกมาก่อน” หมาป่าอีกตนรีบกล่าวเสริมทันที มันมิปล่อยให้เกิดการเข้าใจผิด
เมื่อถึงตรงนี้สายตาที่ทิ่มแทงมันนับร้อยนั้นเบาบางลงบ้างแล้ว
เทียนหนิงเจี้ยนมองไปยังเหล่าชายฉกรรจ์นับร้อยพลางส่ายหัว
“แล้วพวกค้างคาวล่ะ?” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวถาม
“เขายังสู้กับมันอยู่” หมาป่าตนหนึ่งกล่าว
“พี่หยางบอกว่ามีแผน” หมาป่าอีกตนรีบกล่าวเสริมทันที พลางมองค้อนไปยังหมาป่าที่พึ่งกล่าวไปเนื่องจากมันมิอธิบายให้ระเอียดครบถ้วน
“ใช่ๆเขามีแผน” มนุษย์หมาป่าทั้งสี่กล่าวเสริม
ตอนนี้พวกมันหวังเพียงว่าจะหลุดออกไปจากสถานการณ์ที่ถูกคาดเค้นหาความจริงราวกับว่ามันเป็นฆาตกรต่อเนื่องนี้เสียที
ทั้งที่มันทั้งสี่มิได้ทำสิ่งใดผิดแท้ๆมันเพียงทำตามคำสั่งของผู้นำก็เท่านั้นเอง
เทียนหนิงเจี้ยนผงกศรีษะอย่างพึงพอใจ
เมื่อหลินหยางเป็นคนให้พวกมันออกมาเช่นนี้แน่นอนหลินหยางย่อมมีแผนสำรองเพื่อเอาตัวรอดและรับมือกับศัตรูเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย
แต่มันมิได้รู้เลยว่าตอนนี้หลินหยางนั้นกำลังตกเป็นลูกไก่ในกำมือของค้างคาวปีกเหล็ก เพียงมันออกแรงบีบสักเล็กน้อยก็ตาย…
